Η «Aφρική» ή «Πως να φυτέψετε τον νεκρό αδερφό σας» είναι μια γυναικεία εξ΄ολοκλήρου υπόθεση αφού τρία εξαιρετικά κορίτσια που απαρτίζουν την θεατρική ομάδα Fem Tettix γράφουν και σκηνοθετούν ένα εργάκι που κέρδισε και το 1ο βραβείο στο Bob Theatre Festival. Η επαναφορά του στην μικρή σκηνή του Vault με την αντρική παρουσία του Θανάση Ισιδώρου και την παρέμβαση της περίφημης «φωνής», ενός αόρατου, μονοπρόσωπου χορού δίνει μια παράσταση απολαυστική, γλυκιά γεμάτη φρεσκάδα και ταλέντο.
Κριτική – παρουσίαση: Γιάννης Ζαμπατής
Έτσι τα τρία κορίτσια Αγγελική Γρηγοροπούλου, Ίρις Κατσούλα και Κατερίνα Αγγελίτσα, που απαρτίζουν την ομάδα Fem Tettix, ξεκινούν να γράψουν μια σύγχρονη κωμωδία με δανεικά στοιχεία από την αρχαία τραγωδία και ειδικά από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και χωρίς να υπάρχει καμία διάθεση παρωδίας φυσικά, πλέκουν μια ιστορία που περιλαμβάνει τα πάντα.
Από την φρενίτιδα με τα εμβόλια μέχρι την τρέλα του Grindr αλλά και ένα σωρό αρχέτυπα της σημερινής κοινωνίας, και περισσότερο της πατριαρχικής οικογένειας.
Και η ιστορία ξεκινάει με δύο αδελφές, την Αντιγόνη (Ίρις Κατσούλα) και την Ισμήνη (Κατερίνα Αγγελίτσα), που συναντιούνται μετά από χρόνια στο πατρικό τους γιατί επίκειται η κηδεία του αδελφού τους Ορέστη που πέθανε από τσίμπημα κουνουπιού στην Αφρική ενόσω έβγαζε φωτογραφίες για το National Geographic.
Το θέμα όμως που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι ότι ο πατέρας τους ο στρατηγός Αγαμέμνωνας -μην πάει το μυαλό σας πουθενά, απλή συνωνυμία- θέλει να θάψει τον γιό του με χριστιανική κηδεία για να εξιλεωθεί κατά κάποιον τρόπο επειδή τον αποκλήρωσε για την σεξουαλική του προτίμηση. Ο Ορέστης ήταν gay, κάτι που για τον στρατηγό ήταν απαράδεκτο φυσικά.
Όμως η τελευταία επιθυμία του Ορέστη ήταν να φυτευτεί στους πρόποδες του Κιλιμάντζαρο μάλλον και να γίνει ένα περήφανο μπαομπάμπ.
Η Αντιγόνη είναι αποφασισμένη να μην επιτρέψει αυτήν την κηδεία και έτσι αρχίζει ένας αγώνας δρόμου με την βοήθεια πάντα της αμφιταλαντευόμενης στο θέμα αδελφής της Ισμήνης.
Εδώ προστίθεται και η πολύτιμη παρουσία της Ιονέλας Κούκου (Αγγελική Γρηγοροπούλου), της νοσοκόμας του μπαμπά που παίζει καταλυτικό ρόλο αφού τις εισάγει στην μεταθανάτια εμπειρία μέσα από την οποία παράγεται και το συγκινητικό φινάλε που τελικά διδάσκει και μας θυμίζει πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος όσο ζούμε για να τον εκμεταλλευτούμε κατάλληλα, να ζήσουμε όπως θα θέλαμε ελεύθεροι και κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα.
Μετά μπλέκεται και ο ξάδερφος των κοριτσιών στην ιστορία, που δεν ήταν μόνο ξάδερφος, α, και ο ντελιβεράς της γειτονικής πτσαρίας (Θανάσης Ισιδώρου), που θα μπλέξουν ή θα ξεμπλέξουν τα πράγματα.
Και φυσικά ακόμα ένας πρωταγωνιστής η «φωνή» (Θανάσης Ισιδώρου), αυτός ο αόρατος χορός, που συντροφεύει τα κορίτσια σε κακές στιγμές, συμπληρώνει τις σκέψεις τους, διαφωνεί αλλά και τους τραγουδάει, ίσως και κάτι σαν υποσυνείδητο.
Έτσι, μέσα από αυτήν την ιστορία της οικογένειας Γαβριηλίδη που τα ονόματα τους απλά συνωνυμία με εκείνων του Οίκου των Ατρειδών, παρουσιάζονται και σατιρίζονται κατά κάποιον τρόπο κακώς κείμενα και παθογένειες της σημερινής κοινωνίας εξαίροντας το νόημα της απογαλάκτισης από την οικογένεια και τα θέλω της για να μπορέσει να ζήσει κανείς με την όποια ελευθερία μπορεί να έχει και τον τρόπο που θέλει. Και αυτό φυσικά το επεξεργάζεται ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Οπότε καταλήγουμε ότι πρόκειται για μια παράσταση που όλα είναι καλοκουρντισμένα με ένα σενάριο που αν με μια πρώτη ματιά φανεί κάπως άγουρο είναι τόσο καλοδουλεμένο που οδηγεί στα μονοπάτια που χρειάζεται με τέσσερεις εξαιρετικούς νέους ηθοποιούς να προσφέρον ασταμάτητα στη σκηνή το ταλέντο και τη φρεσκάδα τους.
Η Ίρις Κατσούλα και η Κατερίνα Αγγελίτσα έχουν εξαιρετική χημεία παίζοντας τις δίδυμες αδερφές και σε μερικές στιγμές τις νιώθεις σαν να είναι το alter ego η μια της άλλης.
Η Αγγελική Γρηγοροπούλου δίνει κι αυτή το μικρό της ρεσιτάλ στο ρόλο της αλλοδαπής νοσοκόμας του στρατηγού, με τις απίστευτες ατάκες και τα επιτηδευμένα σαρδάμ που προκαλούσαν αβίαστο γέλιο.
Ο Θανάσης Ισιδώρου σε διπλό ρόλο αυτόν του ξάδερφου του μπάτσου, αλλά και σε μικρό πέρασμα του ντελιβερά πραγματικά απολαυστικός.
Τα μουσικά κομμάτια και το τραγούδι από την Αγγελική Γρηγοροπούλου αλλά και τα κοστούμια και τα σκηνικά που επιμελήθηκε κάθε μια από τα κορίτσια ανάλογα με την κλίση τους και τον διαθέσιμο χρόνο τους ήταν αυτό που θα λέγαμε απλά όμορφα.
Μια «μεταφυσική κωμωδία» λοιπόν όπως θα την λέγαμε παίχτηκε με μεράκι από όλα τα παιδιά που αποδυκνείουν ότι έχουν και θέλουν να προσφέρουν στο θέατρο, να κάνουν θόρυβο και να τραβήξουν την προσοχή
Άλλωστε και το όνομα της ομάδας μαρτυράει αυτόν τον θόρυβο «Fem Tettix», που σημαίνει «Θηλυκά Τζιτζίκια» που τα τζιτζίκια πέραν από το καλοκαιρινό τους τραγούδι-ερωτικό κάλεσμα, αν συσπειρωθούν μπορούν να παράξουν έναν από τους ισχυρότερους ήχους της φύσης.
Και φυσικά τα μπράβο δικαιωματικά τους ανήκουν…!!!
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Κατερίνα Αγγελίτσα, Αγγελική Γρηγοροπούλου, Ίρις Κατσούλα
Επιμέλεια Κίνησης: Ιωάννα Χρυσομάλλη
Σχεδιασμός φωτισμών: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Κοστούμια: Κατερίνα Αγγελίτσα
Μουσική επιμέλεια: Αγγελική Γρηγοροπούλου
Φωτογραφίες: Ίρις Κατσούλα
Σκηνικά: Fem Tettix
Κατασκευή αγάλματος: Γιώργος Λυντζέρης
Παίζουν: Κατερίνα Αγγελίτσα, Αγγελική Γρηγοροπούλου, Θανάσης Ισιδώρου, Ίρις Κατσούλα
