Η Αγγέλω Σφέτσου είναι μία ξεχωριστή ερμηνεύτρια της νέας γενιάς. Με αφορμή το καινούργιο της τραγούδι με τίτλο «Ουράνιο τόξο» σε μουσική του Σταύρου Σιόλα και στίχους του Παναγιώτη Στράκαρη έρχεται σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο The Look.Gr
Ένα «Ουράνιο Τόξο» έδωσε με τα μουσικά του χρώματα μια άλλη οπτική στη μουσική των ημερών. Μιλήστε μας για τη νέα σας κυκλοφορία.
Το συγκεκριμένο τραγούδι έχει μία σπάνια ιδιαιτερότητα, η οποία είναι πως πρώτα γράφτηκε η μουσική και ύστερα ο στίχος. Η ευαισθησία λοιπόν του Σταύρου Σιόλα ώθησε τον Παναγιώτη Στράκαρη να γράψει και τον αντίστοιχο στίχο, με έναν εξίσου ευαίσθητο και αισιόδοξο τρόπο. Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ όταν το άκουσα, που μπήκα στο στούντιο, το έγραψα με την πρώτη και βγήκα να το ακούσουμε. Ήταν ήδη «έτοιμο». Νομίζω πως το Ουράνιο Τόξο είναι η επιτομή της χημείας της μουσικής μας ομάδας.
Σταύρος Σιόλας και Παναγιώτης Στράκαρης, οι δημιουργοί του τραγουδιού. Τι αισθάνεστε γι’ αυτή τη συνεργασία;
Αισθάνομαι τύχη, ασφάλεια και αγάπη. Είναι σημαντικό να νιώθεις με τον ίδιο τρόπο που νιώθουν και οι συνεργάτες σου απέναντι στα πράγματα, γιατί δε χρειάζεται να πεις πολλά.
Το Ουράνιο τόξο και ο Άνθρωπος. Πως εκλαμβάνετε αυτό το φυσικό φαινόμενο αναφορικά με την ανθρώπινη φύση;
Δεν έχω συναντήσει ποτέ κάποιον άνθρωπο που να μην εντυπωσιάζεται από αυτό το φυσικό φαινόμενο. Άλλωστε εκατοντάδες μύθοι έχουν ειπωθεί για το Ουράνιο τόξο, για το θησαυρό που κρύβεται στην άκρη του, για τους μονόκερους και άλλα πολλά. Αν μη τι άλλο, σηματοδοτεί την αισιοδοξία και το «τέλος καλό, όλα καλά!». Μόνο και μόνο που το βλέπουμε αλλά δεν μπορούμε να το αγγίξουμε, το καθιστά μαγικό.
«Αγοράζω ελπίδες και τις κάνω ευχές». Με αυτά τα λόγια ξεκινά το τραγούδι. Αλήθεια οι ελπίδες τι αντίτιμο έχουν;
Αναλόγως το πόσο και για τι ελπίζει κάποιος. Εάν η ελπίδα συμπορεύεται με την προσπάθεια, οι πιθανότητες είναι με το μέρος μας. Εάν πάλι όχι, το αντίτιμο μπορεί να μην είναι αυτό που θα επιθυμούσαμε. Σίγουρα όμως οι ευχές πάνε πάντα χέρι χέρι με την ελπίδα.
Ένα πρωινό ποιες αναπολήσεις μπορεί να φέρει στη μνήμη σας;
Το τελευταίο διάστημα που έχει φτιάξει ο καιρός, το μυαλό μου γυρνάει συνέχεια στις συναυλίες, σχεδόν εμμονικά. Σκέφτομαι πως πριν την πανδημία, το Μάιο ξεκινούσαμε τις εξωτερικές παραστάσεις, αλλά και τις μέρες που έπαιζαν άλλοι συνάδελφοι μαζευόμασταν και πηγαίναμε. Η διαδικασία της προσμονής ξεκινούσε ήδη από τον πρωινό καφέ.
Το «Ουράνιο τόξο» αποτελεί το δεύτερο single από το ολοκληρωμένο album που οσονούπω θα κυκλοφορήσει στις αρχές του Φθινοπώρου. Με ποια υλικά είναι φτιαγμένος αυτός ο δίσκος; Μπορείτε να μας αποκαλύψετε κάποιες εκπλήξεις που πιθανόν περιέχει;
Τα υλικά του δίσκου ήταν κάπως προσυμφωνημένα ξεκινώντας το εγχείρημα, χωρίς να χρειαστεί να συζητηθούν. Υπήρχε σεβασμός και θαυμασμός από και προς όλες τις κατευθύνσεις, που νομίζω πως είναι και το σημαντικότερο υλικό. Προχωρώντας συμφωνήσαμε στο φυσικό ήχο, στα παραδοσιακά όργανα, στην κοινή μας αγάπη για την άμεση σχέση μουσικού και οργάνου χωρίς την παρεμβολή ηλεκτρονικών μέσων. Θα μου επιτρέψετε όμως τις εκπλήξεις να τις κρατήσω για το τέλος!
Προηγήθηκε μια υπέροχη μπαλάντα («Βρες έναν τρόπο») πριν κάποιους μήνες. Εκεί ένας στίχος του Πόλυ Κυριάκου λέει «Κάποτε ήμουν εσύ». Τρεις λέξεις που συνηγορούν στην ένωση 2 ψυχών. Έχετε νιώσει αυτό που μαρτυρεί ο στίχος;
Η αλήθεια είναι πως έχω εκλάβει αυτόν το στίχο κάπως διαφορετικά. Όπως όταν για να ικανοποιήσουμε κάποιον άλλο, αλλοτριώνουμε τον εαυτό μας και τον προσαρμόζουμε στις ανάγκες του άλλου ατόμου, περιμένοντας να το εκτιμήσει. Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε ζήσει μια τέτοια κατάσταση, μέχρι να «βρούμε έναν τρόπο» να φύγουμε και να εκτιμήσουμε την ετυμολογία της λέξης «Άτομο», αυτό που δεν κόβεται, δε χωρίζεται.
Τα τελευταία χρόνια ο χώρος του καλού τραγουδιού είχε σημαντικότατες και ξαφνικές απώλειες, τόσο από πλευράς σύνθεσης και στίχου όσο και ερμηνείας. Αυτό το σημαντικό κενό μπορεί εύκολα να αναπληρωθεί από τη νέα γενιά;
Το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι η απώλεια κάποια στιγμή, αυτός είναι ο κύκλος. Η κάθε νέα γενιά δε δημιουργεί για να αναπληρώσει αυτούς που έφυγαν, δημιουργεί γιατί έτσι αισθάνεται ότι πρέπει να κάνει και δημιουργεί βάσει των δικών της βιωμάτων, των δικών της τεχνικών μέσων. Επιτρέψτε μου εδώ να αναφέρω ότι γεννιούνται πολλά όμορφα πράγματα από τη νέα γενιά, τα οποία είναι μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας και παρόλα αυτά δεν ακούγονται γιατί τα ραδιόφωνα βγάζουν 365 μέρες του χρόνου παίζοντας μια playlist 280 τραγουδιών των «ξαφνικών απωλειών» που αναφέρατε.
Από την άλλη όλη αυτή η ακυρωτική, θα την προσφωνούσα, στάση για δημιουργία πολλών τραγουδιστών να αναπαράγουν τραγούδια που σφράγισαν το χρόνο δεν εμπεριέχει και τον αυτοχειριασμό της προσωπικής δημιουργίας; Θα ‘θελα την τοποθέτησή σας επ’ αυτού.
Σαφώς. Όλοι μας έχουμε «ζηλέψει» τραγούδια και έχουμε ευχηθεί να τα είχαμε τραγουδήσει εμείς, αλλά είναι πολύ λεπτή η γραμμή μεταξύ του «λέω το τάδε αγαπημένο μου τραγούδι σε ένα λάιβ» και του «ηχογραφώ εκ νέου το τάδε αγαπημένο μου τραγούδι γιατί αισθάνομαι ασφαλής επειδή είναι ήδη επιτυχημένο». Πρώτα απ’ όλα μπαίνει κάποιος άμεσα σε σύγκριση με το πρωτότυπο και δεύτερον προσπαθεί να αποδείξει μια υπεραξία η οποία σπάνια αποδεικνύεται. Είναι ένας χαμένος αγώνας και σπάνια έχει θετικά αποτελέσματα. Κατά τη γνώμη μου είναι σαφώς καλύτερο να καταναλώσεις όλη σου την ενέργεια προσπαθώντας να ακουστεί ένα καινούριο δημιούργημα και όπου φτάσει, παρά να την καταναλώσεις προσπαθώντας να πείσεις πόσο καλή «ανακαίνιση» έκανες.
Η πανδημία έχει αλλάξει την καθημερινότητά μας. Ποια είναι τα πρώτα πράγματα που θα κάνετε μετά τη λήξη όλων αυτών των περιορισμών;
Ειλικρινά δεν ξέρω. Αισθάνομαι μουδιασμένη και νομίζω ότι θα μου χρειαστεί κάποιος χρόνος μέχρι να προσαρμοστώ και να κάνω σχέδια. Σίγουρα πάντως ένα από τα πρώτα είναι να μπω στο καράβι και να πάω στην Άνδρο.
Τα επόμενα σχέδια σας πέρα από την ολοκλήρωση του δίσκου, τι περιλαμβάνουν;
Να επαναπρογραμματίσω την εργασιακή μου λειτουργία την οποία στερήθηκα τον τελευταίο χρόνο.
