Δεν κομίζει “γλαύκα εις Αθήνας”, όποιος λέει σήμερα ό,τι ελληνικός κινηματογράφος ειναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ταινίες γυρίζονται (μερικές μάλιστα αξιοπρόσωπες), λεφτά κρατικά δίνονται έστω και λίγα,μεράκι για τον κινηματογράφο υπάρχει, αλλά κινηματογραφία δεν έχουμε.
Ποιός φταίει γιαυτό; Το πρόβλημα ειναι παλιό και έχουν γίνει επ αυτού ατελείωτες συζητήσεις και τσακωμοί.
Εδω θα πω ευθαρσώς τη γνώμη μου, σίγουρος ‘ο,τι θα υποστώ την μήνιν των συναδέλφων μου σκηνοθετών. Ενας λοιπόν ειναι ο τρόπος να αποκτήσουμε κινηματογραφία: αν αποκτήσουμε παραγωγούς κινηματογράφου. Προσοχή: ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ όχι ΥΠΕΡΓΟΛΑΒΟΥΣ.
Όπως δεν υπάρχει εφημερίδα ή βιβλίο χωρίς εκδότη, τηλεοπτικός σταθμός χωρίς καναλάρχη, ετσι δεν μπορει να υπάρξει κινηματογραφία ,χωρίς παραγωγό (κρατικό ή ιδιώτη, αδιάφορο). Αυτός θα κανει έρευνα αγοράς, θα βρει το σκηνοθέτη , το συνεργείο, τα εργαστήρια και το κυριότερο θα φροντίσει για το μέλλον της ταινίας.
Θα υπήρχε ελληνικός κινηματογράφος χωρίς τον Φίνο ή και άλλους; Θα έκαναν τα έργα τους οι μέγιστοι Κακογιάννης, Κούνδουρος, Αγγελόπουλος μόνοι τους; Θα γύριζε ο Αιζενστάιν το Ποτέμκιν και τον Ιβάν , χωρίς την ΜΟΣ ΦΙΛΜ, την κρατική;
Ας αφήσουμε λοιπόν τις ιδεοληψίες και ας δούν οι αρμόδιοι και ιδίως το πολύπαθο Κέντρο Κινηματογράφου πως θα απαλλαγούν από επιτήδειους και υπεργολάβους και να φτιάξουν (μέσα σε 3-4 χρόνια) ικανούς επαγγελματίες παραγωγούς. Ετσι θα γεννηθεί η ελληνική κινηματογραφία γιατί και σκηνοθέτες (ιδίως νέους) καλούς έχουμε και ηθοποιούς και συγραφείς σεναριογράφους. Οσο δε για τοπία και φώς……
