Ο Δάντης πίστευε στον Ιούλιο Καίσαρα, θεωρώντας πως ήταν προορισμένος από τον Θεό να κυβερνήσει τον κόσμο και ο θάνατός του σηματοδότησε το τέλος της ιταλικής ενότητας.

Γιατί λοιπόν τον έστειλε στην Κόλαση της “Θείας Κωμωδίας” του; Μα γιατί ήταν ειδωλολάτρης! Και ο Δάντης ήταν ευσεβής χριστιανός και ως τέτοιος οραματίστηκε τον Καίσαρα στον πρώτο κύκλο της Κολάσεώς του, εκεί δηλαδή που κατέληγαν οι ενάρετοι ειδωλολάτρες όπως φιλόσοφοι, επιστήμονες, μαθηματικοί, πολιτικοί και ηγέτες που δεν είχαν βαπτιστεί, γι’ αυτό και δεν μπορούσαν να εισέλθουν στον Παράδεισο. Κι έτσι ο αβάπτιστος Καίσαρας ζούσε μεταθανάτια σε ένα μέρος που ήταν απλή σκιά του Παραδείσου, παρά το γεγονός ότι το μόνο του «κρίμα» ήταν ότι γεννήθηκε απλώς πριν από τη γέννηση του Ιησού…

Lasciate ogne speranza voi ch’ intrate (μτφρ: Αφήστε κάθε ελπίδα, εσείς που μπαίνετε)

(η επιγραφή στην είσοδο της κολάσεως, από τη «Θεία Κωμωδία»

Λατρεύω Δάντη, μαγεύομαι από το γεγονός ότι με μια τόσο απλοϊκή προσέγγιση που προέρχεται από τις αντιλήψεις του συγγραφέα, μια σπουδαία ηγετική μορφή σαν τον Καίσαρα “τοποθετείται” στην Κόλαση, επειδή δεν του ‘λαχε να είναι εκεί όταν συνέβη “η πιο όμορφη ιστορία του κόσμου”. Και χωρίς άλλα σχόλια. Κι από την άλλη ο απαίσιος Βρούτος τοποθετείται στα Τάρταρα, στα Βάθη της Κολάσεως και στο Ένατο επιίπεδο, διότι πρόδωσε τον Καίσαρα (οξύμωρο το λες κιόλας). Μαζί του φυσικά ο κακομοίρης ο Ιούδας, που πρόδωσε τον Ιησού, ο άτυχος Ιούδας που αν και γεννήθηκε να ζήσει κοντά στον Ιησού, ήταν και το πιο τραγικό πρόσωπο ίσως όλης της ιστορίας. Ανταμοιβή του για τον ρόλο αυτόν, εκτός των 30 αργυρίων (κάτι σαν 10 χιλιάρικα ευρώ σημερινά, ούτε μεταχειρισμένο τριετίας), ο εξοβελισμός στην Κόλαση και η αιώνια στάμπα για όλους τους ομοίους του στους αιώνες. Κι έτσι ξέρουμε ότι ο κάθε Ιούδας θα καίγεται στο διηνεκές στις φωτιές του Εωσφόρου (;).

 

Περί θρησκειών λοιπόν (των δύο επικρατέστερων)…

  • Ο Άνθρωπος ως χριστιανός (το Α κεφαλαίο) και με την έλευση του Ιησού, “έμαθε” να αγαπά, τον πλησίον του, την οικογένειά του και να τιμά τον Θεό του. Και κανένας δεν θεωρείται Χριστιανός αν δεν πιστεύει πως ο Ιησούς είναι Θεός. Ο Ιησούς διδάσκει πως “ο ίδιος είναι ο δρόμος” και δεν είναι απλά κάποιος που δείχνει το δρόμο. Τον δρόμο για την Πίστη, την Αγάπη, την Αιώνια Σωτηρία της Ψυχής κατά την ώρα της Κρίσης του.
  • Ο Άνθρωπος ως μουσουλμάνος, πιστεύει στον απεσταλμένο του Θεού Μουχάμαντ και στο Θεό, στους αγγέλους, στους απεσταλμένους του Θεού που ήρθαν πριν από το Μουχάμαντ και στις γραφές των απεσταλμένων αυτών. Λένε: “δεν διακρίνουμε καμία διαφορά μεταξύ των απεσταλμένων του Κυρίου. Ακούσαμε το λόγο του Θεού  και υπακούσαμε. Συγχώρησε, Κύριε, τις αμαρτίες μας. Σε Σένα θα επιστρέψουμε και θα μας κρίνεις”. 

Στην ερώτηση γιατί υπάρχουν διαφορετικές θρησκευτικές εκδοχές όταν σκεφτόμαστε / πιστεύουμε / αγαπάμε έναν Θεό, θα βρει κανείς επίσης διαφορετικές απαντήσεις. Και η κάθε άποψη είναι Λερναία Ύδρα, κόβεις ένα κεφάλι σαν μυθικός ήρωας που κάτι σου ξένισε (από το ξενιστής που μπαίνει βίαια στο σώμα σου), δύο βγαίνουν σαν τα Τέρατα της Αποκάλυψης, διότι ναι θέλω να ‘μαι Χριστιανός αλλά Κόπτης, Καθολικός ή Ορθόδοξος ή θέλω να ‘μαι Μουσουλμάνος αλλά Σουνίτης, Σιίτης  ή Αλεβίτης. Κι όμως, όλοι προβάλλουμε την Αγάπη τελικά, αυτήν για τον Συνάνθρωπο.  Στην ιστορία της Βαβέλ, οι Άνθρωποι έφτασαν λόγω αλαζονείας να “δυσαρεστήσουν” το Θεό και τότε Εκείνος τους τιμώρησε με το να τους κάνει να μην μπορούν να συνεννοηθούν. Κάπου εκεί, θα βρει κανείς (με παραμυθένιο τρόπο) το σημείο που οι άνθρωποι, αν και έχουν το δώρο της επικοινωνίας, αδυνατούν να μιλήσουν μεταξύ τους. Κάτι περίπου που ισχύει και στην Ευρωβουλή, της οποίας το κτίριο είναι σχεδόν αντίγραφο του Πύργου της Βαβέλ… Και αναρωτιέται κανείς συνωμοτώντας: “Ισχύει και στην ιδέα της ανέγερσης του Πύργου, να φτάσει στους ουρανούς”;

Ή μήπως ισχύει το ρηθέν άγνωστης πηγής “Αν ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί από μαϊμούδες και πιθήκους, τότε γιατί έχουμε ακόμα μαϊμούδες και πιθήκους”… αιώνια αναπάντητα ερωτήματα. Και μάθαμε κι Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά κι Ισπανικά για να μπορούμε να κάνουμε και συναντήσεις εμείς οι “ξένοι”. Όμως έχω ορισμένα ερωτήματα:

  • Γιατί ο Κάιν σκότωσε τον Άβελ και γιατί τον συγχώρεσε ο Θεός; Τι ορίζει την συγχώρεση;
  • Γιατί μαθαίνουμε ότι ο Θεός δεν δέχτηκε τη θυσία που του πρόσφερε ο Κάιν και τι σημαίνει η λέξη “θυσία” για τον Θεό; Πως θα μας κάνει όλο αυτό καλύτερους ανθρώπους;
  • Γιατί χαιρόμαστε που ο Δαβίδ σκότωσε έναν δυνατότερο με μια σφεντόνα; Κι αν είναι διδακτικό το “έπος”, γιατί διδασκόμαστε ως μέσο επιβίωσης, το “σκότωσε για να μη σε σκοτώσουν”; Και γιατί υπάρχουν δυνατότεροι; (ουφ…)
  • Γιατί κι από που κι ως που στον Παράδεισο υπήρχε φίδι; Και ποια η διαφορά με τη ζούγκλα ακριβώς;
  • Μήπως καίγονται σήμερα οι ζούγκλες γιατί έχουν φίδια; Τελικά δε θέλουμε τις ζούγκλες ή τα φίδια; Και ποιος το αποφασίζει;
  • Τι σημαίνει διαφορετικότητα ανάμεσα στους Ανθρώπους; Στον Παράδεισο μπορούν να πάνε όλοι ανεξαρτήτως χρώματος και θρησκείας ή και προσωπικών επιλογών; 
  • Οι πόρνες π.χ. που πάνε; Και κυρίως οι “παλιές”;
  • Το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου είναι η κατασκευή εργαλείων (ξεχάστε τις πόρνες), τα οποία όμως ταυτόχρονα μετατρέπονταν και σε φονικά όπλα. Γιατί ο εξελιγμένος νους μετατράπηκε σε δολοφονικό; Τι ρόλο έπαιξαν τα διαβολικά τάγματα του Σατανά και γιατί προέκυψε ο Σατανάς;
  • Γιατί θέλουμε ψυχολόγο να μας καθοδηγεί; Κι αυτός δηλαδή είναι καλά στα μυαλά του; Οι πρόγονοί του ποιοί ήταν κι έγινε καθοδηγητής συμπεριφορών;
  • “Να αυτοκτονήσω ή να κάνω καφέ”; Γιατί να συνεχίζω δηλαδή να διαβάζω Καμί, τι μου λέει να κάνω;;
  • “Ο Μεγάλος Άντρας ούτε ανησυχεί, ούτε φοβάται” κατά τον Κομφούκιο. Σκέφτεστε τον ορισμό του Μεγάλου Ανδρός εν έτει 2020; Και δεν πρέπει να έχουμε ένα πρότυπο; Εγώ έναν Ντόναλντ λάτρεψα πάντως και ήταν πάπια… Ο Τολστόϊ, στην κριτική του για το περίφημο έργο του “Πόλεμος και Ειρήνη”, υποδήλωνε τον μηδαμινό ρόλο που παίζουν- κατά την αντίληψή του- αυτοί που αποκαλούνται μεγάλοι άνδρες στην εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων.
  • Γιατί στα τραγούδια λέμε “Σκότωσέ με” ή “Κάψε με”; Γιατί η έμπνευσή μας στην Αγάπη και στον έρωτα περνάει μέσα από καταστροφικές λέξεις; Γιατί η υπερβολή ή η παροιμιώδης έκφραση δεν βρίσκεται στις λέξεις που αφορούν την ίδια την Αγάπη;  

Αν θεωρήσει κανείς ότι φλυαρώ θα συμφωνήσω μαζί του. Όταν μου έρχονται αυτά τα συμπαντικά μηνύματα στο μυαλό έτσι συμβαίνει. Και την ίδια στιγμή όμως επανέρχομαι στη γήινή μου διάσταση, όταν ανοίγω να δω ειδήσεις. Μεγάλη εφεύρεση η τηλεόραση αλλά και οι ειδήσεις, τα νέα, τα “συμβαίνει τώρα”, τα breaking news. Θυμάμαι όταν είχα κερδίσει στο ΠΡΟΠΟ ένα κερδοφόρο δωδεκάρι κάποτε, περίμενα δυο μέρες την καταμέτρηση στηλών και τι θα πάρω. Δεν τόλμησα ούτε βερεσέ στον μπακάλη να ζητήσω. Τι σου είναι λοιπόν η τεχνολογία, τώρα μαθαίνεις αν κέρδισες αμέσως κι αν δημιουργήθηκε ακόμα ένας πύραυλος καινούριος, που φτάνει εύκολα από τη Ρωσία στην Αμερική και τούμπαλιν. Πύραυλος μάχης, όχι να πετάξουμε πιο γρήγορα επιβατικώς. Να κι άλλο ερώτημα! 

Σύμφωνα με αναλυτές του Reuters, κάθε πύραυλος Τόμαχοκ στοιχίζει πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια, ενώ η ρίψη βομβών από αεροπλάνα τύπου B-2 που πετάνε 18 ώρες από τη βάση στοιχίζει 60.000 δολάρια την ώρα… από άρθρο του 2013, άρα τώρα είναι πιο ακριβά τα παιχνιδάκια αυτά να υποθέσω, αλλά ας τα δούμε έτσι. Μια μέρα μιας βόμβας λοιπόν, κοστίζει 18 Χ 60.000 + 1.000.000 = 2.080.000. Να υποθέσω καμιά δεκαριά τέτοια, άρα 20.080.000; Κι επίσης κόσμος που πετάει για να ρίξει μια βόμβα που θα σκοτώσει κάποιους ΧΧΧΧ ανθρώπους άλλους. Ταυτόχρονα, σε κάποιο άλλο σημείο της Γης (η οποία αδιαφορεί για τις αποφάσεις μας και πρέπει να το λέμε), η Αυστραλία φλέγεται, πέρσι κάηκε ο Αμαζόνιος και η Σιβηρία. Και η ζημιά λέει στην Αυστραλία (στην ήπειρο Αυστραλία) έχει φτάσει στα 800.000.000 δολάρια, ενώ παράλληλα δεν υπάρχουν και αρκετοί άνθρωποι (συνάνθρωποι) να τρέξουν όλοι μαζί, να αλληλοβοηθηθούν. Δηλαδή, διάολε, ο ίδιος πιλότος που σκοτώνει ανθρώπους δε θα ήταν πιο χρήσιμος να πετάει νερό με ακόμα ένα αεροπλάνο; Γιατί εγώ π.χ. δεν ξέρω να πιλοτάρω, αυτοί που μάθανε όμως, τους παρασέρνει η δύναμη του “Όταν κοιτάς από ψηλά ο κόσμος μοιάζει ζωγραφιά”… Ή τι; Πως την πετάς μια ατομική βόμβα, λόγω διαταγής… Και ποιος έδωσε τη διαταγή να πατηθεί ένα (!@#$% για να μην πω κάτι άλλο) κουμπί και ποιος είναι αυτός που ορίζει τις ζωές των ανθρώπων; Εδώ ψάχναμε πως ο Θεός συγχώρεσε τον Κάιν αλλά Θεός είναι, ότι θέλει κάνει! 

Και ταυτόχρονα επίσης, λένε οι ειδήσεις, στατιστικά οι πιο πλούσιες χώρες στον κόσμο είναι η Νιγηρία και η Βραζιλία. Ναι, γι’ αυτό είναι σε οικοδομική ανάταση οι φαβέλες. Και λένε οι ειδήσεις ακόμα, πόλεμοι στην Λιβύη, στη Σομαλία, στην Μέση Ανατολή, πείνα στην Αφρική. Και ξηρασία, μην το ξεχνάμε διότι οι Γραφές (εκείνες που αφορούν τα θρησκευτικά μας πιστεύω), τα λέγανε από τότε. Μεγάλος λιμός, για το νερό θα γίνει πόλεμος, θα φαγωθούν μεταξύ τους οι άνθρωποι. Που εν τω μεταξύ θα έχουν αφανίσει κάθε άλλη μορφή ζωής στην Γη, αλλά όχι τις κατσαρίδες (τι πράγμα κι αυτό…)!. Η οποία φύση επαναλαμβάνω ότι αδιαφορεί, απλά περιμένει να εκλείψει και ο τελευταίος Άνθρωπος για να κάνει τον κύκλο της και να ξαναγίνει Παράδεισος. 

Να εξαφανίσει το πλαστικό, το σίδερο και το τσιμέντο, να ξαναβγούν τα ρέματα και τα νερά να δώσουν ξανά ζωή στο ρημαγμένο βυθό τους, σε οργανισμούς και μικροοργανισμούς και να ξαναγεννηθεί ζωή. Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, δεν είναι α-πιθανότητα, δεν είναι ευχή ή κατάρα. Η φύση είναι η τέχνη του Θεού, έλεγε ο αγαπημένος μου Αλιγκιέρι Δάντης, πάντα θεοσεβούμενος. Είναι ο νόμος της φύσης λοιπόν, της ίδια φύσης που ο Άνθρωπος μολύνει. Αυτής, που για την κυριαρχία του επί των άλλων, θα της μολύνει τα νερά αλλά φευ… Ποτέ δε θα είναι ο κυρίαρχός της, δεν μπορείς να υπερκεράσεις Άνθρωπε τη δύναμή της, όντας μικρός στα φαινόμενά της, αδύναμος και σπηλαιώδης, πάντα σπηλαιώδης. Ο Πλάτωνας, με την περίφημη φιλοσοφική του θεωρία για την Σπηλιά, ανέδειξε τον μικρόκοσμο, αυτόν που φοβάται να βγει στο φως και να γνωρίσει την αλήθεια και τη ζωή και μένει κλεισμένος στα σκοτάδια της σπηλιάς του. Κι όταν κάποιος καταφέρει να το κάνει, δει το φως και γυρίσει να ενημερώσει τους υπόλοιπους στην σπηλιά “ρε σεις, κάτι υπάρχει εκεί έξω”, ο όχλος απλά θα τον σκοτώσει, γιατί είναι ο τρελός, ο επικίνδυνος, ο βλάσφημος.

Ο Γουίνστον Σμιθ ζει στον εφιαλτικό κόσμο της Ωκεανίας (τι ειρωνεία σήμερα…), μιας χώρας που βρίσκεται κάτω από ένα δυστοπικό απολυταρχικό καθεστώς, στο οποίο όλοι οι κάτοικοι βρίσκονται υπό συνεχή παρακολούθηση, αυτή του “Μεγάλου Αδελφού”. Όσα συμβαίνουν το 1948 στον αναριθμητισμό του Όργουελ, το περίφημο “1984″, αποτέλεσαν την κορωνίδα των προφητειών για το μέλλον. Η τεράστια προσφορά του δεν καταγράφεται μόνο στη σύγχρονη κουλτούρα αλλά και στην σύγχρονη σημειολογία αφού έννοιες όπως ο Μεγάλος Αδελφός, η Αστυνομία Σκέψης, η Διπλή Σκέψη καθώς και φράσεις όπως “Ο Μεγάλος Αδελφός σε παρακολουθεί”, “Η άγνοια είναι δύναμη” και “Ο πόλεμος είναι Ειρήνη”, χρησιμοποιούνται κατά κόρον σήμερα σε ανάλογες περιπτώσεις και λες ότι γεννήθηκαν για αυτές.

Στο “Άνθρωποι και Ποντίκια” του Στάινμπεκ, το όνειρό των χαρακτήρων του δεν διαφέρει πολύ από το όνειρο των περισσότερων ανθρώπων. “Να μπορούμε να ζήσουμε στον παράδεισό μας, ο οποίος είναι μια έκταση γης που να μας προσφέρει του καρπούς της”. Δεν είναι μαγικό αυτό; Να αναζητούμε το αυτονόητα απλό;

Μοιραίο το τελευταίο ερώτημα. Γιατί γίναμε τόσο επικίνδυνοι σαν είδος και γιατί διαφέρουν τόσο οι επιθυμίες μας; Αν κοιτάξουμε με ένα θρησκόληπτο ή θρησκευτικό και σεβάσμιο μάτι, ο Θεός δεν ζήτησε αρχηγούς αλλά μέντορες, καθοδηγητές. Ο Χριστός μοίρασε ψωμί και το έκανε παραβολικά και ο Ρίτσος το ασπάστηκε και το πήγε παραπέρα: “Πιστεύω πως η πρώτη δικαιοσύνη είναι η σωστή διανομή τού ψωμιού” (Γέφυρα). Άρα υπάρχει η αίσθηση του δίκαιου, μόνο να μάθουμε να ζούμε όλοι μαζί. Ο Άνθρωπος όμως έφτιαξε σύνορα, τείχη και όπλα. Να γίνει πρώτος μεταξύ άλλων ή ίσων, να κυριεύσει εδάφη και τις παραγωγές του, να ζητήσει φόρους υποτελείας. Η Δύση, ως πολιτισμένος παράγοντας ευημερίας και ειρήνης (λέει), πρέπει να κάνει πόλεμο για να τη φέρει (κι άλλο οξύμωρο ή όχι;). Και κάνει στρατιωτικές βάσεις εδώ κι εκεί για να ελέγχει την Παγκόσμια Ειρήνη. «Πόλεμος είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» έλεγε ένας περίεργος τύπος, Πρώσος στρατιωτικός και συγγραφέας, ο Καρλ Φίλιπ Γκότφριντ φον Κλαούζεβιτς. Γιατί όμως ρε παιδιά δεν βάζουμε γαρύφαλλα στις κάννες των όπλων, όπως τον Απρίλιο του ’74 στην Πορτογαλία;  Γιατί να μην προτιμήσουμε αυτήν την version; Και τέρμα τα ερωτήματα, ανακαλύπτοντας μια ακόμα offshore που φτιάχτηκε από ανθρώπινα όνειρα… μόνο η ωμή αλήθεια και το δίκιο του αιρετικού που σε πνίγει…

“Όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν, Θεός δεν υπάρχει”. Νίκος Καζαντζάκης

Ίσως κάποτε αντιληφθούμε (κάπως μαγικά) ότι όντως ζούμε σε ένα Matrix, σε ένα videogame, που κάποια ανώτερα πλάσματα μας χρησιμοποιούν σαν τους δικούς τους φανταστικούς χαρακτήρες και ήρωες και παίζουμε πόλεμο, φτιάχνουν αποικίες, βάζουνε ανθρωπάκια να κάνουνε σεξ και τους δίνουν πολύ τηλεόραση, τους αλλάζουν από τις ρυθμίσεις χρώματα και γλώσσα. Και που σίγουρα δεν θέλουν να το καταλάβουμε, δεν θέλουν να βγούμε από τον λήθαργό μας. Κι “ον ου τύπτει λόγος” (πίστευε και μη ερεύνα τύπου), “τύπτει ράβδος” (αντιληπτό φαντάζομαι…). Και τώρα που το σκέφτομαι κιόλας, εμείς πως τα ανακαλύψαμε αυτού του τύπου τα παιχνίδια;

Για το www.thelook.gr

Κώστας Προβατάς (fb Costas Provatas)