Για να ζήσουμε μια “ιστορική στιγμή” θα πρέπει να έχουν συμβεί αντίστοιχα κάποια γεγονότα. Η ιστορική στιγμή είναι το κομβικό σημείο που προκύπτει από το αποτέλεσμα των γεγονότων και στη γενική του χρήση ο όρος περιλαμβάνει τα πάντα. Τα πάντα;

Όταν η Ελλάδα έγινε Πρωταθλήτρια Ευρώπης στο μπάσκετ ή στο ποδόσφαιρο, όταν σηκώθηκε το Κύπελλο ήταν μια ιστορική στιγμή. Όταν ηρέμησαν οι πανηγυρισμοί τότε κοιτάξαμε πίσω μας, αναρωτηθήκαμε αρκετοί πως φτάσαμε στην ιστορική στιγμή και ότι κάτι καλό είχαμε κάνει με αρκετή φροντίδα και παρρησία, και φυσικά σκεφτήκαμε ακόμα περισσότεροι ότι έρχεται μέλλον λαμπρό για τον αθλητισμό μας, για τα παιδιά μας, για την πατρίδα μας. Όλα καλά αν και δεν ήρθαν ακριβώς έτσι τα πράγματα.

Στον αντίποδα, χαρακτηρίσαμε “ιστορική δίκη” αυτήν που αφορούσε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, αφού μπορεί να εξισωθεί μόνο με αντίστοιχες ιστορικές περιπτώσεις, όπως της Χούντας, ή και με αντίκτυπο διεθνούς ενδιαφέροντος όπως αυτή της Νυρεμβέργης. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, καταλήξαμε σε δικαστήρια μετά από πολέμους και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ή κατά ενός έθνους. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου που υπέφεραν από πολέμους ή δικτατορίες. Οπότε για να συντελεστούν “ιστορικές δίκες”, πρώτα συντελέστηκαν εγκλήματα. Εγκλήματα που είχαν μια αφετηρία, που όπως φαινόταν συνήθως ήταν η απόγνωση λαϊκών στρωμάτων, προερχόμενη από τα “δημοκρατικά” της πολιτεύματα, ανέβαζοντας στην εξουσία ή δίνοντας δύναμη σε ακραίας μορφής σχηματισμούς ή κόμματα.

Στην περίπτωση του “Λαϊκού Συνδέσμου – Χρυσή Αυγή”, λίγα και απαραίτητα για την ονομασία. Γιατί από κάπου ξεκινούν όλα. Για το “Χρυσή Αυγή” λέγεται ότι προέρχεται από το “Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής”, μια οργάνωση του 19ου αιώνα από την Αγγλία, με σαφείς προσανατολισμούς στη μεταφυσική, στην αλχημεία, σε θρησκευτικούς μυστικισμούς αλλά και στον τεκτονισμό. Αν όχι όλα τα άλλα, σίγουρα ο τεκτονισμός μας προσφέρει μια εικόνα του πως μπορεί να είναι δομημένη μια τέτοιας λογικής οργάνωση. Η λέξη “Σύνδεσμος” είναι φυσικά ελληνική, είναι όμως και η μετάφραση της ισπανικής -και πρωτογενούς σε αντιστοιχίες- της ισπανικής λέξης “Junta”, της αντίστοιχης τελικά ελληνικής “Χούντα”. Στην πλήρη μετάφρασή της η “Χούντα” ορίζεται σαν Σύνδεσμος αλλά και Επιτροπή Διοίκησης / Συμβούλιο Διοίκησης. Το επίθετο “Λαϊκός” (-ή / -ό) πρωτοστατεί σε κάθε είδους άκραίες πολιτικές εκφάνσεις και κατά την άποψή μας δεν έχει και ιδιαίτερο πολιτικό χρώμα ή χροιά.

Από την άλλη, πρόκειται για μια κατάσταση με ιστορία κάπου 45 χρόνων, από τη Μεταπολίτευση ξεκινώντας. Και κάπου στην ιστορία της βρίσκεις και παρακλάδια που δημιουργούνται αλλά κανείς δεν ξέρει τίποτε. Καπνός υπάρχει στη Σφαγή της Σρεμπρένιτσα, όταν από στοιχεία προκύπτει η εθελοντική συμμετοχή στον πόλεμο της Βοσνίας, με την ονομασία “Ελληνική Εθελοντική Φρουρά”, μιας ομάδας περίπου 100 ανθρώπων το 1995, προερχόμενων από τη Χ.Α. Μια συμμετοχή που ολοκληρώνεται με την ανύψωση και της ελληνικής σημαίας στην τραγική Σρεμπρένιτσα και που ευτυχώς καταδίκασε η ελληνική πολιτεία, σε μια σφαγή που όμοιά της υπήρξε μόνο στον Πόλεμο. Μια συμμετοχή που ο εγκληματίας πολέμου Ράντοβαν Κάρατζιτς εκθείασε λέγοντας “μόνο ο Θεός και οι Έλληνες είναι κοντά μας”. Και μια συμμετοχή τέλος που εκθείασαν τότε και αρκετά ελληνικά μίντια, προφανώς όχι στο σύνολό τους. Αλλά καπνός υπάρχει και στο ελληνικό ποδόσφαιρο , στο οποίο η “Γαλάζια στρατιά” του Παναγιώταρου δεν ήταν άγνωστη, ειδικά και την εποχή που η Ελλάδα κατακτούσε το 2004 το Ευρωπαϊκό. Μια παράπλευρη οργάνωση που απλά περιδιάβαινε στον “Αγρό του Κεραμέως”, λέγοντας πως ίσως μέλη της να είναι και μέλη της Χ.Α. αλλά δεν τους ενδιαφέρει γιατί έχουν το δικό τους σκοπό. Κι από τότε το ελληνικό ποδόσφαιρό γύρισε κάποιον αιώνα πίσω. Ωστόσο, η πραγματική πρεμούρα μας δεν είναι φυσικά το ίδιο ποδόσφαιρο, είναι η δημιουργία των γενίτσαρων για να λυμαίνονται το ποδόσφαιρο και να μαθαίνουν στρατιωτική πειθαρχία, είναι η δημιουργία των μπαχαλάκηδων για να λυμαίνονται το χώρο και αργότερα να τρομοκρατούν κάθε χώρο. Στα ίδια χρόνια που ο Άγιος Παντελεήμονας γίνεται το κεντρικό σημείο δράσης της οργάνωσης, σχεδόν αρχές του αιώνα που ζούμε. Ένας Άγιος Παντελεήμονας που έφτασε να γίνει για όλες τις γύρω περιοχές, ορμητήριο κατά πάσης φύσεων μεταναστών και ανθρώπων άλλου χρώματος ή εθνικότητας ή θρησκείας κλπ. ωραία. 

Πολιτικά πάντοτε υπήρχε κάπου, η Χρυσή Αυγή, κάπου υπήρχαν άνθρωποι που πέρασαν από τις τροχιές της, μαζί της ή συντροφικά παραπλεύρως της και οι οποίοι σήμερα δρουν πολιτικά σε άλλους χώρους. Όσες ακροδεξιές παρατάξεις προέκυπταν από νέες ιδέες, προσπαθούσαν είτε να παρεισφρήσουν στους ψηφοφόρους της Χ.Α. ή να τους εντάξουν με αντίστοιχες ρητορείες. Πάντοτε η πατρίδα μπροστά και πάνω απ’ όλους. Και φευ, φυσικα είναι. Τα μεγάλα πολιτικά κόμματα δεν τόλμησαν ποτέ κάτι παραπάνω, όσο και να ακούστηκαν μεμονωμένες κραυγές καταδίκης της εγκληματικής οργάνωσης. Όμως αυτό το ‘εγκληματικής’ ποτέ δεν ήταν ισχυρό επιχείρημα και εκτός των άλλων, οι πρεσβευτές του ήταν πάντοτε υπέρμαχοι των ιδεών τους, ακόμα και κυνηγημένοι. Και ως γνωστόν τους κυνηγημένους τους συμπαθεί ο λαός, ειδικά αυτός που υποφέρει, και στις καταδίκες τους βλέπει τον Ρομπέν των Δασών. Λες και βγαλμένο από την όμορφη ιστορία, ο κακός Σερίφης του Νότιγχαμ κυνηγάει ανηλεώς τον ιππότη που μοιράζει φαγητό και χρήματα στο λαό, αυτά που παίρνει από την κακιά εξουσία με τις ευλογίες και τις ζητωκραυγές του λαού (σ.σ. ψήφους και βουλευτικές αποζημιώσεις). Και τι δεν έκανε η Χ.Α. την περίοδο που το πολιτικό σύστημα επέλεξε να την κάνει Ρομπέν των Δασών, την ίδια εποχή που το ίδιο πολιτικό σύστημα έβαζε φόρους, δημιουργούσε εισφορές και έκοβε συντάξεις. Και παράλληλα δημιουργούσε ένα χάος με το μεταναστευτικό ζήτημα, μην μπορώντας να το ελέγξει δυναμικά και ορθά προς κάθε ανθρώπινη πλευρά. Οι ήρωες γεννιούνται από τύχη καμιά φορά ή περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να εμφανιστούν, αν δείχνουν πως έχουν μέσα τους τον απαράμιλλο αλτρουισμό. Και τα δύο δούλεψαν και όλα τα παραπάνω που είπαμε δούλεψαν. Το αβγό του φιδιού εκκολαπτόταν σε πολλαπλές φάσεις. Κάποια στιγμή αντιληφθήκαμε ότι η κόρη του Νίκου Μιχαλολιάκου “παίζει” να είναι και πιο σκληροπυρηνική από τον πατέρα της κι αυτό ίσως να φανεί στο μέλλον, όχι το πολύ μακρινό. Ας θυμηθούμε την ιστορία Λεπέν στη Γαλλία και την εξέλιξη της Μαρί Λεπέν σε σχέση με τον πατέρα της, την επιρροή της σε ένα τεράστιο κομμάτι πια του γαλλικού λαού.

Για να συνδεθούμε με την αρχή των γραφομένων, αναρωτιέται κανείς για τη συνέχεια και κοιτάζει τα νούμερα. Η δύναμη της Χ.Α. έφτασε σε ένα απόλυτο νούμερο σχεδόν 500.000 ψήφων στην καλή εποχή της. Το νούμερο υποχώρησε υπό το βάρος των εξελίξεων για τον κόσμο, υπό το λάθος των αποφάσεων των υπευθύνων της Οργάνωσης σε αρκετές περιπτώσεις αλλά και την έπαρσή τους. Στις εκλογές του 2019 δεν μπήκε ξανά στη Βουλή, όμως είχε τελικά την υποστήριξη 165.000 ανθρώπων, εκτός δύο νέων ανθρώπων όμως που δολοφονήθηκαν το 2013 στο Νέο Ηράκλειο για τις ιδέες τους ή σε αντίποινα για τον Παύλο Φύσσα ή ακόμα ακόμα για να δημιουργηθεί το απόλυτο μπάχαλο στην Ελλάδα, μέχρι και εμφύλιος. Δύο νέων ανθρώπων, θύματα κι αυτοί ενός μεγαλύτερου σχεδίου αν κρίνει κανείς από τα όσα διημείφθησαν ένθεν κακείθεν, τον Γιώργο Φουντούλη και τον Μάνο Καπελώνη. Σε όσα έχουν συμβεί λοιπόν τα προηγούμενα χρόνια, για όσα έχει κατηγορηθεί η οργάνωση, υπάρχει κάποιο νούμερο που μένει πιστό σε ιδεολογία, σκέφτεται ή φανατίζεται ακόμα πιο πολύ. Στην ανάγνωση αυτού του αριθμού παρατηρούμε τα εξής: Το 50% των αστυνομικών που ψήφιζαν σε ειδικά τμήματα υποστήριξαν τη Χ.Α., εν δυνάμει δηλαδή η μισή αστυνομική δύναμη πιστεύει σε αυτήν την ιδεολογία, ένα 20% των συνολικών ψήφων προέρχεται από τις ασθενέστερες οικονομικά περιοχές της Επικράτειας, ενώ και ένα 15% αφορά πολύ νεαρές ηλικίες, του επιπέδου 18-22 ετών, περίπου σαν τους Φουντούλη και Καπελώνη. Αυτά δύσκολα θα αλλάξουν και αν δεν είναι σταθερά επιχειρηματολογούμενη η τιμωρία της Πολιτείας τότε το μέλλον του φασισμού ή ναζισμού δεν τελειώνει με την καταδίκη απλά μιας εγκληματικής οργάνωσης, και μαζί δεν τελειώνουν ενίοτε τα θύματα. Και για να μη στέκεται κανείς μόνο στην Ελλάδα, μια μεγάλη αιτία της ανάπτυξης παρόμοιων οργανώσεων ειδικά στην Ευρώπη, προέρχεται από το δίπολο Παγκοσμιοποίηση και Λιτότητα της Ε.Ε. Και τα δύο λειτουργούν ανασταλτικά σε χώρες, με ιστορία στα ακραία καθεστώτα. Οι ακροδεξιές οργανώσεις παρελαύνουν, δηλώνουν πλέον και ευρωσκεπτικιστές, κλείνουν σύνορα στην παγκοσμιοποίηση / μετανάστευση και προωθούν μοντέλα εσωτερικής αναμόρφωσης του δικού τους πλούτου. Βήματα πίσω, αλλά τις πταίει… Γελοίο αλλά σημερινό, η πανδημία του κορονοϊού έρχεται να βάλει σε σκέψεις την ιδεά της παγκοσμιοποίησης, λες και αόρατες δυνάμεις πια προσπαθούν να κρατήσουν κάποιες ισορροπίες 

Επί της ακροαματικής διαδικασίας των μελών της Χ.Α., αποδεικνύεται από την αποδοχή των κατηγοριών όλων των υπευθύνων της οργάνωσης ή τους συμμετέχοντες σε αυτήν, ότι παράλληλα αποδέχονται και τη στάση τους και την ιδεολογία τους. Στα ελαφρυντικά που ζητούνται, ένας μόνο δήλωσε μεταμέλεια. Οι υπόλοιποι δεν ασχολήθηκαν καν με τις κατηγορίες και αναζήτησαν τα ελαφρυντικά του σύννομου βίου ή της σύντομης δικαστικής διαδικασίας. Όμως περί της “σύντομης δικαστικής διαδικασίας”, είναι οξύμωρο και το γεγονός ότι μέσα στα χρόνια που όλοι περιμένουν την πολύκροτη αυτή απόφαση, να συμβαίνει και αλλαγή του νομικού πλαισίου περί εγκληματικής οργάνωσης. Και το οποίο έφερε και μεγάλη πολιτική αναταραχή ανάμεσα στα κόμματα, παραιτήσεις και κατηγόριες. Η αλήθεια είναι ότι το momentum δεν βοηθάει την ορθή κρίση του λαού, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί και απορίες για το “σύστημα”.

Αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία, παραπάνω αναφερθήκαμε στην τεκτονική (μασονική) πλευρά των οργανώσεων. Το “δαχτυλίδι” κάπου θα πάει και οι νέοι “Φρουροί της Αχαίας” θα υπάρξουν για τέτοιου είδους οργανώσεις. Το πολιτικό και το πολιτειακό μας σύστημα ολιγώρησε και έπρεπε να μαρτυρήσει ο Παύλος Φύσσας για να κυλήσουν κάποια πράγματα με άλλον τρόπο, πραγματικά λες και πρόκειται για μια θυσία που η μοίρα όρισε να γίνει. Γιατί αλλιώς οι 500.000 ίσως να είχαν γίνει σήμερα περισσότεροι, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη δυναμική σε ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με ιστορικές μνήμες ή πάντα ήταν στην “άλλη πλευρά”, είναι πρόθυμοι “τομεάρχες”, “περιφερειάρχες” και γενικώς άνθρωποι “σφαίρας επιρροής” για να αποκτήσουν δύναμη, είναι νέοι με πολλά προβλήματα που εύκολα είναι προσβάσιμοι γιατί ξαφνικά γίνονται υπολογίσιμοι, είναι οικονομικά αδύναμοι που δεν έχουν λύσεις και βρήκαν μεροκάματο τρόμου, είναι πλέον ακόμα και αυτοί οι κυνηγημένοι πρόσφυγες και μετανάστες που ψάχνουν την ησυχία τους και κάνουν οτιδήποτε για να τη βρουν. Ίσως το πιο τρανό παράδειγμα στην περίπτωση των Αιγύπτιων αλιέων που χτυπήθηκαν από υποστηρικτές της Χ.Α., είναι η συμμετοχή στην ομάδα μιας δεκαοκτάχρονης κοπέλας. Αλλά είναι και ένα μεγάλο μέρος υπόκοσμου που συνεργάζεται, με αντάλλαγμα μέρους των εσόδων από προστασία ή δουλεμπόριο στην Ανθρωπότητα του 2020. Άρα λοιπόν, θα σκεφτεί κανείς βλέποντας το κατηγορητήριο όλων, πρόκειται για μια πολιτικοκοινωνική άποψη ή πρόκειται για μια μεγάλη μπίζνα;

Θα σκεφτεί κανείς λοιπόν στο δια ταύτα, ότι έχουμε μεγάλη υποχρέωση να μαθαίνουμε στα παιδιά μας τι είναι ο σεβασμός αλλά και η αυτοπροστασία, ο έλεγχος αλλά και η αυτοσυγκράτηση, η πειθαρχία του εαυτού μας αλλά και ο διάλογος με επιχειρήματα, τέλος η κοινωνική προσαρμογή αλλά και το κοινό συμφέρον, η αγάπη στους ανθρώπους, στα ζώα, στη ζωή γενικά. Και έχουμε υποχρέωση να τους μαθαίνουμε τουλάχιστον επιγραμματικά τι είναι οι πολιτικές απόψεις και τα πολιτικά συστήματα. Και έχει μεγάλη υποχρέωση η πολιτεία να σέβεται ότι πρεσβεύει ο καθένας, να τον ακούει, αλλά και να του ορίζει τις κόκκινες γραμμές της Δημοκρατικής συμβίωσης των ανθρώπων. Ας μην ξεχνάμε ότι το 45% των Ελλήνων ψηφοφόρων επιλέγει την αποχή και το άκυρο, που κι αυτό έχει την ανάγνωσή του. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουν εκκολαφθεί ήδη οι συνέχειες παγκοσμίως, όσων επέλεξαν να υποστηρίξουν φασιστικά και ναζιστικά ιδεώδη. Αυτό δεν αλλάζει και μάλλον θα μεγαλώσει μελλοντικά όσο η ιστορία ξεχνιέται σιγά σιγά και οι λαοί πιέζονται περισσότερο, αλλά οι κυβερνήσεις και τα κόμματα, όπως και τα μίντια, οφείλουν να μην επιτρέπουν ανακινήσεις καταστάσεων που έχουν απορριφθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία, όπως το ορίζει η Δημοκρατία και το Σύνταγμα μας. Σίγουρα θα υπάρξει μετεξέλιξη, ίσως άλλο όνομα, όπως πολλές φορές έχει γίνει. Για όλα αυτά ας είναι η “ιστορική δίκη” μάθημα κι ας καταγραφούν όλα στο μάθημα της Ιστορίας από αύριο το πρωί.

Αν οφείλουμε κάτι στους επόμενους είναι η Γνώση, γιατί μόνη της η Άποψη είναι κάτι που έχουν επικαλεστεί μεταφορικά όλοι οι ηγέτες μας την περίοδο της κρίσης και μάλιστα μηδενός εξαιρουμένου, αφού η ίδια φράση του Αντώνη Σαμαράκη έχει ακουστεί κατά σειρά από Ευ. Βενιζέλο, Αντ. Σαμαρά, Αλ. Τσίπρα αλλά και Κυρ. Μητσοτάκη: “Πριν την αυγή είναι το πιο βαθύ σκοτάδι”. Κάτι που ο Σαμαράκης το έλεγε με την έννοια της ελπίδας της επόμενης μέρας φυσικά, όμως έτσι κλείνουμε με αυτό δανειζόμενοι και με τη μεταφορική του έννοια. Γιατί δημιουργούμε άποψη από κάτι που διαβάζουμε ή μας λένε και όχι από πραγματικές καταστάσεις που ενέχουν γνώση (και άρα μας επιτρέπεουν να έχουμε γνώμη), όπου Άποψη είναι το σκοτάδι που προσφέρεται πριν από κάθε λογής Αυγή…