Ο Χρήστος Γεροντίδης σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο The Look
Ο Χρήστος Γεροντίδης είναι ένας από τους σπουδαιότερους λαϊκούς ερμηνευτές, των τελευταίων ετών. Και δεν είναι μόνο δική μου άποψη αυτή.
Είναι του Σταμάτη Κραουνάκη, που του έγραψε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο «Ο Τίγρης».
Είναι της Δήμητρας Γαλάνη, που συμμετέχει με 3 τραγούδια στο δίσκο.
Είναι του Φοίβου Δεληβοριά, όπου επίσης του έχει χαρίσει ένα σπουδαίο τραγούδι.
Συναντηθήκαμε, στις πρόβες για τη νέα παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη «Τ’ αηδόνια του χειμώνα», όπου ξεκινά στις 22/12 στο ‘Αλσος.
Αρχικά θέλω να σου πω, ότι τρελαίνομαι με το επίθετο σου. Σατανίδης, πολύ τολμηρό (γέλια).
Ξεκινάμε όπως ακριβώς ήθελα. Διότι έχω παρατηρήσει, πως είσαι ένας άνθρωπος με χιούμορ. Είναι κάτι που το είχες πάντα; Διότι πολλοί άνθρωποι, που έχουν περάσει δύσκολα στη ζωή τους, το εφευρίσκουν, ως άμυνα.
Από παιδάκι ήμουν πάντα ο ταραξίας της γειτονιάς. Μπορεί να έστηνα μια παράσταση, να πείραζα τους γύρω μου. Όμως συμφωνώ σε αυτό που λες, πως για πολλούς ανθρώπους είναι μια άμυνα. Ανοίγουμε μια πόρτα και ανακαλύπτουμε πως έχουμε χιούμορ, που ίσως δεν το είχαμε ανακαλύψει. Και επειδή τα παιδικά μου χρόνια, δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολα, ήταν σωτήριο για μένα. Γι αυτό και πήγα και σε δραματική σχολή. Με έσωσε. Διότι στην εφηβεία ήμουν πιο κλειστό παιδί. Με επηρέαζε βέβαια, και η κουλτούρα της μουσικής που άκουγα τότε.
Τι μουσική άκουγες;
Ασταμάτητα άκουγα «Διάφανα Κρίνα», Dark wave, Gothic κλπ, οπότε αναγκαστικά ήμουν πιο κλειστός και με «πήγαινε» η μουσική κουλτούρα.
Ήσουν από τα παιδιά που μάζευες βινύλια, να έχεις συλλογή;
Εννοείται. Και δίσκους και βιβλία. Και μάλιστα τις πιο συλλεκτικές εκδόσεις. ‘Όμως, εκτός από αυτά που σου ανάφερα, άκουγα παράλληλα και Χατζηδάκι και Θεοδωράκη. Ήρθανε μόνα τους αυτά τα ακούσματα. Τι εννοώ. Έμενα σε μια λαϊκή γειτονιά, όπου κάθε Κυριακή, ξύπναγα από τον γείτονα ακούγοντας Καζαντζίδη και όχι μόνο. Οπότε από μικρός έμαθα και το λαϊκό τραγούδι.
Όμως φαντάζομαι, πως δε αγόραζες από μόνος σου δίσκους με λαϊκά τραγούδια ως έφηβος.
Όχι. Αλλά όταν άρχισα να ψάχνομαι περισσότερο αγόραζα Χατζηδάκι. Αλλά αυτό, επειδή άκουγα ροκ μουσική, ξεκίνησε από το δίσκο «Reflections». Ήξερα φυσικά τη μουσική του, κυρίως μέσα από τις ελληνικές ταινίες, αλλά αυτός ο δίσκος ήταν για μένα μια αποκάλυψη.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ιστορία, του πως γνωρίζεις τον Σταμάτη Κραουνάκη και πως στην ουσία, σε παροτρύνει να ασχοληθείς με την υποκριτική.
Ναι. Δούλευα για αρκετά χρόνια ως ασφαλιστής, και μέσα από μια σύσταση γνώρισα τον Σταμάτη. Είχα άγχος για το πως θα τον έπαιρνα τηλέφωνο, αλλά ενδιαφερότανε για μια ασφάλεια. Συναντηθήκαμε, άρχισα να του λέω για τα ασφαλιστικά, και όπως μιλάγαμε, μου λέει «Εσύ πρέπει να γίνεις ηθοποιός». Η αλήθεια είναι πως το σκεφτόμουν, απλά είχα ήδη φτάσει 24 ετών και θεώρησα πως ίσως να ήταν αργά. Όμως ναι, με έκαναν τα λόγια του να το σκεφτώ πιο σοβαρά και τον άκουσα.
Πάντως, επειδή έχω υπάρξει για χρόνια πωλητής σε μεγάλη εταιρία και είχα και εγώ λίγο το «μικρόβιο» της υποκριτικής, θεωρώ πως όσοι κάναμε τέτοιες δουλειές, αν θέλαμε να είμαστε επιτυχημένοι, στην ουσία παίζαμε για ώρες θέατρο. Έπρεπε πάντα να «μεταμορφωνόμαστε», ανάλογα με τον εκάστοτε πελάτη.
Όντως, είχε μια προετοιμασία ψυχολογική, για το πως θα συναντήσεις έναν νέο πελάτη, πως θα τον πείσεις για αυτό που κάνεις. Κάτι που συμβαίνει και όταν ετοιμάζεσαι για μια παράσταση, να πείσεις το κοινό από κάτω. Πάντως, όταν πήρα την απόφαση να πάω σε δραματική σχολή, το έκανα αρχικά για να μη μου μείνει απωθημένο. Δεν ήταν μόνο τα λόγια του Σταμάτη που με ώθησαν να το κάνω. Ήδη το σκεφτόμουν και μάλιστα είχα φίλους που επέμεναν να ασχοληθώ με το τραγούδι. Όπως σου είπα και πριν, από παιδάκι έστηνα παραστάσεις στη γειτονιά. Είχα και ένα φίλο ηθοποιό και λάτρευα να πηγαίνω να βλέπω τις πρόβες του. Ώρες ατέλειωτες παρακολουθούσα και τελικά ξαφνικά, πήρα την απόφαση να το κάνω.
Είχες ήδη 16 χρόνια στο χώρο, αλλά τα τελευταία δύο, συστήθηκες στο ευρύ κοινό και με πολύτιμες «ευλογίες». Κραουνάκης, Δεληβοριάς, Δήμητρα Γάλανη…
Ευγνώμων. Θα ήθελα να πω για τη Δήμητρα Γαλάνη, πως τη θεωρώ από τις μεγαλύτερες καλλιτέχνιδες που πέρασαν ποτέ από την Ελλάδα. Τεράστια τιμή και τεράστιο δώρο αυτή η συνεργασία μαζί της.
Είναι γνωστό, πως η Δήμητρα Γαλάνη, βοηθά μεγαλόψυχα νέους ανθρώπους, αρκεί να υπάρχει και μεγάλο ταλέντο.
Είναι ένας θησαυρός αυτή η γυναίκα. Να την έχει ο Θεός καλά. Όπως και τον Σταμάτη φυσικά και το Φοίβο. Η πρώτη μου εμφάνιση στη δισκογραφία, γίνεται το 2018. Συμμετείχα στο δίσκο του Σταμάτη «Duende», και μάλιστα ήταν και αρκετά δελεαστική αυτή η εμπειρία, διότι ήταν σε κλασσικό τρόπο γραφής του Σταμάτη, ενώ εγώ είμαι λαϊκός τραγουδιστής. Μετά ακολούθησε το τραγούδι του Φοίβου «Ο Παίχτης», που αγαπήθηκε πολύ.
Έχοντας λοιπόν, αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες να σε στηρίζουν στο δισκογραφικό σου ξεκίνημα, το μέλλον σου πως το φαντάζεσαι;
Αρχικά χαίρομαι, γιατί θεωρώ πως ο «Τίγρης» πάει πολύ καλά, χωρίς να είναι ένας, ας πούμε εμπορικός δίσκος. Το επόμενο σκαλί για μένα είναι να κάνω live μόνος μου, κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ. Όσον αφορά τραγούδια, δοκιμάζω ήδη διάφορα, αλλά ακόμα είναι νωρίς.
Όταν ξεκίνησε η δημιουργία του δίσκου σου, αν κάποιο τραγούδι δε σου άρεσε, θα έλεγες «όχι αυτό» στον Κραουνάκη;
Πάντα μιλάμε ειλικρινά. Έχουμε αναπτύξει μια σχέση φιλική, πατρική, επαγγελματική. Είναι οικογένεια για μένα. Λέω πάντα τη γνώμη μου και με ακούει πολλές φορές. Πχ στο δίσκο του «Γιορτή στα σπίτια», είχα πει ένα τραγούδι του, τα «Καράβια». Ήθελε να πω ένα ακόμα και όταν το άκουσα, του είπα «Σταμάτη, αυτό δε μου πάει, πρέπει να το πεις εσύ». Και τώρα στις πρόβες, αν κάτι νιώθω πως δε μου αρέσει, το συζητάμε. Οι παραστάσεις στήνονται ομαδικά. Με το Σταμάτη έχουμε πλήρη ελευθερία όλοι.
Όσοι αγαπάμε τη δισκογραφία, ξέρουμε πως περνάει χρόνια τώρα μεγάλη κρίση. Λειτουργούν αυτόνομα τα singles, ενώ ακόμα και μεγάλοι ερμηνευτές, που κάποτε βγάζανε δίσκο κάθε χρόνο, κάνουν πια σπάνια ολοκληρωμένες κυκλοφορίες. Σε προβληματίζει αυτή η κατάσταση? Διότι και με τους δίσκους χτίστηκαν ρεπερτόρια και μπόρεσαν να μείνουν τραγούδια στην ιστορία.
Θα σου πω ειλικρινά. Τόσα χρόνια λειτουργούσα ως ένας ηθοποιός που τραγουδάει στις παραστάσεις. Δεν περίμενα να κάνω δική μου δισκογραφία. Ακόμα και τώρα, το να σκέφτομαι σαν επαγγελματίας τραγουδιστής, μου είναι κάτι πρωτόγνωρο. Σε σχέση όμως με αυτό που λες, τώρα το αντιλαμβάνομαι σιγά σιγά. Το ότι έχω έναν ολοκληρωμένο δίσκο είναι δώρο. Από την άλλη, βλέπω πως κάθε φορά που θα βγάλουμε ένα video clip, είναι σαν να ξαναβγαίνει ο δίσκος. Έχει αλλάξει και ο τρόπος ακρόασης. Λειτουργούν οι πλατφόρμες. Με χαροποιεί όμως η επιστροφή του βινυλίου. Κακά τα ψέμματα, είναι αλλιώς το φυσικό προϊόν. Στο δικό μας δίσκο, το εξώφυλλο έχει ένα εικαστικό της Τζίνας Παπαδοπούλου. Φαντάσου πως αυτό θα φαίνεται στο βινύλιο.
(Σε αυτό το σημείο, έχουμε μια ευχάριστη διακοπή, για αγκαλιές και φιλιά με την Πένυ Ξενάκη, η οποία συμμετέχει στις παραστάσεις).
16 χρόνια λοιπόν, μαζί με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Σπείρα Σπείρα. Χτυπάει το τηλέφωνο σου ξαφνικά, και έχεις μια πρόταση συνεργασίας, από κάποιον ερμηνευτή, που βρίσκεται σε μεγάλες πίστες. Πως θα αντιδρούσες? Θα ήσουν ανοιχτός να βρεθείς σε άλλους χώρους;
Δε βάζω ταμπέλες και αν η πρόταση είχε ενδιαφέρον, θα πήγαινα. Όμως, ως αυτός ακριβώς που είμαι. Δε θα άλλαζα τίποτα από εμένα.
Έχεις περάσει και από το παιδικό θέατρο…
Έχω κάνει αρχικά 6 χρόνια παιδικό θέατρο με έργα του Σταμάτη και της Λίνας Νικολακοπούλου. 2 έργα, από 3 χρόνια το καθένα. Παιδικά μουσικά παραμύθια, με ελάχιστη πρόζα. Ήταν από τις πρώτες μου δουλειές, πριν μπω στην κλασική Σπείρα Σπείρα. Είχε φτιάξει μια ξεχωριστή ομάδα τότε και εκεί εντάχθηκα εγώ. Είναι από τις πιο δύσκολες εμπειρίες μου. Είναι ιδιαίτερο θέμα πως θα διαχειριστείς τα παιδιά, αλλά και από θέμα σκηνοθεσίας του Σταμάτη. Ήταν ιδιαίτερα αυστηρός και είχε χίλια δίκια, γιατί έπρεπε να είμαστε πολύ συγκεκριμένοι στο τι κάνουμε.
Η πιο εύκολη και η πιο δύσκολη στιγμή, στην μέχρι τώρα πορεία σου;
Η πιο δύσκολη, ήταν μέσω covid, όπου έχασα 5 δουλειές. Εκεί γύρισα πάλι σε δουλειά γραφείου, όπου και παραμένω, γιατί όλα τα πράγματα αλλάξανε από τότε. Η καλύτερη στιγμή για μένα, ήταν όταν βρέθηκα σε μια ιστορική παράσταση, στο «Αυτά που κάψαν το σανίδι», όπου με επέλεξε ο Σταμάτης από οντισιόν. Είχα αυτήν την εμπειρία και τύχη, όχι μόνο να βρεθώ στο Ηρώδειο, αλλά και να βρεθώ δίπλα σε τόσο σπουδαίους ηθοποιούς και τραγουδιστές. Έμαθα πολλά από αυτή την παράσταση, από τις πρόβες. Στην παράσταση είχα την τιμή να βγάζω στην υπόκλιση τη Ζωή Φυτούση. Είχαμε μιλήσει λίγο παραπάνω και θυμάμαι μου είχε πει να έχω «κουράγιο και δυνατό στομάχι». Υπέροχη και απίστευτα ευγενική προσωπικότητα.
«Στο φιατάκι μου χωράνε μόνο δύο» (στίχος από το τραγούδι : Δεσμός). Στο δικό σου «φιατάκι» για το πιο ονειρεμένο σου ταξίδι, ποιον θα επέλεγες για συνοδηγό;
Σατανική ερώτηση (γέλια). Θα έπαιρνα ένα άτομο που υπάρχει…
«Η Λουζεριά είναι ασθένεια βαριά». Πως αντιμετωπίζεις τέτοιους ανθρώπους, που φέρουν αυτό το «μικρόβιο»;
Έχω πολλούς γύρω μου. Κάποτε στεναχωριόμουν πολύ, τώρα πια γελάω και προσπερνάω τέτοιους ανθρώπους.
Νέα παράσταση «Τα αηδονάκια του χειμώνα». Τι θα δούμε φέτος στο νέο αυτό εγχείρημα;
Οπωσδήποτε νέα τραγούδια και θα είναι πιο θεατρικό όλο το θέαμα, σε σχέση με το περσινό. Πιστεύω θα σας αρέσει περισσότερο η φετινή παράσταση. Επίσης σύντομα θα γυριστεί ένα νέο video clip, για το τραγούδι «Στο Πέραμα», σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους Κώστα Τσιούφη. Το Πέραμα είναι ο τόπος μου. Θα σκηνοθετηθεί από τον Κώστα Αυγέρη και ευχαριστώ εκ των προτέρων, το δήμαρχο Περάματος, τον κύριο Λαγουδάκο, όπου θα μας βοηθήσει στην ξενάγηση του Περάματος και σε διάφορα μέρη, όπου έχουν ενδιαφέρον.
Το πιο αγαπημένο σου τραγούδι;
Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση. Τι να πρωτοεπιλέξεις? (Μετά από αρκετή σκέψη)… «Τρεις Αγγέλοι».
