Μαρίκα Νίνου... η βασίλισσα του ρεμπέτικου έφυγε σαν σήμερα.

Συμπληρώνονται φέτος 61 χρόνια από τον πρόωρο χαμό της μεγάλης φωνής του ρεμπέτικου τραγουδιού. Το The Look.Gr φωτίζει κάποιες στιγμές της ζωής της Μαρίκας Νίνου.

Γεννήθηκε το 1922 πάνω στο καράβι Ευαγγελίστρια που έφερνε τη μητέρα της, τις δυο αδερφές της και τον οκτάχρονο αδερφό της Μπαρκέβ από τη Σμύρνη στον Πειραιά. Οι γονείς της Οβανές (Γιάννης) και Γκιούλα (Τριανταφυλλιά) Αταμιάν ήταν Αρμένιοι της Σμύρνης που γλυτώσανε ως εκ θαύματος στη μεγάλη σφαγή ! Το όνομα της, το έδωσε ο καπετάνιος βαπτίζοντάς την πάνω στο πλοίο, γιατί νόμισαν ότι θα πέθαινε και έτσι ονομάστηκε Ευαγγελία. Μείναν στη Κοκκινιά στην οδό Μεγάρων 50.

Γράφτηκε στο Αρμένικο σχολείο και ο δάσκαλος της πρότεινε να μάθει μαντολίνο, οπότε μπαίνοντας στην ορχήστρα του σχολείου. Παράλληλα είδαν τα φωνητικά της προσόντα και την πήραν για να ψάλλει στην Αρμένικη εκκλησία του Αγ.Ιάκωβου. Στα 10 της πήγαινε στα κεντράκια της Κοκκινιάς και κοίταζε απ’ έξω το πρόγραμμα που μετέφερε αυτούσιο στην τάξη την άλλη μέρα!

Το 1939 σε ηλικία 17 ετών παντρεύεται τον επίσης Αρμένη Χάϊκ Μεσροπιάν που ήταν κλειδαράς. Το 1940 (κατά τον Πετρόπουλο το ’43) γεννάει το γιο τους, Οβανές. Κατά τον Σαββόπουλο το ζευγάρι χωρίζει το 1943. Ο άντρας της εγκαταλείπει γυναίκα και παιδί επιστρέφει στην Αρμενία και ξαναπαντρεύεται χωρίς καν να πάρει διαζύγιο.

Το 1944 γνωρίζει τον Νίκο(Νίνο) Νικολαΐδη, ακροβάτη στο επάγγελμα συνεργάζονται ως καλλιτεχνικό ζευγάρι και στη συνέχεια παντρεύονται. Το όνομα Μαρίκα της το έδωσε η μητέρα του Νίνο, θεατρίνα κι αυτή, για να θυμίζει την Κοτοπούλη ! Δειλά άρχισαν τις εμφανίσεις τους σε κάποια θεατράκια της Αθήνας.

Εκεί ήταν ο Πέτρος Κυριακός, ο οποίος την άκουσε και την γνώρισε στο Μανώλη Χιώτη, για να κάνει την πρώτη ηχογράφηση τον Ιούνη το 1948 με 2 τραγούδια του Χιώτη : “Ώρες σε κρυφοκοιτάζω” και “Θα σου πω το μυστικό μου”. Η Μαρίκα θέλει να ανέβει στο πάλκο, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο. Τον Οκτώβριο του 1948, ο Στελλάκης Περπινιάδης την πήρε κοντά του για τραγουδίστρια στο κέντρο «Φλόριντα» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου και της έμαθε τα μυστικά του τραγουδιού. Λίγο πριν τη Νίνου, είχε ξεκινήσει και η Μπέλλου με τον Τσιτσάνη, ενώ η Χασκήλ μεσουρανούσε. Ο Τσιτσάνης θέλει μια νέα γυναίκα στο πάλκο και ο Περπινιάδης του προτείνει την Νίνου. Εν τω μεταξύ τη Νίνου την απέρριψε ο Παπαϊωαννου που έψαχνε κι αυτός τραγουδίστρια γιατί έκανε λέει “πολλά καμώματα και τσαλίμια”. Η συνεργασία της με τον Βασίλη Τσιτσάνη το 1949 στο κέντρο «Τζίμης ο Χοντρός» υπήρξε καθοριστική στη ζωή και των δύο. Υπήρξε η μούσα, που τον ενέπνευσε όσο καμιά άλλη. “Πού θα τα βρεις στρωμένα”, “Για τα μάτια π’ αγαπώ”, “Η καρδιά σου θα γίνει χρυσή”, “Κι αν πάθεις και καμιά ζημιά(Τσιτσάνη μου)” είναι τα πρώτα τους τραγούδια που ηχογραφούν.

Όμως λόγω διάφορων «διαφωνιών» μεταξύ τους η Νίνου ξεκινά να τραγουδά και τραγούδια άλλων συνθετών όπως του : Μητσάκη “Στα μπουζούκια να με πας”, “Βαλεντίνα”, “Παλαμάκια”κ.α. του Γιάννη Τατασόπουλου, του Χατζηχρήστου (Η μικρή του Καμηλιέρη), ακόμα και του Μιχάλη Σογιούλ!

Λέγεται πως ήταν η πρώτη που τραγούδησε όρθια το 1951, αν και η Λίτσα Χάρμα το έκανε από το 1948.

Τον Οκτώβριο του 1951 πήγαν μαζί στην Κωνσταντινούπολη. Μετά το ταξίδι αυτό χώρισαν ξαφνικά. Την ίδια εποχή στην Πόλη και σε άλλο κέντρο ήταν η Ρόζα Εσκενάζυ και ο Αγάπιος Τομπούλης. Τότε η Πόλη είχε 150.00 Έλληνες και οικονομικά εύρωστους, γεγονός που καταμαρτυρεί τα πολλά εκεί ελληνικά μουσικο-θεατρικά σχήματα. Η Νίνου τσακωμένη με τον Τσιτσάνη κλείνει στην “Τριάνα” και η Μπέλλου στο “Φαληρικό” και οι δύο με συμβόλαια. Κάποια στιγμή τα ξαναβρίσκουν Τσιτσάνης-Νίνου και θέλουν να ξανασυνεργαστούν. Γίνεται αναστάτωση φοβερή με την άρνηση της Μπέλλου να φύγει από το πλευρό του Τσιτσάνη και τελικά τη λύση δίνει ο Παπαϊωάννου με αλλαγή Νίνου-Μπέλλου, μεταξύ των δύο κέντρων, υποχωρώντας η Μπέλλου.

Το 1954 χτυπήθηκε από καρκίνο στη μήτρα. Αποφασίζει να πάει στην Αμερική μια και ο δρόμος είχε ανοίξει από το 1953 με τον Παπαϊωάννου, ενώ ο Τσιτσάνης πρώτος είχε δεχτεί προτάσεις από το 1949, αλλά δεν ήθελε το υπεραντλαντικό ταξίδι με το αεροπλάνο. Στην Αμερική πηγαίνει όμως και ευελπιστώντας να γιατρευτεί από την ασθένεια της. Στην Αμερική ακούει το “Πες μου αν με βαρέθηκες”, του Χιώτη και αισθάνεται ότι γράφτηκε γι’ αυτήν. Βρίσκει τον Καπλάνη και το ηχογραφεί εκεί…

Στις 9 Ιουλίου του 1955 ξαναγυρίζει στην Ελλάδα αφού έχει κάνει εξετάσεις κι η κατάσταση έχει ήδη χειροτερεύσει. Βρίσκεται μεταξύ νοσοκομείου και πάλκου. Θα ξαναπάει στην Αμερική για θεραπεία. Από το πλευρό της στην Αμερική δεν έφυγαν ο Κώστας Καπλάνης και η Ρένα Ντάλια. Η Ντάλια μαζί με την Εύα Στυλ έκαναν κάθε βράδυ έρανο μεταξύ των θαμώνων στα κέντρα “Μπριτάνια” και “Βυζάντιο” για τα έξοδα του νοσοκομείου. Βλέποντας την κατάσταση της κάνει τη διαθήκη της στην Αμερική και γράφει το σπίτι στο γιο της κάτι που βρίσκει αντίθετο το σύζυγο της, Νικολαΐδη. Επιστρέφει καταβεβλήμενη στην Ελλάδα. Αναγκάζεται να δουλέψει στου “Τζίμη” για μια παλιά οφειλή. Με την αλλαγή του χρόνου (1957) ξεκινά με τα “Τα καβουράκια”, το “Γεννήθηκα για να πονώ”, “Τρεις μάγκες είμαστε” και τη “Συννεφιασμένη Κυριακή”.

Πεθαίνει στις 23 Φλεβάρη του 1957, ημέρα Σάββατο.

Οι ηχογραφήσεις της είναι συνολικά 174, στα 119 ως πρώτη φωνή. 60 τραγούδια από αυτά είναι του Βασίλη Τσιτσάνη. Μάλιστα ο Τσιτσάνης είχε πει για την Μαρίκα το εξής ωραίο…

«Η Μαρίκα στο πάλκο ήταν ασυναγώνιστη, οι κινήσεις της ήταν κάτι το συγκλονιστικό, όταν τραγουδούσε είχε τέτοια εκφραστικότητα και μεταδοτικότητα στο κοινό, που νομίζω ότι δεν πρόκειται να γεννηθεί άλλη. Όταν τραγουδούσε κυριολεκτικά καθήλωνε τον κόσμο στα τραπέζια. Ήταν φοβερή! Ήταν γεννημένη για το πάλκο!»

4 χρόνια μετά το 1961, στην μνήμη της ο Τσιτσάνης έγραψε το «Θέλω να είναι Κυριακή» που το ερμήνευσε η Καίτη Γκρέυ.

Μια τεράστια φωνή που μέσα στη σύντομη μουσική της πορεία επηρέασε και επηρεάζει γενιές Ελλήνων. Μπορεί να πέρασαν 61 χρόνια θανάτου, αλλά η Μαρίκα Νίνου με τη φωνή της είναι συνεχώς παρούσα στη ζωή του νεοέλληνα.