Η Ελεάννα Ζεγκίνογλου, η σπάνια αυτή φωνή που ξεχωρίζει στην ελληνική δισκογραφία σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο The Look.Gr.

 

 

 

Πρίν λίγο καιρό κυκλοφόρησε ένα νέο single μέσα από το ogdoo, ένα τραγούδι που σε αιχμαλωτίζει κατευθείαν. Το “Ήρθες μα δεν είχες τι να πεις”, είναι μια πρώτη γεύση από το νέο cd της που σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει και ομολογουμένως θα εντυπωσιάσει. Ετοιμόλογη, με οξύ πνεύμα, μέσα από τις διεξοδικές απαντήσεις που μας έδωσε στην συνέντευξη που μας παραχώρησε καταλαβαίνει κανείς ότι αυτή η ερμηνεύτρια έχει  τη μουσική φλέβα που την κάνει να συναρπάζει. 

 

 

  1. “Ήρθες μα δεν είχες τι να πεις”, προάγγελος του νέου άλμπουμ από το ogdoo. Πως αισθάνεστε γι’ αυτή τη σύμπραξη με τον καταξιωμένο Πόλυ Κυριάκου στη δημιουργία του τραγουδιού;

Αναμφίβολα , τα συναισθήματα είναι πολλά και σύνθετα καθώς πλησιάζει η κυκλοφορία αυτών των νέων τραγουδιών . Αισθάνομαι όμως πάνω απ’όλα ευγνωμοσύνη. Με τον Πόλυ μας συνδέει ένα τραγούδι από το πρώτο album , το “Κανένας Δεν Ξεφεύγει Απ’ Την Αγάπη” το οποίο στάθηκε η απαρχή για την πρώτη μας συνεργασία , αλλά και για μια βαθιά ανθρώπινη φιλία που κρατάει δέκα και πλέον χρόνια τώρα , μέσα στην οποία νιώσαμε την ανάγκη να κάνουμε μια αμοιβαία κατάθεση “δεδομένων” στην γλώσσα της ψυχής. Νιώθω ευγνώμων για την πένα του , για το δρόμο που διανύσαμε μαζί ως εδώ και για όλα όσα έπονται.

 

  1. Κάτω από ποιες συνθήκες δημιουργήθηκε ο επερχόμενος δίσκος “Φελλός” που αναμένεται να κυκλοφορήσει από το ogdoo;

Ο “Φελλός” είναι μια συλλογή από οχτώ τραγούδια-ιστορίες που- δε θα σας κρύψω ότι- είναι αληθινές. Ανθρώπινες ιστορίες που εκτυλίσσονται μεταξύ τριών χωρών και δύο ηπείρων. Πριν τρία χρόνια θυμάμαι, μιλούσαμε στο τηλέφωνο με τον Πόλυ και μοιράστηκα μαζί του σε ανθρώπινο επίπεδο, ένα μυστικό  , σαν όλα αυτά που οι φίλοι συζητούν ιδιωτικά . Το επόμενο πρωί , έλαβα απο εκείνον ένα email με ένα στίχο  που είχε γράψει το προηγούμενο βράδυ.

Το μυστικό μου , είχε γίνει ένας τρυφερός , γεμάτος ευαισθησία στίχος !  Μέσα σε λίγες μέρες, του έστειλα πίσω ολοκληρωμένο το τραγούδι, σε ένα ντεμάκι . Κάπως έτσι νιώσαμε και οι δύο ότι ανοίγει η “αυλαία” για έναν κύκλο τραγουδιών που συνολικά μας πήρε τρία ολόκληρα χρόνια για να παραδώσουμε ,δουλεύοντας μέρα-νύχτα , γράφοντας, σβήνοντας, εκείνος από τη Νέα Υόρκη κι έπειτα από τη Λευκωσία κι εγώ από την Αθήνα.

 

  1. Ποιοι είναι οι συνεργάτες του δίσκου;

Ολοκληρώνοντας πια τα τραγούδια , μπήκαμε στο στούντιο Odeon με το Βαγγέλη Καλαμάρα στα τύμπανα και το Στέργιο Μητρούση στο ηλεκτρικό μπάσο και ηχογραφήσαμε το βασικό σύνολο , με τον Ηλία Λάκκα και τη Δήμητρα Αγραφιώτη στην κονσόλα. ‘Επειτα η Μπρουνίλντα- Ευγενία Μάλο στο βιολί και η Φαίη Νικολοπούλου στο βιολοντσέλο ηχογράφησαν όλες τις γραμμές των εγχόρδων , μαζί με τον Κωνσταντίνο Φόρτσα στα πνευστά.

Ο Arsen Nasi απογείωσε το “Φορτηγό” μας με τα κρουστά του. Στην πορεία μια σειρά από εγκάρδιους φίλους όπως οι Πέννυ Μπερμπατιώτου , Ντίνα Φαρμάκη, Νάντια Μιχαλάκη , Δημήτρης Μαρινόπουλος , Γιώργος Καββαδίας και Γιάννης Μακρής πρόσφεραν τις ανάσες τους για τις χορωδίες στο “Χορό Του Εγώ” και στο “Μόνο ‘Ενα Μικρό Παιδί Θα Σε Κρατάει Για Πάντα Απ’ Το Χέρι”.

Ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος ανέλαβε τις μίξεις και το mastering και η Μαρία Κλινάκη έδωσε το τελικό κλικ για το εξώφυλλο της συλλογής.

Καθ’όλη τη διάρκεια των ηχογραφήσεων , ο Νικός Μυλωνάς και ο Άκης Βαλεργκάκης κινηματογράφησαν τη μαγική αυτή διαδικασία.

Η χαρά μας εκτοξεύθηκε στα ύψη όταν ο Απόστολος Ρίζος δέχθηκε να κάνουμε ντουέτο το “Χορό Του Εγώ”!

 

  1. Το τραγούδι ” Ήρθες μα δεν είχες τί να πεις” κρύβει ενδόμυχα μια ματαίωση. Ο έρωτας που τόσο ταλανίζει την ανθρώπινη ύπαρξη τι προεκτάσεις παίρνει στη ζωή σας;

Εφόσον ,όπως εύστοχα λέτε, ο έρωτας ταλανίζει την ανθρώπινη ύπαρξη, το ίδιο κάνει και στη δική μου ζωή, εφόσον ανήκω στο ανθρώπινο είδος…:-) Με τη διαφορά ότι , όσο μεγαλώνω, αυτή η “ταλαιπωρία” πια διοχετεύεται σε πιο δημιουργικά κανάλια , φεύγει πλέον από το πρωτογενές στάδιο του γεγονότος , της στιγμής, και περνάει στη σφαίρα της διαχρονικότητας μέσα από την τραγουδοποιία. Η ματαίωση είναι πάντα μια  υποκειμενική πραγματικότητα , με περιορισμένη διάρκεια ισχύος. Το τραγούδι που θα μείνει πίσω όμως λειτουργεί σαν τη θεραπεία της, αφήνοντας ταυτόχρονα κι ένα αποτύπωμα, ένα ηχηρό μήνυμα ότι η ζωή συνεχίζεται.

 

  1. Τι “μαθήματα” μπορεί να κάνει η μουσικός Ζεγκίνογλου στην ερμηνεύτρια Ελεάννα?

Εδώ θα πρέπει μάλλον να σας ζητήσω συγγνώμη και να αντιστρέψω την ερώτηση. Η ερμηνεύτρια διδάσκει πάντα τη μουσικό, όταν έρχεται η ώρα του μικροφώνου να ξεχνά ό,τι ξέρει και να ακολουθεί το ένστικτό της.

Η διαρκής μελέτη σίγουρα κάνει τον άνθρωπο πιο πειθαρχημένο. Τον προπονεί, συχνά με επώδυνο τρόπο ,να αναμετριέται διαρκώς με τον εαυτό του και τους γύρω του. Να παίρνει κουράγιο από τα λάθη και τις αποτυχίες του και να συνεχίζει μέχρι την επίτευξη. Όλο αυτό κάποια στιγμή οδηγεί στην πολυπόθητη δεξιοτεχνία.

 Κάπου εκεί όμως τολμώ να πω ότι πολλοί μουσικοί το χάνουν και αποπροσανατολίζονται , μεθώντας με την ικανότητά τους να παίζουν γρήγορα και με ακρίβεια, να τραγουδούν ψηλές νότες κλπ. Η δεξιοτεχνία όμως δεν είναι ο σκοπός και δεν μπορεί να περιφέρεται ως τρόπαιο. Παραμένει πάντα το μέσον που θα βοηθήσει τον εκτελεστή να αφηγηθεί το πραγματικό μήνυμα στον κόσμο , που δεν είναι άλλο από ένα συναίσθημα , μια ιστορία , μια αλήθεια. Χωρίς την ουσία αυτή , η άρτια τεχνική παραμένει απλώς μια μαθητική άσκηση.

Από την άλλη , ένα όμορφο τραγούδι διατηρεί στο ακέραιο την ομορφιά του ακόμα κι αν το σιγοψιθυρίσει κανείς περπατώντας.

Η ερμηνεύτρια λοιπόν δείχνει το δρόμο στη μουσικό . Ακόμα κι όταν το χέρι μου ψάχνει πάνω στο πιάνο τον τρόπο να εκφραστεί , η ερώτηση είναι πάντα μία : Πώς θα το τραγουδούσα?

 

  1. Τι μεσολαβεί ανάμεσα στις δουλειές σας? Που εντοπίζετε την μουσική σας εξέλιξη?

Η αλήθεια είναι ότι από το πρώτο album,  μέχρι το “Φελλό”  που έρχεται σε λίγες μέρες , μεσολάβησαν εννέα χρόνια, αλλά δεν πρόλαβα να καταλάβω πολλά ! Μέσα σ’αυτό το διάστημα, αναμφίβολα ωρίμασε ο τρόπος με τον οποίο βλέπω συνολικά τη ζωή και κατ’ επέκταση ο τρόπος με τον οποίο αυτή περιγράφεται μέσα στα τραγούδια μας με τον Πόλυ.

Μπήκα βέβαια και στην “περιπέτεια” της Μητρότητας , ίσως το μεγαλύτερο σχολείο της ζωής που, αν μη τί άλλο, μας διδάσκει ότι από εδώ και μπρος θα ερχόμαστε πάντα δεύτεροι 🙂

Είναι όμως επιλογή να μη βιάζομαι , ν ‘ακούω με ευλάβεια εκείνη την εσωτερική φωνή που όλοι διαθέτουμε βαθιά μέσα στην ψυχή μας , που μας ειδοποιεί για το πότε είναι η ώρα για κάτι μεστό και ολοκληρωμένο.

Κοιτώντας πίσω  , καταλαβαίνω ότι αργά και σταθερά εξελίσσομαι… αφαιρώντας! Πετώντας τις “φιοριτούρες” , απορρίπτοντας τις υπερβολικά “φορτωμένες” ερμηνείες και γυρίζοντας ενορχηστρωτικά στο ξύλο , σε όλα εκείνα τα όργανα που ακούγονται και χωρίς ρεύμα , με λίγα λόγια στο φυσικό ήχο.

Η ποίηση και οι στίχοι του Πόλυ , από την άλλη μεριά, δίνουν το μήνυμα στην καθημερινή γλώσσα , ο λόγος του είναι άμεσος , απέριττος και δεν προδίδει ποτέ την εποχή της γραφής του , θα έλεγα ότι έχει κάτι το βαθιά διαχρονικό. Ίσως λοιπόν αυτή η συμβατότητα να ήταν ο λόγος για τον οποίο το αποτέλεσμα μας έδωσε τόση πληρότητα και ικανοποίηση.

 

  1. Ο μουσικός καμβάς των εφηβικών σας χρόνων τι περιείχε?

Ωχ …και αχ.. 🙂 Ξέρετε …Όλοι εμείς που γεννηθήκαμε προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και είδαμε την πρώτη ακμή γύρω απ’τη μύτη μας κάπου μετά το 1990, διανύσαμε ως επί το πλείστον μια άχρωμη εφηβεία.

Είχα έντονη τότε την αίσθηση ότι όλα τα σημαντικά τραγούδια έχουν ήδη γραφεί. Γι αυτό προσκολλήθηκα με πάθος στο ένδοξο παρελθόν… Αναφέρω ενδεικτικά κάποιους σταθμούς , τους σημαντικότερους. Από τα κοντσέρτα για πιάνο της αμιγώς κλασικής περιόδου , μέχρι τους “μπαμπάδες” Άγγλους ροκάδες Beatles και Floyd , για να καταλήξω στους μεγάλους Ελληνες συνθέτες με εκτενή μελέτη στο Χατζιδάκι.

Στα αμέσως επόμενα χρόνια άρχισα να ανακαλύπτω έναν προς έναν τους δίσκους εκείνους που αποτέλεσαν το “βαρύ πυροβολικό” της πρόσφατης ελληνικής μουσικής Ιστορίας , για να κάνω πια τη συνειδητή επιλογή να ασχοληθώ σχεδόν αποκλειστικά με το ελληνικό τραγούδι και να οραματιστώ τον εαυτό μου μέσα σε αυτό. Με λίγα λόγια, μάθαμε από πού ερχόμαστε , για να δούμε και πού πάμε… 🙂

 

  1. Σε ποια συναυλία αγαπημένου σας τραγουδιστή θα θέλατε να είχατε πάει?

….Και να’ταν μόνο ένας…:-) Μπορώ να σας αναφέρω μια σειρά από μικρούς “θεούς” που θα’θελα τόσο πολύ να ακούσω ζωντανά , αλλά δεν μου το επέτρεψε είτε ο χρόνος, είτε ο τόπος. Κι άλλους τόσους βέβαια που πρόλαβα να “γευτώ” έστω φευγαλέα κι αισθάνομαι ευγνωμοσύνη γι’αυτό. Ίσως όμως το μεγαλύτερο “απωθημένο”  μου να είναι η Κάλλας, που εκ των πραγμάτων θα ήταν αδύνατον να ακούσω ποτέ ζωντανά , καθώς έφυγε από τη ζωή τη χρονιά που γεννήθηκα.

Προφανώς και το κλασικό ρεπερτόριο δεν είναι το είδος μου , όμως υπήρξε αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο η τόσο ισχυρή προσωπική της ερμηνευτική ταυτότητα κατόρθωσε να βγάλει την όπερα από τα σαλόνια των ευγενών και να τη φέρει στ αυτιά των  καθημερινών ανθρώπων, σαν ένα όμορφο ,απλό τραγούδι. Ειλικρινά , και τι δε θα’δινα να την άκουγα ζωντανά , έστω και αγέννητη … 🙂

 

  1. Τα φαινόμενα των τελευταίων χρόνων της ελληνικής κοινωνίας πόσο σας προβληματίζουν?

Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας , καμία αίσθηση δεν έχω ότι νέα φαινόμενα έχουν κάνει την είσοδό τους στην καθημερινή μας ζωή , και δε σας κρύβω ότι πολλές φορές έχω διαφωνήσει ανοιχτά σε συζητήσεις μεταξύ φίλων και συναδέλφων , με την απαισιόδοξη θεωρία που λέει εν ολίγοις ότι τώρα ξαφνικά πήραμε μια άνευ προηγουμένου κάτω βόλτα.

Η Ελλαδίτσα ανέκαθεν παραπατούσε μεταξύ Δύσης , εάν επρόκειτο για lifestyle, καταναλωτισμό ή “ρηχό” θεαθήναι και Ανατολής βεβαίως , αν μιλάμε για ρατσισμό, ξενοφοβία και διακρίσεις. Ποτέ ως κοινωνία δεν κατορθώσαμε να υιοθετήσουμε τη μετριοπάθεια και τη συνεργασία, καθρέφτης μας άλλωστε σε αυτό είναι και το ελληνικό Κοινοβούλιο.

Προσωπικά, θυμώνω με την τόσο μεγάλη αποχή από τις εκλογές. Εύκολο το’χουμε το “ωχ αδερφέ” , δυσκολευόμαστε όμως με το θετικό και δημιουργικό λόγο , που θα μπορούσε να φέρει στο προσκήνιο μια ουσιαστική αντιπρόταση .

Όμως, όλα τα σημερινά φαινόμενα μέσα στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας για τα οποία με ρωτάτε ,καλά κρατούν τις ρίζες τους στο παρελθόν και ίσως αυτός να είναι ο λόγος για τον οποίο τα αποδεχόμαστε με τόση απάθεια , καθώς μεγαλώσαμε με αυτά και τώρα ,ως ενήλικες πια , τα παρακολουθούμε να εξελίσσονται με αυτί που δεν ιδρώνει.

Ακόμα και η προσκόλλησή μας σε όλον αυτόν τον ψηφιακό κόσμο που ονομάσαμε social media, πιστεύω ακράδαντα ότι βρήκε χώρο  στην προσωπική μας ανασφάλεια . Δε μας φταίει κανένα απολύτως δίκτυο που γίναμε “πρεζάκια” της οθόνης, και ζούμε μέσα από αυτήν ακόμα και το ιερότερο πράγμα , τον Έρωτα, παρά μόνο η αδυναμία μας να συστηθούμε με την πραγματική μας ταυτότητα, να ζητήσουμε από τον  Άλλον τα ανάλογα και να ζήσουμε το δώρο που μας δόθηκε , τη Ζωή μας ,σε πραγματικό και “τρισδιάστατο” χρόνο. Με λίγα λόγια , ίσως επαναληφθώ , αλλά θα το πω ξανά , ανοίξαμε παράθυρα νέας γενιάς και κλείσαμε τα παράθυρα της γειτονιάς.

 

  1. Μιλήστε μας για τις επικείμενες εμφανίσεις σας.

«Ο “Φελλός” μας θα κυκλοφορήσει στις 17 Ιανουαρίου. Το πρόγραμμα λέει ότι θα τον παρουσιάσουμε ζωντανά για πρώτη φορά στις 8 Φεβρουαρίου στον Ιανό, πλαισιωμένο από παλιά και νεότερα τραγούδια, κάποια από την παλαιότερη δισκογραφία μου ,και πολλά άλλα αγαπημένα.  Από εκεί και κάτω , ανοίγει ουσιαστικά το κεφάλαιο της ζωντανής “συνομιλίας” με τον κόσμο της Αθήνας και της Περιφέρειας, τόσο για τον υπόλοιπο χειμώνα , όσο και για το καλοκαίρι που έρχεται. Είναι λίγο νωρίς να μιλήσω για συγκεκριμένους χώρους και ημερομηνίες , είμαστε εδώ όμως και θα μοιραστούμε με χαρά όλα τα νεότερα στη σωστή ώρα. Τα καλύτερα είναι (πάντα) μπροστά μας» 🙂