Στο δεύτερο μέρος μας για τις διασκευές, θα θυμηθούμε σπουδαίες παγκόσμιες και διαχρονικές επιτυχίες. Υπάρχουν σημαντικά τραγούδια που έχουν γνωρίσει άπειρες -σχεδόν- διασκευές ή επανεκτελέσεις, ακριβώς γιατί ήταν πολύ διάσημα ή αντανακλούσαν στις ψυχές των ανθρώπων, από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν.

Πολλοί καλλιτέχνες διαλέγουν την επανακτέλεση, ίσως με μικρές ενορχηστρωτικές αλλαγές σεβόμενοι το πρωτότυπο, οπότε υπήρξαν τραγούδια που έχουν άπειρο αριθμό ερμηνειών. Αποκτούν ενδιαφέρον από το εύρος και την αξία αυτών που επέλεξαν να το ερμηνεύσουν, δίνοντάς τους και πολλαπλές ζωές. Και όχι μόνο, αφού π.χ. ο εκάστοτε “έχων” τα δικαιώματα καταφέρνει “με ένα σμπάρο” δυο επιτυχίες, την επιβεβαίωση της δυναμικής του δημιουργήματός του και φυσικά την οικονομική απολαβή που φέρνει αυτή η δυναμική. Σε αυτό το δεύτερο μέρος τους αφιερώματός μας στις διασκευές, θα απολαύσουμε το “κάτι διαφορετικό”, σαν μια πλαστική που κάνει ένας χειρουργός. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τα τραγούδια, ανανεώνεται το περιτύλιγμα με όχι πάντα αναμενόμενο αποτέλεσμα. 

Λέγεται λοιπόν ότι τις περισσότερες ηχογραφήσεις τις έχει το τραγούδι  “Summertime” με πρώτη ερμηνεύτρια την σοπράνο Abbie Mitchell, το οποίο ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε το 1935. Κι επειδή γράφτηκε από τον George Gershwin για την όπερα “Porky and Bess”, ανάμεσα στους 33.000 (!!!) ερμηνευτές θα βρούμε και την Μαρία Κάλλας. Και δεν είναι το μόνο πολύ μεγάλο όνομα που αποφάσισε να “πει” το περίφημο τραγούδι. Όλες οι μεγάλες ντίβες της σόουλ, μπλουζ, γκόσπελ, ροκ & ρολ, το επέλεξαν.

Ella Fitzerald, Mahalia Jackson, Janis Joplin, Cher (& Sonny), Nina Simone, Billie Holiday (η πρώτη ηχογραφημένη μετά την original). O rythm & blues Billy Stewart επίσης το διασκεύασε σε ρυθμούς ρέγκε και όντας άντρας (σε άλλο τέμπο δηλαδή) όπως και ο Barry Manilow, ενώ πολλά συγκροτήματα το συμπεριέλαβαν σε άλμπουμ τους, με πιο αναγνωρισμένα τους Marcels και τους Zombies. Η Lana Del Ray στη σημερινή εποχή, επέλεξε να ερμηνεύσει την πρώτη εκδοχή του George Gershwin. Λίγο νωρίτερα, στη δεκαετία του ’90, οι REM μας έδωσαν την πιο διαφορετική εκδοχή αυτού του τραγουδιού που δε θα σβήσει ποτέ, μια πολύ ρομαντική εκδοχή που κυριαρχεί η μουσική ενός οργάνου και η φωνή του τραγουδιστή. Για πολλούς θεωρείται “διαφορετική”, ανταγωνιζόμενη μια ακόμα και πολύ πολύ διαφορετική, του Peter Gabriel που ερμήνευσε πίσω από μια φυσαρμόνικα ίσως την πιο μελωδική άποψη αυτού του τραγουδιού.

Ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά από τους Beatles, για το άλμπουμ τους Help το 1965 και διασκευάστηκε πάνω από 3.000 φορές. Σύμφωνα με το βιβλίο Guinness World Records, αποτελεί το πλέον διασκευασμένο τραγούδι όλων των εποχών. Είναι το περίφημο “Yesterday” και μη μπερδευόμαστε με τα νούμερα του προηγούμενου στη λίστα. Εδώ υπάρχουν 3.000 αυθεντικές διασκευές, δηλαδή άλλες ενορχηστρώσεις, άλλες φωνητικές “ανατριχίλες” σε ένα πολυαγαπημένο διαχρονικό τραγούδι. Κάποια πράγματα αποδεικνύονται από αυτό ακριβώς το γεγονός, πως μια δημιουργία ήρθε για να μείνει αιώνια κι ας ακούγεται υπερβολικό.

Ο Paul McCartney προφανώς έχει ακούσει όλες τις διασκευές του δικού του δημιουργήματος και απεφάνθη σε τηλεοπτικό σόου ότι αυτή του Marvin Gaye είναι η αγαπημένη του. Ο Gaye θεωρείται χαρισματικός σε αυτό το είδος του “singing-chilling”, προσφέροντας στους ακροατές του τις λεγόμενες goosebumps (ανατριχίλες).  Για μια μελωδία που ο δημιουργός της την ονειρεύτηκε, όπως είπε στα υπόλοιπα “σκαθάρια”, και απλά αναρωτιόταν αν υπάρχει. Οι στίχοι γράφτηκαν μετά τη μουσική και… here we are! Απολαύστε Marvin Gaye!

Το “I Put A Spell On You” γράφτηκε και ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά από τον Screamin’ Jay Hawkins το 1957. Η ερμηνεία του είναι ανεπανάληπτη και αποτελεί μια από τις σημαντικότερες όλων των εποχών, παρά το γεγονός ότι πέρασε από πολλά εμπόδια μέχρι να φτάσει σε αυτό το σημείο. Το τραγούδι γνώρισε μεγάλη επιτυχία και από δεκάδες ακόμα καλλιτέχνες που το έχουν ερμηνεύσει μέχρι σήμερα. Γνώρισε και αναπάντεχες διασκευές και αυτό είναι που το διαφοροποιεί εμμέσως από τα υπόλοιπα, τουλάχιστον από πάρα πολλά. Η πιο εξεζητημένη πάντως είναι της Natacha Atlas, σημαντικής βρετανοαιγύπτιας τραγουδίστριας, που είναι σε ήχους για χορό belly dance! Είναι το σημείο που αναρωτιέται κανείς πως το Νο 320 της λίστας του Rolling Stone με τα σπουδαιότερα τραγούδια όλων των εποχών, μπορεί να έχει αυτήν την τύχη. Διότι έχει γνωρίσει πιένες, παρά το γεγονός ότι αφορά μια απλή ιστορία αγάπης.

Σημαντικές ερμηνείες του Jo Cocker, της Annie Lenox, του Garoux, της Nina Simone που έδωσε στο βιβλίο της αυτόν τον τίτλο, αλλά και της υποψήφιας για Grammie Joss Stone με αυτό το τραγούδι και με το μπάσο του Jeff Beck. Ακόμα των Animals, του Alan Price (ξεχωριστά) των Animals, του Brian Ferry και του διαβολικού Marilyn Manson, σε μια λίστα που δεν τελειώνει και θα την ολοκληρώσουμε -κάπως- εμείς με την προσθήκη της Bette Mindler για την ταινία Hocus Pocus (Οι 3 μάγισσες) του 1993. Ιστορική και ίσως η πιο αγαπημένη για τους περισσότερους, είναι αυτή των Creedence Clearwater Revival που ερμήνευσαν στο Woodstock το 1969 και πήρε καιρός μέχρι να βγει στην επιφάνεια, αφού οι CCR δεν είχαν συμπεριληφθεί στο αρχικό tape που δημιουργήθηκε.

To “The House of the Rising Sun” έχει χαρακτηριστεί σαν το υβρίδιο που προέκυψε από τη μείξη παραδοσιακής αμερικάνικης μουσικής (folk music) και του Rock. Αυτό εξαιτίας των Animals, που έψαχναν ένα ξεχωριστό τραγούδι για τη συναυλία του Chuck Berry το 1964. Η τύχη αυτού του τραγουδιού ξεκινάει πάντως πολύ νωρίτερα, αφού προκύπτει ότι κάτι σαν κι αυτό τραγουδούσαν ανθρακωρύχοι το 1905 και υπάρχει μια πρώτη καταγραφη στίχων το 1925, ενώς αργότερα δισκογραφείται στο 1933 και το 1938, το 1941 αλλά και το 1957 από διάφορους καλλιτέχνες. Μέχρι που το ανακαλύπτει για το ντεμπούτο της η Joan Baez το 1960, ο Bob Dylan στο δικό του ντεμπούτο το 1961 και η Nina Simone σε Live εκτέλεση και άλμπουμ το 1962.

Μετά τους Animals, που αντιλαμβανόμαστε πια ότι πρόκειται για διασκευή φυσικά πολύ πετυχημένη, ήταν πολλοί που θέλησαν να το ερμηνεύσουν ή να το διασκευάσουν. Πιο γνωστοί όλων η Dolly Parton, οι Five Finger Death Punch, ο Johnny Hallyday το διασκεύασε στα γαλλικά, η country τραγουδίστρια Jody Miller. To οξύμωρο είναι πάντως ότι τις καλύτερες πωλήσεις τις έκανε η ψυχεδελική ροκ διασκευή των Frijid pink to 1970. Ενώ το τραγούδι αγαπήθηκε πολύ και από την ερμηνεία των The White Buffalo, στην τηλεοπτική σειρά “Sons of Anarchy”. Μ΄αυτά και μ’ αυτά οι Animals -ίσως απρόσμενα- έγραψαν ιστορία, αφού δημιούργησαν με τους ήχους της διασκευής τους το πρώτο folk rock τραγούδι.

Στις διασκευές λοιπόν δημιουργείται και ένα διαφορετικό στιλ, που αν ικανοποιεί το κοινό οι μετέπειτα ερμηνευτές το υιοθετούν. Θα μπορούσαμε να το πούμε για κάποια από τα τραγούδια που ήδη παρουσιάσαμε. Και κυρίως θα το υποστηρίξουμε με το “The Sound of Silence” των Simon & Garfunkel. Ένα τραγούδι του 1964 αρχικά αποτυχημένο, που όμως η ευστροφία και η επιμονή του παραγωγού του το έκανε διάσημο. Τόσο που όλοι πλούτισαν τελικά.

Δεν μπορεί να τοποθετηθεί σαν το τραγούδι με τις άπειρες ή πολλές διασκευές, όμως η καταπληκτική διασκευή των Αμερικανών Metal Group Disturbed από το Σικάγο κυριολεκτικά το απογείωσε το 2015. Η συνταρακτική ερμηνεία του David Draiman, 50+ χρόνια μετά το αρχικό, έδωσε ακόμα μια ζωή στο “The Sound of Silence”. Ενδιάμεσα κι άλλοι έκαναν την προσπάθειά τους, όμως έμειναν στην αρχική διάσταση του πολύ χαμηλού τέμπο ενός τραγουδιού κιθάρας. Η πιο ενδιαφέρουσα υπήρξε αυτή των Γερμανών Gregorian, μιας μπάντας που διασκευάζει pop / rock τραγούδια σε εκκλησιαστικό ρωμαιοκαθολικό στιλ, ενώ το ίδιο συνέβη με τους Pentatonix, ένα πενταμελές a cappella συγκρότημα που διασκευάζουν τραγούδια με έναν δικό τους μοναδικό τρόπο. Για τα συγκεκριμένα συγκροτήματα και το προφίλ τους το “The Sound of Silence” είναι αρμονικό. Όμως η διασκευή των Disturbed δημιούργησε ρεύμα, ώστε επόμενες διασκευές να γίνονται με βάση αυτήν και όχι την αρχική.

Αναζητώντας λοιπόν σοβαρούς λόγους για να επιλέξουμε μια διασκευή που έχει κάτι διαφορετικό από το αρχικό, αφ’ ενός υπήρξαν τέτοιοι λόγοι στο “Johnny B. Goode” του Chuck Berry, αφ’ ετέρου το ίδιο το τραγούδι κουβαλάει μια μεγάλη ευθύνη πάνω του αφού ταξιδεύει στο Σύμπαν και εις το διηνεκές. Το 1977 τα μη επανδρωμένα Voyatzer 1 & 2 έφυγαν από τις εγκαταστάσεις της NASA με προορισμό το άγνωστο Σύμπαν. Να ταξιδέψουν μέχρι να βρουν εξωγήινη ζωή και να τους δώσουν στοιχεία από τη Γη. Ανάμεσα σε άλλα, υπάρχουν καταγραφές ήχων από τη Γη αλλά και τραγούδια ώστε να μπουν οι εξωγήινοι στην κουλτούρα μας! Δε θα μάθουμε ποτέ αν θα γίνει κάτι τέτοιο, όμως το “Johnny B. Goode” ταξιδεύει μαζί με κάποια άλλα για τον σκοπό αυτόν.

Σαν τραγούδι είναι αυτοβιογραφία του Berry, με το Johnny να αφορά τον κιθαρίστα του, το Β φυσικά το Berry και το Goode το πρώτο συνθετικό της οδού που έμενε μικρός. Ο Τάσος Βαφειάδης στο βιβλίο του “Οι κρυμμένες ιστορίες πίσω από τα τραγούδια” (εκδόσεις Ζήτη, 2017), τοποθετεί το τραγούδι σαν αυτό που ενώνει τους μουσικούς όλων των εκφάνσεων του ροκ. Αφού έχει διασκευαστεί σε punk (π.χ. State the Odds), heavy metal (Judas Priest & Motorhead σε Lives) αλλά και από καλλιτέχνες επιπέδου Elvis Presley, Jimi Hendrix και Beatles. Όλο αυτό το μυστήριο που περιβάλλει πια αυτό το τραγούδι όμως, μας κάνει να διαλέξουμε μια πιο χαλαρή και πολύ διαφορετική version για το άρθρο μας, να είναι ρέγκε και Peter Tosh και να ξορκίσει τα διάφορα κακά πνεύματα του εξωγήινου Σύμπαντος!

Η επόμενη επιλογή μας είναι σαφώς πιο… γήινη. Ξεκινώντας το 1967 από τη Γαλλία και τον Claude François, το τραγούδι “Comme d’habitude” (Ο τρόπος μου) μεταλλάχτηκε από τα χέρια του Paul Anka σε “My way”. Ήξερε ότι δεν κάνει για εκείνον και το πρότεινε στον Frank Sinatra. Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι, εκτός ίσως από τη λεπτομέρεια ότι ο ίδιος ο Sinatra το σιχάθηκε γιατί ταυτίστηκε εντελώς με αυτόν. Ακόμα και σαν “ατάκα” έπαιξε το ρόλο του, διότι ως γνωστόν οι ατακαδόρικες εκφράσεις παίζουν ρόλο στην επιτυχία ενός τραγουδιού.

Το “My way” έγινε κάτι τέτοιο, μέχρι και ο δικός μας Γιάννης Πάριος το έκανε “Δε μετανιώνω” (θα το έχουμε σε επόμενη αρθρογραφία μας για τις διασκευές). Οι σπουδαίοι 3 τενόροι Plácido Domingo, José Carreras, Luciano Pavarotti το συμπεριέλαβαν στις συναυλίες που έδωσαν σε Λονδίνο και Μπρίντεζι το 1994 και το 1996 αντίστοιχα. Οι Celine Dion, David Bowie, Elvis Presley, Robbie Williams, ακόμα και ο ίδιος ο Paul Anka σε μια συνεργασία με τον Jon Bon Jovi το 2007, είναι μόνο κάποιοι από όσους ερμήνευσαν -κυρίως σε συναυλίες- το υπέροχο αυτό τραγούδι, που αποτελεί πραγματικά μια προσωπική εξομολόγηση, όπως την ονειρεύτηκε αρχικά η γαλλική version, για έναν άνδρα μετά από 30 χρόνια γάμου. Η πιο ιδιαίτερη όμως διασκευή ήρθε από τους Northern Kings το 2008, με τα φωνητικά του Jarkko Ahola και τη συμφωνική μέταλ μουσική τους.

Οι σπουδαίοι καλλιτέχνες πάντοτε αφήνουν πίσω τους έργο, το οποίο όλοι θα ήθελαν να έχουν λίγη από την αστροσκόνη του. Οι ερμηνείες είναι πάντα το ζητούμενο αρχικά για τους καλλιτέχνες, πόσο μπορούν να πλησιάσουν συναισθηματικά το κοινό με τον τρόπο που προσεγγίζουν ένα αγαπημένο τραγούδι. Εάν αποφασίσουν όμως να ακολουθήσουν τον άλλον δρόμο, να το φέρουν στα μουσικά τους μέτρα, τότε ανακαλύπτουν άλλο διπλό σταυροδρόμι. Είτε να μην τους ακολουθήσει το κοινό τους, είτε ακόμα να δημιουργήσουν κάτι πολύ έξω από τα δεδομένα μιας ήδη καταξιωμένης καταγραφής.

Τα τραγούδια του Leonard Cohen είναι στα ζητούμενα των όσων λέμε παραπάνω. Πιο συγκεκριμένα το “Ηallelujah”, ένα τραγούδι θρύλος, όταν ερμηνεύεται, αυτό θα πρέπει να γίνεται πολύ συναισθηματικά και αν θα αλλαχτεί θα πρέπει να εμβαθύνουμε και να τονίσουμε τις διαφορές που τυχόν θα υπάρξουν. Ένα τραγούδι ερωτικό, που οι ηρωίδες του είναι οι γυναίκες της Βίβλου, έχει ιδιαίτερη ποιότητα. Την οποία κυρίως έχουν προσδώσει ορισμένες διασκευές, όπως του Andrea Bocelli αλλά και των Pentatonix για τους οποίους αναφερθήκαμε παραπάνω, ακόμα και του Jon Bon Jovi, όσο και του Freddie Mercury. Μαζί του ασχολήθηκαν όμως με πολύ σεβασμό, οι Axel Rudi Pell που παρ’ ότι σκληροί ροκάδες, κράτησαν το χαρακτήρα στο τραγούδι απλά ανεβάζοντας σε πιο “γρέζι” τα φωνητικά. Ίσως και να χρειαζόταν π.χ. μια φωνή από τον Σαμψών προς τη Δαλιδά! Η πρωτιά που έχει πάντως αφορά εκκολαπτόμενους τραγουδιστές κι αυτό είναι σημαντικό. Είναι το τραγούδι που έχει επιλεγεί περισσότερο από κάθε άλλο στα music talent shows τύπου The Voice & X-Factor. 

Αλλά την δόξα τη γνώρισε το τραγούδι αυτό από την εκτέλεση του Jeff Buckley και μάλιστα αρκετά χρόνια  μετά τον άτυχο θάνατό του. Η δική του ερμηνεία συμπεριλήφθη στο άλμπουμ του “Grace” του 1994, δέκα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του τραγουδιού. Η επιθυμία του για να το διασκευάσει προήλθε από μια διασκευή κι όχι από το αυθεντικό. Συγκεκριμένα από τον John Cale και το άκουσε στο άλμπουμ του, το “Fragments Of A Rainy Season”. Η εκτέλεση του Buckley είναι μακράν η καλύτερη του τραγουδιού και με την φωνή του δίνει ακόμα πιο ερωτικό τόνο στο τραγούδι. Όμως ο ίδιος δεν πρόλαβε να γνωρίσει την επιτυχία του άλμπουμ στο οποίο υπάρχει και το τραγούδι. Μόλις το 2002 έγινε χρυσό στην Αμερική και το τραγούδι βγήκε σε σινγκλ μόλις το 2007.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 η disco μουσική ήταν στο φόρτε της, δημιουργώντας τις σπουδαίες μουσικές κόντρες με τους “ροκάδες”. Μια εποχή που ένα τραγούδι έκανε αισθητή την disco παρουσία του, παρά το γεγονός ότι… για αλλού ξεκίνησε το 1964. Ήταν τότε που η Nina Simone πρωτοτραγούδησε σε μπλoυζ μπαλάντα το σπουδαίο “Don’t Let Me Be Misunderstood”. Και ήταν και οι Animals ένα χρόνο μετά, το 1965, που το έκαναν ακόμα πιο μεγάλη επιτυχία, προερχόμενοι ήδη από αυτήν του “The house of the rising sun”. Οπότε ήρθε το 1977 και οι Santa Esmeralda το διασκεύασαν σε disco, γνωρίζοντας πολύ μεγάλη επιτυχία, αφού μέχρι και σήμερα μπορεί να βρεθεί σε συλλογές ή να χρησιμοποιηθεί σε remixes. Και όχι μόνο, αφού αυτή η διασκευή συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της ταινίας του Ταραντίνο, το “Kill Bill”.

Ακολούθησαν κι άλλοι αρκετοί, αρκεί να αναφέρουμε ενδεικτικά τους Jo Cocker φυσικά σε μορφή μπαλάντας, όπως και οι Gary Moore αλλά και ο Eric Burdon μερικά χρόνια αργότερα και δίχως πλέον τους Animals, ενώ πιο πρόσφατα η Lana Del Ray. Ακόμα μια σημαντική καταγεγραμμένη προσπάθεια διασκευής είναι αυτή του Elvis Costello το 1986, που όμως έγινε βιαστικά για να ολοκληρωθεί το άλμπουμ εκείνης της εποχής. Η πιο σημαντική στιγμή αυτού του τραγουδιού έρχεται όμως από τον Cat Stevens, ο οποίος εκείνη την εποχή που το διασκεύασε είχε ασπαστεί τον ισλαμισμό και ονομάστηκε Yusuf (Islam). Ο τραγουδοποιός στο άλμπουμ του “An other cup”, συμπεριέλαβε το τραγούδι χρησιμοποιώντας τον τίτλο του, ώστε να δώσει έμφαση στις αλλαγές της ζωής του τότε. Ζητώντας να μην παρεξηγηθεί από τον Θεό, είτε τον προηγούμενο είτε τον νεότερο, κατέγραψε μια εξαιρετική μπαλάντα που έδωσε άλλο χρώμα στην αρχική.

Ένα πολύ σημαντικό τραγούδι στο πέρασμα των ετών, από τότε που δημιουργήθηκε, αποδεικνύεται επίσης το hippie“California Dreamin'” των Mama’s & The Papa’s του 1965. Το συγκρότημα έκανε την ηχογράφηση αυτή με κάτι διαφορετικό όπως είναι το φλάουτο, αντί των συνηθισμένων οργάνων και αρχικά δεν βρήκε ανταπόκριση αλλά κατάφερε στη συνέχεια να γίνει μεγάλη επιτυχία. Θα το βρούμε πολύ συχνά να διασκευάζεται στις μέρες μας, χρησιμοποιήθηκε στην τελευταία ταινία του Ταραντίνο, το “Once upon a time in Holywood”, με τη διασκευή του Jose Feliciano (1968), χρησιμοποιείται αρκετά στα talent shows με την αρχική του μορφή. 

Χρονικά, η πιο κοντινή διασκευή είναι των Seekers το 1966, που αντιγράφουν σχεδόν το αρχικό. Η πιο διαφορετική διασκευή φαίνεται να είναι αυτή του Bobby Womack, όπου το τραγούδι αποκτά μια soul διάσταση και για πολλούς είναι η πιο επιτυχημένη, αφού ο Womack καταφέρνει να το “κάνει δικό του”. Χρησιμοποιούμενο πολύ πρόσφατα για την ταινία “San Andreas”, το 2015, το ερμήνευσε με τον δικό της πάλι τρόπο η σημερινή σταρ Sia, ενώ μια διασκευή του ακούγεται και στο σίριαλ “Californication” από τον Shaw Blades. Οι The Beach Boys επανεκτέλεσαν δυναμικά την αρχική ερμηνεία, ενώ η τζαζ τραγουδίστρια Diana Krall δίνει τέτοιο τόνο στο τραγούδι, όπως και το συγκρότημα 33 Tour που η διασκευή τους είναι μια τζαζ μπαλάντα.

Ξεχωριστή όμως διασκευή είναι μια instrumental version των Monophonics στο άλμπουμ τους “Mirrors” του 2018. O κιθαρίστας των Monophonics, Ian McDonald και η μπάντα του δημιούργησαν ένα κλασικό pop τραγούδι με μια ευχάριστη κινηματογραφική ατμόσφαιρα και μεσογειακή γεύση, αφού χρησιμοποίησαν μπουζούκι στην ενορχήστρωση. Ας το απολαύσουμε!

Διαλέξαμε ορισμένα διαχρονικά τραγούδια που οι διασκευές τους είχαν λόγο ύπαρξης. Σίγουρα δεν είναι τα μόνα, ενώ κάποιες διασκευές ή επανεκτελέσεις με έμφαση στην ενορχήστρωση, έχουν καταγραφεί ως καλύτερες από τα πρωτότυπα. Π.χ. η τρομερή ερμηνεία του Ronnie James Dio στο σπουδαίο “Dream On” των Aerosmith. Υπάρχουν επίσης και απρόσμενες ερμηνείες, στις οποίες θα συγκαταλέγαμε την συνεύρεση του James Brown με τον Luciano Pavaroti στο “It’s a man’s world”. Η καταγραφή μας θα συνεχιστεί, ώστε να σας ξαναδώσουμε στοιχεία σπουδαίων μουσικών ερμηνειών.

Για το www.thelook.gr

Κωνσταντίνος Ν. Προβατάς