Πολλές φορές, δεκαετίες τώρα, με ρωτούν κάποιοι θεατές και φίλοι: τι θέλατε να πείτε με την τάδε σκηνή στο έργο (κινηματoγραφικό ή θεατρικό);
Αυτό μου θυμίζει κάτι απο τα νεανικά μου χρόνια. Μαθητής των τελευταίων τάξεων του Γυμνασίου -σημερινού Λυκείου- είδα για πρώτη φορά Μπέργκμαν-τη “Σιωπή”. Εντυπωσιάστκα, άλλος κινηματογράφος από τον αμερικάνικο που ήταν τότε στο φόρτε του. Εγινε ντόρος τότε ιδίως για τις “τολμηρές” σκηνές που έδειχνε (τίποτα σπουδαίο).
Ετσι τα γραφεία διανομής σε λίγο καιρό έφεραν και μια παλιότερη ταινία του, τίς “Αγριες Φράουλες”. Ετρεξα αμέσως. Έργο γεμάτο συμβολισμούς και ποίηση (πολλοί έφευγαν στη μέση) εμένα , χωρίς να το αποκωδικοποιώ, με καθήλωσε. Έφυγα στο τέλος τρέμοντας. Το είχα συνέχεια στο μυαλό μου. Τελικά χρειάστηκε καμιά βδομάδα να το αποκωδικωποιήσω. Ετσι “ερωτεύτηκα” τον Μπέργκμαν.
Έψαχνα λοιπόν, πότε θα βάλουν ταινία του. Σε λίγο έβαλαν μια παλιότερη, τη “Νύχτα των Σαλτιμπάγκων”. Ετρεξα στο θερινό “Αττική”(σημερινό Θέατρο Χώρα).
Άρχισε η προβολή κι εγω επι κάπου δέκα λεπτα προσπαθούσα να ερμηνεύσω τις σκηνές. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Μέχρι που είπα στόν εαυτό μου: Νίκο αφέσου να σε παρασύρει το έργο. Αυτό ήταν. Βγήκα μεθυσμένος από ποίηση και λύτρωση. Φυσικά τις επόμενες δεκαετίες είδα ο,τι παίχτηκε σε σινεμα ή DVD.
Μέγιστε δάσκαλε, Φιλόσοφε του κινηματογράφου (αλλά και του θεάτρου) μεγάλε ανατόμε της ανθρώπινης ψυχής, ας εναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει. Αν και Πνεύματα σαν και σένα δεν πεθαίνουν μένουν για να οδηγούν εμάς τους ταπεινούς.
