Η Κοιλάδα του Θανάτου ή αλλιώς Death Valley βρίσκεται νοτιανατολικά της οροσειράς Σιέρρα Νεβάδα στη Μεγάλη Λεκάνη και στην έρημο Μοχάβι ή Μοχάβε, και αποτελεί στο μεγαλύτερό της μέρος το Εθνικό Πάρκο της Κοιλάδας του Θανάτου. Εκτείνεται, με διεύθυνση βορρά – νότου, μεταξύ της οροσειράς Αμαραγκόσα στα ανατολικά, ως την οροσειρά Πάναμιντ στα δυτικά, με τα βουνά Συλβάνια και Όουλσχεντ να σχηματίζουν τα σύνορά της, βόρεια και νότια αντίστοιχα.
Η Κοιλάδα του Θανάτου, που καλύπτει έκταση 7.800 km2, ονομάστηκε έτσι από μεταναστεύοντες αποίκους το 1849 και είναι το πιο ξηρό και θερμό μέρος της Βόρειας Αμερικής, αλλά και το δεύτερο ξηρότερο ολόκληρου του πλανήτη (με την έρημο Ατακάμα στη Χιλή να κατέχει την πρώτη θέση). Η μεγαλύτερη θερμοκρασία που καταγράφηκε ποτέ, ήταν 56,7°C στις 10 Ιουλίου 1913, στο πάρκο Γκρηνλαντ.
Τι συμβαίνει όμως με τους βράχους που… κινούνται εκεί;
Το ανεξήγητο φαινόμενο που έχει προβληματίσει τους επιστήμονες, βέβαια, είναι οι «racetrack playa» ή όπως θα λέγαμε εμείς οι «κινούμενες πέτρες», για τις οποίες οι επιστήμονες έχουν τοποθετήσει ακόμη και GPS, προκειμένου να τις παρακολουθούν. Το εν λόγω φαινόμενο παρατηρήθηκε για πρώτη φορά κατά τα 1900 από ανθρακωρύχους. Αυτά τα πετρώματα κυμαίνονται από βότσαλα μέχρι ογκόλιθους 272 κιλών. Τα ίχνη που αφήνουν πίσω τους πάνω στην ξερή λάσπη της κοιλάδας είναι πραγματικά ένα εντυπωσιακό θέαμα, το οποίο οι Αμερικανοί προσπαθούν να απαθανατίσουν με δορυφόρους και φωτογραφικές μηχανές. Το μόνο αποδεικτικό στοιχείο της δραστηριότητάς τους είναι μια σειρά από μεγάλες, περίπλοκες διαδρομές στο έδαφος της Κοιλάδας του Θανάτου.
Οι επιστήμονες προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο των κινούμενων βράχων εδώ και 70 χρόνια, και από τότε προτείνεται κάθε είδους εξήγηση: μεταφυσικά φαινόμενα, πλημμύρες, πάγος, τυφώνες και ζώα. Όμως, χάρη σε νέα φωτογραφικά και μετεωρολογικά στοιχεία που παρουσιάστηκαν από τον Ρίτσαρντ Νόρις, του Ιδρύματος Ωκεανογραφίας Scripps, και τον Τζέιμς Νόρις, της Interwoof, μπορεί να έχουμε επιτέλους μια οριστική απάντηση ως προς το τι κάνει τις πέτρες να… «περπατάνε».
Σύμφωνα με τον Νόρις, γεωλόγο, ωκεανογράφο και παλαιοντολόγο, οι πέτρες στην Κοιλάδα του Θανάτου κινούνται κάτω από ένα λεπτό μείγμα από νερό, πάγο, ήλιο και αέρα. Ο Νόρις και ο ξάδερφός του, ήταν σε θέση να τεκμηριώσουν τις κινήσεις των βράχων εισάγοντας GPS σε κομμάτια από ασβεστόλιθο και συγχρονίζοντας τις κινήσεις τους με μετρήσεις που λαμβάνονται από μετεωρολογικό σταθμό. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες εξηγήσεις, o Νόρις εξηγεί ότι λεπτά στρώματα πάγου σπάνε και αυτό δημιουργεί αρκετή τριβή για να μετακινήσει τα βράχια σε όλη την λασπώδη επιφάνεια της προσωρινής λίμνης που δημιουργείται. Αν το δείτε να συμβαίνει, οι βράχοι θα μοιάζουν με παγοθραυστικά πλοία.
«Η διαδικασία της διάλυσης του πάγου και της κίνησης των βράχων συμβαίνει κάθε χρόνο, στο Σασκάτσουαν ή στο Οντάριο, αλλά είναι παράξενο όταν συμβαίνει σε ένα καυτό, ξηρό μέρος, όπως η Κοιλάδα του Θανάτου», δήλωσε ο Νόρις. «Και όμως, εδώ είναι η ίδια διαδικασία που εκτυλίσσεται κατά καιρούς-πολύ σπάνια-σε αυτόν τον τόπο και μας συνδέει με ένα πολύ διαφορετικό είδος κλίματος».
