Το να καλείσαι να γράψεις την άποψη σου, για το νέο δίσκο, μιας από τις αληθινά πιο αγαπημένες σου ερμηνεύτριες, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αφενός οφείλεις να είσαι απόλυτα αντικειμενικός και να συγκρατήσεις τον ενθουσιασμό σου για το νέο δισκογραφικό έργο και αφετέρου, να μην εξαντλείς όση αυστηρότητα δημιουργούν οι προσδοκίες σου για αυτόν.
Όμως στην περίπτωση του νέου δίσκου της Μελίνας Κανά, νομίζω πως τα πράγματα είναι απλά, μιας και δίκαια θα μιλήσουμε για μια εξαιρετική κυκλοφορία.
«ΣΠΙΘΑ»
Η “Σπίθα” είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική σύμπραξη. Από τη μια η Μελίνα Κανά, μια από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες ερμηνεύτριες, με ένα ρεπερτόριο ανεκτίμητης αξίας.
Από την άλλη ο Θέμης Καραμουρατίδης. Ο πιο πετυχημένος συνθέτης της γενιάς του, στο χώρο και στο είδος του.
Ένα πάντρεμα που γεννά προσδοκίες και απαιτήσεις.
Η συγκεκριμένη συνεργασία, ανακοινώθηκε πριν 4 χρόνια, και ως προπομπό της, υπήρξε το “Αγάπα με και πούλα με”, το οποίο όμως απουσιάζει από το δίσκο…
Πέρασαν 3 χρόνια -συνυπολογίζουμε και τις καθυστερήσεις που έφερε η πανδημία” και πέρσι ακούσαμε τη “Σπίθα”. Ένα τραγούδι που -προσωπικά λάτρεψα όσο λίγα στη ζωή μου- αγαπήθηκε ιδιαίτερα από την πρώτη στιγμή.
Και ένα χρόνο μετά, έχουμε το πολυπόθητο ολοκληρωμένο αποτέλεσμα στα χέρια μας.
9 τραγούδια στο σύνολο.
Τους στίχους μοιράζονται από 4 η Λιζέτα Καλημέρη και ο Οδυσσέας Ιωάννου και 1 η Μαρία Τζωρτζάκη.
Η παραγωγή ανήκει στον Ηλία Μπενέτο και κυκλοφορεί από την Panic Oxygen.
Προσωπικά, από την αρχή που ανακοινώθηκε αυτή η συνεργασία, είχα ιδιαίτερη αγωνία για το αποτέλεσμα.
Η Κανά, έχει ευτυχήσει, να έχει μια από τις σπουδαιότερες δισκογραφίες, με τραγούδια εμβληματικά και ιστορικά.
Μοιάζει δύσκολο κάποιες φορές να γραφτούν τραγούδια, ισάξια της ιστορίας της.
Ο Καραμουρατίδης, ταλαντούχος συνθέτης με δικό του ύφος και προσωπικότητα, άνθρωπος μιας νεότερης γενιάς που τον ξεχώρισε αμέσως.
Και εδώ έχουμε την πρώτη επιτυχία του δίσκου.
Κανένας από τους δύο δεν χρειάστηκε, να απομακρυνθεί από το ύφος του και την ταυτότητα του.
Η συνάντηση έγινε κάπου στη μέση.
Θα έλεγα πως ο δίσκος είναι χωρισμένος άτυπα, σε 2 ενότητες.
Η πρώτη σε αυτήν που η Κανά συναντά τον συνθέτη.
Τα “Σπίθα”, “Όταν τελειώνει άλλη μια μέρα”, “Μη με βοηθάς” είναι τραγούδια με φρέσκο ήχο και ρυθμό, με την ταυτότητα του συνθέτη να ξεχωρίζει.
Η δεύτερη -και για μένα καλύτερη- είναι αυτή που ο Καραμουρατίδης, φανερώνει πόσο έχει μελετήσει την καλλιτέχνιδα, και γράφει για αυτήν τραγούδια υπέροχα, που μας ξυπνούν μνήμες.
Το εξαιρετικό ζεϊμπέκικο “Του ονείρου η παραζάλη”, η λαϊκή μπαλάντα “Μόνη μου” μας θυμίζουν την Μελίνα του χτες που τόσο αγαπήσαμε, με τραγούδια για το σήμερα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ…
Η «Σπίθα» είναι μια πανέμορφη δουλειά. Ακούγεται ευχάριστα ολόκληρη, και ακόμα αν όλα τα τραγούδια δεν έχουν την ίδια βαρύτητα, κανένα δεν μοιάζει να περισσεύει.
Η Μελίνα Κανά, ερμηνευτικά σκίζει. Με την εμπειρία και με ωριμότητα της, δίνει άψογες ερμηνείες. Άλλες φορές ευαίσθητες, άλλες με πόνο και άλλες με δυναμισμό.
ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ… τις άφησα για το τέλος.
Αυτές είναι για μένα τα τραγούδια που έγραψε η Λιζέτα Καλημέρη, για την αδερφή της Μελίνα.
Μετά την καταπληκτική “Σπίθα”, έχουμε το εξαιρετικό “Αγρίμι”, που είναι ένα τραγούδι ανάλογης θεματικής και δυναμικής.
Στο “Κλείσε τα μάτια και θυμήσου”, μοιάζουν οι 2 αδερφές, να επιστρέφουν στα παιδικά τους όνειρα και τις μνήμες.
Ξεχωριστή στιγμή και το άκρως ξεσηκωτικό “Τα φώτα της γιορτής”, τραγούδι για χορό, με άρωμα κλασσικού λαϊκού δοσμένο στο σήμερα.
“ΑΞΙΖΕΙ”.
Ο δίσκος κλείνει με το “Αξίζει” σε στίχους της Μαρίας Τζωρτζάκη.
Ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, που θέλω να πιστεύω σύντομα, θα ανήκει στα κλασσικά τραγούδια της Κανά.
Ως επίλογο, αντί ευχών για μεγάλη επιτυχία, θα σταθώ στην ελπίδα,πως σε μια εποχή, που μια ολοκληρωμένη δισκογραφική παρουσία μοιάζει υπερπολυτέλεια, ο κόσμος θα δώσει χώρο και χρόνο να ακούσει ολόκληρο το έργο και τότε η “σπίθα” θα λάμψει, και θα επισκιάσει πολλές από τις κακοφωνίες που επικρατούν στα ραδιόφωνα και τις μουσικές τάσεις.
