Έκθεση εκτός Στέγης: You and AI | Παράταση της έκθεσης

Παράταση You and AI: Η έκθεση που τρελαίνει τον αλγόριθμο μέσα στο τοπίο του Πεδίου του Άρεως παρατείνεται έως τις 25 Ιουλίου 2021.

 

 

 

 

Στην πρώτη θεματική, για την τεχνητή νοημοσύνη, τον πολιτικό χώρο, τη συμμετοχή και τη δημοκρατία, αφήνουμε τη τεχνητή νοημοσύνη να μας μεταφέρει σε ένα δαιδαλώδες, ονειρικό ταξίδι, στο “The Wandering Mind: You Start to Wonder Whether It’s a Dream” των slow immediate· βλέπουμε τι συμβαίνει όταν η μηχανή μάς κρίνει ως μελλοντικούς εγκληματίες, στο “The Normalizing Machine” των Mushon Zer-Aviv, Dan Stavy και Eran Weissenstern· διεκδικούμε τα εργασιακά μας δικαιώματα απέναντι στη μασκότ της Amazon, στο “ABRA” της Hiba Ali· ανακαλύπτουμε τι αποκρύπτεται όταν η τεχνητή νοημοσύνη ξαναγράφει την κοινωνική ιστορία μας, στο “Insulae [of the Island]” της Nye Thompson· ακούμε κορυφαίες φωνές της γυναικείας ενδυνάμωσης να μιλούν για ζητήματα φυλής, φύλου και τεχνολογίας, στο “Voicing Erasure” των Algorithmic Justice League· αναρωτιόμαστε αν οι αλγόριθμοι διαμορφώνουν τις πεποιθήσεις μας, στο “Epigraph For Non-Physical Entities’ Spirits That Exist Outside Material Cultures” της Κατερίνας Κανά· ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά στην πανταχού παρούσα τεχνολογία της παρακολούθησης, αλλά και τον ανοιχτών δεδομένων στον αστικό χώρο, στο “Every Thing Every Time” της Naho Matsuda· περπατάμε πάνω σε έναν αλγόριθμο που μας ποινικοποιεί άδικα, στο “Before The Bullet Hits The Body” του Bill Balaskas και της Stop LAPD Spying Coalition· φανταζόμαστε πιο ηθικές και πιο δίκαιες πρακτικές χρήσης των δεδομένων, στο “The Data Feminism Infographic” των Catherine D’Ignazio, Lauren F. Klein και Marcia Diaz Agudelo.

 

 

Στη δεύτερη θεματική, για το πώς βλέπουμε και μας βλέπουν μέσα από αλγόριθμους, αντικρίζουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια της μηχανής, στο “Learning to See” του Memo Akten· αφήνουμε τους αλγόριθμους να φανταστούν και να ξαναδημιουργήσουν τη ζωφόρο του Παρθενώνα, με το “Content Aware Studies” του Egor Kraft· χανόμαστε σε ένα πνευματικό ταξίδι μέσα από εικόνες και ήχους, στο “Deep Meditations: A Brief History of Everything in 60 Minutes” του Memo Akten· οραματιζόμαστε queer πρόσωπα πέρα από τους κανόνες για το τι είναι αρσενικό και τι θηλυκό που ενσωματώνουν τα συστήματα αναγνώρισης προσώπων, στο “Zizi – Queering the Dataset” του Jake Elwes· εφευρίσκουμε εναλλακτικούς τρόπους να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, με το “#Whenwordsfail” της Stephanie Dinkins· απολαμβάνουμε τη φανταστική συνάντηση ενός αστρονόμου και ενός νευρωνικού δικτύου, με το “Counting Craters on the Moon” της Κυριακής Γονή.

 

Στην τρίτη θεματική, για την τεχνητή και φυσική νοημοσύνη, προσπαθούμε να χτίσουμε μια καλύτερη ισορροπία με τη φύση. Ενθουσιαζόμαστε με έναν εκλιπόντα λευκό ρινόκερο του Βορρά που εμφανίζεται ψηφιακά στο πάρκο, στο “The Substitute” της Alexandra Daisy Ginsberg· θαυμάζουμε φανταστικά υδρόβια πλάσματα που μοιάζουν σαν φυσικά, στο “Encounters with Aquatic Chimeras” των Entangled Others (Sofia Crespo & Feileacan McCormick)· ακούμε τη γλώσσα πτηνών που δεν υπάρχουν, στο “Bird Language” της Helena Nikonole, και τα βλέπουμε σε νέες περιπέτειες, στο “Cusp” του Jake Elwes· αναρωτιόμαστε πώς η τεχνητή νοημοσύνη μάς βοηθά να μιλήσουμε στη φύση, στο “nimiia cétiï” της Jenna Sutela· εξερευνούμε μη ανθρώπινους τρόπους κατανόησης του χρόνου, στο “Circadian Bloom” της Anna Ridler· γνωρίζουμε έναν «περιβαλλοντικό μάνατζερ» τεχνητής νοημοσύνης που μπορεί να γίνει απάνθρωπος, αλλά μπορεί να σώσει και τον πλανήτη, στο “Excerpts From Asunder” των Tega Brain, Julian Oliver και Bengt Sjölén.

 

 

Ο αλγόριθμος, όπως εμφανίζεται πλέον στην καθημερινότητά μας, είναι μια αφορμή να μιλήσουμε για την ταυτότητά μας, ως ανθρώπινο είδος, γιατί πέρα από μια έκθεση για την τεχνητή νοημοσύνη, το “You and AI” είναι και μια έκθεση βαθιά υπαρξιακή και ανθρώπινη. Έτσι, το παράλληλο πρόγραμμα της έκθεσης μας καλεί να ανεβάσουμε στο instagram μία selfie μας και να δούμε αλλιώς το συλλογικό μας εγώ, την Ελλάδα του 2021, σε μια γιγαντοοθόνη με υπόκρουση το φυσικό και ετερόκλητο soundtrack του πάρκου, με το It’s Not YOU, It’s Me του Ilan Manouach. Παράλληλα, στην ίδια υπαρξιακή αναζήτηση, η έκθεση εστιάζει στον δημοφιλή πρωταγωνιστή της ελληνικής μουσικής κουλτούρας, Γιώργο Μαζωνάκη, που τα δυναμικά, αταξινόμητα και συνεχώς εξελισσόμενα data του προκαλούν την απορρύθμιση του αλγόριθμου. Το έργο «Έξοδος» του Μανώλη Μανουσάκη και της Αφροδίτης Παναγιωτάκου είναι η ζωή του Γιώργου Μαζωνάκη, αλλά δυνητικά και η ζωή του καθενός από εμάς: μια αντίστροφη μέτρηση προς την έξοδο, δοσμένη μέσα σε ένα νέφος από σπαράγματα ήχων και αντανακλάσεων, από το πώς γεννήθηκε, πού μεγάλωσε, τη σχέση του με τον Θεό και τον θάνατο, το σπίτι του, τους δικούς του ανθρώπους, το κοινό του, οι ιαχές του οποίου αντιστοιχούν στις κατοπτρικές επιφάνειες που περικυκλώνουν τον θεατή στον χώρο της εγκατάστασης. Για 11 λεπτά, στο έργο «Έξοδος» εμβαθύνεις μόνο μέσω ήχου στη ζωή του, σε μια βιογραφία όπου εκείνος δεν τραγουδάει ποτέ, ακολουθώντας ένα δραματουργικό νήμα που δεν πατάει στη γραμμική εξιστόρηση του βιογραφικού του. Τέλος, στο «Ανήκω σε μένα», τη νέα, δυστοπική sci-fi ταινία μικρού μήκους της Εύης Καλογηροπούλου, η εικόνα μπαίνει σε πρώτο πλάνο: η σωματική επαφή δεν επιτρέπεται και ο θεατής μεταφέρεται σε μια εργασιακή δυστοπία στα ναυπηγεία Περάματος. Ο Γιώργος Μαζωνάκης, στον ρόλο του αφηγητή, σκιαγραφεί τις ανθρώπινες σχέσεις σε ένα απροσδιόριστο μέλλον όπου τα αλγοριθμικά συστήματα έχουν αναλάβει τον έλεγχο. Ο Έλληνας ερμηνευτής επιστρέφει στο Πέραμα, εκεί όπου ήταν πάντα αφοσιωμένος ο πατέρας του, αλλά αυτή τη φορά σε ένα οργουελιανό τοπίο στο μέλλον, με πολλή σκουριά, ήλιο, θάλασσα και μία μόνο απαγόρευση: Να μην αγγίζονται μεταξύ τους οι άνθρωποι. Μπορούμε να ανήκουμε στους εαυτούς μας;