ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΝΑΓΚΙΣΑ ΟΣΙΜΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ  

από τη NEW STAR  ΣΕ ΨΗΦΙΑΚΑ ΑΠΟΚΑΤΕΣΤΗΜΈΝΗ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ από 1/6

ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΠΙΟ ΑΝΤΙΣΥΜΒΑΤΙΚΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ

ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΒΑΘΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗ

Η ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ

ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΧΤΙΣΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΝΟΜΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

ΤΟ ΑΓΟΡΙ (1969)

SHONEN/THE BOY

Σκηνοθεσία: Ναγκίσα Όσιμα

Σενάριο: Τσουτόμου Ταμούρα, βασισμένο σε αληθινό περιστατικό

Φωτoγραφία: Γιασουχίρο Γιοστόκα,Σέιτζο Σένγκεν

Μουσική: Χικάρου Χαγιάσι

Παίζουν: Φούμιο Ουατανάμπε, Ακίκο Κογιάμα, Τετσούο Άμπε

Χώρα: Ιαπωνία/Έγχρωμο

Διάρκεια: 97min

 

ΣΥΝΟΨΗ

Κεντρικό πρόσωπο στην ταινία είναι ένας 10χρονος που μαζί με την οικογένειά του ζει μια ζωή στο δρόμο: σκηνοθετούν ατυχήματα, στα οποία υποδύονται τους τραυματίες, εκβιάζοντας τους οδηγούς και ζητώντας τους χρήματα, για να μη τους καταγγείλουν στην αστυνομία.

Γυρισμένη το 1969 και δομημένη ως μια περιπλάνηση σε μια Ιαπωνία που βιώνει το μεταπολεμικό οικονομικό της θαύμα, η ταινία είναι καταρχάς ένα σχόλιο για τους χαμένους του “θαύματος”, για όσους βρίσκονται στο περιθώριο: δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι ο πατέρας της οικογένειας είναι ανάπηρος του πολέμου. Βασισμένη σ’ ένα πραγματικό περιστατικό και σχεδόν νεορεαλιστική στην υφή της, η αφήγηση είναι οργανωμένη γύρω από το πρόσωπο του αγοριού. Ένας διχασμός το σημαδεύει: από τη μια, υπάρχει η εξ’ ορισμού παιδική αθωότητα και από την άλλη, η ηθική εξαχρείωση στην οποία είναι βυθισμένη η οικογένεια. Επιπλέον υπάρχει η υποχρέωση του αγοριού για υποταγή στην Οικογένεια και τα ειωθότα της (δηλαδή συναίνεση στην εκμετάλλευση και αποδοχή της ηθικής έκπτωσης) και από την άλλη η σταδιακή αποκάλυψη του οικογενειακού ψεύδους, η συνειδητοποίηση και η εξέγερσή του. Αυτό είναι κάτι που συνδέει την ταινία με την εποχή της, τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 και τους καιρούς της νεανικής ανησυχίας. Απροσδόκητα επίκαιρη σε εποχές οικονομικής εξαθλίωσης, η ταινία χαρακτηρίζεται από ένα θεατρικό ρεαλισμό στο ύφος της, που συχνά διακόπτεται από τις υποκειμενικές ονειρικές εκρήξεις του κεντρικού χαρακτήρα.

«Καμιά ταινία μου δε θέλησε ποτέ να ακολουθήσει άμεσα το δρόμο μιας άλλης. Η καθεμιά τους δεν ήθελε παρά να ερευνήσει, όσο το δυνατόν βαθύτερα, ένα συγκεκριμένο θέμα. Στην πραγματικότητα, όμως, πολλές απ’ αυτές διασταυρώνονται, έτσι ώστε να μπορεί να βρει κανείς σ’ αυτές, σε θεματικό επίπεδο, μια ορισμένη συνέχεια, ενώ, σε επίπεδο στιλ ή δομής, θέλησα πάντοτε να ερευνήσω δρόμους κατά το δυνατόν διαφορετικούς. Ωστόσο, όλες οι ταινίες μου έχουν, βασικά, δύο κοινά σημεία. Υπάρχει από τη μια η φυσική ή λογική κι από την άλλη η ευαισθησία.»

Ν.Όσιμα

“Δημιουργός ανοιχτός, πολυμερής και πολύσημος, δεν έπαψε να ερευνά και ν’ αμφισβητεί την κοινωνική πραγματικότητα της χώρας του, την πίεση των σχημάτων του παρελθόντος και της εξουσίας. Κι όμως, παράλληλα, άνοιξε λαβωματιές και στο ίδιο το σώμα του ανθρώπου, για να ξεπηδήσουν οι δυνάμεις της ζωής και οι αντίστροφες, σκοτεινές δυνάμεις της καταστροφής, ο ψυχωµός και τα πάθη, η σάρκα και το πνεύμα”.

Γ.Μπακογιαννόπουλος

“Ο Όσιμα εμπνεύστηκε ένα από τα καλύτερα φιλμ του από το αληθινό περιστατικό μιας οικογένειας που περιπλανιόταν από πόλη σε πόλη, βάζοντας τον δεκάχρονο γιο της να πέφτει επάνω σε διερχόμενα αυτοκίνητα, ώστε να ζητά μετά αποζημίωση από τους έντρομους και ανυποψίαστους οδηγούς. Μέσα από αυτή την απλή σύνοψη, το εγκρατές σκηνοθετικά «Αγόρι» γίνεται όχι μόνο μια θαυμάσια παραλλαγή πάνω στο γνώριμο μοτίβο της αντίξοης ενηλικίωσης και του τέλους της αθωότητας αλλά, κυρίως, ένας στοχασμός πάνω στην έκπτωση των ηθών και τη φθορά των αρχετυπικών θεσμών στη μεταπολεμική ιαπωνική πραγματικότητα.”

Λ. Κατσίκας

 

Flickr Αφίσες- Banner – Φωτογραφίες

https://www.flickr.com/photos/155666086@N07/albums/72177720308465512

Αρχείο ΕΡΤ – Συνέντευξη του Ν.Όσιμα

https://www.ertnews.gr/arxeio-afierwmata/nagkisa-osima/