Η ανατρεπτική Στέλλα Κονιτοπούλου έρχεται στο The Look.Gr
Είναι αρκετή η ώρα, που σκέφτομαι πως να προλογίσω τη Στέλλα Κονιτοπούλου και τη συζήτηση μας. Η ιστορία, η διαχρονικότητα και οι μεγάλες επιτυχίες της, είναι γνωστά σε όλους. Όμως ο λόγος που επιδίωξα την παρακάτω συζήτηση, είναι η ανατρεπτική και πιο «άγνωστη» Στέλλα Κονιτοπούλου. Των μεγάλων και απρόβλεπτων συνεργασιών και αποφάσεων. Την παρακολουθώ χρόνια, ξέρω την πορεία της. Έχει δώσει πολλές συνεντεύξεις, σε όλα αυτά τα 40 χρόνια δισκογραφίας (προσωπικής και μη), αλλά αισθανόμουν πως είναι πολλά που δεν ήξερα για την ίδια και χαίρομαι πολύ, που θα έχετε την ευκαιρία να ανακαλύψετε μαζί μου.
ΧΣ: Κυρία Κονιτοπούλου, θα ήθελα να ξεκινήσουμε από τα πολύ παιδικά σας χρόνια.
Μεγαλώσατε μέσα σε μια από τις σπουδαιότερες μουσικές οικογένειες της πατρίδας μας, η οποία υπηρετεί μέχρι και σήμερα ,το νησιώτικο τραγούδι. Εσείς ως μικρό κορίτσι, τι μουσική αγαπούσατε; Ποια ήταν τα νεανικά σας μουσικά ινδάλματα;
ΣΚ: Όπως ήταν φυσικό σε αυτό το περιβάλλον, αρχικά γνώρισα τη νησιώτικη μουσική και μετά μέσα από τις παρέες μου στο σχολείο άκουσα πρώτη φορά ροκ, ποπ και τα λαϊκά της εποχής. Θυμάμαι να «λιώνω» τους δίσκους της Χαρούλας Αλεξίου, του Γιώργου Νταλάρα και του Γιάννη Πάριου.
ΧΣ: Από τη στιγμή που αποφασίσατε, αν και ιδιαίτερα μικρή, να μπείτε στο μουσικό χώρο, ήταν μονόδρομος το να ακολουθήσετε το νησιώτικο τραγούδι; Σκεφτήκατε ποτέ να «αποκοπείτε» από την οικογενειακή παράδοση, και να ακολουθήσετε, έναν τελείως διαφορετικό δρόμο; Πχ να κάνετε λαϊκό τραγούδι;
ΣΚ: Το σκέφτηκα πολλές φορές, γιατί δεν έχω στεγανά στη μουσική. Όμως η χροιά της φωνής μου είναι τόσο ταυτισμένη με τα νησιώτικα, που θεωρώ ότι ο κόσμος και πάλι θα νόμιζε πως είναι νησιώτικα. Είχαμε κάνει ένα τέτοιο πείραμα με τον παραγωγό μου, Γιάννη Δουλάμη, πριν πολλά χρόνια και όντως συνέβη αυτό! Ήταν ο δίσκος «Νέοι φίλοι», το 1998.
ΧΣ: 1982 και ένας από τους πιο επιτυχημένους και κλασσικούς δίσκους, της ελληνικής δισκογραφίας. «Τα νησιώτικα» με τον Γιάννη Πάριο. Ένας δίσκος, που έβαλε το νησιώτικο τραγούδι, οριστικά στις ζωές όλων των Ελλήνων, μέχρι σήμερα. Μέχρι τότε, ποια ήταν η σχέση των Ελλήνων με το νησιώτικο τραγούδι; Ήταν ένα είδος που αφορούσε μόνο τους νησιώτες;
ΣΚ: Ακριβώς, έτσι. Με τον Γιάννη Πάριο, τα νησιώτικα πέρασαν τα σύνορα της χώρας και καθιερώθηκαν ως διαχρονικό είδος για την ελληνική μουσική. Σπουδαίο ρόλο όμως έπαιξε ότι σε αυτούς τους δύο δίσκους με τα νησιώτικα, συμμετέχουν οι πιο χαρισματικοί μουσικοί και τραγουδιστές του είδους, καθώς και πολύ σημαντικά πρόσωπα που ασχολούνταν με τη μουσική παραγωγή εκείνη την εποχή.
ΧΣ: Η δική σας συμμετοχή στα «Νησιώτικα» με τον Γιάννη Πάριο, ήταν καθοριστική. Δε ξέρω αν ο κόσμος που έχει το δίσκο, έχει προσέξει το όνομα της Χαρούλας Αλεξίου, στα φωνητικά, παρόλα αυτά, οι δικές σας δεύτερες φωνές, σφράγισαν τα τραγούδια αυτά. Τολμώ να πω, πως πολλά από τα τραγούδια ακούγονται ως ντουέτα, με εσάς μόλις 15 ετών.
Τι ήταν αυτό, που πιστεύετε, έκανε τον Γιάννη Πάριο, να σας ξεχωρίσει;
ΣΚ: Νομίζω η γνησιότητα της φωνής. Ως έφηβη ακόμη, τότε είχα πολύ έντονα τα βιώματα της οικογένειας και ελάχιστες εμπειρίες έξω από αυτά, οπότε αυτό έβγαινε και στον ήχο.
ΧΣ: Μετά από το δίσκο με τον Πάριο, ήρθαν πιο εύκολα τα πράγματα για εσάς;
ΣΚ: Φυσικά. Ήταν μία πολύ μεγάλη ευκαιρία, αυτή που μου δόθηκε.
ΧΣ: Η πρώτη μεγάλη επιτυχία, θα έρθει σύντομα. 1986 και « Εκατό καρδιές να είχα». Αυτήν την πρώτη, προσωπική πλέον, επιτυχία πως την αντιμετωπίσατε, με δεδομένο πως ήσασταν και πάρα πολύ νέα.
ΣΚ: Με πολλή χαρά, καθώς πραγματικά ήταν απρόσμενη! Μου άρεσε πολύ η διαδικασία του studio, ένιωθα πολύ όμορφα και οικεία μέσα σε αυτόν τον χώρο, αλλά δεν είχα βάλει στο μυαλό μου ότι κάνοντας αυτό, θα πάει και καλά. Απλώς ήθελα να κάνω αυτή τη δουλειά! Σήμερα καταλαβαίνω τι αξία είχε τότε αυτό το τραγούδι, όταν το ακούω να τραγουδιέται από νέους καλλιτέχνες του νησιώτικου. Συνθέτης του τραγουδιού είναι βεβαίως, ο αείμνηστος θείος μου, Γιώργος Κονιτόπουλος.
ΧΣ: Είπαμε πως σήμερα, θα συζητήσουμε για τα πιο «τολμηρά» βήματα σας και θέλω να μιλήσουμε για το πρώτο από αυτά. Τη συμμετοχή σας το 1987, στο δίσκο «Τολμηρή επικοινωνία» του Γιάννη Μαρκόπουλου. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία και πως νιώσατε εσείς, να σας επιλέγει, ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες;
ΣΚ: Σε αυτόν τον δίσκο συμμετείχαμε οικογενειακώς. Είναι ένας πολυσυλλεκτικός δίσκος, με τη συμμετοχή σπουδαίων καλλιτεχνών της εποχής, από όλα τα είδη της ελληνικής μουσικής. Μόνο να σκεφτεί κανείς ότι εκεί συνυπάρχουν οι Κονιτόπουλοι με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, καταλαβαίνει τη γκάμα. Αισθάνθηκα δέος και πολύ τυχερή γι’αυτήν την συνεργασία.
ΧΣ: 1989 και «Μνήμες του Αιγαίου». Η πρώτη σας προσωπική δισκογραφική δουλειά. Ήρθε εύκολα αυτός ο πρώτος δίσκος;
ΣΚ: Ήρθε σαν φυσική εξέλιξη. Μετά το «Εκατό καρδιές να είχα», κυκλοφορήσαμε και πάλι σε σύνθεση του Γιώργου Κονιτόπουλου ένα τραγούδι που λεγόταν «Τ’αγαπάω το κοπέλι», που είχε αρχίσει επίσης να γίνεται γνωστό, οπότε το επόμενο βήμα ήταν να γίνει ένας ολόκληρος δίσκος. Το «Μνήμες του Αιγαίου» ήταν λοιπόν, άλλη μία ευτυχής στιγμή, καθώς έγινε σε συνεργασία με τον σπουδαίο τσαμπουνιέρη Θεολόγο Γρύλλη, που έφυγε από τη ζωή και τον θυμάμαι πάντα με αγάπη. Στον δίσκο παίζει βιολί ο Στάθης Κουκουλάρης, που πάντοτε συνόδευε τη θεία μου Ειρήνη Κονιτοπούλου Λεγάκη, ενώ σε ένα τραγούδι συμμετείχε και η μητέρα μου Αγγελική Κονιτοπούλου, σε σύνθεση του αδελφού μου Βασίλη Κλουβάτου.
ΧΣ: 1990 και μεταγραφή σε μια από τις κορυφαίες εταιρίες, CBS (μετέπειτα Sony Music). Αν δεν κάνω λάθος, ήσασταν και η μόνη τραγουδίστρια του νησιώτικου, που βρεθήκατε σε τόσο μεγάλη εταιρία; Πως άνοιξε αυτή η πόρτα, ειδικά σε μια εποχή που η pop ήταν στο ζενίθ της;
ΣΚ: Σε κάθε βήμα είχα δίπλα μου συνεργάτες που θαύμαζα. Οπότε, το καλό αποτέλεσμα της δουλειάς άνοιγε συνεχώς τον δρόμο για κάτι καλύτερο ή διαφορετικό. Η μεταγραφή στη Sony ήταν όντως μία άλλη κατάσταση. Εκεί με τη βοήθεια του Γιάννη Δουλάμη, η πορεία ήταν διαρκώς ανοδική. Οι δουλειές που κάναμε στα χρόνια της Sony, εκτός από προσεγμένες παραγωγές, είχαν τον «αέρα» της ποπ, που τότε ήταν πράγματι στο ζενίθ.
ΧΣ: Αισθάνομαι πάντως πως στη Sony Music, πίστευαν ιδιαίτερα σε εσάς. Στον επόμενο δίσκο, του 1991, « Θα πάρω θάλασσα και άμμο», υπήρχε η συμμετοχή της Άντζελας Δημητρίου, που ήταν ήδη στην κορυφή, με το τραγούδι «Απ’ του έρωτα το χρώμα». Σίγουρα μια τέτοια συμμετοχή, θα έδινε ώθηση στο δίσκο.
ΣΚ: Πραγματικά με πίστευαν. Η ιδέα για τη συμμετοχή στον δίσκο της Άντζελας, ήταν του παραγωγού μας Γιάννη Δουλάμη. Κι επειδή ήταν εντελώς απρόσμενο ντουέτο, πήγε και πολύ καλά. Της είμαι πάντα ευγνώμων, γιατί τότε ήταν πολύ σημαντικό να δεχτεί να συνεργαστεί με μία νέα φωνή.
ΧΣ: 1994 και έρχεται ο θρίαμβος με το δίσκο « Ένα με τη θάλασσα» και τις τεράστιες επιτυχίες, όπως το ομότιτλο και φυσικά τα « Τα σφάλματα σου πέλαγα/ Το πρώτο σου φιλί». Πριν έρθει όμως αυτή η επιτυχία, παρατηρώ το σημείωμα σας στο δίσκο, προς τον παραγωγό σας, Γιάννη Δουλάμη. ¨Είχες δίκιο Γιάννη μου, όλα στη ζωή είναι θέμα χρόνου¨.
Τι ήταν ¨θέμα χρόνου¨ τότε για εσάς; Τι προσδοκίες είχατε, ερμηνεύοντας ως τότε, ένα συγκεκριμένο ρεπερτόριο;
ΣΚ: Η επιτυχία μάλλον ήταν θέμα χρόνου. Οι προσδοκίες μου σε καμία περίπτωση δεν έφταναν εκεί, που έφτασε αυτός ο δίσκος. Η δημοφιλία του ήταν απροσδόκητη κι αυτό είναι ακόμη πιο δυνατό όταν συμβαίνει.
ΧΣ: Όταν ήρθε πλέον, αυτή η σαρωτική επιτυχία , φοβηθήκατε το επόμενο βήμα; Πως θα μπορέσει να γίνει μια νέα επιτυχία, ανάλογης δυναμικής;
ΣΚ: Εννοείται! Μετά σκέφτεσαι εντελώς διαφορετικά. Έρχεται η αγωνία για το αν θα βρεις καλύτερα τραγούδια από τα προηγούμενα, αν θα αρέσουν στον κόσμο το ίδιο. Αλλά όπως προείπα με τους συνεργάτες που είχα, το επόμενο βήμα κάθε φορά ήταν μία αποκάλυψη.
ΧΣ:Η επόμενη δουλεία, ήταν τα «Χρώματα Ελληνικά». Ένας, κατ’ εμέ, πιο δύσκολος δίσκος, που δε φάνηκε να έχει την «αγωνία» για ένα νέο μεγάλο hit, σαν τα «Σφάλματα». Με μία από τις σημαντικότερες πιστεύω, συνεργασίες σας, με τον σπουδαίο δημιουργό Γιώργο Ανδρέου. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανέναν άλλον δημιουργό, η γραφή του και οι ενορχηστρώσεις του, είχαν μια ξεχωριστή αισθητική και ένα άρωμα, πιο …¨έντεχο¨.
ΣΚ: Ο εξαιρετικός Γιώργος Ανδρέου, είχε κάνει ήδη την ενορχήστρωση στο «Ένα με τη θάλασσα» και είχε γράψει και το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου, οπότε το «Χρώματα Ελληνικά» ήταν σαν συνέχεια αυτής της συνεργασίας. Όντως είχε άλλο ύφος, αλλά είναι από τους δίσκους για τους οποίους νιώθω πολύ περήφανη. Η ξεχωριστή του αισθητική αναβάθμισε όλο το αποτέλεσμα. Συμφωνώ απόλυτα.
ΧΣ: Ακόμα μια απρόβλεπτη συνεργασία, είχατε το 1995 με τον Βασίλη Καζούλη, στο τραγούδι «Θαλασσινό». Σας έλκυαν θαρρώ οι προκλήσεις, να μη μένετε μόνο στο προβλεπόμενο.
ΣΚ: Πάντα με τραβάνε αυτοί οι μουσικοί πειραματισμοί. Εξαιρετική εμπειρία η συνεργασία με τον αληθινά ευγενή Βασίλη Καζούλη, σε ένα πανέμορφο τραγούδι.
ΧΣ: Ως πρόκληση ή ως σιγουριά για επιτυχία, να μιλήσουμε για τη συνεργασία με το Φοίβο στο δίσκο «Διαβατήριο»? Να τονίσουμε εδώ, πως αν και είχε λίγα χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, δεν είχε συνεργαστεί ξανά (ούτε και στην μετέπειτα πορεία του) με καλλιτέχνη της παράδοσης.
ΣΚ: Πολύ σωστή παρατήρηση. Ο Φοίβος βεβαίως, όπως είδαμε κι αργότερα έχει το ταλέντο να γράφει στα μέτρα του τραγουδιστή. Έτσι έγινε και στη δική μου περίπτωση. Μου έγραψε τραγούδια που ταίριαζαν και στη φωνή μου και στο ύφος του είδους που τραγουδώ, οπότε κι έγιναν πολύ δημοφιλή.
ΧΣ: Δεν ερμηνεύσατε όμως μόνο σπουδαίους συνθέτες, αλλά και τεράστιους στιχουργούς. Δε γίνεται να μη σταθούμε στον Μάνο Ελευθερίου ή τον Ηλία Κατσούλη.
ΣΚ: Σπουδαίοι και ταπεινοί άνθρωποι και οι δύο, τους έχω πάντα στην καρδιά μου. Έχω κι εγώ να λέω πως τραγούδησα αυτούς τους ποιητές.
ΧΣ: Ακόμα μια έκπληξη, θα κάνετε το 1998, με το δίσκο «Νέοι φίλοι». Εδώ πλέον έχουμε έναν καθαρόαιμο λαϊκό δίσκο, με κάποιες αναφορές στην ενορχήστρωση, στο νησιώτικο.
Θέλατε να κάνετε άνοιγμα σε νέους δρόμους; Σκεφτόσασταν πως η καλλιτεχνική σας συνέχεια, θα μπορούσε να μην έχει ως βάση το νησιώτικο;
ΣΚ: Οι συνεργάτες μου από την Sony επέμεναν εκείνη την περίοδο, ότι έπρεπε να πειραματιστούμε με μεγαλύτερη εξωστρέφεια. Οπότε προέκυψε αυτός ο δίσκος, στον οποίο μου έγραψαν φοβεροί συνθέτες του λαϊκού ρεπερτορίου βλ. Κυριάκος Παπαδόπουλος, Ηλίας Φιλίππου κ.α. Βεβαίως και πάλι, ακόμη και σε ένα τραγούδι που ήταν ζεϊμπέκικο, ο κόσμος νόμιζε πως λέω νησιώτικα! Δεν είναι φοβερό;
ΧΣ: Έχετε συνεργαστεί και επί σκηνής, με κορυφαία ονόματα, αλλά δε γίνεται να μη σταθώ στη συνεργασία με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, και να μου πείτε τι θυμάστε, από τον εμβληματικότερο ίσως, Έλληνα τραγουδιστή;
ΣΚ: Συνεργαστήκαμε για μία σεζόν στο Διογένης Παλλάς, σε ένα θρυλικό σχήμα στο οποίο ήταν επίσης ο Σταμάτης Κόκκοτας και ο Γιάννης Καλατζής. Θυμάμαι ότι ήταν κύριος σε όλα. Η συμπεριφορά του προς τους νεότερους ήταν άψογη, χωρίς έπαρση. Ερχόταν στην ώρα του στην πρόβα και δεν έκανε διακρίσεις.
ΧΣ: Έχετε μιλήσει ανοιχτά και ευθαρσώς, πως τα πράγματα κάποια στιγμή, δεν πήγαιναν καλά; Φύγατε από τη Sony, οι καλλιτέχνες που θριάμβευσαν στα 90ς, πέρασαν όλοι δυσκολίες. Θεωρήσατε πως ευθυνόταν για αυτές τις δυσκολίες , η αλλαγή της εποχής ή ενδεχομένως, πως το νησιώτικο τραγούδι είχε πέσει σε ύφεση;
ΣΚ: Η εποχή είχε αρχίσει να αλλάζει. Γινόταν ένα πέρασμα σε ηλεκτρονικό ήχο που δεν «χώραγε» το νησιώτικο. Επίσης είχαμε αρχίσει να μπαίνουμε στην ψηφιακή εποχή και οι πωλήσεις των cd μειώνονταν συνεχώς. Όλο αυτό έφερε ανατροπές. Μέσα από αυτές, αναθεώρησα πολλά και βγήκα πολύ καλύτερη, θέλω να πιστεύω. Οπότε τώρα πια το φέρνω στο νου θετικά, ως ένα διάστημα που με δίδαξε πολλά.
ΧΣ: Όσο κι αν είχαν αλλάξει οι εποχές, η Στέλλα Κονιτοπούλου έμεινε πιστή στις απρόβλεπτες συνεργασίες. Κι αν δεν ήταν έκπληξη, η συνεργασία σας με τους Magic de Spell, στο τραγούδι «Το δύο». Και μετά, η συνεργασία με τον Γιάννη Γιοκαρίνη στο δίσκο σας «Διάφανα νερά», με το τραγούδι «Φεγγάρι πάνω απ’την Καστέλλα».
ΣΚ: Εξαιρετικές αναμνήσεις έχω και από τις δύο συνεργασίες. Όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες έχουν ένα κοινό. Έχουν σεβασμό για την παραδοσιακή μουσική και γενικότερα για κάθε πτυχή της μουσικής που είναι γνήσια.
ΧΣ: Κυρία Κονιτοπούλου, όταν είδατε πόσο άλλαξαν οι εποχές και κυρίως για τους καλλιτέχνες του παραδοσιακού τραγουδιού, σκεφτήκατε έστω για λίγο, να κυνηγήσετε πράγματα, που ίσως να μην είχανε την ποιότητα που μας είχατε συνηθίσει, αλλά να σας δώσουν την ασφάλεια νέων σουξέ? Και το λέω αυτό, διότι η δισκογραφία που κάνατε «Διάφανα νερά/ ..Και Εις έτη πολλά (Κάλαντα από τα Ελληνικά νησιά)», δεν έδειχναν την «αγωνία» του hit!
ΣΚ: Όντως, πάντα ήθελα οι επιλογές μου να έχουν να κάνουν με την αναζήτηση αξιόλογου στίχου και μουσικής που να με συγκινεί. Είχα πολλές προτάσεις στη διάρκεια των ετών να τραγουδήσω τραγούδια ακόμη κι επί πληρωμή, που δεν τις δέχτηκα. Αν δεν μου αρέσει ένα τραγούδι, δεν μπορώ να το πω! Γι’αυτό σήμερα νιώθω καλά με ό,τι έχω υποστηρίξει δισκογραφικά.
ΧΣ: Δυστυχώς στις μέρες μας, η κυκλοφορία ενός ολοκληρωμένου δίσκου, είναι από περιττή έως πολυτέλεια, για ελάχιστους ερμηνευτές. Και εσείς από την μεριά σας, κυκλοφορείτε μεμονωμένα singles. Σας λείπει ένα ολοκληρωμένο album, και πόσο αυτή η κατάσταση, πιστεύετε πως μπορεί να βοηθήσει νέους ανθρώπους, όχι μόνο να ξεχωρίσουν αλλά και να αφήσουν τη δική τους «προίκα»;
ΣΚ: Σίγουρα μου λείπει κάποιες φορές. Αν και έγινε συνήθεια και για εμάς και για τον κόσμο, το να βγάζουμε ένα τραγούδι ανά διαστήματα. Ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ σίγουρα δίνει στον κόσμο καλύτερη εικόνα για την αισθητική και το σκεπτικό ενός καλλιτέχνη, ωστόσο βλέπουμε τον τελευταίο καιρό ότι πολλοί δοκιμάζουν να συνδέσουν μεμονωμένα, επιτυχημένα singles σε ολοκληρωμένα άλμπουμ. Αυτό δίνει μία αίσθηση ότι η αγορά βρίσκει τρόπους για να δώσει την πλήρη εικόνα του καλλιτέχνη προς τα έξω και είναι αισιόδοξο.
ΧΣ: Αφήνω για το τέλος, την ολοκαίνουργια συνεργασία-έκπληξη, με τον Φίλιππο Πλιάτσικα, στο νέο του δίσκο «Αφιερωμένο», με το τραγούδι «Πάμε στ’ ανοιχτά». Και δεν είναι έκπληξη μόνο το όνομα του Πλιάτσικα, αλλά και το ύφος του τραγουδιού.
ΣΚ: Θα σου απαντήσω με κάτι πολύ εύστοχο που έγραψε ο Φίλιππος για αυτήν την συνεργασία που νομίζω ότι τη συνοψίζει τέλεια: «Μία απρόσμενη συνύπαρξη…σε μία θάλασσα αγάπης. “Πάμε στ’ανοιχτά” κόντρα στο κύμα».
ΧΣ: Μιλήσαμε για πολλές, συνεργασίες – έκπληξη. Αυτές οι συνεργασίες, προέκυπταν από δικές σας προτάσεις ή των άλλων καλλιτεχνών.
ΣΚ: Ως προς μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη μου, πάντα ερχόντουσαν προς εμένα, αυτές οι προτάσεις και ευχαριστώ πολύ, όλους αυτούς τους καλλιτέχνες, που με τίμησαν.
ΧΣ: Κλείνοντας, θέλω να σας ζητήσω να θυμηθείτε 3-4 τραγούδια σας, που θεωρείτε πως δεν αναγνωρίστηκαν όσο θα έπρεπε, και να τους δώσουμε μια ευκαιρία μέσα από αυτήν εδώ την κουβέντα μας.
ΣΚ: «Τ’αγαπάω το κοπέλι», του Γιώργου Κονιτόπουλου.
«Οι γραμμές» (Το ζεϊμπέκικο που λέγαμε νωρίτερα από το άλμπουμ «Νέοι Φίλοι» σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, Μουσική Βασίλη Κλουβάτου, Ντουέτο με τον Άρη Σαμολαδά).Το χασάπικο « Καληνύχτα μάτια μου» [σε στίχους Γιάννη Πάριου, Μουσική Βασίλη Κλουβάτου από το άλμπουμ «ΗΛΙΟΣ +ΑΛΜΥΡΑ +4»)
Ευχαριστώ πολύ για μία από τις καλύτερες συνεντεύξεις που θυμάμαι τα τελευταία χρόνια!
Ακολουθεί playlist, με μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες, αλλά και πιο αδικημένες στιγμές, από τη δισκογραφία της Στέλλας Κονιτοπούλου.