Τον τελευταίο καιρό,για διάφορους λόγους, είδα πολλές ελληνικές ταινίες από ιδιωτικό κανάλι της TV. Ταινίες φυσικά, που είχα δει κατά συρροή παλαιότερα και μάλιστα τις περισσότερες στη μεγάλη Οθόνη.
Τώρα όμως βοηθούσης και της “πείρας” (έτσι λέμε τώρα τα γεράματα),ανακάλυψα έναν κρυμμένο θησαυρό, που έκρυβε η δεκαετία του 1950.
Και δεν μιλάω φυσικά για τα ιερά τέρατα του κινηματογράφου μας μόνο, Τζαβέλα, Κούνδουρο, Κανελόπουλο, Κακογιάννη αλλά και πλειάδα άλλων, ας αναφέρω ενδεικτικά τον Σακελάριο (που έλαμψε και ως θεατρικός συγγραφέας), τον Τατασσόπουλο, τον Τάλας, τον Δαλιανίδη της πρώτης περιόδου και πάρα πολλούς άλλους “μικρότερους”που έδρασαν ” υποστηρικτικά”. Περιττόν να πω ό,τι σχεδόν όλα ήταν ασπρόμαυρα και γυρισμένα (τα περισσότερα) σε φυσικά ντεκόρ.
Κι όμως, απέπνεαν έναν αέρα αλήθειας και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Σε σημείο μάλιστα που δύσκολα το συναντάς (με τις εξαιρέσεις του) σήμερα.
Και μετά ήρθε η ( μεγάλη) δεκαετία του ’60. Άνοδος οπωσδήποτε παντού. Αλλά και τρομακτική άνοδος του μικροαστισμού.Ο Δαλιανίδης ασχολείται με μια κυρία στα μπουζούκια και με κάτι χάντρες θαλασισές (σεβαστέ μου Γιάννη, κοιμήσου ήσυχα, δεν είσαι εσύ η αιτία του κακού).
Βέβαια βγαίνουν άλλοι. Ο Λιαρόπουλος ,ο Βούλγαρης ο Αγγελόπουλος και πολλοί άλλοι. Αλλά το νήμα έχει κοπεί.
Τώρα κυριαρχεί το στράς και το φρου φρού και οι φωνές των καλλιτεχνών σκηνοθετών είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Πειμένω λοιπόν απο τους νεαρούς θεωρητικούς του κινηματογράφου που κατά κόρον βγάζουν τα πανεπιστήμια μας (και καλά κάνουν) να ασχοληθούν επιστημονικά με το θέμα και να μας πουν τις αιτίες που από τη χρυσή εποχή, μέχρι τις αρχές του ’60, βρεθήκαμε στο τέλμα των αρχών “70… Και το οποίο (με φωτεινές εξαιρέσεις) συνεχίζεται.
