Προφανώς για να πατήσατε «κλικ» στο συγκεκριμένο άρθρο, θα περιμένετε κάποιο αφιέρωμα για τα 2 χρόνια από το θάνατο της αγαπημένης μας Αρλέτας.
Αφενός πράξατε λογικά, αφετέρου όμως, όχι, δεν πρόκειται για ένα ακόμα αφιέρωμα στην μνήμη της. Υπάρχουν πραγματικά υπέροχα αφιερώματα στο διαδίκτυο, από ανθρώπους που τη γνωρίσανε ουσιαστικότερα από εμένα, όχι μόνο ως καλλιτέχνιδα, αλλά και ως άνθρωπο.
Νιώθω όμως την ανάγκη να εκφραστώ δημόσια, για αυτήν την τόσο ιδιαίτερη προσωπικότητα, όπως την αντιλήφθηκα,έστω και αργά.
ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ…
Πατρίδα της Αρλέτας, ήταν τα Εξάρχεια-όπως η ίδια έλεγε! Και γνωρίζοντας την, μέσα από τραγούδια και συνεντεύξεις της, πραγματικά δε θα μπορούσα να σκεφτώ ιδανικότερη πατρίδα για αυτήν. Τα Εξάρχεια των τεχνών, της ελευθερίας πνεύματος, των σημαντικών προσωπικοτήτων. Ναι είναι η μόνη πατρίδα που της άξιζε! Και μπορεί να μην είναι ακριβώς και δική μου πατρίδα, είναι ένα μέρος όμως που έζησα μερικά από τα πιο «διαμαντένια¨μου χρόνια και λάτρεψα όσο λίγα.
Κλείνω τα μάτια λοιπόν, και από τη Θεσσαλονίκη, μεταφέρομαι εκεί, στα Εξάρχεια, στο αγαπημένο μου καφέ. Είναι «απέναντι» μου,έρχονται οι καφέδες μας, ανάβουμε τσιγάρο και ξεκινάω την εξομολόγηση μου στην ίδια, να της πω όσα δεν πρόλαβα.
ΑΥΛΑΙΑ ΚΑΙ ΠΑΜΕ….
Αρλέτα, σε ευχαριστώ ειλικρινά που δέχθηκες την πρόσκληση μου, να πιούμε καφέ μαζί και να μου δώσεις την ευκαιρία να σου πω, αυτά που σε άλλη περίπτωση δε θα τολμούσα.
Υπήρξες μια καλλιτέχνης, που άργησα πάρα πολύ να σε ανακαλύψω και να σε αγαπήσω.
Όσο ήμουν μικρότερος, μου φαινόσουν ένα –συγνώμη για την έκφραση- αλλόκοτο πλάσμα.
Αντιλαμβανόμουνα ότι ήσουν κάτι το απολύτως ιδιαίτερο, απλά δεν είχα ακόμα βρει τον τρόπο να σε ανακαλύψω.
Δεν ήξερα αρχικά,περισσότερα από τα τρία τραγούδια σου που θεωρούσες “σουξέ” σου –Μια φορά θυμάμαι , Σερανάτα και εκείνο το τόσο περίεργο «Μπαρ Ναύαγιο»-.
Σιγά σιγά, άρχισα να μαθαίνω κι άλλα, όμως εκείνο που με έκανε, πιο πολύ να σε προσέξω, ήταν το «Λεωφορείο το 2»
Ήμουν μόλις 13 ετών όταν βγήκε, και δε μπορούσα να φανταστώ, πόσο θα το ζούσα μερικά χρόνια αργότερα.
Για αυτό το τραγούδι, εκεί στο 2005, όταν ήρθα στην Αθήνα και ξεκίνησαν τα «διαμαντένια» μου χρόνια, άρχισα να αγοράζω τα cd’s σου. Ήταν η επόχη που έφτιαχνα μια μεγάλη δισκοθήκη και θεωρούσα αδιανόητο να λείπεις από αυτήν.
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής όμως, το μόνο album σου που άκουσα, ήταν το «έμπορος ονείρων», που περιείχε και το «Λεωφορείο το 2».
Με είχε γοητεύσει απίστευτα ο δίσκος αυτός και τον έχω συνδέσει με μερικές από τις ωραιότερες μέρες της ζωής μου. Όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ, καλώς ή κακώς, τα άφησα να «περιμένουν» την κατάλληλη στιγμή.
Κάπου εκεί «χαθήκαμε». Ελάχιστες φορές έβαλα τα τραγούδια σου. Κι ήρθε εκείνο το πρωί…Ένα κυριακάτικο πρωί του Ιούνη του 2017. Ξύπνησα, έκανα καφέ, άνοιξα laptop, και το youtube μου «πρότεινε» να δω μια συνέντευξη σου, στην εκπομπή της ερτ1 «Η ζωή είναι αλλού». Και για κάποιο λόγο, πάτησα να την δω…
Αρλέτα ειλικρινά, δεν είχα γοητευτεί ποτέ ξανά με το λέγειν κανενός ανθρώπου έτσι. Αφού τελείωσε η συνέντευξη αυτή, άρχισα να ψάχνω κι άλλες. Ήθελα να σε μάθω ακόμα καλύτερα, να σε ανακαλύψω ουσιαστικά. Ελάχιστες οι τηλεοπτικές, ευτυχώς περισσότερες οι συνεντέυξεις σου στο διαδίκτυο. Ρουφούσα την κάθε πρόταση, την κάθε λέξη. Αυτό το, καλά κρυμμένο, χιούμορ, το πονεμένο,το κυνικό. Την σπάνια αυτή ευστροφία και ιδιαιτερότητα του λόγου σου.
Και τότε, αφού με είχες γοητεύσει τόσο πολύ, ξεκίνησα να σε ανακαλύπτω ουσιαστικά, ως καλλιτέχνιδα. Μπορεί να ήμουν η εξαίρεση του κανόνα, αλλά κατάλαβα, πως αν δεν είχα πλησιάσει το πνεύμα σου ως άνθρωπο, δε θα μπορούσα ποτέ να έρθω κοντά και στα τραγούδια σου. Γιατί, κακά τα ψέμματα, υπήρξες μια από τις πλέον ιδιαίτερες μουσικές προσωπικότητες. Αυτή η σχεδόν ψιθυριστή σου ερμηνεία,οι στίχοι που πολλές φορές μου μοιάζαν με παραμύθια ενηλίκων, τα περίεργα εξώφυλλα των δίσκων σου με τις ζωγραφιές σου,οι τολμηρές μουσικές σου αναζητήσεις, όλα πλέον μου ήτανε απολύτως κατανοητά. Ναι, άργησα να σε «ανακαλύψω», αλλά αλήθεια, σε αγάπησα ουσιαστικά.
Ένιωσα πως είναι να περνάς τα «Ήσυχα βράδια», περιμένοντας στη στάση για το 2 το πιο μοναχικό λεωφορείο. Έμαθα πως είναι να είσαι «Έμπορος ονείρων».Ταιριάζουμε σε αυτό. Όπως είπες κι εσύ, μόνο στα όνειρα ήσουν καλή έμπορος..
Με γοήτευσε η επαναστατικότητα σου. Η επιλογή σου να απέχεις μουσικά τα χρόνια της χούντας, το ότι δεν επιδιώξες να πεις τραγούδια που δε σου λέγανε, απλά για κάνεις σουξέ, και πως σε κάθε δίσκο σου, παρουσίαζες και μια νέα πλευρά του ευατού σου.
Πόνεσα μέσα μου για τις δύσκολες στιγμές που πέρασες, γιατί ένιωθες να χάνεις την ελευθερία σου μετά από αυτές.Χάρηκα όμως που μέχρι το τέλος, δεν έμεινες μόνη σου.
Έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε τόσο πολύ ακόμα και τους λείπεις. Το ξέρω..!
Και από όσο λίγο σε έχω μάθει, μάλλον δε σου αρέσουν τα πολλά λόγια, για αυτό δε θέλω να σε κουράσω άλλο.
Θέλω να σε ευχαριστήσω απλά, που έστω κι αργά μπήκες στη ζωή μου, και την ομόρφυνες πολλές στιγμές. Με έκανες μέσα από το λόγο σου να δω κάποια πράγματα, με άλλο βλέμμα… Πόσο σπουδαίο αυτό…Σε ευχαριστώ!!!
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ….
