Τον γνώρισα τυχαία πριν από τέσσερα χρόνια και αμέσως γίναμε φίλοι. Το πρώτο πράγμα που μού έκανε εντύπωση ήταν το εκφραστικό του πρόσωπο και η πρώτη ερώτηση που τού έκανα ήταν το αν ασχολείται με το θέατρο. Εκείνη την περίοδο ήταν αγχωμένος για τις εξετάσεις που θα έδινε στο Υπουργείο Πολιτισμού. Τον καθησύχαζα λέγοντας του πως ήμουν σίγουρος για την επιτυχία του!
Διογένη καταρχήν συγχαρητήρια για την υποψηφιότητα ως καλύτερου Ηθοποιού στα φετινά 8α θεατρικά βραβεία Θεσσαλονίκης καθώς και για το Α’ βραβείο του κοινού στην Παράσταση όπου πρωταγωνιστείς, «Ελλάς, Γελάς»!
Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση!
Τάσο, εγώ ευχαριστώ για την τιμή να με φιλοξενήσετε! Το «Ελλάς, γελάς» λοιπόν είναι μια σύνθεση τεσσάρων διαχρονικών μονόπρακτων σατιρικών κωμωδιών του Γεωργίου Σουρή, Ο Αναπαραδιάδης (1884), Η Επιδημία (1881), Δεν έχει τα προσόντα (1885) και Η Περιφέρεια (1886) το οποίο σκηνοθέτησε ο Παύλος Δανελάτος. Τα τραγούδια για την παράσταση μας έγραψε ο Κωστής Βοζίκης και τα χορογράφησε η Μέλπω Βασιλικού.
Πώς ένιωσες όταν είδες τον εαυτό σου υποψήφιο Β’ ανδρικού ρόλου;
Για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, δε με είδα. Ήμουν στο δρόμο όταν με κάλεσε η συνάδελφος και πολύ στενή μου φίλη Δέσποινα Μπισχινιώτη να με ενημερώσει για τις 6 υποψηφιοτητες της παράστασής μας όπου μέσα σε αυτές ηταν η δική μου καθώς και στις υποψηφιότητες για πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό ο υπερταλαντούχος Γιάννης Μαστρογεωργίου. Η χαρά μου ήταν διπλή γιατι πέραν της σκληρής δουλειάς ως ηθοποιοί της παράσταση αυτής, με τη Δέσποινα είμαστε και παραγωγοί της. Άρα όπως καταλαβαίνεις το άγχος ήταν διπλό, το βάρος μεγαλύτερο και η επιτυχία πιο λυτρωτική.
Μίλησέ μας λίγο για σένα. Πότε αποφάσισες πώς ήθελες να γίνεις ηθοποιός, ποια ήταν τα ερεθίσματα εκείνα που σε έκαναν να ασχοληθείς και επαγγελματικά, τις σπουδές που ακολούθησες κλπ
Είναι πολύ κλισέ η απάντηση που θα σου δώσω μα η υποκριτική ήρθε και με βρήκε. Απο μικρός φανταζόμουν τις γωνιές του σπιτιού μου σα σκηνικό κι εγώ αυτοσχεδίαζα κι έπαιζα μόνος μου. Λίγο αργότερα μπήκε στη ζωή μου ο Καραγκιόζης με φιγούρες που άλλοτε αγόραζα ή έφτιαχνα μόνος μου δίνοντας παραστάσεις στην οικογένειά μου καθε τρεις και λίγο. Μόλις τελείωσα τις σπουδές Πληροφορικής γράφτηκα στη σχολή του Ανδρέα Βουτσινά. Εκεί κάπου στα μισά της φοίτησής μου πέρασα και στις εξετάσεις του Υπουργειου Πολιτισμού και άρχισα παράλληλα να κανω τα πρώτα μου ψαξίματα στο είδος που λατρεύω περισσότερο, που είναι το μιούζικαλ.
Πώς θα χαρακτήριζες τον Διογένη ως ηθοποιό και πώς ως άνθρωπο;
Ως ηθοποιό νομίζω θα ήταν καλύτερο να με κρίνει ο κόσμος και να δώσει μια πιο σαφή εικόνα για εμένα. Ξέρω όμως πως είμαι τελειομανής, αρκετά επικοινωνιακός με το κοινό, ομαδικός και αρκετά δοτικός στους συναδέλφους μου. Σαν Διογένης στην καθημερινότητά μου, είμαι τρομερά ανυπόμονος, εξωστρεφής και πολυλογάς -καλή ώρα.
Εκτός από ηθοποιός είσαι και τραγουδιστής. Συνήθως πάνω στη σκηνή σε έχουμε δει να συνδυάζεις και τα δυο. Αν σε έβαζαν αναγκαστικά να επιλέξεις κάποιο από τα δυο, ποιο θα ήταν αυτό;
Επειδή δεν μπορώ να διαλέξω ένα απο τα δύο γι αυτό επέλεξα να ασχοληθώ κυρίως με το μιούζικαλ. Η πρώτη μου δουλειά ήταν στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, ανεβάσαμε την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ για παιδιά όπου και έκανα τα πρωτα μου βήματα σε αυτό το είδος και αμέσως μετά ακολούθησαν τα «Μηχανορραφήματα» της Δήμητρας Μητρέντζη και της Λουκίας Ορφανίδου σε συνεργασία με το Δηπεθέ Βέροιας που επίσης ήταν μιούζικαλ και κάπως έτσι το τραγουδιστικό θέατρο έγινε αναπόσπαστο κομμάτι μου.
Η οικογένειά σου πώς σε στήριξε στα πρώτα σου βήματα και πώς σε στηρίζει τώρα;
Η μητέρα μου όπως και οι καλύτεροι μου φίλοι ήταν και θα είναι η μεγαλύτερη μου έμπνευση. Η μητέρα μού μου στάθηκε και συνεχίζει να με στηρίζει σε όλα μου τα βήματα και ως τώρα η πορεία δείχνει πως είναι πολυ γουρλού. Από την άλλη δε μπορώ να πω πως όλα τα μέλη της οικογένειάς μου χάρηκαν με τις επιλογές μου αυτές μα η ζωή δεν εχει μόνο μία πλευρά. Όλα είναι καλοδεχούμενα και μας πεισμώνουν να γίνουμε καλύτεροι καλλιτέχνες και πρωτίστως άνθρωποι.
Είναι κάποιος συγκεκριμένος ρόλος που θαυμάζεις και θα ήθελες να παίξεις στο θέατρο;
Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή στο μελλον να ενσαρκώσω τον Ιούδα στο «Jesus Christ Superstar», οποιονδήποτε ρόλο του «Hammilton» και γενικότερα να συμμετάσχω σε όσα περισσοτερα μιούζικαλ και θεατρικές παραστάσεις μπορώ.
Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας νέος ηθοποιός που ξεκινάει τώρα. Εσύ ο ίδιος τί δυσκολίες είχες αντιμετωπίσει στο ξεκίνημά σου;
Δυστυχώς οι δυσκολίες είναι περισσότερες για τους καλλιτεχνες και κυρίως εδώ στη Θεσσαλονίκη. Δε δίνονται οι κατάλληλες ευκαιρίες σε αξιόλογους ανθρώπους να δοκιμαστούν στο σανίδι με αποτέλεσμα να χάνονται πολύτιμα διαμάντια του χώρου. Από την άλλη το πείσμα, η αγάπη και η δημιουργικότητα έχουν κάνει τον νέο ηθοποιό της πόλης να σχηματίζει μικρές κι άλλοτε μεγαλύτερες ομάδες που με κόπο και αγάπη δημιουργούν πολύ αξιόλογες παραστάσεις σαν αυτές που βραβεύτηκαν χθες στα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονικης.
Από τη μέχρι τώρα εμπειρία σου έχεις ζήσει διαφορές με το κοινό της Θεσσαλονίκης με εκείνο της Αθήνας;
Δε θα έλεγα πως έχει διαφορά μόνο το κοινό της Αθήνας από της Θεσσαλονίκης. Όλα τα κοινά ανά την Ελλάδα έχουν διαφορές. Ο κόσμος δένεται, εμπνέεται και συγκινείται πολλές φορές απο διαφορετικά πράγματα μέσα σε μία παράσταση. Η Αθήνα ειναι η καρδιά του θεάτρου και ο κόσμος της πολύ θεατρόφιλος και ενημερωμένος, παρολαυτά θεωρώ πως το χειροκρότημα της Θεσσαλονίκης είναι πάντα το πιο δυνατό.
Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;
Τα σχέδιά μου για το μέλλον είναι πάνω – κάτω ειπωμένα στη συνέντευξη. «Ελλάς, γελάς» μετά τα απανωτά sold out της προηγούμενης σεζόν, από Νοέμβριο ξανά στο Θέατρο Σοφούλη. Από εκεί κι έπειτα ευχόμαστε σε μία περιοδεία ανά την Ελλάδα το επόμενο καλοκαίρι και μετά, βλέπουμε!
Διογένη σε ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχώρησες και σού ευχόμαστε κάθε επιτυχία σε ό,τι κάνεις!
Ευχαριστώ και πάλι Τάσο για τη συνέντευξη και τις ωραίες σου ερωτήσεις. Εύχομαι σε εσένα και το υπόλοιπο team πάντα επιτυχίες!
