Μαζί μας σήμερα ένας εκπρόσωπος της νέας γενιάς που φαίνεται ότι βγάζει ταλέντα που θα αφήσουν κάποιο σημάδι στον χώρο του θεάτρου και θα τους ανακαλύψει κανείς αν ανατρέξει ειδικά στις μικρές σκηνές που ανεβάζουν κάθε τόσο κάποια διαμαντάκια. Είναι ο Βασίλης Βουτετάκης, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Διομήδη Φωτιάδη, που θα μας μιλήσει για τον ρόλο του στην επιτυχημένη παράσταση «Guilty Choices» όπου έχει αποσπάσει κατά γενική ομολογία εντυπωσιακές κριτικές, αλλά και για την επιτυχημένη σκηνοθετική του δουλειά ήδη στην αρχή της καριέρας του και όχι μόνο.
Συνέντευξη στον Γιάννη Ζαμπατή
Βασίλη χαίρομαι που καταφέρνουμε τελικά να μιλήσουμε για ένα προσφιλές και στους δύο μας θέμα το θέατρο και να ξεκινήσουμε από την παράσταση που παίζεις για δεύτερη σεζόν, το «Guilty Choices» και να μας πεις ποια είναι η ιδιαιτερότητα αυτού του έργου και τι θα κερδίσει ο θεατής ερχόμενος να την δει.
Η ιδιαιτερότητα αυτού του έργου είναι ότι μιλά για τις σχέσεις των ανθρώπων που είτε είναι εργασιακές είτε ερωτικές έρχονται σε αναμέτρηση με τα προσωπικά θέλω του καθενός και η χρήση της εξουσίας (όποια και αν είναι αυτή) στην μεταξύ τους σχέση είναι αυτή που θα παίξει καταλυτικό ρόλο στην πραγματοποίηση της βαθύτερης προσωπικής επιθυμίας των χαρακτήρων.
Αυτό που θα κερδίσει ο θεατής είναι στο να μπει στην θέση των χαρακτήρων και να έρθει σε μια προσωπική σύγκρουση με τον εαυτό του για το τι θα έκανε αν του συνέβαινε κάτι παρόμοιο
Μίλησέ μας λίγο για τον ρόλο σου και τις τυχόν δυσκολίες που αντιμετώπισες αφού ενσαρκώνεις ένα δύσκολο χαρακτήρα που φαίνεται να μην έχει κανένα κοινό με σένα σαν άνθρωπο.
Όσον αφορά τον ρόλο του λοχαγού που υποδύομαι είναι κάτι πολύ μακριά από εμένα αλλά δεν αντιμετώπισα κάποια ιδιαίτερη δυσκολία στο να τον ενσαρκώσω καθώς είναι χαρά για έναν ερμηνευτή να αναμετριέται με χαρακτήρες που είναι τόσο αντίθετοι με τον ίδιο.
Άλλωστε η λέξη ερμηνευτής έχει να κάνει με το πως καλείσαι να ερμηνεύσεις έναν ρόλο σύμφωνα με την ψυχολογική ανάλυση που του έχεις κάνει. Γίνεσαι ο πιο αμέσως κριτής του καθώς γνωρίζεις ή δημιουργείς τον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο του ήρωα.
«Δε δουλεύεις ένα ρόλο, δουλεύεις τον εαυτό σου» έχει πει η Ιζαμπέλ Ιπέρ. Εσύ πως διαχειρίζεσαι κάθε ρόλο που αναλαμβάνεις και πιο συγκεκριμένα το γυμνό που υποτίθεται ότι σιγά-σιγά απενοχοποιείται στη σκηνή και το σινεμά.
Όπως είπα και στην προηγούμενη ερώτηση όταν καλείσαι να ενσαρκώσεις έναν ρόλο τον δικαιολογείς, τον δικάζεις και προσπαθείς να τον καταλάβεις.
Όταν τον καταλάβεις άσχετα με τον αν συμφωνείς ή όχι τότε έχεις φτιάξει ένα βιογραφικό του Ρόλου και ξέρεις γιατί τον ερμηνεύεις έτσι.
Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται τυχαίο.
Κατά πόσο πιστεύεις ότι είναι κακό το ότι το γυμνό για τις ανάγκες μιας παράστασης μπορεί να θεωρείται και λίγο κράχτης, για την προσέλκυση του θεατή;
Το γυμνό σε μια παράσταση εξαρτάται με το τι πρεσβεύει και με το τι δηλώνει. Είναι σκηνοθετική ματιά. Εγώ στην προκειμένη φάση μπορώ να πω ότι το γυμνό στη συγκεκριμένη παράσταση πραγματοποιήθηκε λόγω του ότι βασίζεται στον ρεαλισμό και είναι λενα αναγκαίο κουστούμι του ρόλου.
Στο «Guilty Choices» υπάρχει το παράδοξο κατά την άποψή μου ότι θεωρείται αυστηρώς ακατάλληλο για την επιλογής ρεαλιστικής απεικόνισης κάποιων σκηνών με το γυμνό, ενώ το θέμα της βίας ψυχολογικής και σωματικής που πραγματεύεται και η κατάχρηση εξουσίας που το κάνουν και καθόλα επίκαιρο θα ήταν πιο κατάλληλα γι’ αυτόν τον χαρακτηρισμό.
Το «Guilty Choices» είναι αυστηρά ακατάλληλο λόγω του ότι είναι μια ρεαλιστική γροθιά στο στομάχι γι αυτά που συμβαίνουν λέγονται και ειπώνονται επι σκηνής,
Την περασμένη σεζόν είχα την τύχη να δω την παράσταση «Αναμονή στο τίποτα – Κεφάλαιο 1» μια τολμηρή επιλογή λόγω του θέματος που έχει να κάνει με την ουσία της ύπαρξης μας και πως αναλωνόμαστε στο αμείλικτο πέρασμα του χρόνου. Πως δημιουργήθηκε αυτή η παράσταση και κατά πόσο πιστεύεις ότι πέρασε το μήνυμα αυτό στον κόσμο;
Η παράσταση «Αναμονή στο τίποτα – ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1» δημιουργήθηκε για δυο λόγους.
Ο πρώτος ήταν από την ανάγκη μου να μιλήσω για τον θάνατο και την ζωή καθώς η μητέρα μου έγινε Άγγελος και η παράσταση αυτή αφορά και είναι αφιερωμένη σε εκείνη και δεύτερον γιατί με τον συνεργάτη μου τον Παναγιώτη Γερακάρη αποφασίσαμε σαν νέοι ηθοποιοί μετά από δυο χρόνια καραντίνας να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας με όλα τα ρίσκα που υπήρχαν.
Αλλά τα καταφέραμε με τεράστια επιτυχία.
Το «Αναμονή στο τίποτα – Κεφάλαιο 1» ήταν η πρώτη σου σκηνοθετική δουλειά νομίζω και σε σύντομο χρονικό διάστημα από την αποφοίτηση σου από την Σχολή. Σκέφτεσαι να συνεχίσεις και αυτήν την ιδιότητα παράλληλα με την υποκριτική;
Η ανάγκη μου να σκηνοθετήσω έρχεται από την ανάγκη μου να παρουσιάσω μια ιστορία με τον δικό μου τρόπο και την δική μου αισθητική. Φέτος ετοιμάζουμε την δεύτερη μας παραγωγή με τίτλο «Μια Ωραία Πεταλούδα – ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ». Ενα σκοτεινό παραμύθι, αυστηρώς ακατάλληλο για ανηλίκους με θέμα την παιδική κακοποίηση. Θα πάμε ως ομάδα παρακάτω το τι θελουμε να βλέπει ο θεατής στο θέατρο.
Η παράσταση αυτή ήταν αποτέλεσμα από ότι γνωρίζω την καλλιτεχνικής ομάδας MIRAKURU που έχεις δημιουργήσει και θα ήθελα να μας πεις από ποιους απαρτίζεται και ποιοι είναι οι στόχοι της.
Η καλλιτεχνική ομάδα θεάτρου MIRAKURU απαρτίζεται από δυο άτομα. Εμένα και τον συνεργάτη και ταλαντούχο φίλο μου τον Παναγιώτη Γερακάρη. Σε κάθε παραγωγή συνεργαζόμαστε και με άλλους συνεργάτες αλλά η ομάδα και αυτοί που έχουν συμμετοχή στο όραμα είμαστε εμείς οι δυο. Ο στόχος μας είναι να παρουσιάσουμε ιστορίες με την δική μας αισθητική και ματιά, οι οποίες θα ξεκινούν από την θέση του θεατή έως την θέση του ερμηνευτή.
Εύχομαι οι στόχοι της ομάδας να είναι αντάξιοι του γνωστού ενισχυτικού ορού που ορίζει η ονομασία αν όντως είναι από εκεί εμπνευσμένη μιας και για την ιστορία εμένα με παραπέμπει στα νησιά Lian Yu!
Η ονομασία MIRAKURU προέρχεται από την DC comics όπου mirakuru είναι μια ουσία που δίνει θαυματουργικές ικανότητες.
Έχεις κάνει και κάποια περάσματα από τα πλατό της τηλεόρασης. Θα έπαιζες σε κάποια σειρά μυθοπλασίας ή κάποιου άλλου είδους εκπομπή, μιας και θεωρείται το μέσον που δίνει σε έναν ηθοποιό μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα.
Η τηλεόραση είναι ένας άλλος κόσμος πολύ ενδιαφέρον και μαγικός. Θα ήθελα πολύ να συμμετέχω σε μια σειρά μυθοπλασίας που θα με αφορούσε καθώς μιλάμε για έναν κόσμο που δεν τον έχω γευτεί ώστε να τον καταλάβω και απολαύσω ακόμα.
Στην δική σου περίπτωση τι συνέβη την ημέρα που αποφάσισες και είπες θα γίνω ηθοποιός;
Έχω σπουδάσει οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων στην Καλαμάτα όπου πέρασα τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου και ευχαριστώ τους γονείς μου γι αυτό αλλά όταν με κλείσανε σε ένα γραφείο μπροστά από έναν υπολογιστη και ένα τηλέφωνο κατάλαβα ότι αυτή η ζωή δεν είναι για μένα και επειδή σαν άνθρωπος δεν θέλω να μετανιώνω για πράγματα που δεν έχω κανει αποφάσισα να κυνηγήσω το όνειρο μου
Αν τα καταφέρω αυτό είναι κάτι που θα φανεί αλλά μέχρι τότε θα ξέρω ότι το προσπάθησα με νύχια και με δόντια γιατί αυτό είναι το επάγγελμα μου.
Πέρα από το «Guilty Choices» που συνεχίζεται επιτυχώς, υπάρχει κάτι στην συνέχεια που ετοιμάζεις και θα μπορούσες να μας πεις;
Πέρα από το Guilty Choices, θα συμμετέχω στην ταινία μεγάλου μήκους του Θοδωρή Βουρνά με τίτλο «πατήστε το κομβιον κινδύνου» και ετοιμάζω και την δική μου παράσταση όπως ανέφερα πριν με τίτλο «Μια Ωραία Πεταλούδα – ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ»
Ακατάλληλη, Ωμή, Σκληρή για αυτά που αναφέρονται και συμβαίνουν επι σκηνής καθώς το θέμα της αφορά όλον τον κόσμο.
Περισσότερα θα τα δείτε από κοντά επι σκηνής
Βασίλη να σε ευχαριστήσω για την ωραία μας κουβέντα και να ευχηθώ καλή επιτυχία στη συνέχεια.
Βιογραφικό Σημείωμα
Ο Βασίλης Βουτετάκης γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης «ΔΙΟΜΗΔΗΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ»
ΘΕΑΤΡΟ
22: TΟΣΚΑ του Τζάκομο Πουτσίνι σε σκηνοθεσία Ούγκο Ντε Άνα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου από την Εθνική Λυρική Σκηνή στο θέατρο Ωδείο Ηρώδου Αττικού
(Χορός)
2022: Guilty Choices του Jorge Cooner σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά στο θέατρο Vault
(Λοχαγός)
2022: Αναμονή στο τίποτα – Κεφάλαιο 1 εμπνευσμένο από το έργο του Αντώνη Καραστεργίου ”Αναμονή στο τίποτα” σε σκηνοθεσία Βασίλη Βουτετάκη
(Άντρας 1)
2021: Ο Ζητιάνος του Ανδρέα Καρκαβίτσα σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη για το Ραδιοφωνικό Θέατρο
(Ζητιανόπουλο, Έμπορας)
2020-2021: Carlo il Calvo του Nicola Antonio Porpora σε σκηνοθεσία Max Emanuel Cencic στο Bayreuth Baroque Opera Festival
(Bodyguard, Chauffeur)
2020: Ορέστεια του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Ανδρέα Ζαχαριάδη στο θέατρο Ελυζέ
(Φύλακας, Αίγισθος, Χορός)
2019: Ο Φτωχούλης του Θεού του Νίκου Καζαντζάκη σε προσαρμογή – σκηνοθεσία Ηλία Μαλανδρή και μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου στο θέατρο Ωδείο Ηρώδου Αττικού
(Δομήνικος)
2019: Ο Άνθρωπος δεν είναι κακός του Nino Galetti, σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κωτσαδάμ στο θέατρο Άλφα/Ιδέα
(Βαγγέλης)
2018: Ο Βασικός Ύποπτος του Αντώνη Καλαματιανού για το 1ο διαγωνιστικό Φεστιβάλ Θεατρικού Αναλογίου 2018 στο Θέατρο Από Κοινου.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ – ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
2021: 1821 Η έναρξη της επανάστασης στην Πελοπόννησο (Συμμετοχή στο Δραματοποιημένο Ντοκιμαντέρ) σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη
(Αναστάσιος Μαυρομιχάλης)
2021: Η Φαμίλια (Συμμετοχή στην τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1) σε σκηνοθεσία Βασίλη Θωμόπουλου
(Μανωλιός)
2021: 36 Months (Συμμετοχή στην μικρού μήκους ταινία στα πλαισια του ευρωπαικού προγράμματος Migrating Artists Project – Challenging Dance and Cinema across Europe) σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Μπούσμπουρα
(Αστυνομικός)
2021: Mόλις Χθές (Συμμετοχή στην τηλεοπτική σειρά του ΣΚΑΙ) σε σκηνοθεσία Βασίλη Θωμόπουλου
(Δημήτρης)
