Ήμουν ευτυχισμένη που επιτέλους θα έβλεπα τους Apocalyptica live. Από το πρωί άκουγα και ξανά άκουγα τη μουσική και τα τραγούδια τους. Έτσι το βράδυ της Πέμπτης βρέθηκα στο Piraeus 117 Academy για να παρακολουθήσω την πρώτη από τις δύο εμφανίσεις τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Αυτό που τους κάνει ξεχωριστούς είναι ότι παρόλο που προέρχονται από κλασικές σπουδές μουσικής μετέτρεψαν εμπνευσμένα το τσέλο σε όργανο μέταλ μπάντας.
Είμαστε τυχεροί που στην εορταστική περιοδεία “Plays Metallica By Four Cellos” είχαν στη λίστα τους δυο βραδιές για την Ελλάδα για εκείνους που τους είχαν δει σε παλιότερες live εμφανίσεις τους στη χώρα μας , αλλά και για εμάς που καταφέραμε πρώτη φορά να είμαστε εκεί . Στο πρώτο μέρος και λίγο μετά τις 9.30 έκλεισαν τα φώτα του χώρου όπου οι Φιλανδοί εμφανίστηκαν στη σκηνή με το κοινό να τους αποθεώνει από την πρώτη νότα . Το τέταρτο τσέλο το συμπλήρωσε επάξια ο Lauri Kankkunen. Πρώτος τσελίστας της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ελσίνκι ο οποίος, μετά την αποχώρηση του Antero Manninen, προστέθηκε στο συγκρότημα τον περασμένο Απρίλιο για την ολοκλήρωση της περιοδείας που έχει ξεκινήσει εδώ και δυο χρόνια .
Άλλωστε τον άλμπουμ τους ” Plays Metallica by Four Cellos, ” το οποίο αποτελούταν αποκλειστικά από διασκευές των Metallica παιγμένες με τσέλα , είναι η αρχή για να γίνουν οι ίδιοι από μέλη φιλαρμονικής ορχήστρας σε ” θεούς ” του thrash μεταλ.! Και δεν είναι καθόλου τυχαίος ο χαρακτηρισμός που τους δίνω . Οι Φιλανδοί Eicca Toppinen (1993 – σήμερα) , Paavo Lötjönen (1993 – σήμερα) , Perttu Kivilaakso (1999 – σήμερα) και Mikko Sirén (2003 – σήμερα), μέσα από την αγάπη τους για την μπάντα των Metallica και όχι μόνο μας αποδεικνύουν ότι η μουσική είναι παντού και χωρίς όρια .
Μετά από ένα 5λεπτο διάλειμμα το σκηνικό αλλάζει και εμφανίστηκε η εντυπωσιακή ντραμς του Mikko Sirén που έδωσε μια εικόνα του τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια. Οι δεξιοτεχνίες τους στα σόλο και ο εντυπωσιακός φωτισμός ήταν μαγικοί . Σαρώνοντας τη σκηνή με το τσέλο τους αλλά και οι επικοινωνιακές τους φιγούρες με το κοινό είχαν το αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα περνούσε ο χρόνος. Με τραγούδια όπως το Orion, το Escape , το Battery, το Seek And Destroy και ένα κοινό που τραγουδούσε και χοροπήδαγε ξέφρενα η βραδιά δεν θα μπορούσε παρά να ήταν απόλυτα επιτυχημένη.
Και φυσικά δεν μας άφησαν χωρίς encore , όπου το Nothing Else Matters και το One ήταν η αφορμή να μας αποχαιρετίσουν αλλά και να μας δώσουν την υπόσχεση ότι θα ξαναέρθουν στη χώρα μας.
Και αν ακόμα πιστεύετε ότι το τσέλο είναι μόνο για τις Φιλαρμονικές ορχήστρες ακούστε Apocalyptica! Είμαι σίγουρη ότι θα τους λατρέψετε όπως και εγώ….
Φωτογραφίες άρθρου : Αφροδίτη Ζαγγανά , Την ευχαριστώ πολύ που τις παραχώρησε.
