Μια πολυκατοικία, μια μουσική σκηνή.
Απ΄ το φωταγωγό ακούγονται τα τραγούδια των ορόφων. Ιταλικά και ξένα τραγούδια εποχής έρχονται από τον τέταρτο, έντεχνα και σταθερά το 2ο πρόγραμμα που ακούει η Μίρκα στον τρίτο, τα βαριά λαϊκά του πρώτου, και από το υπόγειο ανεβαίνει μαζί με τους αμανέδες ανθρώπων που γυρεύουν τόπο, ένα χαρμάνι από παράπονο και κάρυ.
Στο απέναντι μπαρ οι φοιτητές ακούν Θανάση και χορεύουν στο πεζοδρόμιο.
Πιο πολύ απ’ τους ανθρώπους τα τραγούδια τους αγάπησα. Η γειτονιά μου τραγουδάει. Τραγούδια που ενώνουν τις καρδιές στα διαμερίσματα της πόλης.
Η Στέλλα Μακρή, συνεχίζοντας τη διαδρομή της μέσα από λαϊκά πάλκα με ρεμπέτες, συναυλίες με νέο κύμα, και πιάνο-μπαρ των μπλουζ και του καπνού – παρουσιάζει λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, μια μουσική παράσταση-βεντάλια από εποχές, μνήμες και ήχους. Μαζί της μια παρέα από εξαίρετους καλλιτέχνες-μουσικούς που την συντροφεύουν.