«ΣΜΥΡΝΗ ΜΟΥ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ»

του Πασχάλη Τόνιου

στο
Εθνικό Ιστορικό Μουσείο
Μέγαρο Παλαιάς Βουλής

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου, ώρα 19:00

Το μουσικό-ποιητικό έργο «ΣΜΥΡΝΗ ΜΟΥ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ» του Πασχάλη Τόνιου παρουσιάζεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής, στις 24 Οκτωβρίου, ώρα 19:00.

Η μουσική σύνθεση είναι του Πασχάλη Τόνιου, ενώ το έργο έχει βασιστεί σε ποίηση: Γιώργου Σεφέρη, Κωνσταντίνου Καβάφη, Κωστή Παλαμά, Αργύρη Εφταλιώτη, Στρατή Μυριβήλη, Άγγελου Σημηριώτη, Κ.Χ. Μύρη, Απόστολου Μαγγανάρη, Διδώς Σωτηρίου, Σωκράτη Προκοπίου, Πασχάλη Τόνιου, George Horton, Lawrence Durrell.

Οι συνθέσεις του νέου έργου έχουν τη ρίζα τους στη ρυθμολογία και στο μουσικό ύφος της μικρασιάτικης μουσικής και τις βυζαντινές κλίμακες.
 
Την εκδήλωση θα προλογίσει ο τέως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος.

Συντελεστές της παράστασης

Ερμηνεύουν οι: Πασχάλης Τόνιος, Ασπασία Στρατηγού, Ζαχαρίας Καρούνης, Κώστας Τριανταφυλλίδης και η Μαρία Σουλτάτου

Aφήγηση: Νικήτας Τσακίρογλου

Παιδική χορωδία: Δημήτρη Τυπάλδου, οι Αδερφές Φεργαδιώτη και η Λίνα Κιοσσέ

Παρουσίαση: Βίκυ Φλέσσα, δημοσιογράφος – κλασική φιλόλογος

Ενορχήστρωση: Κυριάκος Γκουβέντας, Χρήστος Ζούμπος

Σημείωμα του δημιουργού Πασχάλη Τόνιου

Ως Έλληνας καλλιτέχνης ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα μουσικό έργο βασισμένο στην σπουδαία ποίηση μεγάλων ποιητών για τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή, ποιήματα που αναφέρονται στα γεγονότα του 1922.Η επίκαιρη παράσταση που η θεματική της ακουμπά στην ιστορία μας, μέσα από τον λόγο και την μουσική αποτελεί ελάχιστο φόρο τιμής στην μνήμη των προγόνων μας που έχασαν τη ζωή τους με τον πιο απάνθρωπο τρόπο ή αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες τους.

Στην εμπειρία του εκτοπισμού, η Μικρασιατική Καταστροφή και ο ξεριζωμός αποτελούν ένα δραματικό γεγονός το οποίο έλαβε ευρύτερες νοηματικές διαστάσεις με διαγενεακή αναφορά που εξελίχθηκε σε συλλογική εμπειρία και απέκτησε το νόημα του πολιτισμικού τραύματος. Το τραύμα επηρέασε και άλλαξε την ταυτότητα των ανθρώπων, δημιουργώντας μια νέα προσφυγική ταυτότητα, η οποία απέκτησε συλλογική διάσταση παρά την ποικιλομορφία της και ήταν αυτή που αποτελούσε το συνεκτικό στοιχείο για την ίδρυση τόσο πολλών προσφυγικών συλλόγων σχεδόν σε όλη την επικράτεια. Η τέχνη μπορεί να μεταφέρει από το χθες στο σήμερα ιστορικά στοιχεία, θυμίζοντας και ακονίζοντας τη μνήμη μας, διότι λαός χωρίς μνήμες κινδυνεύει ξανά και ξανά.