“Ο καινούργιος δίσκος της Γλυκερίας…”
Αυτό από μόνο του, αποτελεί είδηση.
Για πολλούς λόγους.
Πρώτον και βασικότερο, διότι κάθε δισκογραφική κυκλοφορία της Γλυκερίας, αποτελεί είδηση από μόνη της.
Πόσο μάλλον, όταν αυτή γίνεται 5,5 χρόνια μετά την τελευταία της κυκλοφορία (Ακολούθησα ένα αστέρι, 09/2006).
Δεύτερον, γιατί πλέον, οι νέες ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές είναι, είδος εξαιρετικά σπάνιο, και τρίτον, διότι το θέμα του δίσκου είναι ιδιαίτερα σημαντικό και ευαίσθητο.
Με αφορμή την συμπλήρωση 100 χρόνων από την Μικρασιατική καταστροφή, η στιχουργός και ποιήτρια του δίσκου, Μαρία Χατζηαυξέντη, καταπιάνεται με το θέμα της διπλής προσφυγιάς των Ελλήνων.
Αυτών, που μετά την καταστροφή της Σμύρνης μετοίκισαν στην Κύπρο, και μετά την εισβολή των Τούρκων, έζησαν για δεύτερη φορά τον ξεριζωμό.
Η ίδια, ως απόγονος μιας τέτοιας οικογένειας, αποτυπώνει άριστα και με ιδιαίτερη ευαισθησία, τον πόνο, τις ελπίδες, το θρήνο αυτών των ανθρώπων.
“Με αναστεναγμό” οι στίχοι της, συνοδεύονται μουσικά, από τις μελωδίες ενός εξαιρετικά ταλαντούχου μουσικού και συνθέτη, του Ανδρέα Κατσιγιάννη.
Εξαίρετος γνώστης των τραγουδιών της Σμύρνης, δημιουργεί ένα έργο, ισάξιο αυτών, που έγραψαν ιστορία, και τραγουδιούνται αδιάκοπα, όλα αυτά τα χρόνια.
«Με αναστεναγμό» οι αξεπέραστες ερμηνείες της Γλυκερίας.
Τι να πρωτοπεί κανείς για τη Γλυκερία; Η λέξη “σπουδαία” δε ξέρω αν αρκεί.
Θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες φωνές που είχαμε ποτέ.
Και δεν είναι μόνο οι πάντα άρτιες ερμηνείες της, είναι που αυτή η φωνή, εδώ και 45 χρόνια, βρίσκεται στην ψυχή του κάθε Έλληνα.
Είτε γιατί μας μετέφερε μνήμες, μέσα από το παραδοσιακό και Σμυρνέικο τραγούδι,
είτε γιατί σε κάθε μας γλέντι ήταν εκεί με τα τραγούδια της,
είτε γιατί ερμήνευσε όλα αυτά τα χρόνια, τόσο όμορφα τραγούδια, που κάποια στιγμή, για λίγο ή πολύ, “συναντηθήκαμε” μαζί της.
Η Γλυκερία άλλωστε, είναι εκείνη που το 1981, επανασύστησε στο κοινό τα “Σμυρνέικα” τραγούδια, μέσα από τον ομώνυμο και κλασσικό πια,δίσκο.
“Με αναστεναγμό” και οι καταπληκτικές ενορχηστρώσεις των Δημήτρη Σιάμπου, Νίκου Μέρμηγκα και φυσικά το παίξιμο των εξαίρετων μουσικών.
Ο δίσκος αποτελείται από 9 τραγούδια.
Τα 2 από αυτά είναι ντουέτα.
Ο «Αλχημιστής» που ερμηνεύουν ο συνθέτης και η Γλυκερία, καθώς και το «Ένα αθώο ψέμα» – που αποτέλεσε και προπομπό του δίσκου- και το ερμηνεύουν η Γλυκερία παρέα με τον Γιάννη Κότσιρα.
Εξαίρετος καλλιτέχνης ο Γιάννης Κότσιρας, ερμηνεύει και το τραγούδι «Σαν πεθαίνει η ψυχή», μόνος του, ομορφαίνοντας τον δίσκο με τη φωνή του.
Και ήρθε η ώρα να σταθούμε περισσότερο στα τραγούδια και γιατί για τον δίσκο “με αναστεναγμό” γράφω “με ενθουσιασμό”.
Αρκεί κανείς να προσέξει τα τραγούδια «Είδα το Αϊβαλί» και «Άμα τη βρεις την ανθρωπιά», για να καταλάβει για πόσο σημαντικό έργο πρόκειται.
Ένα εξαιρετικό πάντρεμα στίχου, σύνθεσης και ερμηνείας, μας μεταφέρουν στο Αιβαλί και μπορούμε να νιώσουμε τον “αναστεναγμό”.
Ξεχωριστή στιγμή για μένα και «Η τέφρα του καφέ», ένα ζεϊμπέκικο, που προσωπικά μου θυμίζει τις κλασσικές στιγμές της Γλυκερίας.
Για το τέλος άφησα 2 τραγούδια, που θέλω να σταθώ περισσότερο σε αυτά.
Το πρώτο είναι το σπουδαίο απτάλικο «Θάλασσα δώσε του ζωή».
Στο τραγούδι αυτό, περιγράφεται η θυσία της μάνας, για να σωθεί το παιδί.
Το θεωρώ μια σημαντική στιγμή στην ελληνική δισκογραφία, ένα τραγούδι που αν είχε κυκλοφορήσει πριν πολλά χρόνια, σήμερα τολμώ να πω, θα άνηκε στα κλασσικά μας τραγούδια.
Το δεύτερο και σημαντικότερο, είναι το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου.
«Ζω με αναστεναγμό», και εδώ έχουμε την κορυφαία στιγμή αυτής της δουλείας.
Ένα μοιρολόι, ένας θρήνος, με μια σύγχρονη ενορχηστρωτική ματιά.
Ένα τραγούδι υπόδειγμα μουσικής, ενορχήστρωσης, στίχου και φυσικά ερμηνείας.
Η Γλυκερία σε αυτό το τραγούδι διδάσκει, πως είναι να έχεις 50 χρόνια αδιάκοπης μουσικής παρουσίας,
και να νικάς αβίαστα το χρόνο και όποια φυσική φθορά θα μπορούσε να υπάρχει, μετά από τόσα χρόνια στη σκηνή.
Δίχως κανένα ίχνος υπερβολής ή ενθουσιασμού, θα πω πως το συγκεκριμένο τραγούδι, το θεωρώ ένα από τα 5-6 σπουδαιότερα που είπε σε όλη της την καριέρα η Γλυκερία.
Προσέξτε τον αμανέ στο φινάλε του τραγουδιού.
Έξυπνα, δεν γίνεται αναφορά μέσα στους στίχους, στο θέμα του ξεριζωμού, και έτσι το τραγούδι αυτό, μπορεί να γίνει αποδεκτό και από εκείνους, που δεν τους ενδιαφέρει το θέμα του δίσκου.
Το «Με αναστεναγμό» λοιπόν είναι μια ευτυχής μουσική συνύπαρξη, και -δυστυχώς-με όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην Ουκρανία, από ένας δίσκος μνήμης, γίνεται ένας δίσκος που αφορά το σήμερα.
Αν έπρεπε να σταθώ κάτι αρνητικό, αυτό δε θα είχε να κάνει με το υλικό, αλλά με τη στιγμή που κυκλοφορεί.
Δυστυχώς, εδώ και πολλά χρόνια, η δισκογραφία αποτελεί μια ανάμνηση.
Ελάχιστες οι ολοκληρωμένες δισκογραφικές προσπάθειες, και με τις playlist στα ραδιόφωνα, ακόμα πιο ελάχιστα τραγούδια ξεχωρίζουν και μένουν στο χρόνο.
Πιστεύω ακράδαντα, πως αν ο συγκεκριμένος δίσκος, είχε βγει, κάπου στα μέσα των 90’ς, σήμερα θα τον μνημονεύαμε, σαν έναν ιστορικό δίσκο.
Ελπίζω και εύχομαι, να του δώσει ο κόσμος την ευκαιρία να τον προσέξει ολόκληρο και να μη χαθεί μέσα στις άπειρες προτάσεις του youtube και των μουσικών εφαρμογών.
Στο παρακάτω link μπορείτε να ακούσετε όλα τα τραγούδια του δίσκου.
