“Ο Δράκος” θεωρείται από τα αριστουργήματα του ελληνικού κινηματογράφου. Κι ας είχε αμφισβητηθεί στην πρώτη προβολή του. Γυρίστηκε το 1955 και έκανε πρεμιέρα στις 5 Μαρτίου 1956. Για κάποιους είναι ένα φιλμ νουάρ και για άλλους ένα κοινωνικό δράμα με άφθονες πολιτικές αναφορές στη μετεμφυλιακή περίοδο.
Φυσικά το κοινό τότε δεν ήταν έτοιμο να αποδεχτεί τους συμβολισμούς της ταινίας και έτσι ο “Δράκος” παίχτηκε μόνο για τρεις μέρες λόγω αντιεμπορικότητας. Η εισπρακτική αποτυχία της ταινίας έκανε κακό ακόμη και στην κινηματογραφική καριέρα του Ντίνου Ηλιόπουλου και χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να επανακάμψει. Για την ιστορία οι εφημερίδες της εποχής «Εστία» και «Αυγή», κατηγόρησαν την ταινία ως ανθελληνική ζητώντας την επέμβαση του εισαγγελέα.
«Δεν υπάρχει ένας εισαγγελέας να απαγορεύσει αυτή την αθλιότητα;»: Από κριτική της εφημερίδας “Η Αυγή”.
Χαρακτηριστικά ο Άδωνις Κύρου είχε γράψει στην “Εστία”: “Η ταινία, απίθανος και τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά, καθίσταται εντελώς γελοία, και δεν ηξεύρει κανείς τι πρώτον και τι ύστερον να οικτήρη εκεί μέσα. Τας μωράς γελοιότητας των λαθρεμπόρων; Τον οικτρόν και πανάθλιον χορόν των χασικλήδων; Την οικτράν εμφάνισιν και κατασυκοφάντησιν της Αστυνομίας; (σ.σ.: για την αστυνομία όλοι οι πολίτες είναι εν δυνάμει εγκληματίες και πρέπει να καταδιώκονται) Ή τους αθλιεστέρους και βρωμεροτέρους συνοικισμούς των Αθηνών και του Πειραιώς, όπου εγυρίσθη το ελεεινόν αυτό κατασκεύασμα;“
Ακόμη και αριστερές εφημερίδες, όπως η «Αυγή», είχαν γράψει «Δεν υπάρχει ένας εισαγγελέας να απαγορεύσει αυτή την αθλιότητα;» Ο Νίκος Κούνδουρος, χρόνια αργότερα θυμόταν: «Πήρα ένα πανό, έγραψα πάνω αυτή τη φράση και το κρέμασα έξω από τον κινηματογράφο. Ο κόσμος το χάζευε, αλλά δεν έμπαινε να δει την ταινία. Ο “Δράκος” ανέβηκε τη Δευτέρα και την Τρίτη κατέβηκε. Ο κόσμος ούρλιαζε “Τα λεφτά μας πίσω”. Τους είπα “κατεβάστε την”».
Ο Ηλίας Τάσκου παρουσιάζει το ανέκδοτο σάουντρακ του “Δράκου”!!!
Η σκηνοθεσία ήταν του Νίκου Κούνδουρου, ο οποίος είχε πρωτοεμφανιστεί το 1954 με ένα ακόμη αριστούργημα, τη “Μαγική Πόλη”. Στο “Δράκο” το σενάριο ήταν γραμμένο από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και η μουσική από το Μάνο Χατζιδάκι. Ο τελευταίος παρουσιάζει ένα ατμοσφαιρικό σάουντρακ από τα καλύτερα του ελληνικού κινηματογράφου, και είναι κρίμα που καμία δισκογραφική εταιρεία δεν ενδιαφέρθηκε για την έκδοση του. Ανάμεσα στα μουσικά θέματα της ταινίας ξεχωρίζει το τραγούδι “Ιλισσός”(με στίχους του Γιώργου Εμιρζά) που στο φιλμ ερμηνεύει η ηθοποιός Μαργαρίτα Παπαγεωργίου. Στη δισκογραφία πέρασε με τις εκτελέσεις της Μελίνας Μερκούρη, της Γιοβάννας και της Νάνας Μούσχουρη. Το σάουντρακ του “Δράκου” δεν εκδόθηκε ποτέ μέχρι το 2019 που ο Ηλίας Τάσκου προχώρησε στην ιδιωτική έκδοση του.
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος υποδύεται έναν ασήμαντο τραπεζικό υπάλληλο που ετοιμάζεται να περάσει μόνος τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς. Ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι μοιάζει μ’ έναν κακοποιό που οι εφημερίδες αποκαλούν «Ο Δράκος». Λόγω της παρεξήγησης, η αστυνομία τον καταδιώκει και αυτός βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα καμπαρέ. Μες στη διφορούμενη γοητεία της νύχτας, μία συμμορία του υποκόσμου τον αντιμετωπίζει ως τον γνήσιο Δράκο και μια χορεύτρια του καμπαρέ τον συμπαθεί. Σταδιακά ταυτίζεται με τον καινούργιο του ρόλο, και η επιθυμία του να δραπετεύσει απ’ την γκρίζα του ζωή και να γίνει «κάποιος» τον ωθεί στο να ηγηθεί μιας ληστείας αρχαιοτήτων. Όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια, ο Δράκος βρίσκει τραγικό τέλος.
Στο καστ των ηθοποιών ξεχωρίζουν η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, ο Γιάννης Αργύρης, ο Θανάσης Βέγγος (προσωπικός φίλος του Κούνδουρου), ο Στέφανος Στρατηγός, ο Ανδρέας Ντούζος, ο Ανέστης Βλάχος και τα αδέλφια Αλέκος και Κάση Τζανετάκου. Στην αρχή της ταινίας, ο συνάδελφος του Ηλιόπουλου στο γραφείο και στη δεύτερη σκηνή ο σπιτονοικοκύρης του ακούγονται να έχουν μια πολύ γνώριμη φωνή· είναι η φωνή του Διονύση Παπαγιαννόπουλου.
“Ο Δράκος” έφτασε μέχρι το Φεστιβάλ της Βενετίας(1956) και στην 1η Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου του ΦΕΚΘ(1960) βραβεύτηκε ως μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της περιόδου 1955-1959. Οι άλλες δύο ήταν η “Στέλλα” του Μιχάλη Κακογιάννη και το “Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο” του Αλέκου Σακελλάριου.
