Γεννημένος στην Αθήνα το Φλεβάρη του 1972, με ρίζες από Μεσσηνία και Καρδίτσα. Μεγαλώνει στα Άνω Πατήσια, δείχνοντας σε ηλικία των επτά τη διάθεσή του για κιθάρα, όχι όμως τόσο για το ωδείο, όπου κάνει τέσσερα χρόνια κλασσική κιθάρα.
Έτσι στην εφηβεία του αποκτά ηλεκτρική κιθάρα και αφήνει το ρεύμα του hard rock της εποχής να τον βγάλει στην blues, funk, reggae και φυσικά της παλαιότερης rock. Συμμετέχει σαν κιθαρίστας στο σχήμα ICARUS, σε hard rock & blues συνθέσεις, με ξένο στίχο χωρίς όμως δισκογραφία. Τα υπόλοιπα θα μας τα πει ο ίδιος ο Βασίλης Σαλταγιάννης, όπου πρόσφατα κυκλοφόρησε το τέταρτο προσωπικό του άλμπουμ με τον γενικό τίτλο “ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ”.

Βασίλη Σαλταγιάννη ευχαριστούμε που είσαι κοντά μας τώρα στο www.thelook,gr, σε μια στιγμή που κυκλοφορεί ο ολοκαίνουργος δίσκος σου. «Περί έρωτος» λοιπόν και δεν μπορούμε παρά να ξεκινήσουμε από τα φρέσκα! Πες μας λεπτομέρειες!

Ευχαριστώ κι εγώ για τη φιλοξενία και για την πολύτιμη στήριξη, εκ μέρους όλων των σύντελεστών.

«Περί Έρωτος», ένας δίσκος σε μουσική και ενορχήστρωση δική μου που βγήκε από προσωπική ανάγκη περισσότερο, σε στίχους εξαίρετων συνεργατών οι οποίοι είναι η Χαρά Ρίζου, η Έμυ Μύγια, η Στέλλα πετρίδου, η Σοφία Καποράνη, ο Παναγιώτης Ορνιθόπουλος και ο Κωνσταντίνος Προβατάς. Ερμηνεύω 7 από τα 9 τραγούδια, τα άλλα δύο τα ερμηνεύουν η Ελένη Νόνη και η Ζωή Βεργάκη. Δύο από τους 9 στίχους γράψαμε από κοινού με την Έμυ Μύγια.

Η διαδικασία της δημιουργίας τραγουδιών που αφορούν στον έρωτα, είτε για πρόσωπο είτε για την ίδια τη ζωή, είναι τελικά μια ανάγκη που πιθανώς να έχει ο καθένας μας. Δηλαδή να νιώσει λίγο ερωτευμένος, λίγο περισσότερο άνθρωπος, αγγίζοντας αυτό το φλογερό και δύσκολο καμιά φορά αλλά ευλογηγμένο αγγελούδι. Ο Έρωτας από μόνος του κατά τη γνώμη μου, είναι ικανός να σε φέρει στην αρχή των πραγμάτων, πέρα από χώρο και χρόνο, σε σμίγει με πρόσωπα και καταστάσεις και σε διαλύει και σε ξαναμαστορεύει. Εμείς οι ίδιοι δηλαδή, με αυτά που αποφασίζουμε να επιλέξουμε και να κρατήσουμε στο τέλος. Κι ο πόνος, επικίνδυνος καμιά φορά, αλλά νομίζω λυτρωτικός. Στον αληθινό έρωτα κάνεις υπερβάσεις, θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.

Λειτουργήσαμε συλλογικά και είμαι ευγνώμων για όλα όσα έλαβα από τοςυ συν

δημιουργούς, όπως και από τις δύο ερμηνεύτριες τη Ζωή Βεργάκη και την Ελένη Νόνη. Και είχα τη χαρά και την τιμή να συμμετέχουν στο δίσκο εξαίρετοι μουσικοί. Ο Κυριάκος Γκουβέντας έπαιξε βιολί, μπουζούκι έπαιξαν οι: Αργύρης Ντίνας, Παναγιώτης Στιβακτ

 

άς, Γιάννης Σταύρου, ακορντεόν ο Δημήτρης Παπαδάμης και ο Γιάννης Σαλταγιάννης (ο υιός), τύμπανα ο Ανδρέας Νικόλης, κρουστά ο Λάζαρος Σαββίδης. Εγώ ανέλαβα τις κιθάρες, το μπάσο, τζουρά, μπουζούκι, πλήκτρα και programming. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο studio Mythos από το Θανάση Γκίκα και από εμένα στο δικό μου χώρο. Μίξεις και mastering έκανε ο Θανάσης Γκίκας, που τον ευχαριστούμε θερμά για την εμπειρία, τις ιδέες και κυρίως για τον όμορφο και άψογο τρόπο του.

Ο δίσκος κυκλοφορεί σε βιβλίο – cd από την εταιρεία Καθρέφτης και σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες. 

Download & Streaming Links https://orcd.co/saltagiannis_perierotos

♬♪♫♬ ♫ iTunes / Apple ▶ https://apple.co/3MFktqc

♫ Spotify ▶ https://spoti.fi/3wFL1C9

♫ Deezer ▶ https://bit.ly/3MtXIVU

Youtube Play List ▶ https://bit.ly/39GLESw

Μέσα στο βιβλίο, εκτός από τους στίχους, υπάρχουν πολύ όμορφα κείμενα των στιχουργών, για τι άλλο, “Περί Έρωτος”…

Είναι ο τέταρτος προσωπικός σου δίσκος, σχεδόν σε μια δεκαετία! Ξεκινώντας με το «ΛΑΘΟΣ ΠΑΘΟΣ» φτάνουμε στο «ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ»… Ωρίμασε το πάθος και έγινε εμπειρία πια, θα μπορούσαμε να πούμε;;

Το πάθος δεν ωριμάζει γιατί είναι πάθος, εμείς ωριμάζουμε και ανακαλύπτουμε άλλες πτυχές του και άλλες πλευρές μας…Το σίγουρο είναι ότι έχω την ανάγκη να γράφω και τραγούδια που αφορούν ευρύτερο σύνολο, γεμίζω πολύ όταν αυτά μπορεί να τα σιγοτραγουδήσει κάποιος από το κοινό, χωρίς να τα έχει ακούσει καν. Αυτό συνέβη, όπως γνωρίζεις σε αυτό το δίσκο, ειδικά με το Ζωές σε κόκκινο χαλί σε στίχους σου, που ουσιαστικά ολοκληρώθηκε επί σκηνής…

Η αφαιρετική διαδικασία είναι κάτι που κερδίζει κανείς με τα χρόνια, στην δημιουργία, ίσως και στη ζωή του. Η φάση της ζωής μου εμπεριέχει το στοιχείο της εξωστρέφειας, του μαζί.

Στη διαδρομή της καριέρας σου μέχρι σήμερα, ποια ορόσημα θα έλεγες ότι σε σπρώξανε να πας παρακάτω. Καταστάσεις αλλά και πρόσωπα. Τι ξεχωρίζεις δηλαδή από την προσπάθειά σου μέχρι σήμερα.

Ξεκινώντας από τα ροκ και χρόνια, τέλη δεκαετίας 80 και αρχές 90, η επαφή με την σύγχρονη ελληνική μουσική και ειδικότερα την προερχόμενη από το Νίκο Παπάζογλου και το ρεύμα που δημιουργήθηκε, ήταν για μένα καταλυτική. Με έχει επηρεάσει, τόσο σαν μουσικότητα όσο και σαν στάση. Η επί 25 ετίας παρουσία μου σε μικρά ή μεγάλα έντεχνα και λαϊκά πάλκα σαν τραγουδιστής και κιθαρίστας με έχει διαμορφώσει ως ένα βαθμό.

Η σύντομη συνάντηση μου στον πρώτο δίσκο «ΛΑΘΟΣ ΠΑΘΟΣ» με τον Μάνο Ελευθερίου με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου, όπως και στον δεύτερο «Κρυμμένα Θαύματα», που τον παρουσίασα από την εκπομπή του τότε στον 9,84 «Τα λόγια της Αγάπης». Μου έδωσε δύναμη να αποφεύγω τις κακοτοπιές και να μην πιστέψω στιγμή ότι δεν εξίζει το έργο μου επειδή κάποιο αδιαφορούσαν. Παράλληλα άρχισε η συνεργασία μου με τον Μιχάλη Μπουρμπούλη, οι οποίοι έχουν σε τεράστια εκτίμηση ο ένας τον άλλο, με τη δημιουργία του Δίσκου «Στην Εποχή της Αλεπούς». Με τον Μιχάλη είχαμε και έχουμε ουσιαστική σχέση, τα όσα μοιράστηκε μαζί μου τότε σαν μεγάλος στιχουργός και σαν άνθρωπος τα κουβαλάω. Σε αυτό το δίσκο είχα τη χαρά να συνεργαστώ ξανά με τον Κώστα Μάντζιο και την Ελένη Νόνη, ενώ για πρώτη φορά με τον Δώρο Δημοσθένους, τη Σοφία Παπάζογλου, τη Θέλμα Καραγιάννη και την Ξένια Ροδοθεάτου.

Είσαι ένας λαϊκός τραγουδοποιός, επίτρεψέ μου τον χαρακτηρισμό και φαντάζομαι συμφωνείς. Αλλά με ροκ καταβολές, έτσι δεν έχεις ξεκινήσει; Υπάρχει μετάβαση ή υπάρχει συνέχεια σε ότι έχεις ξεκινήσει;

Υπάρχουν και τα δύο. Τόσο σε αλλαγή, μετάβαση όπως λες σε πιο αφαιρετική φόρμα σε τραγούδια που είναι πιο worldmusic όπως το «Να ήμουν λέει θάλασσα» που ερμηνεύει η Ελένη Νόνη σε στίχους Έμυς Μύγια, αλλά και στην εξέλιξη τραγουδιών λαικών, «Ζωές σε κόκκινο χαλί» που ερμηνεύει η Ζωή Βεργάκη και το prepromo τα «Δύο Δάκρυα» σε στίχους Κωνσταντίνου Προβατά. Νομίζω άγγιξα και μια πιο ευρεία φόρμα στο «Γραφτό», σε στίχους Στέλλας Πετρίδου, μπαλάντα η οποία είναι και το promo τραγούδι του δίσκου.

Συμμετείχες όλο αυτό το διάστημα σε άλμπουμς πολυσυλλεκτικά, παίζεις στο πάλκο (πόσα χρόνια;), κάνεις και δικές σου παραγωγές. Υπάρχει το όνειρο πίσω απ’ όλα αυτά ή όπου μας βγάλει ο δρόμος… Λίγο Easy Rider ή βάρκα γιαλό; Μόνος καουμπόης ή συμμετοχή σε μια «συμμορία»;

Συμμετείχα και συνεχίζω να συμμετέχω όπου μου κάνουν την τιμή και θεωρώ ότι μου ταιριάζει και μπορώ να το υποστηρίξω. Οπότε σίγουρα και σε συμμορία… Παίζω από τέλη δεκαετίας 80, σε ροκ πάλκα, κάντε το λογαριαμό…

Δικές μου παραγωγές είναι κατ’ ουσίαν όλοι μου οι δίσκοι οι δύο από αυτούς εξ ολοκλήρου στο μικρό μου studio, απολαμβάνω πολύ περισσότερο να δημιουργώ σε χώρους όπως του Θανάση Γκίκα. Παραγωγές έχω κάνει στο Θωμά Φώτη και κάποια μικρά τραγούδια για παιδικό θέατρο. Επίσης κάποιες ηχογραφήσεις για τον Μωυσή Ασσερ, τον Αποστόλη Αρμάγο κι άλλους. Όνειρο υπάρχει, αλλά είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που ζω, με τους συνταξιδιώτες ή και μόνος. 

Ενθουσιάζομαι όταν προκύπτει κάτι από συλλογική διαδικασία (μπορεί να φταίει το ζώδιο…)

Αλήθεια, ποιοι είναι οι ήρωες των παιδικών σου χρόνων, ποια ήταν τα μουσικά σου είδωλα, που νιώθεις ότι οφείλεις την επιθυμία σου να είσαι μουσικός;

Οι γονείς μου και κοντινοί άνθρωποι σίγουρα είναι στο πίσω μέρος του μυαλού μου, για τον αγώνα που έκαναν και για αυτά που μου έδωσαν. όπως και όσοι με στήριξαν εκείνη την περίοδο. Αυτοί με σπρώξαν και στο ωδείο και τη μουσική. Πιστεύω ότι αυτά κάπου με κάποιον τρόπο, καταγράφονται και στο πως καταθέτω αυτά που γράφω και ερμηνεύω.

Έπειτα η ροκ μουσική εισέβαλε στην εφηβεία μου πολύ δυναμικά, κιθαρίστες όπως ο Randy Rhoads, o Eddie Van Hallen, ο Jimmy Hendrix, ο Jimmy Page ήταν οι πρώτοι ήρωες της κιθαριστικής μου ηλεκτρικής αγνότητας. Σύντομα ανακάλυψα τους Paco de Lucia, John McLaughlin, Joe Pass, Stanley Jordan, Steeve Ray Vaughan και πολλούς άλλους. Δωμάτιο γεμάτο αφίσες από το Ποπ & Ροκ και το Heavy Metal. Έπειτα και από άλλα περιοδικά, έως να εισέλθει η πρώτη γυναικεία παρέα…

Στην πορεία ήρθαν οι σπουδαίοι που ανέφερα παραπάνω, παράλληλα στην έμπνευση μου είναι πολύ ψηλά ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Μάνος Λοΐζος και ο Μίκης Θεοδωράκης. Τους ρεμπέτες τους βάζω σε ξεχωριστό πλάνο γιατί με εμπνέουν εκτός από μουσικά και με διαφορετικό τρόπο, καθώς έγραφαν για τη ζωή τους κατ’ ουσίαν αφενός, αφετέρου οι μουσικού και τραγουδηστές τους οφείλουμε ακόμα και τα νυχτοκάματά μας. Όπως ξεχωριστά έχω το ρεύμα της worldmusic με προτοστάτη τον Peter Gabriel, που κατά τη γνώμη μου ήταν το τελευταίο μεγάλο βήμα στη μουσική παγκοσμίως υπό την έννοια της συνένωσης. Αγαπάω τη reggae και τον Bob Marley εξίσου.

Τι ζόρια τραβάει σήμερα η δισκογραφία ή τι ευκαιρίες έχει μια νέα παραγωγή, π.χ. από τις ψηφιακές πλατφόρμες. Αντίστοιχα οι εμφανίσεις σε μαγαζιά πλέον πόσο σημαντικές είναι; Ακούω από τους «μουσικούς του δρόμου» π.χ. ότι είναι προτιμότερο αυτό από τις εμφανίσεις. Συμφωνείς;

Εξαρτάται σίγουρα από την οπτική γωνία που το βλέπει κανείς και τι περιμένει από αυτό. Μπορεί ένα single ή ένας δίσκος να έχει την ποιότητα και με κάποιον τρόπο οι συντελεστές να καταφέρουν να το κοινοποιήσουν στον κόσμο από τα μέσα και εμφανίσεις. Άρα το ερώτημα είναι πόσος χώρος υπάρχει για τον καθένα και πόσες εμφανίσεις τελικά μπορεί να κάνει. Γιατί σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, υπάρχουν ονόματα που έχουν ένα μεγάλο ποσοστό από τα παραπάνω.

Εκτιμώ πολύ και σέβομαι τους μουσικούς που παίζουν στον δρόμο. Προσφέρουν. Και πολλές φορές, θα συναντήσει κανείς, ειδικά εδώ στο κέντρο “μπαντάρες”. Τέτοιες που λέω “κάντε τους ένα δίσκο”. Άλλοι έχουν φοβερή επικοινωνία με τον κόσμο και όλο αυτό βγαίνει αβίαστα, είναι κάτι που χρειάζεται. Ζουν από αυτό και τους θαυμάζω. Δοκίμασα αλλά δεν τα πολυκατάφερα, ίσως ξαναδοκιμάσω.

Τι θεωρείς από τη δισκογραφία σου μέχρι σήμερα πολύ αντιπροσωπευτικό για σένα. Και πες μου κι ένα τραγούδι που δεν είναι δικό σου αλλά θέλεις να το λες στις εμφανίσεις σου και θα ήθελες να το έχεις δημιουργήσει εσύ!

Είναι μέσα στα τραγούδια που έχω γράψει, κάποια που με συντονίζουν πληρέστερα ή περισσότερο ανά εποχή. Η “Ελπίδα” και το “Μήνυμα” είναι δύο από αυτά, όπως και “Στην Εποχή της Αλεπούς” και το “Θα ’θελα να σουν”, που ερμηνεύει η Ελένη Νόνη από τους προηγούμενους δίσκους. Η αλήθεια είναι ότι από αυτόν το δίσκο με συντονίζουν όλα, ειδικά στις εμφανίσεις, όσα έχω τουλάχισρον προλάβει να παίξω. Το ομότιτλο του Έρωτα είναι ένα από αυτά που νομίζω ότι θα με ακολουθεί.

Θα ήθελα να έχω γράψει ή να έχω πρωτοπεί τον “Αύγουστο”, αν και αυτό νομίζω μόνο ο Παπάζογλου μπόρεσε να το αποδώσει όπως το έκανε, αλλά και το “Πάρε με” του Παπακωνσταντίνου.

Θα πήγαινες σε ένα talent show? Γιατί (ναι ή όχι).

Δεν θα πήγαινα, τουλάχιστον σε αυτά που βλέπω να υπάρχουν σήμερα. ϊσως αν είχαν διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης του όλου ζητήματος, πιο κοντά στη δική μου σκέψη και αισθητική, να το σκεφτόμουν. Δεν είναι όλα τα ίδια έχω παρατηρήσει, όμως από τη στιγμή που βάζεις σε καλούπια έναν καλλιτέχνη και το χειρότερο γίνεται συνείδηση ότι πρέπει να είσαι υποτελής για να ανέβεις, καταστρέφεις πολλά και ειδικά τα νέα παιδιά.

Σε τι σημείο βρίσκεται η ελληνική μουσική σήμερα; Έχουμε υλικό, εννοώντας και σε πρόσωπα και σε ιδέες; Η ζωή στην Ελλάδα το 2022 είναι τέτοια που προσφέρει εμπνεύσεις για έναν δημιουργό;

Νομίζω ότι υπάρχουν καταπληκτικά πράγματα που βγαίνουν από τη νέα γενιά, ταλέντο και έμπνευση. Κάποιοι τυγχάνουν προβολής κάποιοι όχι και αυτό είναι ένα ζήτημα. Η ζωή στη χώρα μας σίγουρα δίνει έναυσμα για να γράψει κανείς κοινωνικό και πολιτικό τραγούδι, να βρει λύσεις επίσης. Εγώ επέλεξα τον Έρωτα σαν κινητήριο δύναμη…

Είσαι και ραδιοφωνικός παραγωγός, στο διαδικτυακό Radio Paris. Πες μου τη γνώμη σου για το σημερινό ραδιόφωνο, πως αντιμετωπίζονται οι καινούριοι στο χώρο ή τα λιγότερο γνωστά ονόματα.

Σε συνέχεια αυτών που λέγαμε παραπάνω, η ουσία νομίζω είναι να δίνεις περισσότερο βήμα σε αυτούς που δεν έχουν, φυσικά για έργα που ταιριάζουν με την αισθητική σου. Υπάρχουν ραδιόφωνα διαδικτυακά που το πράττουν πολύ και αρκετά FM, όπως το κρατικό κυρίως στην περιφέρεια. Η γνώμη μου λοιπόν είναι μεγαλύτερο βήμα και όχι άνισα κατανεμημένο.

Και ξανά «Περί έρωτος»… Πολλοί συνεργάτες, πολλά μυαλά, πολλές απόψεις. Συγκλίνουν κάπου όλ’ αυτά; Δηλαδή, οι συνεργάτες σου βρήκαν όλ’ αυτά που σ΄ έκαναν (στιχουργικά αρχικά) να πεις «ναι, εδώ είμαστε… τα λέει καλά, τα λέει περί έρωτος». Μείνανε τραγούδια για κάτι επόμενο;

Ο δίσκος αυτός ήταν μια μικρή ερωτική… Oδύσσεια. Γιατί αφ’ ενός εγώ ένιωσα λίγο ερωτευμένος με την όλη διαδικασία, αλλά ερωτεύθηκα και τους στίχους από την αρχή! Μου έκαναν αυτό που λέμε κλικ, η χημεία λειτούργησε και αυτό νομίζω βγαίνει και στη σκηνή. Θεωρώ ότι είναι άμεσα τραγούδια, που «χτυπάνε» τον ακροατή. Η συνεργασία με όλους υπήρξε άψογη, μπήκαν τραγούδια την τελευταία στιγμή, όπως τα “Δυο Δάκρυα” και το “Ζωές σε κόκκινο χαλί” σε στίχους Κωνσταντίνου Προβατά, αλλά άλλαξαν και στίχοι πάλι στο τελευταίο στάδιο των ηχογραφήσεων, όπως στο “Του Έρωτα” που είναι από κοινού με την Έμυ Μύγια. Κάποια άλλα, όπως π.χ. η “Σμυρνιωτοπούλα” και το “Είσαι νεράκι” παίζονται ήδη εδώ και καιρό σε εμφανίσεις, έχουν χορευτεί κιόλας που μου δίνει τεράστια χαρά. Αναφέρω ότι μείναν άλλα τόσα και παραπάνω ερωτικά τραγούδια που περιμένουν, δεν ήθελα να χαθούν όλα σε ένα δίσκο.

Η μουσική είναι έρωτας; Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας αφήνοντας τεράστιο κενό, έλεγε ότι η συμπαντική αρμονία είναι μουσική. Τελικά τι είναι η μουσική για τον Βασίλη Σαλταγιάννη;

Καποιες φορές νομίζω ότι είμαστε μουσική, η ψυχή μας αντιλαμβάνεται βαθύτερα και ανώτερα επίπεδα γνώσεων, μεσα από τις μεταβολές της, χρονικές και τονικές. Ερχόμαστε κοντά στο θείο. Αν το δεί κανείς συνολικά, όλο το σύμπαν είναι μουσική, οι δονήσεις του κάτι λένε, εκτός από τον φυσικό κόσμο, μπορεί να σχετίζονται με κάτι ανώτερο, γιαυτό μας δημιουργούν κοινά συναισθήματα, είναι παγκόσμια γλώσσα όπως είπε ο μεγάλος Βαγγέλης Παπαθανασίου. Νομίζω ότι κάτι μας μαθαίνει στο τέλος, κάτι συναρμολογεί ξανά εντός μας η μουσική.

Ποια είναι τα μουσικά πλάνα για το νέο άλμπουμ, πως θα παρουσιαστούν τα τραγούδια, που τα βρίσκουμε, πες μας όλα τα μυστικά σου!

Η πρώτη μικρή παρουσίαση, έγινε στο Άλικο (Γκάζι) τέλος του Ιουνίου, στις 9 Ιουλίου, ξανά θα βρεθούμε στη Θρυαλλίδα, στο Θησείο για μια παράσταση. Οι συνεργάτες φέτος είναι η Ζωή Βεργάκη και ο Παναγιώτης Στιβακτάς, οι οποίοι συμμετέχουν και στο δίσκο. Επόμενο μεγάλο ραντεβού στο Κηποθέατρο Νίκαιας για την παράσταση “Σμύρνης Ενθύμιον” του Παναγιώτη Ορνιθόπουλου, από εκεί προέρχεται και η “Σμυρνιωτοπούλα κούκλα”, σε στίχους δικούς του. Στο ενδιάμεσο, πιθανώς να εμφανιστούμε και σε άλλους χώρους, όλα αναρτούνται στα μέσα που διαθέτουμε και ενίοται αναφέρονται από το ραδιόφωνο.

Μπορούμε να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ που τα είπαμε Βασίλη στο www.thelook.gr Η τελευταία τοποθέτηση δική σου, μαζί με όποια πληροφορία θέλεις να μοιραστείς μαζί μας για εμφανίσεις και ότι άλλο νομίζεις.

Είμαι ευτυχής για αυτό το δίσκο, ήταν προσωπική μου ανάγκη να γίνει. Ο Έρωτας στη ζωή μου έχει παιξει ρόλο καθοριστικό, ίσως γι αυτό νιώθω την ανάγκη πιο έντονα, να μοιραστούμε   αυτά τα τραγούδια με τον κόσμο στο ραδιόφωνο, στα μέσα και στις εμφανίσεις.

Ευχαριστούμε όλοι οι συντελεστές από καρδιάς για τη φιλοξενία, είμαι ευγνώμων για το βήμα.

——————————————————————————————————————————————————————–

Στον σύνδεσμο 

https://www.discogs.com/artist/5259351-%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82

μπορείτε να βρείτε όλη τη δισκογραφία του Βασίλη Σαλταγιάννη