Ηταν 92 ετών – Η μουσική του έχει χρησιμοποιηθεί σε περισσότερες από 60 βραβευμένες ταινίες – Νοσηλευόταν σε κλινική της Ρώμης.
Ο Ένιο Μορικόνε (Ennio Morricone, 10 Νοεμβρίου 1928) ήταν Ιταλός συνθέτης, ενορχηστρωτής, μαέστρος και πρώην τρομπετίστας, ο οποίος έχει γράψει μουσική για περισσότερες από 500 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, καθώς και σύγχρονα έργα κλασσικής μουσικής. Πια, δεν είναι μαζί μας, αφού έφυγε σε ηλικία 93 ετών – την είδηση του θανάτου του μετέδωσε το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων ANSA. Σύμφωνα με αυτό, είχε σπάσει τον μηρό του πριν από λίγες ημέρες έπειτα από πτώση και πέθανε στη διάρκεια της νύχτας, σε κλινική της Ρώμης, όπου νοσηλευόταν. Η καριέρα του περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα ειδών μουσικής σύνθεσης, καθιστώντας τον έναν από τους πιο πολύπλευρους, παραγωγικούς και με επιρροή συνθέτες μουσικής για ταινίες όλων των εποχών. Η μουσική του Μορικόνε έχει χρησιμοποιηθεί σε περισσότερες από 60 βραβευμένες ταινίες.
Ο Μορικόνε γεννήθηκε στη Ρώμη και από 1946 έχει συνθέσει περισσότερα από 100 κλασσικά κομμάτια. Στο τέλος της δεκαετίας του 1950, υπηρέτησε ως επιτυχημένος ενορχηστρωτής στούντιο για την RCA. Ενορχήστρωσε πάνω από 500 τραγούδια και συνεργάστηκε με μουσικούς όπως οι Πωλ Άνκα, Τσετ Μπέικερ και η Μίνα.
Addio a Ennio Morricone. Il compositore è morto nella notte in una clinica romana per le conseguenze di una caduta. Aveva 93 anni.#ANSA #Morricone #musica https://t.co/fShl8JF4Cu
— Agenzia ANSA (@Agenzia_Ansa) July 6, 2020
Όμως, ο Μορικόνε έγινε παγκοσμίως γνωστός συνθέτοντας μουσική (την περίοδο 1960-75) για ιταλικά γουέστερν από σκηνοθέτες όπως ο Σέρτζιο Λεόνε, Ντούτσιο Τέσαρι και Σέρτζιο Κορμπούτσι, όπως η Τριλογία των δολαρίων (Για Μια Χούφτα Δολάρια, Μονομαχία Στο Ελ Πάσο και Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος).
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του ’60 και ’70, ο Μορικόνε συνέθεσε μουσική για πολλά είδη ταινιών, από κωμωδίες μέχρι δράμα, θρίλερ και ιστορικές ταινίες. Αρκετές από τις συνθέσεις του γνώρισαν εμπορική επιτυχία, όπως το The Ecstasy of Gold, μουσικό θέμα της ταινίας Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος, το A Man with Harmonica, το Here’s to You, το οποίο ερμηνεύθηκε από την Τζόαν Μπαέζ, και το Chi Mai. Ανάμεσα στο 1964 και το 1980, ο Μορικόνε ήταν επίσης τρομπετίστας και συν-συνθέτης στο αβάν-γκαρντ συγκρότημα ελεύθερου αυτοσχεδιασμού Il Gruppo. Έγραψε το επίσημο τραγούδι για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1978.
Από το τέλος της δεκαετίας του ‘70, σύμφωνα με το wikipedia.org διακρίθηκε στο Χόλιγουντ, συνθέτοντας μουσική για Αμερικανούς σκηνοθέτες, όπως ο Τζον Κάρπεντερ, Μπράιαν ντε Πάλμα, Μπάρι Λέβινσον, Μάικ Νίκολς και Όλιβερ Στόουν. Ο Μορικόνε συνέθεσε μουσική για αρκετές ταινίες που κέρδισαν Όσκαρ, όπως τα Days of Heaven, The Mission, Οι Αδιάφθοροι, Cinema Paradiso και Bugsy. Ο Μορικόνε συνεργάστηκε επίσης με τον Ιταλό σκηνοθέτη Τζουζέπε Τορνατόρε. Στον 21ο αιώνα, η μουσική του Μορικόνε ξαναχρησιμοποιήθηκε στην τηλεόραση και σε ταινίες όπως αυτές του Κουέντιν Ταραντίνο: Kill Bill (2003), Death Proof (2007), Άδωξοι Μπάσταρδη (2009) και Django: Ο Τιμωρός (2012).
Το 2007, ο Μορικόνε παρέλαβε το τιμητικό Όσκαρ «για την μαγευτική και πολυπρόσωπη συνεισφορά του στην τέχνη της μουσικής για ταινίες». Είχε προταθεί για άλλα πέντε Όσκαρ την περίοδο 1979-2001. Επίσης παρέλαβε και το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής το 2016 για τη μουσική της ταινίας Μισητοί 8. Ο Μορικόνε έχει κερδίσει τρία βραβεία Γκράμι, τρεις Χρυσές Σφαίρες, έξι BAFTA, δύο Βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, ένα τιμητικό Χρυσό Λέοντα και ένα Πολικό Μουσικό Βραβείο.
To βέβαιο είναι ότι αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στη μουσική και στον σύγχρονο πολιτισμό μας. Αν και το «κύριε» δεν ταιριάζει σε κάποιον που έφυγε από τη ζωή, στο μυαλό μας θα είναι για πάντα ένας πολυτάλαντος άνθρωπος, ευγενικός στην έκφανση της Τέχνης του. Καλό ταξίδι, κύριε Μορικόνε, καλή στράτα, μαέστρο.
Στη Λάρισα αγαπούν τον Ένιο Μορικόνε
Αξίζει να σημειωθεί πως μεγάλο κοινό έχει ο Ένιο Μορικόνε στη Λάρισα, όπου έχει την έδρα του και δραστηριοποιείται ο “Σύλλογος φίλων Μουσικής του Ένιο Μορικόνε”. Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 2011 και αριθμεί πάνω από 3000 μέλη ως σήμερα, ενώ είναι ο μοναδικός σύλλογος παγκοσμίως.
Έχει σαν στόχο την προώθηση του μουσικού έργου του μεγάλου Ιταλού συνθέτη, με τα μέλη του συλλόγου να εργάζονται ακατάπαυστα, με πίστη και αφοσίωση για την πραγματοποίηση των στόχων του συλλόγου, ενώ κύριος εμπνευστής της ιδέας, ιδρυτής και πρόεδρος του συλλόγου είναι ο Παπακώστας Κωνσταντίνος.
Μάλιστα, σε τοίχο πενταώροφης πολυκατοικίας στο κέντρο της πόλης, φιλοτεχνήθηκε ένα γκράφιτι – πορτρέτο του Ιταλού συνθέτη από τους Αστέριο Λάσκαρη, Χρήστο Λάσκαρη και Δήμητρα Καλογήρου.
10 παραμυθένια soundtracks από τον μαγικό Ennio Morricone που πάντα θα θυμόμαστε – Εκείνος έφυγε, οι μουσικές του θα μείνουν να μας συνοδεύουν για πάντα.
Από την Ραφαέλλα Ράλλη
Μετρώντας σημαντικές απώλειες τα τελευταία χρόνια από το χώρο της μουσικής που ολοένα γίνεται φτωχότερος, θα πρέπει να θεωρούμε εαυτούς ιδιαίτερα τυχερούς που στο φευγιό τους οι προσωπικότητες αυτές δεν παίρνουν μαζί τους την όαση που προσέφεραν στα αυτιά μας. Αν προσπεράσουμε την αναγνώριση που έρχεται με τα βραβεία και που κανείς ποτέ δεν εμίσησε, ο ορισμός ενός επιτυχημένου soundtrack, όπως εκείνων του Ennio Morricone, είναι να μη μπορείς να φανταστείς το φιλμ να τρέχει με άλλες νότες στο φόντο. Στην περίπτωση βέβαια, του αείμνηστου πια, Ιταλού συνθέτη (10/11/28 – 06/07/20), η επιτυχία είναι σαφέστατα πιο εμφατική καθώς η παραμυθένια μουσική του έσπαγε τα «δεσμά» της εκάστοτε ταινίας και διένυε τα δικά της χιλιόμετρα στις καρδιές των ακροατών της.
The Good, the Bad and the Ugly, σκηνοθεσία Sergio Leone (1966)
Στην τρίτη ταινία της σειρά σπαγκέτι γουέστερν «Τριλογίας των Dολαρίων» [Για Μια Χούφτα Δολάρια» (A Fistful of Dollars, 1964), «Μονομαχία στο Ελ Πάσο» (For a Few Dollars More, 1965) «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος» (The Good, the Bad and the Ugly, 1966] με το δικό του μοναδικό τρόπο συνδυάζει ηλεκτρικές κιθάρες και στριγγιές που ουσιαστικά αντιπροσώπευαν τα ουρλιαχτά των κογιότ.
Once Upon a Time in the West, σκηνοθεσία Sergio Leone (1968)
Το Κάποτε στη Δύση, με την Edda Dell’Orso στα αγγελικά φωνητικά είναι το απόλυτο παράδειγμα επιτυχίας ενός soundtrack. To άλμπουμ από μόνο του πούλησε 10 εκατ. αντίγραφα παγκοσμίως, ενώ ακούγοντάς το ξανά και ξανά, ενδεχομένως να θεωρήσεις πως είναι… λίγα.
Maddalena, σκηνοθεσία Jerzy Kawalerowicz (1971)
Την ταινία μπορεί να μην την έχεις δει, όμως και μόνο που θα πατήσεις το play, κάτι θα σου θυμίσει ο ήχος. Στην προκειμένη, ξαναένωσε τις δυνάμεις του με την Edda Dell’Orso στα θεϊκά Come Maddalena και Chi Mai, με το τελευταίο να γνωρίζει στιγμές δόξας όταν στα ’80s επαναχρησιμοποιήθηκε στη σειρά του BBC The Life And Times Of David Lloyd George – το 1981 έφτασε ως το νο 2 των βρετανικών pop charts!
Days Of Heaven, σκηνοθεσία Terrence Malick (1978)
Οι Μέρες Ευτυχίας έφεραν την 1η από τις υποψηφιότητες για όσκαρ στην καριέρα του. Ο Morricone εδώ, στην πρώτη του σύμπραξη με τον Malick, είναι λες και θέλησε να μας δείξει πώς μοιάζει να ακούγεται η νοσταλγία ως έννοια.
Once Upon a Time in America, σκηνοθεσία Sergio Leone (1984)
The Untouchables, σκηνοθεσία Brian De Palma (1987)
Έχοντας ξανασυνεργαστεί στις Απώλειες Πολέμου, οι Brian De Palma και Ennio Morricone δε χρειάστηκε να πουν πολλά για να συνεννοηθούν πώς θα «ντύσουν» τους Αδιάφθορους. Εκείνη την περίοδο, από το 1985 και μετά, ο Morricone είχε ρίξει ταχύτητες στη σύνθεση και είχε αφοσιωθεί περισσότερο σε live εμφανίσεις, αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να μπλέξει με τρομπέτες, κρεσέντο και έναν κωμικό… Αλ Καπόνε δια χειρός Robert DeNiro.
Cinema Paradiso, σκηνοθεσία Giuseppe Tornatore (1988)
Η τρυφερή φιλία ενός αγοριού και ενός τύπου που προβάλλει ταινίες ενέπνευσε τον Morricone να δημιουργήσει μαζί με το γιο του Andrea μερικές από τις πιο μελωδικές και συγκινητικές συνθέσεις του για την ταινία Σινεμά ο Παράδεισος.
Malèna, σκηνοθεσία Giuseppe Tornatore (2000)
The Hateful Eight, σκηνοθεσία Quentin Tarantino (2015)
Έχοντας προηγουμένως συνεργαστεί με τον Tarantino στα Kill Bill, Death Proof, Inglourious Basterds και Django Unchained, μετά το τελευταίο είχε πει πως δεν ήθελε να του ξαναδώσει μουσική γιατί σύμφωνα με τα λεγόμενά του «την είχε χρησιμοποιήσει χωρίς καμία συνοχή». Μετά από ένα «άκυρο» που του έριξε λοιπόν, για το Inglourious Basterds, εν τέλει ενέδωσε στους Μισητούς Οκτώ για να επιβραβευθούν και οι δύο με ένα Όσκαρ και μία Χρυσή Σφαίρα στις αντίστοιχες διοργανώσεις του 2016.
