Η Μελίνα Κανά δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Πλησιάζοντας τα 30 χρόνια δισκογραφίας, έχει καταφέρει να είναι, όχι απλά αγαπητή στο ευρύ κοινό, αλλά να είναι η πλέον ξεχωριστή ερμηνεύτρια ενός πραγματικά απαιτητικού ακροατηρίου.
Η Πρώτη Γνωριμία…
Η γνωριμία μου με την ερμηνεύτρια Μελίνα Κανά, έγινε τυχαία και με έναν μάλλον χιουμοριστικό τρόπο.
Παρόλο που αγαπούσα το ρεπερτόριο που η ίδια εκπροσωπούσε, την ίδια δεν είχε τύχει να την ανακαλύψω ουσιαστικά, και απλά γνώριζα τα πιο γνωστά τραγούδια της.
Ήταν λοιπόν τέλη Δεκέμβρη του 2010, όταν ένα φιλικό μου ζευγάρι, θέλοντας να μου κάνουν ένα «προξενιό», μου ανακοίνωσαν ότι έκλεισαν τραπέζι για να δούμε τη Μελίνα.
Τότε είχα αντιδράσει, αφού η διάθεση εκείνων των ημερών ήταν υπέρ του να πάμε στο σχήμα Βίσση-Ρουβάς.
Η κράτηση όμως είχε ήδη γίνει και εγώ, λόγω του «προξενιού» ακολούθησα.
Και έκανα το καλύτερο, αφού το «προξενιό» μπορεί να μην πέτυχε, εκείνο όμως το βράδυ ανακάλυψα και πραγματικά αγάπησα τη Μελίνα!
Το ίδιο κιόλας βράδυ, αφού είχα γοητευτεί τόσο από την ίδια, ξεκίνησα να ψάχνω όχι μόνο τη δισκογραφία της, αλλά και οτιδήποτε την αφορούσε, έχοντας καταλάβει πως θα με απασχολήσει μουσικά για πολλά χρόνια.
Η Μελίνα, ο Θανάσης, ο Σωκράτης και οι άλλοι…
Στο άκουσμα του ονόματος της Μελίνας, οι περισσότεροι ίσως αυθόρμητα , να σκεφτούμε και τους Θανάση Παπακωνσταντίνου και Σωκράτη Μάλαμα. Ναι, η ίδια συνδυάστηκε πολύ με τους συγκεκριμένους δημιουργούς και όχι άδικα. Ευτύχησε να είναι η ιδανική ερμηνεύτρια μερικών από των καλύτερων τραγουδιών τους, τόσο σε προσωπικούς της δίσκους όσο και σε δικούς τους.
«Αερικό, Όταν τραγουδάω, Έρημα κορμιά, Βάλε κρασί, Να βάλω τα μεταξωτά, Λένε, Μιλώ για σένα, Βραδινές περιπολίες, Μοιραία, Φειρούζ, Πλάνα ξενιτιά, Μαλαματένια μου ζωή, Αλεξάνδρα» μερικά μόνο από τα τραγούδια που δεν γράψανε απλά την δική τους ιστορία, αλλά κερδίσανε άνετα το στοίχημα της διαχρονικότητας.
Ανακαλύπτοντας όμως ουσιαστικότερα την Κανά, έμεινα έκπληκτος, και από τις σπουδαίες συνεργασίες, τα πολλά «κρυφά» τραγούδια, αλλά και την άνεση της να μεταπηδά από το έντεχνο στο έθνικ, από το λαικό στο παραδοσιακό και όχι μόνο.
Της εμπιστεύονται τραγούδια σπουδαίοι συνθέτες, όπως ο Ν.Μαμαγκάκης, ο Ν.Ξυδάκης, η Λένα Πλάτωνος, ο Χ.Νικολόπουλος, ο Π.Θαλασσινός, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, ο Στάμος Σέμσης κλπ.
Η Μελίνα δεν είναι μια ερμηνεύτρια, πιστή σε ένα συγκεκριμένο ύφος τραγουδιού, αλλά το δίχως άλλο, πιστή στο πάντα καλό τραγούδι.
«Άρνηση, Με δυο ευχές, Τυφλές ελπίδες, Μάσκα, Ξύπνησα νωρίς, Αγριεμένοι χρόνοι, Ανάβω μια φωτιά, Αχ να περάσει ο πυρετός, Ούτε μέση ούτε άκρη”. ” Έλα να σε δω, Μια μάνα που χε ένα γιο, Κόλλα λευκή, Τα λάφυρα της νύχτας, Οι δύο, Μήδεια» και πόσα ακόμα τραγούδια θα μπορούσα να αναφέρω. Απόδειξη ότι η Μελίνα Κανά, δίκαια έχει μια θέση στις ελληνίδες ερμηνεύτριες με το σπουδαιότερο ρεπερτόριο.
Μια ξεχωριστή αναφορά, στη συμμετοχή της στο δίσκο «Ιερός πόνος» της Λένας Πλάτωνος και του Γιώργου Χρονά.
Είναι μια από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του λεγόμενου «έντεχνου» ρεπερτορίου, και όταν η ίδια νιώθει την ανάγκη, προσεγγίζει το αυθεντικό λαικό τραγούδι, με δίσκους των Χρήστου Νικολόπουλου και Θοδωρή Παπαδόπουλου. Δε θα διστάσει να «εγκαταλείψει» για λίγο τις μουσικές σκηνές και να βρεθεί σε μεγάλες πίστες. Έχοντας στο πλευρό της τον Δ.Μητροπάνο, τη Γλυκερία, τον Κ.Μακεδόνα, το Δ.Μπάση, προκαλώντας μεγάλη έκπληξη στο κοινό, που δεν αγκαλιάζει συχνά τέτοιες κινήσεις.
Για ένα διάστημα, για προσωπικούς λόγους, θα απέχει από τα πράγματα. Η επιστροφή της γίνεται σε χώρους που την αγάπησε το ευρύ κοινό, το οποίο δείχνει πως δεν έπαψε ποτέ να είναι στο πλευρό της, ακόμα και αν δισκογραφικά η παρουσία της τα τελευταία χρόνια είναι περιορισμένη μεν, και πάλι σημαντική δε.
Οι δίσκοι που λάτρεψα
Όσο περνούσανε τα χρόνια, δέθηκα και ξεχώρισα 2 δίσκους της, οι οποίοι ενώ βγάλανε επιτυχίες , αισθάνομαι πως δεν μνημονεύονται όπως τους αξίζει.
Ο πρώτος είναι τα «Αρώματα αντί για ναφθαλίνη» που κυκλοφόρησε το 1994, από τη Lyra.
Πρόκειται για ένα δίσκο με λαικά κυριώς τραγούδια, με το χρώμα του παλιού κλασσικού λαικού. Συνθέτες είναι οι Θοδωρής Παπαδόπουλος και Θανάσης Παντελής.
Είναι μια δουλειά, όπου και τα 13 τραγούδια, ένα προς ένα είναι εξαιρετικά και θεωρώ αδικημένα.
«Χάρτης, Εγκατάλειψη, Έχω ένα φίλο, Μεθώ και ταλαντεύομαι, Στον ίσκιο της αγάπης σου, Λόγια τσιγάρα, Του Χριστάρα» μερικά από τα πιο αγαπημένα μου.
Ο δεύτερος δίσκος που αγαπώ εξίσου, κυκλοφόρησε το 2001, με τίτλο το όνομα της Μελίνας,ενώ επανακυκλοφόρησε το 2009 με τίτλο «Γέλα ψυχή μου».
Πρόκειται για ένα δίσκο που αγαπώ και θαυμάζω ιδιαίτερα.
Στα 12 τραγούδια του δίσκου, θα γίνει ένα τολμηρό πάντρεμα, ηλεκτρικού,λαικού και παραδοσιακού ήχου. Ένα πάντρεμα που ίσως ακούγεται αταίριαστο, όμως το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει την τόλμη των υπευθύνων.
Το «Γέλα ψυχή μου» είναι η μεγάλη επιτυχία του δίσκου, αλλά επίσης τραγούδια όπως «Το μαγαζί, Τι μου ζητάς, Σβούρα, Οι αγάπες μου, Χάος, Η ακροβάτισσα» ξεχωρίζουν και αγαπιούνται. Και αν δεν τα ξέρετε, επιτρέψετε μου να σας τα προτείνω.
Γιατί λάτρεψα τη Μελίνα…
Με τη Μελίνα, τα τραγούδια και τη φωνή της, δε με συνδέουν παιδικές αναμνήσεις, ούτε κρεπάλες των φοιτητικών χρόνων.
Η Μελίνα άργησε να μπει στη ζωή μου, αλλά ήρθε ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε.
Ήρθε εκεί γύρω στα 30, που αρχίζουμε και “ξανασυστηνόμαστε” με τον ίδιο μας τον ευατό και τους γύρω μας. Και τα δικά μου τα 30, συμπέσανε παράλληλα και με όλη αυτήν την κρίση την ανθρωπιστική και κοινωνική.
Ναι, τη Μελίνα την αγαπάω πια,λίγο παραπάνω, από άλλες αγαπημένες μου φωνές.
Ήταν «δίπλα μου», σε στιγμές θυμού, οργής και απογοήτευσης και οι γαλήνιες ερμηνείες της, λειτουργούσανε μέσα μου, σαν ηρεμιστικό. Πάλι δίπλα μου, σε στιγμές αισιοδοξίας και ελπίδας.
Λάτρεψα αυτήν την σεμνή εώς και συνεσταλμένη παρουσία της, στα δεκάδες live που την απόλαυσα. Την έβλεπα να πειραματίζεται, να επανασυστήνει τραγούδια και την θαύμαζα.
Πάντα διακριτική, με σοβαρό λόγο στις συνεντεύξεις της και με ένα χιούμορ, εκείνο το μαύρο των διδύμων, που σε αφήνει έκπληκτο όταν το χρησιμοποιεί.
Ναι, την αγαπώ πολύ τη Μελίνα, γιατί έκανε μια καριέρα με διαρκείς ανατροπές, γιατί επέλεξε ένα ρεπερτόριο δύσκολο αλλά πάντα επίκαιρο, και γιατί ερμήνευε ακόμα και τα πιο «θυμωμένα» τραγούδια της, με μια σπάνια ηρεμία.
Την αγαπώ, διότι τη μία και μόνη φορά, που θέλησα να της μιλήσω από κοντά, δεν ανέτρεψε καθόλου την εικόνα του ευγενούς και γλυκού ανθρώπου που είχα, αντίθετα την μεγένθυνε.
Την αγαπώ, διότι όταν άρχισα να ανακαλύπτω εκ νέου τον ίδιο μου τον ευατό, η ίδια είχε τραγουδήσει ότι αισθανόμουνα. «Μες την καρδιά μου ανατολή και στο μυαλό μου η δύση, θέλω ένα κόσμο πιο απλό, όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, γέλα ψυχή μου,του παράδεισου ο δρόμος απ το χάος περνά»και όχι μόνο.
Και για να κλείσω ελαφρώς εύθυμα, όπως και ξεκίνησα.
Μιας και είμαστε γεννημένοι την ίδια μέρα με την Μελίνα,την αγαπώ διπλά, διότι τραγούδησε και εκτιμώ πως πίστεψε εξίσου δυνατά με μένα, την μεγαλύτερη αλήθεια μου..
ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, ΚΙ ΑΣ ΤΕΡΜΑΤΙΖΩ ΔΕΥΤΕΡΟΣ… (από το τραγούδι «Σβούρα»)
