Σήμερα κλείνει ένας επιτυχημένος κύκλος της παράστασης του Βαλεντίνου Τσίλογλου «Κώδικας… γυναίκα», μια συγκινητική παράσταση, αληθινή και κυρίως αυθεντική με κατάθεση ψυχής από όλους τους συντελεστές.
Κριτική – παρουσίαση: Γιάννης Ζαμπατής
Photos: John D. Carnessiotis
Ένα έργο επίκαιρο με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, γυναικοκτονίες, ξυλοδαρμοί, κακοποιήσεις, εμπορία, εξαφανίσεις γυναικών και τόσα άλλα που ακούγονται καθημερινά, ο «Κώδικας… γυναίκα» είναι ένα αφιέρωμα σε όλες αυτές τις γυναίκες του χτες και του σήμερα, ένας ύμνος για την γυναίκα.
Το έργο είναι μια διασκευή, στο σήμερα, κειμένων του Άλαν Μπένετ και συνεντεύξεων που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, μαζί με δύο κείμενα του ίδιου του σκηνοθέτη, που αφορά τέσσερεις γυναικείους μονόλογους τεσσάρων διαφορετικών γυναικών που δεν έχουν συναντηθεί ποτέ και προέρχονται από διαφορετική δεκαετία η καθεμιά τους με κεντρικό θέμα την μοναξιά.
Η Έλσα (Έφη Χαντζούλη) μια γυναίκα που έμεινε μόνη της στη ζωή χωρίς να έχει δημιουργήσει δική της οικογένεια και χωρίς να έχει φίλους και δικό της κοινωνικό περίγυρο, βρίσκει διέξοδο με το να ασχολείται με τις ζωές των άλλων.
Η Ρόζα (Χριστιάννα Ανανιάδου) μια αλκοολική γυναίκα και σύζυγός παπά, που ερωτεύεται κάποιον άλλο άνδρα μέσα στο γάμο της και αποφασίζει να ζήσει τον έρωτά της, χωρίς να χωρίσει, γιατί το φαίνεσθαι και οι απαιτήσεις από τον περιβάλλον είχαν μάλλον μεγαλύτερη σημασία από τις προσωπικές της ανάγκες.
Η Λίλα (Κατερίνα Παπαθανασιάδη) είναι μια αρκετά αφελής ηθοποιός που κυνηγά απεγνωσμένα το όνειρο «της πρωταγωνίστριας» και πιστεύει ότι της υπόσχονται σε σημείο που δεν μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια από το υποκρισία και την εκμετάλλευση.
Και τέλος η Σόνια (Βαλεντίνος Τσίλογλου) είναι μια διεμφυλική γυναίκα, μια γυναίκα με ανάγκες όπως όλες οι άλλες που ήθελε να αγαπήσει και να αγαπηθεί, σε μια εποχή όμως που το διαφορετικό ήταν «απαγορευμένο» από την κοινωνία περισσότερο από ότι είναι σήμερα.
Τέσσερεις γυναίκες από τέσσερεις διαφορετικές εποχές που τις βλέπουμε και σήμερα με τις ίδιες ανάγκες βρίσκονται απέναντι μας σε απόσταση αναπνοής να μας πουν την ιστορία τους, κάτι σαν εξομολόγηση για τον αγώνα τους να βρει κάθε μια στην εποχή της μια θέση στον ήλιο απέναντι σε έναν όχι και τόσο φιλικό κόσμο σε συμπεριφορές που θα χαρακτήριζε περιθωριακές.
Με απλή γραφή και χιούμορ δοσμένες οι ιστορίες που προκαλούσαν αβίαστα το γέλιο που ήταν απαραίτητο για την αποφόρτιση από την συγκίνηση για την ιστορίες της καθεμιάς από αυτές τις γυναίκες, συγκίνηση που στο τέλος είναι αναπόφευκτη.
Σκηνοθετικά όλοι και όλες κινούνται όπως ακριβώς πρέπει κάτω από τις οδηγίες του Βαλεντίνου Τσίλογλου ο οποίος εκμεταλλεύεται άριστα την μεγάλη σκηνή του θεάτρου και τοποθετεί στις τέσσερεις γωνίες τους «χώρους» των γυναικών από όπου μας λένε την ιστορία τους, με αρμονικές εναλλαγές στους μονόλογους και φωτίζοντας κάθε γυναίκα που απαστράπτει με τον σωστό φωτισμό, αλλά και τις μουσικές επιλογές που φέρουν και αυτές την υπογραφή του σκηνοθέτη.
Οι ερμηνείες εξαιρετικές κερδίζοντας σε η καθεμία με τον τρόπο της που φαινόταν ότι κατείχαν πολύ καλά και είχαν δουλέψει την κάθε λεπτομέρεια με τις εξάρσεις τους, τις αποχρώσεις της φωνής τους και την κίνησή τους.
Η Έφη Χαντζούλη με έντονες εκφραστικές αποχρώσεις καθόλα πειστική για τον ρόλο που της ανατέθηκε. Εξαιρετική φιγούρα που προκαλεί αυθόρμητα την συμπόνια η μοναχική γυναίκα που ερμηνεύει.
Η Χριστιάννα Ανανιάδου, χειμαρρώδης, εκρηκτική σε παρασύρει στην «μιζέρια» της ζωής της και σε κρατάει σε εγρήγορση να την ακούσεις με προσοχή.
Η Κατερίνα Παπαθανασιάδη φάνταζε η τέλεια επιλογή για τον ρόλο της αφελούς «σταρ», εντυπωσιακή και απαστράπτουσα με τις παγιέτες της, περιέγραφε στωικά όλη εκείνη την αναμονή γι΄αυτό που ποτέ δεν ερχόταν.
Ο Βαλεντίνος Τσίλογλου τέλος με την απόφαση του να ερμηνεύσει την πιο τραγική φιγούρα της διεμφυλικής Σόνιας, μια ιστορία αληθινή, απέδειξε ότι έχει τη στόφα και τα κότσια για μια ερμηνεία αληθινή, συναρπαστική.
Μια παράσταση που έχει δουλευτεί με αφοσίωση και αγάπη φαίνεται από την πρώτη στιγμή και ακόμα περισσότερο στο τέλος που όλα έχουν κυλήσει άψογα και νιώθεις ότι χρειάζεσαι και δεύτερη ακρόαση για να νιώσεις καλύτερα τις τέσσερεις αυτές γυναίκες, όλες μαζί και καθεμία χωριστά.
Μια παράσταση που φεύγοντας νιώθεις πλήρης, έχεις γελάσει, έχεις δακρύσει και έχεις στο μετά τόσα πολλά να σκεφτείς…
