Μια ομάδα ηθοποιών που έχουν ήδη διαπρέψει στην τηλεόραση έρχονται να δώσουν βάρος και υπόσταση σε αυτούς τους καλογραμμένους χαρακτήρες που παρουσιάζονται και εξελίσσονται στην ταινία. Βαϊόλα Ντέηβις, Κόλιν Φάρελ, Λίαμ Νίσον, Τζάκι Γουίβερ, Ρόμπερτ Ντυβάλ, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Ντάνιελ Καλούγια και η Σύνθια Έριβο (την απολαύσαμε φέτος και στο El Royale).
Σε σκηνοθεσία του μοναδικού και επιτυχημένου Στηβ ΜακΚουίν (12 Χρόνια Σκλάβος, Shame και Hunger), οι Χήρες (Widows) είναι μια πολυεπίπεδη και όχι απλά μια φεμινιστική ταινία ληστείας και εκδίκησης. Το σενάριο, που είναι βασισμένο σε μίνι σειρά που προβαλλόταν το 2002 με τον ίδιο τίτλο, επιμελήθηκε, μαζί με τον σκηνοθέτη, η συγγραφέας Γκίλιαν Φλιν (Gone Girl, Sharp Objects) και εμπλέκει από κοινωνικοπολιτικές προστριβές, δολοπλοκίες και ληστείες μέχρι δολοφονίες και γυναίκες δέσμιες των ανδρικών στερεότυπων.
Η υπόθεση ξετυλίγεται στο σύγχρονο Σικάγο και αφορά μια ληστεία… αποτυχημένη. Τέσσερις νεκροί από την συμμορία και πίσω τους αφήνουν τις χήρες τους και τα χρέη τους. Το μεγαλύτερο το επωμίζεται η Βερόνικα (Βαϊόλα Ντέηβις) μαζί και ένα ημερολόγιο με καταγεγραμμένες όλες τις δραστηριότητες της συμμορίας αλλά και το επόμενο σχέδιο. Και ενώ θα την εκβιάσουν και θα της δώσουν διορία ένα μήνα προκειμένου να ξεπληρώσει το χρέος του εκλιπόντος συζύγου της, η ίδια θα πλησιάσει τις υπόλοιπες χήρες προκειμένου να αντιμετωπίσουν μαζί τον κλοιό που απειλεί τις ζωές τους.
Δουλεμένο στην εντέλεια από άποψη παραγωγής και με εξαιρετική χρήση της μουσικής του Hans Zimmer, οι Χήρες είναι μια δυνατή Αμερικάνικη ταινία, που προκαλεί ποικιλία συναισθημάτων! Πόνο, θλίψη, οργή, μίσος, έρωτα, αδικία! Οι ερμηνείες των ηθοποιών καθηλώνουν το κοινό και απογειώνουν το σενάριο και τη σκηνοθεσία! Κατά τη διάρκεια της ταινίας, σημειώνονται ανατροπές οι οποίες καταλήγουν, βέβαια, σε ένα, κάπως, αναμενόμενο τέλος.
O ΜακΚουήν αποδεικνύεται, συνεπώς, ένας σκηνοθέτης που μπορεί να κάνει μια ταινία τρία είδη σε ένα. Πολιτικό θρίλερ, κοινωνικό δράμα και ταινία ληστείας (δράσης). Με σκηνοθετικές τεχνικές, μας υπενθυμίζει ποιος είναι ( οι σκηνές των φλας μπακ στο διαμέρισμα της Βαϊόλα Ντέηβις με τον Λίαμ Νήσον θυμίζει την αισθητική του Shame) και προσπαθεί να αποδείξει ότι το «Widows» μπορεί να λειτουργήσει ως “μάθημα” για τους σύγχρονους σκηνοθέτες όσον αφορά το πώς μπορείς να θίξεις το θέμα της γυναικείας χειραφέτησης.
