Η αρχή ουσιαστική σε μια θεωρία -το ήμισυ του παντός που λένε-, η πράξη όμως τη δικαιώνει ή την γκρεμίζει.
Πατώντας το πρώτο κουμπί στο πληκτρολόγιο, στο μυαλό μου έρχονταν στίχοι και ρίμες, ορμητικά κι ακατάστατα, άλλοι με σκληρή λογική κι άλλοι με διάχυτη ευαισθησία. Στίχοι που έντυναν κάθε λογής τραγούδια, που κάποια στιγμή είχαν γδύσει -ερωτικά σχεδόν- τη δική μου την ψυχή, που είχαν απογυμνώσει συναισθήματα, είχαν κερδίσει και χάσει μάχες στους εσωτερικούς μου πολέμους, είχαν αναδειχθεί σαν όργανο ζωής. Μια βαλβίδα, ένας πνεύμονας, μια εσωτερική κραυγή.
Έρχονται κάτι στιγμές
Που θαρρώ πως τα έχω δει όλα
Μα έρχεται πάλι μια στιγμή που λες
Χάλασε του μυαλού μου η κονσόλα
Και στο όνομα ετούτων των στιγμών
Show must go on…
(Στίχοι Μανώλης Ρασούλης – Στιγμές [2012])
Λόγια μεστά και έντονα, να τα ακούς σα να μιλάς σε σένα. Πρέπει να σου τα πεις ένα χεράκι… Και να πας παρακάτω, πέντε λόγια αυτοκριτικής και αυτοσεβασμού. Όπως θα στα έλεγε δηλαδή ο φίλος ή η φίλη σου, αλλά ρε παιδί μου ποιος ξέρει καλύτερα τον εαυτό σου από σένα;
Ο καθρέφτης απάντησα.
Ναι, είμαι εγώ κι αν θες να ‘ρθεις, να έρθεις
θα ‘μαι καθρέφτης σου εγώ για πάντα ψεύτης
(Στίχοι Νίκος Μωραίτης – Καθρέφτης [2014])
Και μαζί το τραγούδι που με συνεπαίρνει, που το λέω “Με τα μάτια κλειστά“, ίσως για να γλιτώσω από το ίδιο μου το βλέμμα που μου τα χώνει και δεν “Τολμώ” να το αντιμετωπίσω.
Ανοίγω τα μάτια και χαίρομαι που έχω να συγκατοικήσω με μια υπέροχη αλήθεια. Τώρα που το καλοσκέφτομαι κιόλας, ότι και να πω θα μου φέρνει στο μυαλό ένα αγαπημένο τραγούδι, υπέροχους στίχους και θα το μοιράζομαι καταγράφοντας τη στιγμή. Γιατί από την άλλη, τις πιο πολλές φορές ένας στίχος δημιουργήθηκε από μια πραγματικότητα, έχει μια ιστορία πίσω του. Είμαι μαρτυριάρης και να πω κι αυτό αφού τέτοιος είμαι…
Το ουσιαστικό “στιχουργός” τονίζεται σαν τα “δημιουργός”, “λειτουργός”, άντε και “χειρουργός”. Και όχι “χειρούργος”, όπως μου λέει κατηγορηματικά ένα φιλαράκι μου γιατρός… Πάντα μου διατυμπανίζει και κουνάει το δάχτυλο, “εκεί τονίζεται ο “κακούργος” κι ο “πανούργος”. Μοιραία έκανα συνειρμούς αν θα μπέρδευα ποτέ τους τόνους με κανέναν “στιχούργο”…
“Τα λέμε“.
