«Ένας είναι ο Πυθαγόρας, όλοι με ξέρουν, δε χρειάζεται το επώνυμο»

Ο Πυθαγόρας Παπασταματίου (12 Απριλίου 1930 – 12 Νοεμβρίου 1979), γνωστός απλώς με το μικρό του όνομα, Πυθαγόρας, ήταν Έλληνας στιχουργός, ηθοποιός, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, κλείνουν ήδη 40 χρόνια από μια απώλεια που υπήρξε σημαντική για το ελληνικό τραγούδι, όπως θα φανεί και στο αφιέρωμα.

Ήδη από το Γυμνάσιο υπέγραφε ως «Πυθαγόρας», χωρίς το επώνυμό του, και στην ερώτηση καθηγητή του γιατί δεν γράφει και το επώνυμο, αυτός απάντησε: «Ένας είναι ο Πυθαγόρας, όλοι με ξέρουν, δε χρειάζεται το επώνυμο». 

Από το βιβλίο του Άγγελου Αξιώτη “Πυθαγόρας: 30 χρόνια τραγούδια” διαβάζουμε για τα μαθητικά του χρόνια: «Όταν ήταν μαθητής της τελευταίας τάξης του Γυμνασίου, σε μια μαθητική παράσταση τον Μάρτη του 1948, με τον “Παπαφλέσσα” του Μελά, του ανατέθηκε ο ρόλος του Παπαφλέσσα. Η ηθοποιία του έκαμε κατάπληξη. Ήταν αληθινός Παπαφλέσσας… Καταχειροκροτήθηκε. Πήρε έτσι το βάπτισμα του ηθοποιού.» Το 1949 Τελείωσε το Γυμνάσιο και φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δάσκαλο τον Δημήτρη Ροντήρη. Αποφοίτησε με άριστα και εργάστηκε στο θέατρο, ενώ παράλληλα έγραφε στίχους και επιθεωρήσεις πίστας. Πρώτο του τραγούδι, και μεγάλη επιτυχία το 1954, ήταν το «Ξαναβλέπω το μικρό το αμαξάκι» σε μουσική του Νίκυ Γιάκοβλεφ και με ερμηνεύτρια την Μαίρη Λώ.

Το 1964 γράφει το σενάριο και πρωταγωνιστεί στην ταινία «Κάθε λιμάνι και καημός», μαζί με τον Στέφανο Στρατηγό και την Γκέλυ Μαυροπούλου. Υπογράφει επίσης το ομότιτλο τραγούδι, που σε μουσική του Γιώργου Κατσαρού, ερμήνευσαν και έκαναν μεγάλη επιτυχία οι Πάνος Γαβαλάς και Ρία Κούρτη. Βεβαίως είναι λίγο πολύ γνωστή η ιστορία και από τα αρχεία της Columbia, ότι το «Κάθε λιμάνι και καημός» σαν τραγούδι, γράφτηκε για την ταινία «Το κάθαρμα», ένα χρόνο νωρίτερα, το 1963. Ουσιαστικά η ομώνυμη ταινία γεννήθηκε από το τραγούδι, όπως και μια άλλη που λεγόταν «Κάθε καημός και δάκρυ», με τον Ορέστη Μακρή και τη Μάρθα Βούρτση, επίσης το 1964. Κάπου εκεί, αρχίζει ένας ατέλειωτος κατάλογος επιτυχιών, σοβαρών επιτυχιών που τραγουδάμε ακόμα και σήμερα.

Το πρώτο τραγούδι που είπα σε δίσκο ήταν το «Όταν πίνει μια γυναίκα» του Βασίλη Βασιλειάδη σε στίχους Πυθαγόρα». Τάδε έφη Χάρις Αλεξίου σε ένα αφιέρωμα στην ΕΡΤ τη δεκαετία του ’80. Αλλά περιπετειώδης ηχογράφηση. Στο άρθρο του Νίκου Μωραΐτη «Η πρώτη μου ηχογράφηση» που δημοσιεύθηκε στο «Βήμα της Κυριακής» στις 28-1-2001 (επανέκδοση 24 Νοεμβρίου 2008) υπάρχει μια σχετική καταγραφή: «Η Χάρις Αλεξίου συμμετείχε επί πέντε συναπτά έτη σε δίσκους άλλων ώσπου να καταφέρει να κυκλοφορήσει δικό της υλικό. Η πρώτη της ηχογράφηση ήταν στο τραγούδι των Β. Βασιλειάδη – Πυθαγόρα «Όταν πίνει μια γυναίκα». Για την ακρίβεια, το… ποτό «ήπιαν» τέσσερις ερμηνεύτριες: η Νάνα Χάρμα επρόκειτο να το δισκογραφήσει, η Λίτσα Διαμάντη το δοκίμασε, η Καίτη Πετράκη το ηχογράφησε, το ίδιο και η Χάρις Αλεξίου. Ο τελικός αγώνας διεξήχθη μεταξύ των δύο τελευταίων και έληξε υπέρ της Αλεξίου, η οποία έλαβε τη διαβεβαίωση της εταιρείας ότι το τραγούδι θα βγει στην αγορά με τη φωνή της. «Κάθισα κι εγώ πλάι στο ραδιόφωνο να ακούσω το τραγούδι, δεν αναγνώρισα όμως καθόλου τη φωνή μου. Στην αρχή νόμισα ότι έτσι αλλάζει η φωνή στο ραδιόφωνο» θυμάται η ερμηνεύτρια. Το ραδιόφωνο όμως δεν είχε… στρεβλώσει τη φωνή της: ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει με το όνομα της Χ. Αλεξίου να αναγράφεται, με τη φωνή όμως της Κ. Πετράκη χαραγμένη στο βινύλιο! Ο ηχολήπτης μέσα στις τόσες δοκιμές και αλλαγές της υποψήφιας ερμηνεύτριας είχε μπερδέψει τις ταινίες. Το τραγούδι αποσύρθηκε, το λάθος αποκαταστάθηκε και ο δίσκος κυκλοφόρησε ξανά με τη φωνή πλέον και το όνομα της Αλεξίου εντός».

Ο πρώτος «μεγάλος» δίσκος του δημιουργικού «διδύμου» Κατσαρός – Πυθαγόρας, όπου εκτός του Καλατζή, συμμετείχαν οι Γιάννης Πάριος, Λίτσα Διαμάντη και Γιώργος Νταλάρας, ήταν «Ο Σταμούλης ο Λοχίας», του οποίου την ιστορία (σαν τραγούδι) είχε αναφέρει ο Πυθαγόρας στο «Αλάτι και Πιπέρι» του Φρέντυ Γερμανού. Είπε λοιπόν ο στιχουργός, ότι ένα πρωινό που περπατούσε στην πλατεία Αμαρουσίου, ξαφνικά είδε έναν αρκετά μεγάλο σε ηλικία άνθρωπο να σωριάζεται στο πεζοδρόμιο. Αμέσως έσπευσαν να τον βοηθήσουν οι περαστικοί -φυσικά και ο στιχουργός-, οι οποίοι διαπίστωσαν ότι είχε πάθει κάποια εμβολή και κάλεσαν ασθενοφόρο. Μόλις αυτό έφθασε και πήγαν να τον σηκώσουν για να τον βάλουν μέσα, εκείνος παρά τους πόνους που αισθανόταν τους απώθησε, όρθωσε το ανάστημά του και είπε «πάμε». Αγέρωχος λοιπόν και χωρίς βοήθεια, μπήκε στο ασθενοφόρο! Ο Πυθαγόρας έμεινε έκπληκτος από το θέαμα και πληροφορήθηκε ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν στρατηγός εν αποστρατεία. Έχοντας λοιπόν στο νου του τη συγκεκριμένη εικόνα, άρχισε σιγά-σιγά στο μυαλό του να «πλάθει» την ιστορία ενός απόμαχου λοχία που πλέον βρίσκεται στη δύσητης ζωής κι έχει μείνει μόνο με τις αναμνήσεις των νεανικών ανδραγαθημάτων του. Έναν στρατιώτη που αγωνίστηκε για την ελευθερία, έδωσε πραγματικές μάχες της ζωής και τώρα βιώνει την ήττα από τον «πιο ανίκητο εχθρό», το Χρόνο. Έτσι λοιπόν έγραψε τον «Σταμούλη τον λοχία». 

Η ουσία είναι ότι στο ίδιο άλμπουμ «συγκατοίκησαν» εκπληκτικά τραγούδια, όπως το «Δεν υπάρχει ευτυχία» της Λίτσας Διαμάντη (β’ φωνή Πάριος). Οργανικά υπήρχε και η «Κυρά Γιώργαινα», ένα τραγούδι ιστορικό και για την επιτυχία του αλλά και γιατί γράφτηκε από ένα αστείο του Πυθαγόρα προς τον Γιώργο Κατσαρό, όταν τον καλούσε στο τηλέφωνο και απαντούσε η γυναίκα του της έλεγε: «Κυρά Γιώργαινα, ο Γιώργος σου που πάει». Ο Κατσαρός πήρε την πάσα, έκανε τη σύνθεση κι όλος ο κόσμος τραγούδησε, μαζί με τον Γιάννη Καλατζή μια από τις μεγαλύτερες λαϊκές επιτυχίες όλων των εποχών. Βεβαίως οι εποχές τότε της χούντας (1970), έδιναν και ένα άλλο έναυσμα στο λαό να το τραγουδάει, σκεπτόμενος έναν άλλον Γιώργο, τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, που λεγόταν ότι “τον κυνηγούσε” η γυναίκα του. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε πάντως και με τη φωνή της Μαρινέλλας την επόμενη χρονιά.

Και μιλώντας γι Μαρινέλλα… Δημιουργεί ρόλους στα τραγούδια μέσα από ιστορίες που ξεδιπλώνονται μέσα σε 2-3 λεπτά. Η Μαρινέλλα τραγουδά φεύγοντας από τον αγαπημένο της και «..μην κλάψεις για μένα ποτέ, οι άντρες δεν κλαίνε..» 

… και εμφανίζεται ο Καζαντζίδης και της λέει «Όσοι δεν πόνεσαν, άσ’ τους να λένε/ Κι όμως κυρία μου κι οι άνδρες κλαίνε..». 

Με το Χρήστο Νικολόπουλο συνεργάζεται σε μια πολύ μεγάλη επιτυχία, πρώτη του μεγάλου μας συνθέτη αλλά και απαρχή της δικής τους σειράς επιτυχιών σε μεγάλο δίσκο 33 στροφών, το «Νύχτα Στάσου» με τη Λίτσα Διαμάντη. 

Όμως τα προηγούμενα χρόνια, είχαν υπογράψει μαζί σε 45άρια δυο πολύ μεγάλες επιτυχίες του Στέλιου Καζαντζίδη, το «Απόψε σ’ έχω στην αγκαλιά μου» και το περίφημο φυσικά «Αγριολούλουδο». Ένα τραγούδι που έκανε εχθρούς ουσιαστικά τον Νικολόπουλο και τον Καζαντζίδη για τα πνευματικά δικαιώματα, 

Κωδικός τίτλου: 0000297. Ονομα τίτλου: Αγριολούλουδο (Το). Περιγραφή δικαιούχου: Καζαντζίδης Στυλιανός (Χαραλάμπους) 0,0%, Νικολόπουλος Χρήστος – Χριστόδουλος 25%, Πυθαγόρας Παπασταματίου 50%, εκκρεμείς διανομές 25%. Οι εκκρεμείς διανομές είναι ουσιαστικά το ποσοστό του Καζαντζίδη, αναμένοντας την απόφαση της δικαιοσύνης, μετά το εξώδικο του Νικολόπουλου που μέχρι τότε μοιραζόταν με τον Καζαντζίδη τα ποσοστά του συνθέτη.

Έκανε ατέλειωτους συνειρμούς και ξετρυπώνει από το λαβύρινθο του μυαλού του λόγια που γινόντουσαν ευρηματικά, διασκεδαστικά κομμάτια , όπως το «Αντάμωσα το φίλο μου το Μέρτικα με τα βαριά τσιγάρα και τα σέρτικα./ Και φούμα φούμα στα βοτσαλάκια αγίους έβλεπα και αγγελάκια…»

Το μεγαλύτερο έργο του ωστόσο είναι η «Μικρά Ασία».

Η περιπέτεια της Μικρασιατικής καταστροφής, επηρέασε πολύ τον στιχουργό. Το 1972 ενώ είχε ήδη στο ενεργητικό του πολλές επιτυχίες, συνεργάστηκε με τον Απόστολο Καλδάρα και έγραψε τραγούδια για τη Μικρά Ασία, που κυκλοφόρησαν σε ομώνυμο δίσκο. Η Ελλάδα βρισκόταν τότε υπό το καθεστώς των συνταγματαρχών και τα τραγούδια για τους πρόσφυγες και τη Σμύρνη έμοιαζαν ανεπίκαιρα. Οι στίχοι αναφέρονταν στο Αϊβαλί, τη Σμύρνη, το καμένο Κορδελιό και στον μύθο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά. Η δισκογραφική εταιρία MINOS στην οποία ανήκε τότε ο στιχουργός αναγνώρισε την αξία των τραγουδιών που ερμήνευσαν η Χάρις Αλεξίου και ο Γιώργος Νταλάρας και οδήγησε τον Πυθαγόρα και τον Καλδάρα στο στούντιο. Τα δισκοπωλεία τον περιφρόνησαν, αλλά οι πωλήσεις έφεραν τον θεσμό του χρυσού δίσκου Όταν η ηχογράφηση ολοκληρώθηκε, οι πωλητές της εταιρίας πήγαν στα δισκοπωλεία να δειγματίσουν τον δίσκο. Η άποψη των δισκοπωλών ήταν απογοητευτική. Όλοι πίστευαν πως ο κόσμος διψούσε για πολιτικά τραγούδια και πως ο δίσκος με θέμα τη Μικρά Ασία δε θα έκανε πωλήσεις. Μέσα σε λίγες ημέρες διαψεύστηκαν. Ο δίσκος όχι μόνο έκανε ρεκόρ πωλήσεων, αλλά στάθηκε η αφορμή για να καθιερωθεί ο θεσμός του Χρυσού Δίσκου στην Ελλάδα. Ο διευθυντής της δισκογραφικής εταιρίας, θέλοντας να αποζημιώσει τους συνεργάτες του για την εμπορική επιτυχία θέσπισε την απονομή βραβείου. Για τις 50.000 πωλήσεις θα απονέμονταν ο Χρυσός Δίσκος και για τις 100.000, ο Πλατινένιος…. Από έναν δίσκο κόσμημα και έργο τέχνης, “Η Σμύρνη μάνα καίγεται”.

Από το «Βήμα» στις 31/8/’72 διαβάζουμε: «“Μικρά Ασία” ο τίτλος. Του Καλδάρα η μουσική, του Πυθαγόρα οι στίχοι, του Νταλάρα και της Αλεξίου το τραγούδι… Δεν είναι Σεφέρηδες, Σικελιανοί, Παλαμάδες. Ούτε μουσουργοί με παγκοσμιότητα που δονούν το πεντάγραμμο. Ναι αλλά στις στροφές του δίσκου είμαστε εμείς, είναι ο πόνος, ο καημός, το βογκητό ενός λαού. Μαζί μ’ αυτό και η βαθύτατη ανθρωπιά… Δόξες του έθνους, μεγάλοι ποιητές, ακαδημαϊκοι και Νόμπελ, σας στρώνω δάφνες για να περάσετε. Συμπαθάτε μας όμως όταν σας λέμε ότι με τη δική σας λύρα με τους υψηλούς φθόγγους δε ράγισε η ψυχή της μάζας όσο οι απλοϊκοί αυτοί στίχοι και τα λαϊκά μοτίβα που γυρίζουν στις στροφές ενός δίσκου».

Σύμφωνα με τις παραδόσεις του ελληνικού λαού, η Κόκκινη Μηλιά είναι ένας μυθικός τόπος στον οποίο θα εκδιωχθούν οι Τούρκοι από την Κωνσταντινούπολη. Σύμφωνα με την παράδοση αυτή μετά την απελευθέρωση της Βυζαντινής πρωτεύουσας, θα πρωτοστατήσει ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» που θα εγερθεί από τον ύπνο του και θα προσκυνήσει στην Αγιά Σοφιά. Από την λαογραφική έρευνα που είχε κάνει ο Νικόλαος Πολίτης η Κόκκινη Μηλιά αντιστοιχεί προς το «Μονοδένδριο» των προ της Άλωσης βυζαντινών χρησμών και προφητειών που λέγονταν κατά τις επικίνδυνες πολιορκίες που αντιμετώπιζε η Κωνσταντινούπολη. Το πως όμως και πότε αντικαταστάθηκε το Μονοδένδριο με την Κόκκινη Μηλιά, αλλά και σε ποιούς λόγους στηρίχθηκε η δεύτερη, παραμένει άγνωστο.

Η «Αλβανία» υπήρξε η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά της Μαρινέλλας, με συγκεκριμένους δημιουργούς και με συγκεκριμένο θέμα. Ήταν η δεύτερη φορά, μέσα σε χρονικό διάστημα σχεδόν ενός έτους, που ο Πυθαγόρας κατάφερνε με τους μοναδικούς στίχους του, να μεταφέρει απλά, λαϊκά και χωρίς εκπτώσεις, μια μεγάλη εθνική περιπέτεια. Λες κι ήταν έτοιμος από καιρό, να καταγράψει με την πένα του αυτό που είχε ανάγκη ο Έλληνας, ειδικά εκείνες τις εποχές. “Ο έφεδρος ανθυπολοχαγός”, ο ρωμαλέος στίχος, του αείμνηστου Πυθαγόρα, αναφέρεται στον πρώτο Έλληνα νεκρό του Αλβανικού πολέμου από τις τάξεις των εφέδρων, στον ηρωϊκό Αμοργιανό Μιχάλη Πράσινο, , που δίπλα στον επίσης νησιώτη, (τι σύμπτωση κι΄αυτή) τον Συμιακό Αλέξανδρο Διάκο, τον πρώτο νεκρό του πολέμου από τις τάξεις των μονίμων, αποτελούν το σύμβολο της θυσίας του λαού μας ενάντια στους πάσης φύσεως επίδοξους σφετεριστές αυτού του μικρού αλλά ευλογημένου τόπου, που είναι η πατρίδα μας.

Η έμπνευσή του συνεχίστηκε και στα «Λιοτρόπια», γράφτηκαν πάνω σε στίχους του πολυγραφότατου Πυθαγόρα, που εδώ μας έδωσε την ωριμότερη στιχουργική του δουλειά μετά τη “Μικρά Ασία” (1972) του Απόστολου Καλδάρα. Στίχοι καλογραμμένοι με άψογη τεχνική και λανθάνοντα μηνύματα για την περιρρέουσα πολιτική και κοινωνική συγκυρία εν έτει 1974. Ξεχωρίζει το «Κάντε κουράγιο», ανεπανάληλτη ερμηνεία του Αντώνη Καλογιάννη (συμμετείχε και η Πετρή Σαλπέα), σε σύνθεση του Γιώργου Γιαννουλάτου, που Πέρα από τα “Λιοτρόπια”, που είναι και η παρθενική του μουσική κατάθεση, αξιόλογη δουλειά του υπήρξε η μουσική και τα τραγούδια που έγραψε για την ταινία “Η δίκη της χούντας” (1982) του Θεοδόση Θεοδοσόπουλου.

Το 1970 σε 45άρι εμφανίζεται η Πίτσα Παπαδοπούλου, συνοδεία του Τόλη Βοσκόπουλου σε τραγούδι των Βασιλειάδη και Πυθαγόρα,

«Η χθεσινή μου η μνηστή»

το 1975 επίσης με την Τζένη Βάνου και τον Σπύρο Σερεμέτη στο «Έρωτα μου ανεπανάληπτε», πάλι με τον Κατσαρό.

Βεβαίως, έχει μείνει και στις συνειδήσεις του κόσμου σαν ο στιχουργός του «Υπάρχω» (1975, Νικολόπουλος, Καζαντζίδης), ένα άλμπουμ που επίσης είχε διαχρονικές επιτυχίες «Κάτω απ’ το πουκάμισό μου», «Μετάνιωσες», «Οι αισθηματίες». Στο συνημμένο ακουστικό θέμα, υπάρχει και ο πρόλογος αυτού του άλμπουμ και την έννοια του “Υπάρχω”, όπως την φαντάστηκε ο Καζαντζίδης.

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έχει πει για εκείνον: «Είναι ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς που έβγαλε αυτός ο τόπος. Θα έπρεπε να έχει ειδικό μαυσωλείο για τα λεφτά που έχουν βγάλει οι δισκογραφικές εταιρείες χάρη στα τραγούδια του.».

Το 1979 υπογράφει τους στίχους σε έναν σπουδαίο δίσκο με διάφορους συνθέτες, για τη φωνή του Γιάννη Πάριου, είναι το «Θα με θυμηθείς».

Την ίδια χρονιά έφυγε από τη ζωή, προδομένος από το πάθος του, το τσιγάρο. Μανιώδης καπνιστής και αρνούμενος να πειθαρχήσει στις συστάσεις των ιατρών του, πέθανε αιφνίδια από έμφραγμα σε ηλικία μόλις 49 ετών, στις 12 Νοεμβρίου 1979.

“Κι εμείς ακόμα στο ποτήρι μας σκυφτοί λες και δεν πάει η ζωή μας παρακάτω…”

Ατέλειωτος ο κατάλογος των επιτυχιών που κατέγραψε η ευφυία του, θα κλείσουμε αυτό το ελάχιστο αφιέρωμα με ένα τραγούδι του που πρόλαβε να το ακούσει να γίνεται επιτυχία στα χείλη όλου του κόσμου, αναδεικνύοντας ουσιαστικά κι έναν σπουδαίο καλλιτέχνη. Ήταν ο Ηλίας Κλωναρίδης και το τραγούδι “Ο Αυγερινός”.

Μερικές μόνο από τις επιτυχίες του, όπως καταγράφονται στα βιογραφικά του στοιχεία, λέγεται ότι έχει γράψει 4.000 τραγούδια.

  • Αγριολούλουδο(Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης, 1968)
  • Δεν υπάρχει ευτυχία(Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Λίτσα Διαμάντη, 1971)
  • Δρόμοι της Αθήνας(Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Ηλίας Κλωναρίδης, 1979)
  • Δυο παλικάρια απ΄ τ΄ Αϊβαλί(Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου, 1972)
  • Έλα(Μουσική: Ζακ Ιακωβίδης, Τραγούδι: Τζένη Βάνου, 1976)
  • Η Σμύρνη(Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας, 1972)
  • Θα με θυμηθείς(Μουσική: Γιάννης Σπανός, Τραγούδι: Γιάννης Πάριος, 1979)
  • Κάθε λιμάνι και καημός, (Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Πάνος Γαβαλάς-Ρία Κούρτη, 1964)
  • Κάτω απ΄ το πουκάμισό μου(Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης, 1975)
  • Κυρά-Γιώργαινα(Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Γιάννης Καλατζής, 1970)
  • Μες του Βοσπόρου τα στενά(Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας, 1972)
  • Μετάνιωσες(Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης, 1975)
  • Ντρίγκι ντρίγκι μάνα μου(Μουσική: Στέλιος Βλαβιανός, Τραγούδι: Μαρινέλλα, 1972)
  • Νύχτα στάσου(Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, Τραγούδι: Λίτσα Διαμάντη, 1972)
  • Ο επιπόλαιος(Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Γιάννης Καλατζής, 1969)
  • Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς(Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου, 1972)
  • Ο Σταμούλης ο λοχίας(Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Γιάννης Καλατζής, 1971)
  • Όταν πίνει μια γυναίκα(Μουσική: Βασίλης Βασιλειάδης, Τραγούδι: Καίτη Πετράκη / Χαρούλα Αλεξίου, 1970)
  • Πίσω από τις καλαμιές(Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Τραγούδι: Μαρινέλλα, 1967)
  • Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή(Μουσική: Μάνος Λοΐζος, Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου, 1979)
  • Στα βράχια της Πειραϊκής(Μουσική: Νάκης Πετρίδης, Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης, 1969)
  • Στου Χαροκόπου και στην Καλλιθέα(Μουσική: Βασίλης Βασιλειάδης, Τραγούδι: Δημήτρης Ευσταθίου-Μάνος Παπαδάκης-Λίτσα Διαμάντη, 1967)
  • Τέλι τέλι τέλι(Μουσική: Μάνος Λοΐζος, Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου, 1979)
  • Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω(Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας, Αφήγηση: Γιάννης Φέρτης, 1972)
  • Υπάρχω(Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης, 1975)
  • Φταίμε κι οι δυο(Μουσική: Γιάννης Σπανός, Τραγούδι: Γιάννης Πάριος, 1978)

Για το www.thelook.gr

Κώστας Προβατάς (fb: Costas Provatas)

Υ.Γ. Κάθε Τετάρτη βράδυ στις 22.00 και για δύο ώρες, μπορείτε να με ακούτε στο www.radioalchemy.net, στην “Οδό Ονείρων”, όπου ταξιδεύουμε στο ελληνικό τραγούδι, με τραγούδια που βρήκαν μια αιτία για να ακουστούν…