Ταλαντούχα, Ντίβα του θεάματος, ανεπανάληπτη κωμικός, η Ρένα Βλαχοπούλου κατέκτησε το χώρο της τέχνης, σε μια εποχή που ο τίτλος “Σταρ” δε σου χαριζόταν αλλά τον κατακτούσες με πολύ δουλειά, ακόμη και αν αδιαφορούσες για τη δημοσιότητα.
Η Ρένα Βλαχοπούλου δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Το ταλέντο της, η φινέτσα της, η εκπληκτική φωνή της και φυσικά το χιούμορ της την ανέβασαν στα πιο ψηλά σκαλοπάτια της επιτυχίας. Οι ρόλοι της στον κινηματογράφο της έδωσαν τον τίτλο του θηλυκού κλόουν και οι ταινίες της αποτελούν ακόμη και σήμερα πρότυπο υγιούς διασκέδασης.
Οι νεότερες γενιές ελάχιστα γνωρίζουν για τη τραγουδιστική της καριέρα. Μια καριέρα που της χάρισε τον τίτλο της Βασίλισσας της Τζαζ. Αυτός που ουσιαστικά διαμόρφωσε την καριέρα της στο τραγούδι ήταν ο Γιάννης Σπάρτακος.
Η πρώτη συνάντηση τους έγινε το καλοκαίρι του 1940 στο βαριετέ “Όασις“. Ο νεαρός Γιάννης, πιανίστας και μαέστρος, μαγεύεται από τη φωνή της και της προτείνει να συνεργαστούν. Ο πόλεμος διακόπτει τα σχέδια τους και η επόμενη συνάντηση τους θα γίνει στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Στο Θέατρο “Πάνθεον” εκείνος διασκευάζει Ιταλικά τραγούδια και εκείνη τα απογειώνει με τη φωνή της. Η Τζαζ μουσική γίνεται μόδα και η νεολαία πλέον διασκεδάζει με τους μοντέρνους ρυθμούς της ορχήστρας του Σπάρτακου.
Η Ρένα ξεκινά να ηχογραφεί τους πρώτους δίσκους της στην ODEON. Τα πρώτα της τραγούδια ήταν το “Πάψε να κλαίς” του Κώστα Γιαννίδη και το “Θα φύγω για πάντα” του Φαρούγια. Θα ακολουθήσει το “Τι σου λένε τα λουλούδια“(επίσης του Γιαννίδη), ντουέτο με το Γιώργο Μουζάκη, ο οποίος τότε τραγουδούσε.
Το 1944 η Ρένα και ο Σπάρτακος παρουσιάζουν τη θρυλική επιτυχία τους “Θα σε πάρω να φύγουμε“. Μετά το πόλεμο το τραγούδι θα ηχογραφηθεί από πολλούς , θα κάνει επιτυχία και εκτός Ελλάδας και θα γίνει ιδιαίτερα δημοφιλές στην Αριστερά (στα χρόνια του Εμφυλίου), με παραλλαγμένους τους στίχους: “…θα σε πάρω να φύγουμε, μακριά στη Ρωσία“.
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 40 η Ρένα Βλαχοπούλου και ο Γιάννης Σπάρτακος κάνουν περιοδεία στην Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο και στη Μέση Ανατολή. Ανάμεσα στο κοινό τους ήταν και ο Σάχης της Περσίας ο οποίος γοητευμένος από τη φωνή της Ρένας θα της χαρίσει ένα μενταγιόν. Θα ακολουθήσουν οι εμφανίσεις τους στην Αμερική.
Το 1951 η Ρένα επιστρέφει στην Ελλάδα κουβαλώντας πλέον τον τίτλο της Βασίλισσας της Τζαζ αλλά και έναν μύθο γύρω από τη σχέση της με το Σπάρτακο. Κάποιοι λένε ότι υπήρξε και γάμος στην Αμερική αλλά και οι δυο τους το διαψεύδουν μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Το 1953 στην πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση στο φιλμ “Ανατολίτικες Νύχτες“(Τούρκικη παραγωγή) θα τραγουδήσει για μια ακόμη φορά το “Θα σε πάρω να φύγουμε” ενώ το 1956 στην έγχρωμη κομεντί “Πρωτευουσιάνικες Περιπέτειες” θα τραγουδήσει το “Μαζί σου για πάντα” με μουσική του Μενέλαου Θεοφανίδη και θα κυκλοφορήσει και σε δίσκο 78 στροφών.
Το 1959 στο Πρώτο Φεστιβάλ τραγουδιού του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας η Ρένα τραγουδά το “Είσαι η άνοιξη και είμαι ο χειμώνας“(του Κώστα Καπνίση) και ένα χρόνο αργότερα τραγουδά το “Πρώτο Χελιδόνι“(ντουέτο με το Γιάννη Βογιατζή).
Στα χρόνια που ακολουθούν ηχογραφεί τραγούδια όλων των μεγάλων συνθετών και παράλληλα μέσα από τις ταινίες της ξεκινά η συνεργασία της με το Μίμη Πλέσσα. Ο συνθέτης της γράφει τραγούδια που γίνονται μεγάλες επιτυχίες : “Έχω στενάχωρη καρδιά“, “Άνοιξε“, “Γλυκιά ζωή“, “Έχω δικαίωμα κι εγώ” και άλλα. Σημαντική υπήρξε και η συνεργασία της με τον Κερκυραίο μουσικοσυνθέτη Γιώργο Κατσαρό.
Το 1985 από τη δισκογραφική εταιρεία Athenaeum κυκλοφορεί ο δίσκος 33 στροφών “Η Αρτίστα” με νέες ηχογραφήσεις παλιών επιτυχιών της αλλά και ηχογραφήσεις από τα κινηματογραφικά της τραγούδια. Το 1992 ηχογραφεί τη παλιά της επιτυχία “Έχω απόψε ραντεβού“, ντουέτο με την Αλέξια και πέντε χρόνια αργότερα μπαίνει στο στούντιο για την ηχογράφηση του άλμπουμ “Η Ρένα τραγουδάει τζαζ“, υπό τη μουσική επιμέλεια του κορυφαίου μουσικοσυνθέτη Γιώργου Θεοδοσιάδη.
Με ένα σπάνιο χάρισμα στη φωνή και με μια ιδιαίτερη τεχνική, η Ρένα υπήρξε πάντα μια σπουδαία τραγουδίστρια. Φέτος που έχω ξεκινήσει τη δημιουργία κινηματογραφικών δίσκων, σκέφτηκα να συγκεντρώσω σε ένα cd μερικά από τα πιο γνωστά της τραγούδια αλλά και κάποια σπουδαία, όμως ξεχασμένα.
26 ηχογραφήσεις με παλαιότερη εκείνη του 1941, στο τραγούδι “Όταν θα ρθεις“. Ένα πραγματικό διαμάντι από τα ελάχιστα που σώθηκαν από τα χρόνια της Κατοχής. Σπάνια θεωρείται και η ηχογράφηση του τραγουδιού “Ποιος το Ξέρει“, η οποία δε κυκλοφόρησε ποτέ σε δίσκο. Από τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου ξεχωρίζουν: “Έχω Απόψε Ραντεβού” (ντουέτο με την Αλέξια), το “Χωριουδάκι μου“, το “Πρώτο Χελιδόνι“, το “Αγάπη μου που να σαι“, το “Έχω Δικαίωμα κι εγώ“, η “Αρτίστα” και φυσικά το αγαπημένο μου “Πόσο γλυκιά είναι η ζωή“.
