Όπως κάθε χρόνο έρχεται αυτή η… απαίσια να την πω; Άθλια να την πω; Η χειρότερη, θα πω, ημέρα για όλα τα παιδιά (ελάτε παραδεχτείτε το δεν χαιρόταν ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ που άνοιγαν τα σχολεία, τουλάχιστον εγώ δεν ήξερα κάποιον). Φωνές, κλάματα, νεύρα και γκρίνια είναι μερικά από τα συναισθήματα που κυριαρχούν όχι μόνο αυτές τις μέρες, αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς! (μέχρι να φτάσει πάλι το επόμενο καλοκαίρι και να ξεδώσουν). Ο μόνος τρόπος να παρηγορηθούν, κάπως, είναι που θα βρεθούν πάλι με τους φίλους τους (και πάλι δεν σώζεται βέβαια αλλά τέλος πάντων). Οι γονείς, βέβαια, έχουν τα ακριβώς αντίθετα συναισθήματα.
(Εντάξει αστειεύομαι, δεν πετάνε από τη χαρά τους όπως φαίνεται στην παραπάνω εικόνα). Πάντως δεν τα βάφουν μαύρα, όπως τα παιδιά τους. Ναι μεν έχουν άγχος και προβληματίζονται με τα έξοδα των φροντιστηρίων, και όχι μόνο, αλλά είναι ικανοί και άξιοι να τα βγάλουν πέρα όπως κάνουν κάθε χρόνο! Και φυσικά καμαρώνουν για την πρόοδο των παιδιών τους και για το πόσο μεγαλώνουν χρόνο με το χρόνο (ναι, ναι… η κλασσική ατάκα «Πωπω πότε πήγε π.χ Λύκειο; Πώς περνάνε τα χρόνια;» Οκ, όλοι το έχουμε πει αυτό κάποια στιγμή).
Αφορμή για το άρθρο αυτό είναι, φυσικά, η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς για την οποία όλη η ομάδα του cosmogony θέλει να ευχηθεί καλή αρχή και καλή δύναμη σε όλα τα παιδιά, υπομονή και ηρεμία στους γονείς τους και καλή επιτυχία σε όσους δίνουν Πανελλήνιες φέτος!!!
