Τελευταίες Παραστάσεις "Σ. Ξαρχάκος - Χάρις Αλεξίου | Ζαμπέτας κατά Ξαρχάκο" στο GAZARTE

Μετά τη πολύ μεγάλη επιτυχία που γνωρίζει η παράσταση ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ – ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ, “Ζαμπέτας κατά Ξαρχάκο”, κατακτώντας τις καρδιές των θεατών χαρίζοντας ανεπανάληπτες sold out βραδιές γεμάτες συναίσθημα και λόγω της μεγάλης ζήτησης, δίνεται παράταση μέχρι τη Κυριακή 17 Φεβρουαρίου για ακόμα επτά παραστάσεις (26 Ιανουαρίου, 2-3, 9-10 και 16-17 Φεβρουαρίου), στη κεντρική σκηνή του Gazarte.

Βραδιές με τραγούδια που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία και που στο άκουσμά τους σε παρασύρουν στον φορτισμένο συναισθηματικά κόσμο τους. Σου δείχνουν την ουσία της μουσικής, την αλήθεια της και με τον δικό τους τρόπο, πριν καν το καταλάβεις, σε κάνουν να σιγοτραγουδάς ενώνοντας τις φωνές όλων σε μία.

“Ο Γιώργος Ζαμπέτας έχει γράψει μερικές μαγικές νότες/μελωδίες και ο Σταύρος Ξαρχάκος τους δίνει την αρχιτεκτονική δόμηση που τους αξίζει. Η Χάρις Αλεξίου ιερουργεί περνώντας τα λόγια του – και τον λόγο του – σ’ εμάς, κάτω… Tο έχουμε ξαναπεί: στα χέρια του Σταύρο Ξαρχάκου ένα τραγούδι μπορεί να γίνει συμφωνικό ποίημα – και να δούμε την αξία του να γίνεται πολλαπλάσια. Και η Χαρούλα: μοναδική, με τον μαγικό τρόπο της που ξέρει πως να αγγίζει τις καρδιές μας.”

Αθηνόραμα – Γιώργος Χαρωνίτης

Συναισθήματα και αλήθειες ενώνονται με την ουσία της μουσικής, παρουσιάζοντας μας ένα θέαμα καθηλωτικό και σαγηνευτικό από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ – ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ – ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ

Η καρμική συνάντηση που περιμέναμε καιρό και θα θυμόμαστε για ακόμα

περισσότερο ολοκληρώνει τον κύκλο των παραστάσεών της με

επτά ακόμη ημερομηνίες στην κεντρική σκηνή του Gazarte

(26 Ιανουαρίου, 2 – 3, 9 – 10 και 16 – 17 Φεβρουαρίου).

Έγραψαν για την παράσταση:

Χάρης Συμβουλίδης – Avopolis.gr

“Εν τέλει, πάντως, όλα ακουμπούν και «κουμπώνουν» στην Αλεξίου. Εκεί λαμβάνει χώρα η κορύφωση που τόσο μεθοδικά χτίζεται? εκεί κρίνεται τελικά και η επιτυχία. Ίσως Αλεξίου και Ξαρχάκος να είναι ιδιοσυγκρασίες που δεν κάνουν εύκολα χωριό. Στο Gazarte εντούτοις η επικοινωνία τους εντυπώνεται βαθιά, φέρνοντας στο προσκήνιο έναν τρόπο χαμένο πια στη δισκογραφία, για το πώς μπορεί να συνυπάρξει ένας σπουδαίος συνθέτης με μια μεγάλη ερμηνευτική κλάση.”

“Όλα είναι διάταξη ψυχής, Ζαμπέτα μου”

Χρύσα Φωτοπούλου – Νέα Σελίδα

“[…] Κι όλα αυτά, λοιπόν, γιατί τα Σαββατοκύριακα στο «Gazarte» ο Σταύρος Ξαρχάκος και η Χάρις Αλεξίου ξανασυστήνουν τον Ζαμπέτα, σκάβοντας σε μια παραδομένη ύλη που τον συνοψίζει καίρια. Όλα είναι διάταξη ψυχής, συνήθιζε να λέει. Κι αυτή την ψυχή, αυτό το χνάρι ο ακροατής τα αγγίζει, τα αποκωδικοποιεί, τα παίρνει μαζί του, τα αποταμιεύει, τα αγιοποιεί. Μια μουσική παράσταση χωρίς το δέος της αποξένωσης. Χωρίς την απορία του αξεπέραστου. Με την έξοχη αποτελεσματικότητα ενός αδιάκοπου και άξιου δημιουργού, όπως είναι ο Ξαρχάκος, και την de facto ομορφιά της Αλεξίου. Εκείνη την ομορφιά που προσδίδει από πάντα στη στέγη κάθε τραγουδιού.”

Κάτια Σωτηρίου – Mytheatro.gr

“Το αφιέρωμα στον Ζαμπέτα είναι ένα γενναιόδωρο μοίρασμα δυο σπουδαίων καλλιτεχνών, που εκ πρώτης δείχνουν και οι δυο πολύ δυναμικοί για να ενωθούν κάτω από μια μουσική ομπρέλα.

Όμως η χημεία και η επικοινωνία τους ήταν βαθιά και συγκινητική. Και αυτό είναι πάρα πολύ σπάνιο σήμερα . Σε έκανε να βγαίνεις από την αίθουσα πολύ πιο ελαφρύς από όσο μπήκες και αρκετά πιο πλούσιος και αισιόδοξος. Ίσως γιατί η αλήθεια και η αγάπη των σπουδαίων για την τέχνη θα αποτελεί πάντα σανίδα σωτηρίας.”

“Σταύρος Ξαρχάκος – Γιώργος Ζαμπέτας: Μουσική Οικουμενικότητα”

Μαρία Αβραμίδου – Music Corner

“Η μουσική αυτή πανδαισία, την οποία διευθύνει απαράμιλλα ο ίδιος ο συνθέτης επί σκηνής, συνδυάζεται με τη λιτή παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου, η οποία, με ψυχή και θεατρικότητα, γίνεται η πλέον αρμόζουσα αφηγήτρια του «ζαμπετικού» λόγου. Και καθώς κυλά, η παράσταση αποδεικνύει, τραγούδι το τραγούδι κι έκπληξη την έκπληξη, το γεγονός ότι η μουσική του Ζαμπέτα περιλαμβάνει τα πάντα –όλα τα είδη, όλα τα συναισθήματα, όλες τις αλήθειες. Είναι ταυτόχρονα προσωπική και παγκόσμια –οικουμενική, όπως κάθε σπουδαία μουσική. Προσωπικά, έχω την αίσθηση ότι αν ο Ζαμπέτας ήταν εν ζωή, θα παρακολουθούσε –ίσως λίγο αμήχανα στην αρχή– τη συγκεκριμένη παράσταση, πιθανότατα απορώντας για το πώς ακριβώς «γεννήθηκαν» οι ιδέες γι’ αυτά τα αναπάντεχα, περίτεχνα ενορχηστρωτικά θαύματα μέσα από τη μουσική του. Και στο τέλος, τραβώντας άλλη μια ρουφηξιά από τα βαριά άφιλτρα γαλλικά τσιγάρα Gitanes, που ζητούσε από τους φίλους του να του στείλουν από το εξωτερικό, θα έλεγε με το χαρακτηριστικό του ύφος: «Φίλε μου Σταύρο, γουστάρω κάργα!»”