Η εμφάνιση των Duran Duran στο Release Festival ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή συναυλία. Ήταν ένα ταξίδι στον χρόνο, μια συγκινητική επιστροφή στις ρίζες της μουσικής μας διαδρομής, μια βραδιά γεμάτη συναισθήματα και ατέλειωτες αναμνήσεις.
Η προσμονή ήταν σχεδόν απτή καθώς το κοινό συγκεντρωνόταν. Οι άνθρωποι που είχαν ζήσει τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, αλλά και οι νεότεροι θαυμαστές που μεγάλωσαν με τη μουσική των Duran Duran, ενώνονταν σε μια κοινή προσμονή. Τα μάτια όλων έλαμπαν, γεμάτα ενθουσιασμό και ανυπομονησία να δουν από κοντά τα είδωλά τους.
Δίπλα μου, μια γυναίκα φόραγε μπλούζα με την φυσιογνωμία του Andy Taylor… ( εκείνος που έλειπε ..) για να συμπληρώσει νοητά την αρχική και παντοτινή πεντάδα…. Ένα ζευγάρι με την 20χρονη κόρη τους ήρθε από την Αγγλία για να παρακολουθήσει το live και η γυναίκα σαν γνήσια Ντουράνι έκανε βιντεοκλήση στις φίλες της μεταδίδοντας την φρενίτιδα των οπαδών της μπάντας αλλά και τους ίδιους τους Duran Duran να σαρώνουν κυριολεκτικά τη σκηνή και τις καρδιές μας. Άλλοι φόραγαν τις κονκάρδες που αγοράζαμε μανιωδώς στα 80ς και άλλοι τις μπλούζες με τα εξώφυλλα των album τους. Κάποιος φορούσε την μπλούζα από το Live του 2005 στην Μαλακάσα( ήμουν και εγώ εκεί)….
Καθώς οι πρώτες νότες αντηχούσαν στον αέρα, μπορούσες να νιώσεις την καρδιά σου να χτυπά πιο γρήγορα, καθώς το συγκρότημα που καθόρισε μια ολόκληρη εποχή, ανέβαινε στη σκηνή.
Η συναυλία ξεκίνησε με μια δυναμική εισαγωγή, παίζοντας το λατρεμένο ” Night Boat” που έθεσε αμέσως τον τόνο για το playlist της βραδιάς. Αργότερα όταν συναντήθηκα με τους φίλους που είχαμε σκορπίσει κατά τη διάρκεια της συναυλίας, χοροπηδάγαμε φωνάζοντας..” είπαν το Night Boat, είπαν το Night Boat!!!!”
Το playlist περιλάμβανε κλασικές επιτυχίες όπως τα “Hungry Like the Wolf”, “Rio”, “Ordinary World” και “Save a Prayer” και κάθε τραγούδι εκτελέστηκε με ακρίβεια και πάθος, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό ήχων που κάλυψε όλο το φάσμα της μουσικής τους πορείας. Τα είπαν όλα και τί δεν είπαν!
Το “The Reflex” ξύπνησε τις αναμνήσεις των ’80s, ενώ το “A View to a Kill” μας μετέφερε στην εποχή των κλασικών ταινιών James Bond. Η ερμηνεία του “Come Undone” ήταν καθηλωτικά συναισθηματική.
Η σκηνική παρουσία των 60άρηδων( αλήθεια έφτασαν τόσο?) Duran Duran ήταν απίστευτη, με τον Simon Le Bon να δίνει τον καλύτερο εαυτό του ως frontman. Η φωνή του παρέμεινε ισχυρή και συναισθηματική, όπως τότε που την ακούγαμε μέσα από τα βινύλια που αγοράζαμε μανιωδώς……. Οι John Taylor, Nick Rhodes και Roger Taylor συμπλήρωναν άψογα το σύνολο, αποδεικνύοντας ότι η χημεία μεταξύ τους παραμένει ζωντανή και δημιουργική.
Οι αφίσες τους στο εφηβικό μου δωμάτιο, ζωντάνεψαν ακριβώς μπροστά μου με το ίδιο χαμόγελο, το ίδιο πάθος, την ίδια φωνή, το ίδιο μπάσο….
Ο φωτισμός και τα εφέ ήταν άρτια ενορχηστρωμένα, ενισχύοντας την ατμόσφαιρα της συναυλίας στο ταξίδι των μουσικών και οπτικοποιημένων αναμνήσεων. Οι φωτιστικές εναλλαγές και οι προβολές φώτιζαν τη σκηνή με τρόπους που ενίσχυαν την ένταση και τη δυναμική κάθε τραγουδιού, δημιουργώντας μια μαγευτική οπτική εμπειρία.
Ο Le Bon μιλούσε με το κοινό, μοιράζοντας ιστορίες από το παρελθόν του συγκροτήματος, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη τους για την υποστήριξη τόσων χρόνων… Στην ερώτηση ” ποιος ήρθε από τα 80ς? “, πρέπει να σήκωσε χέρια τσιρίζοντας όλη η πλατεία νερού και εγώ μαζί.
Οι Duran Duran απέδειξαν για ακόμη μια φορά ότι δεν είναι απλά ένα συγκρότημα, αλλά μια ζωντανή θρυλική ιστορία που συνεχίζει να γράφεται με κάθε τους εμφάνιση.
Κάποιοι είπαν ότι έκοψαν σχεδόν 25.000 εισιτήρια , κάποιοι λιγότερα …δεν έχουν σημασία άλλωστε τα νούμερα… Σημασία έχει ότι ήταν από τα καλύτερα live της ζωής μας, κρατώντας ” σφιχτά ” μέσα μας, την υπόσχεση τους ότι θα ξαναέρθουν…
Εγώ πάλι εκεί θα είμαι. Κάτω από τα ηχεία…δίπλα από τη σκηνή…Ντουράνι για πάντα ….
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες του κειμένου, είναι από το κινητό μου και τη φίλης μου Λώρα Χαίδα.
Το playlist της μαγικής βραδιάς από την σελίδα των Duran Duran
