Το Βράδυ που Έφαγε τον Κόσμο (The Night Eats the World) | 10 Ιανουαρίου στους κινηματογράφους

Art house τρόμος στο κατειλημμένο από ζόμπι Παρίσι

10 Ιανουαρίου στους κινηματογράφους από την ODEON και την AUDIO VISUAL

Δείτε το τρέιλερ:

Λίγα λόγια για την ταινία

Ξυπνώντας σε κάποιο διαμέρισμα μετά από ένα ξέφρενο πάρτυ, ο Σαμ έρχεται αντιμέτωπος με μια φριχτή πραγματικότητα: Ένας στρατός από ζόμπι έχει εισβάλλει στους δρόμους του Παρισιού και εκείνος είναι ο μοναδικός επιζών. Τρομοκρατημένος, κλείνεται μέσα στο κτήριο και οργανώνει την επιβίωσή του. Αναρωτιέται πόσο καιρό μπορεί να αντέξει στη σιωπή και στη μοναξιά και η απάντηση έρχεται όταν ανακαλύπτει ότι τελικά δεν είναι μόνος.

Από το βιβλίο στην οθόνη

Η ταινία προέρχεται από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Pit Agarmen (αναγραμματισμός και ψευδώνυμο του Martin Page) που θίγει τη μοναχικότητα και τους δεσμούς με τους άλλους ανθρώπους. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Σαμ που βρίσκει καταφύγιο στη μοναξιά του καθώς βρίσκεται στα όρια της αγοραφοβίας. «Όταν ο Σαμ ξυπνά σε έναν κόσμο που άλλαξε μέσα σε μια νύχτα και περιτριγυρίζεται από ζόμπι δεν εκπλήσσεται. Θα έλεγα ότι είναι ψυχολογικά έτοιμος να επιβιώσει. Βρίσκεται μόνος του σε ένα έρημο κτίριο χωρίς ελπίδα να τον βρει κάποιος. Σαν άλλος Ροβινσώνας Κρούσος οργανώνει την επιβίωσή του. Μου άρεσε η ιδέα ότι κάποιος βρίσκει την ισορροπία μέσα στην μοναξιά και μέσα στο σύμπαν αυτό», δηλώνει ο σκηνοθέτης Ντομινίκ Ροσέ.

Πρόκειται για μια πιο ελεύθερη μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη με τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα που συμβούλευσε τον Ροσέ να κινηθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ο Ροσέ πέρασε από πολλά στάδια κατά τη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας και μάλιστα ένα ενδεχόμενο ήταν η ταινία να μην έχει καθόλου διαλόγους ή ήχο. Δύο ήταν όμως τα περιστατικά που στιγμάτισαν το τελικό αποτέλεσμα. Το πρώτο ήταν ένα σεναριογραφικό σεμινάριο στο Torino Film Lab όπου παρακολούθησε ο ίδιος με την παραγωγό Κάρολ Σκότα. «Σκηνοθέτες από κάθε μεριά του κόσμου αντάλλασσαν ιδέες και ο διάλογος ήταν εξαιρετικά παραγωγικός», εξηγεί ο Ροσέ. Η συνάντησή του όμως με τον πρωταγωνιστή της ταινίας Άντερς Ντάνιελσεν Λίε ήταν αυτή που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό το σενάριο. «Έβαλα πολλά στοιχεία του Άντερς στον χαρακτήρα του Σαμ για να ταυτιστεί ακόμα περισσότερο», συμπληρώνει.

Ένα προσωπικό πρότζεκτ

Για τον Ντομινίκ Ροσέ είναι μια αρκετά εγκεφαλική ταινία από την πλευρά του πρωταγωνιστή. Η οπτική του Σαμ για τον κόσμο συνδέεται άμεσα με όσα συμβαίνουν στην ταινία, θεωρεί τους ανθρώπους τέρατα. «Η αίσθηση της μοναξιάς είναι κάτι σαν μια μοντέρνα ασθένεια που εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους και ταυτόχρονα νιώθουν ενοχές, φοβούνται να απορρίψουν τους άλλους», σχολιάζει ο Ροσέ και συνεχίζει: «Αυτή η ταινία είναι μια απόπειρα για να ανοιχτώ στους άλλους. Είναι επίσης γεμάτη μεταφορές. Ήθελα από την αρχή να επικεντρωθώ σε έναν χαρακτήρα και μάλιστα σε έναν μοναχικό χαρακτήρα. Ήθελα να αποτυπώσω την πορεία του, την εξέλιξή του. Η σχέση ηθοποιού-σκηνοθέτη με τον Άντερς ήταν καθοριστική και έφτασε την ταινία σε ένα αποτέλεσμα που αγαπώ πολύ». Αξιοσημείωτο είναι ότι η ταινία έχει δύο εκδοχές, μια αγγλική και μια γαλλική, με τις όποιες διαφορές προκύπτουν από την αλλαγή της γλώσσας.

Video games και ρεαλισμός

Το είδος της ταινίας δεν ανήκει μόνο στο σινεμά αλλά στα video games. Είναι ένα βασικό συστατικό της κουλτούρας τους. «Τα video games είναι μέρος της κουλτούρας μου. Δεν ήθελα όμως να κάνω μια τρομακτική ταινία. Αν το ήθελα, θα βλέπαμε πολλές βραδινές σκηνές, κοντινά πλάνα, η κάμερα θα ήταν χαμηλά ώστε να δημιουργήσω εφέ με λίγα μέσα. Όμως επέλεξα το αντίθετο. Πρωινά και μακρινά πλάνα, εντελώς αντι-δραματικά γιατί ήθελα να εκτονώσω την οποιαδήποτε ένταση. Επίσης, η έλλειψη εφέ δίνει έναν πιο ρεαλιστκό χαρακτήρα», σχολιάζει ο Ροσέ.

«Το Βράδυ που Έφαγε τον Κόσμο» ακολουθεί έναν ήρωα και την εξέλιξή του σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Τον τρόπο του να βρει την κανονικότητα της καθημερινότητας και να προσαρμοστεί σε οποιαδήποτε κατάσταση ακόμα και στην πιο φρικτή. Η αντίστροφη μέτρηση όμως ξεκινάει με έναν εσωτερικό ψυχολογικό πόλεμο, όταν αρχίζει να αναρωτιέται: μπορούμε να ζήσουμε σε ένα κόσμο μόνοι μας επ’ αόριστον;