Σαστίσαμε, από τα τελευταία νέα, όλοι οι παροικούντες την (καλλιτεχνική) Ιερουσαλήμ. Μα ειναι δυνατόν!
Κάποιο λάθος θα υπάρχει. Πως μπορεί άτομα προβεβλημένα από σύμπαντα τα μέσα ενημέρωσης, από κόμματα από προσωπικότητες και από διάφορους ταγούς, να κατηγορούνται για αδικήματα που βάσει του ποινικού κώδικα αγγίζουν το κακούργημα;
Καγχάζω για να μη κλάψω. Γιατί πραγματικά για κλάματα είναι. Γιατί όλα αυτά που σιγά σιγά βγαίνουν στο φως, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα στρουθοκαμηλισμού πολλών χρόνων- πάνω από πενήντα-που κάποιοι επιτήδειοι με πολλή μαεστρία δούλεψαν. Γιατί οι θύτες δεν ξεφύτρωσαν από το πουθενά. Δουλεύτηκαν χρόνια σε δημοσιογραφικά γραφεία σε κομματικά γραφεία, σε σαλόνια και σε κάθε είδους μασονία (προσοχή: δεν εννοώ τους Τέκτονες).
Δουλεύτηκαν για να υπηρετήσουν ένα σχέδιο.
Άτομα αδύνατα οι ίδιοι, αν και σε μερικούς δεν λείπει το ταλέντο και μάλιστα σε ορισμένους δεν λείπουν και οι θεωρητικές γνώσεις, μη έχοντας “φιλοσοφικό” έρμα και ηθικές αντιστάσεις , αποθρασύνθηκαν.
Αυτά όλα θα τα πληρώσουμε όλοι αργότερα και κυρίως τα νέα παιδιά που τώρα ανοίγουν τα πανιά τους στην τέχνη.
Πάντως είναι εκνευριστικό οι άνθρωποι που εξέθρεψαν τα παραπάνω να σφυρίζουν αδιάφορα.
Για τα θύματα, δεν θα μιλήσω σήμερα. Θα περιμένω να δω πρώτα την παραπέρα στάση τους και θα μιλήσω αργότερα.
Μέχρι τότε έχουν την αλληλεγγύη μου.
