Κυριολεκτικά κάτω από τα μάτια μας, τα τελευταία χρόνια συντελείται μια μεγάλη αλλαγή. Η Αθήνα (μόνο;) έχει γεμίσει θεατρικές σκηνές, κάθε είδους. Αυτοσχέδιες, πολυτελείας, μικρές, μεγάλες και μεγαλύτερες.
Δεν θα υπερβάλω νομίζω, αν πω ό,τι οι παραστάσεις που ανεβαίνουν όλη τη χρονιά πλησιάζουν τις χίλιες σχεδόν, αν δεν τις ξεπερνούν (μαζί με τις ερασιτεχνικές).
Τα έργα δε που ανεβαίνουν είναι κάθε λογής. Κλασικά, μοντέρνα, πρωτοποριακά, παλιομοδίτικα, εξτρεμιστικά κ.λ.π Επίσης άπαιχτα και χιλιοπαιγμένα. Ελληνικά και ξένα. Οι ηθοποιοί από καθιερωμένοι πρωταγωνιστές εώς πρωτόβγαλτα παιδιά.
Το ίδιο και οι σκηνοθέτες. Από τα βαρειά ονόματα ως τους πρώτη φορά εμφανιζόμενους. Από παιδιά είκοσι χρονών εως περασμένης ηλικίας.
Τι σημαίνει όλο αυτό και πώς ερμηνεύεται;
Οι εύκολα και επιπόλαια κρίνοντες έχουν κάνει ήδη τη διάγνωση τους: πληθωριστικά φαινόμενα της εποχής!
Αυτοί όμως, που ψάχνουν βαθύτερα, φρονούν ότι είναι ένα φαινόμενο υγείας και αναζήτησης. Μέσα από αυτόν τον “πληθωρισμό” θα ξεπηδήσει το νέο και (γιατί όχι;) το ανατρεπτικό. Μπορεί να έχουν δίκιο μερικοί που φοβούνται για τα κεκτημένα.
Το φαινόμενο θα συνεχιστεί. Αν θα καταφέρει να γκρεμίσει τείχη, ή θα εκφυλισθεί ίδωμεν. Πάντως θέλει παρακολούθηση.
Να πιστέψω πως τα καλλιτεχνικά σωματεία και το αρμόδιο Υπουργείο θα παρακολουθούν και θα βοηθήσουν;
Δεν μπορώ. Έχω καιρό που έπαψα (δυστυχώς) να τρέφω αυταπάτες.
