Στις 23 Αυγούστου κάθε χρονιάς ο Λέοντας αποχωρεί, δίνοντας τη θέση του στα επόμενα ζώδια. Έτσι, για την προσομοίωση και τη συγκυρία, έφυγε μια τέτοια μέρα του 2020 ο Γιάννης Πουλόπουλος, ως ένας λέοντας “μύθος”.
Κι ως μύθος είχε αποφασίσει νωρίτερα από το κανονικό αναμενόμενο να αποχωρήσει από τα δρώμενα ενός σπουδαίου “Δρόμου” και πάνε πολλά χρόνια από την απόφαση αυτή, ήδη 21 χρόνια, αφού ήταν το 1999 που αποφάσισε να ολοκληρώσει μια σπουδαία καριέρα από εκεί που την ξεκίνησε, από την Lyra.
Η υποσημείωση είναι σημαντική, αφού ακόμα και τόσα χρόνια απών η είδηση της απώλειάς του γίνεται βασική στην επικαιρότητα. Ο Γιάννης Πουλόπουλος έγινε μύθος στη συνείδηση του κόσμου, όσων τον έζησαν και όσων τον έμαθαν αργότερα, όλοι κατόπιν συνθηκών. Και οι συνθήκες είναι ότι οι πρώτοι τραγούδησαν μαζί του και τον λάτρεψαν κι εκείνον και τα τραγούδια που μπήκαν στα σπίτια τους, οι επόμενοι έμαθαν από επανεκτελέσεις, από κέντρα διασκέδασης που ακόμα θα συμπεριλάβουν στο πρόγραμμά τους τραγούδια σαν το “Θα πιω απόψε το φεγγάρι” ή το “Μέθυσ’ απόψε το κορίτσι μου”. Ένας τόσο ερωτικός, τόσο λαϊκός, τόσο ρεμπέτης και τόσο πολιτικά ή ποιητικά ερμηνευτής, αποδίδοντας το ίδιο καλά Θεοδωράκη, Κουγιουμτζή, Λόρκα, Καρυωτάκη ή και Σπανό. Και στο σύνολο του ρεπερτορίου του -αν και χρονολογικά πολύ νωρίς στην καριέρα του- περιλαμβάνει Μπαγιαντέρα, Τσιτσάνη και Μητσάκη.
Η απαρίθμηση της καριέρας του είναι γνωστή, για πολλούς επόμενους έγινε γνωστή όπως περιγράψαμε, υπήρξε όμως επίσης και στιχουργός και συνθέτης αλλά και ποιητής. Ένας άνθρωπος του μόχθου, αφού έπρεπε να δουλεύει σε οικοδομές κυρίως, αλλά είχε και το σαράκι, Το έψαχνε με το τραγούδι, ζητώντας ακροάσεις από την Columbia. Κατάφερε να μπει στο στούντιο να τραγουδήσει και να εγγράψει το “Κορμί μου πονεμένο” του φίλου του Μπάμπη Δαλιάνη, αλλά το αγόρασε ο Καζαντζίδης αν και αποσύρθηκε τελικα από την Columbia σαν αποτυχημένο. Κι ήρθε η ώρα να του πει ο Θεοδωράκης “εσένα θα σε κάνω τραγουδιστή”, μετά από μια σειρά ακροάσεων νέων τραγουδιστών όπου ουσιαστικά πρώτευσε. Στην περίφημη θεατρική επιτυχία του 1963 “Η γειτονιά των Αγγέλων” του Ιάκωβου Καμπανέλλη, τραγουδάει το “Στρώσε το στρώμα σου για δυο”, το “Δόξα τω Θεώ” και το “Ψωμί είναι στο τραπέζι”, που επιπλέον τα ηχογραφεί στην Columbia.
Από την οποία φεύγει αφού δεν τον ήθελε εκεί ο αστέρας της εποχής, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Ευτυχώς θα έλεγε κανείς, αφού στη Lyra γνωρίζει μεγάλη επιτυχία, μέχρι και το 1975 που κυκλοφόρησαν τα “12 Ρεμπέτικα” στα οποία αναφερθήκαμε. Εκείνη η δεκαετία μέχρι το 1975, ήταν καταλυτική. Μεγάλες στιγμές η συνεργασία του με τον Πλέσσα και τον Παπαδόπουλο στον “Δρόμο”, την απόλυτη δισκογραφική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, η συνεργασία του με τον Σπανό στο Νέο Κύμα αλλά και οι ερμηνείες του σε “ένα σωρό” ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, οι οποίες ήταν μεγάλες επιτυχίες.
Αν κανείς ψάξει να βρει στην καριέρα του Πουλόπουλου, θα βρει κάποιες στιγμές μοναδικές. Ερμήνευσε χωρίς δισκογραφία ιστορικά τραγούδια, όπως το “Ακορντεόν” του Λοίζου και τα “Δειλινά” του Ζαμπέτα.
Είχε τις δικές του συνθέσεις και στιχουργικές στιγμές, με κυρίαρχη κατά την εκτίμησή μας το “Θα ‘θελα να ‘χα μια αγάπη μόνο”.
Με υψηλή πίστη στην αξία της ερμηνείας στα τραγούδια, στη διαδικασία της νυχτερινής ζωής που ευτελιζόταν, σταμάτησε και έμεινε κοντά στην οικογένειά του. Ταλαιπωρήθηκε από ένα γλαύκωμα στα μάτια, που λες και το τραγούδι των Σπανού-Παπαδόπουλου που ερμήνευσε “Τα μάτια σου τα μελαγχολικά” γράφτηκε γι’ αυτόν, αφού η εικόνα του όντως έδειχνε μια μελαγχολία στα μάτια του. Και ομολογουμένως, αυτή του η περηφάνια για την Ελλάδα που κυνηγήθηκε την εποχή της χούντας, ακόμα και η προσωπική του απόφαση να διακόψει την καριέρα του τόσο νωρίς, καταγράφονται σε ένα ακόμα σπουδαίο τραγούδι που όλη η Ελλάδα αγάπησε με τη φωνή του, το “Πάμε για ύπνο Κατερίνα, πάμε να αλλάξουμε ζωή”. Τραγούδι για το οποίο κυνηγήθηκε κι ο ίδιος στην επταετία, αφού θεωρήθηκε αντιστασιακό και απεικόνισε την ζωή πολλών εκείνη την εποχή, ήταν όντως “ξεσηκωτικό”. Κι όμως, όπως έχει αποκαλύψει ο Γιώργος Κατσαρός, ο συνθέτης των στίχων του Πυθαγόρα, η περίφημη Κατερίνα ήταν μια κοπέλα στην παρέα τους που πήγαινε για ύπνο νωρίς από άποψη, αποφεύγοντας τα ραντεβού που της ζητούσαν.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος, στην ευδόκιμη δεκαετία των επιτυχιών του, συνεργάστηκε και με τον Γιώργο Ζαμπέτα και θα κλείσουμε με ένα σπουδαίο τραγούδι της συνεργασάις αυτής. Το “Αυτοί που μένουν κι αυτοί που φεύγουν” του Αλέκου του Καγιαντά, είτε να μας θυμήσει ότι εμείς που είμαστε ακόμα εδώ υπολειπόμαστε μιας μεγάλης μορφής ή ακόμα για αυτούς που φεύγουν και αποφάσισαν τη ζωή τους να τη ζήσουν όπως εκείνοι αποφάσισαν, αλλά πάντα ήταν αγαπητοί και αγαπημένοι.
