«Σοφία Βέμπο… σε θυμάμαι» μια παράσταση για μια γυναίκα τραγουδίστρια και ηθοποιό που τα τραγούδια της ανύψωναν το ηθικό στους δύσκολους καιρούς του πολέμου, μα και μια γυναίκα κοσμοπολίτισσα, γοητευτική με ταμπεραμέντο που είχε ξεσηκώσει τα πλήθη όπου και να πήγαινε ανά την υφήλιο. Είναι η Σοφία Βέμπο που δεν θα μπορούσε να την ερμηνεύσει κάποια καλύτερα από την Γεωργία Ζώη με τις ιδιαίτερες φωνητικές της ικανότητες και εκείνο το απερίγραπτο και ασίγαστο πάθος που βγάζει στο σανίδι και αποδεικνύει κάθε φορά ότι ηθοποιός σημαίνει φως.
Κριτική – παρουσίαση: Γιάννης Ζαμπατής
Μέσα από ένα μεστό κείμενο καταγραφών της Τάνιας Χαροκόπου που σκηνοθέτησε ο Μενέλαος Τζαβέλας, έρχονται στο φως και στην θύμηση στιγμές από τη ζωή και τις δραστηριότητες, τα τραγούδια της, τον αγώνα της, την αγάπη της για την Ελλάδα, αλλά και τους έρωτες, τα πάθη, τις επιθυμίες, αλλά και κάποιες κρυφές και πιο γνωστές δραστηριότητες της.
Θα μπορούσε να πει κανείς τι ενδιαφέρον έχει σήμερα μια τραγουδίστρια μιας περασμένης εποχής, που την θυμούνται κάποιοι δημοσιογράφοι κάθε επέτειο του ΟΧΙ για τα τραγούδια της που κρατούσε με αυτά ψηλά το ηθικό των φαντάρων.
Και όμως αυτή η παράσταση με τον καίριο τίτλο «Σοφία Βέμπο… σε θυμάμαι» ήρθε για να θυμίσει σε στους παλιότερους αλλά και να μάθει στα νεότερα παιδιά, ένα κομμάτι της Νεοελληνικής Ιστορίας που είναι η Βέμπο.
Γιατί δεν ήταν μόνο η «τραγουδίστρια της νίκης» όπως την αποκαλούσαν, αλλά πολλά περισσότερα. Ήταν μια δυναμική και ερωτική γυναίκα που με τα τραγούδια της συγκλόνιζε κόσμο όπου και να εμφανιζόταν ακόμα και στο θέατρο όπου έκανε και εκεί καριέρα αποτελώντας ένα αχτύπητο δίδυμο με τον Μίμη Τραϊφόρο που υπήρξε και ο μεγάλος έρωτας της ζωής της.
Ήταν αυτή που ανέδειξε το αρχοντορεμπέτικο και που τραγούδησε παραδοσιακά τραγούδια του τόπου μας που τραγουδήθηκαν από χιλιάδες στόματα. Ήταν μια γυναίκα που το όνομα της γράφτηκε στην Ελληνική Ιστορία με μεγάλα γράμματα για την αγάπη της στην πατρίδα της, αλλά και που λοιδορήθηκε όταν φάνηκε ότι τάχτηκε κάποια στιγμή με τον Εθνικό Στρατό αλλά και που συνέχισε να τραγουδάει παντού γιατί αυτή ήταν η τέχνη της και η προσφορά της.
Μια παράσταση μνήμης στήνει ο Μενέλαος Τζαβέλλας με την Γεωργία Ζώη να ζωντανεύει στην σκηνή την θρυλική αυτή γυναίκα. Και φυσικά δεν θα υπήρχε καταλληλότερη από αυτήν την πεπειραμένη ηθοποιό που σαγηνεύει στην σκηνή γιατί ότι ερμηνεύει το ζει, το αισθάνεται και γίνεται ένα με την ηρωίδα.
Η αισθαντική φωνή της με την μουσικότητα και την ευαισθησία της αναμφισβήτητες πλέον και δίνει ένα ρεσιτάλ στην σκηνή με τα εμβληματικά αυτά τραγούδια που αποκτούν μια άλλη διάσταση συνυφασμένα με το βιογραφικό καταγραφικό κείμενο της Τάνιας Χαροκόπου.
Και όλα αυτά κυλάνε και βγαίνουν στην επιφάνεια με το πρόσχημα μιας συνέντευξης, ίσως καλύτερα φιλικής κουβέντας που ζητάει στην κάπως κουρασμένη πια Βέμπο στα μέσα της δεκαετίας του ’70 ένας νεαρός μουσικός που τον ερμηνεύει ο Μαυρίκιος Μαυρικίου.
Και φυσικά ήταν και ο κατάλληλος άνθρωπος για να την συνοδέψει στο πιάνο και να τραγουδήσει κατόπιν «παραίνεσης» της την περίφημη «Ζεχρά» που αρκετοί θα γνωρίζουν ότι από αυτό το τραγούδι δημιουργήθηκαν τα «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά».
Ο Μαυρίκιος Μαυρικίου ίσως στα καλύτερα του ήταν εδώ αντάξιος συνοδός της εξαίρετης Γεωργίας Ζώη και κατάφερε να αποφύγει υπερβολές τραγουδιστικά και ερμηνευτικά.
Η «δραματουργία» θέλει τον χρόνο και τα πρόσωπα να εναλλάσσονται και με μια μεταφυσική χροιά δίνουν μια εξαιρετική σκηνή της συνάντησης και του πλησιάσματος όταν ίσα που δεν ακούμπησαν τα χείλη.
Μέσα από την ιστορία αυτή μαθαίνουμε για τον ασίγαστο έρωτα της Βέμπο για έναν νεαρό ανθυπολοχαγό από την 8η μεραρχία την περίοδο του πολέμου, που λίγοι το γνώριζαν, ένα πάθος που φάνηκε ότι δεν έσβησε ποτέ ακόμα και μετά την σχέση και τον έρωτα ζωής με τον Τραϊφόρο.
Σημαντικοί και η συμμετοχή των σπουδαστών της σχολής ΙΕΚ Άλφα που ζωντανεύουν κάποιες σκηνές στην εξιστόρηση των γεγονότων μα και αυτοί που σηκώνουν τις Ελληνικές σημαίες, που όταν η Γεωργία Ζώη τραγουδάει τα «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά» είναι πραγματικά μια σκηνή που μπορεί να συγκινήσει ακόμα και αυτούς τους Έλληνες που δεν το έχουν και πολύ με τα πατριωτικά.
Υπέροχη στην σκηνή η Γεωργία Ζώη σε κάθε της κίνηση, κάθε της έκφραση, κάθε τραγούδι, που μετατρέπεται με ευκολία από την Ελληνίδα ηρωίδα με το μαντήλι στην κοσμοπολίτισσα και σαγηνευτική γυναίκα που υπήρξε η Βέμπο, όταν τραγουδάει την ταμπακέρα, λαμπρή και απαστράπτουσα με την εξαίσια αποκαλυπτική τουαλέτα της.
Η Βάσια Παναγοπούλου δικαιώθηκε για μια ακόμα φορά με αυτήν την επιλογή της να χαρίσει στον κόσμο αυτές τις μνήμες μιας θρυλικής Ελληνίδας και μάλιστα μέρες κοντινές μιας άλλης Εθνικής επετείου και φυσικά να δώσει βήμα σε αυτούς τους συγκεκριμένους συντελεστές.
Αλλά θα ήθελα να κλείσω με την αναφορά στην ερμηνεία της Γεωργίας Ζώη του μοναδικού αυτού τραγουδιού «Ο Άνθρωπός μου», που είναι το παλιότερο, μεγαλύτερο και ωραιότερο «καψουροτράγουδο» όλων των εποχών, όπως μας λέει η ίδια, αλλά η ερμηνεία της όχι απλά συγκινεί αλλά κάτι περισσότερο, όταν ξέρουμε κάποιοι και την προέλευσή του.
Ταυτότητα παράστασης
Πρωταγωνιστεί η Γεωργία Ζώη.
Μουσική ενορχήστρωση, τραγούδι, ακορντεόν επί σκηνής ο Μαυρίκιος Μαυρικίου.
Συμμετέχουν σπουδαστές της σχολής Ιέκ Άλφα.
Κείμενο: Τάνια Χαροκόπου
Σκηνοθεσία: Μενέλαος Τζαβέλλας
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνος Πισσίας
Επιμέλεια παράστασης: Βασίλης Τραιφόρος
Κοστούμια: Αθηνά Τρανούλη
Φωτογράφος: Κωνσταντίνος Λέπουρης
Αrt director φωτογράφισης: Μαριάμ Νίκου
Φώτα: Παναγιώτης Μανούσης
Κομμώσεις: Αthanasios Coiffures
Επικοινωνία και προβολή παράστασης: Νταίζη Λεμπέση
Παραγωγή: Βάσια Παναγοπούλου
