Για το ΕΚΚ,  έχουν γραφεί πολλές χιλιάδες σελίδες, στην πενηντάχρονη ζωή του. Πάρα πολλές επικριτικές, από αυτούς που δεν εγκρίθηκαν τα σενάρια τους, λιγότερες αλλά ικανός αριθμός ευνοϊκές από αυτούς που εγκρίθηκαν  ή από κόλακες που προσπαθούσαν να εισέλθουν στον παράδεισο των ευνοημένων. Και πολύ λιγότερες ( αρκετές όμως) από ψύχραιμους που προσπαθούσαν να υποδείξουν  με νηφαλιότητα  εφικτές λύσεις.

 

Ας δούμε όμως πολύ σύντομα τη ζωή του ΕΚΚ.

Γεννήθηκε από τη χούντα το 1970 ως εταιρεία της Τράπεζας  Βιομηχανικής Αναπτύξεως ( κρατική τράπεζα ) με σκοπό την ανάπτυξη της “ανθούσας” τότε κινηματογραφικής  παραγωγής.

Δεν θυμάμαι αν τα πρώτα χρόνια έκανε κάτι, αλλά με την πτώση της χούντας το 1974 έγινε αυτοτελής κρατική υπηρεσία με πρώτο πρόεδρο,τον πατριάρχη του ελληνικού κινηματογράφου, αείμνηστο Γιώργο Τζαβέλα και πήρε και την ως τα σήμερα ονομασία του Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.

Ήταν μια κανονική εταιρεία κινηματογράφου,κρατική, που παρήγαγε ταινίες. Ήταν πλήρως στελεχωμένη, δεχόταν σενάρια και γενικώς προτάσεις από σκηνοθέτες κλπ και αν ενέκρινε την πρόταση ( μέσω της αρμόδιας επιτροπής που είχε θεσπίσει ) αναλάμβανε να παράγει την ταινία με όλο το κόστος δικό της. Επίσης και τη διακίνηση της ταινίας και γενικώς όλο το promòtion. Φυσικά η ταινία της ανήκε.

Λόγω των χρόνων που έχουν περάσει, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσες  και ποιες ταινίες έκανε. Έκανε σίγουρα την Ιφιγένεια του Μιχάλη Κακογιάννη. Και επίσης σίγουρα μία ταινία του Ερμή Βελόπουλου. Οπωσδήποτε θα έκαμε κι άλλες τις οποίες εγώ λόγω της απόστασης του χρόνου δεν θυμάμαι. Φυσικά για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχουν τα στοιχεία και μπορεί να τα εύρει. Εμάς άλλο είναι το θέμα μας.

Κατόπιν τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Το Ε Κ Κ από εταιρεία παραγωγής ταινιών έγινε εταιρεία επιδότησης του ελληνικού κινηματογράφου. Δηλαδή, πλέον δεν ενέκρινε μόνο τα σενάρια αλλά και το όλον “πρότζεκτ” της ταινίας και έμπαινε μέτοχος  με ένα ικανό ποσοστό,το οποίο βέβαια όπως φάνηκε, ποτέ (σχεδόν) δεν ζήτησε πίσω.

Κι εδώ ήταν η χαρά του υπεργολάβου “παραγωγού”.

Αρκετοί επιτήδειοι μη διαθέτοντας καθόλου κεφάλαια, παρά μόνο ένα γραφείο και τηλέφωνο, έπαιρναν τη δουλειά και με την μέθοδο των ποσοστών με τους περισσότερους συντελεστές, έκαναν τη δουλειά  με τα δύο τρίτα του κεφαλαίου του ΕΚΚ και οι άλλοι περίμεναν να πληρωθούν με ποσοστά από την εκμετάλλευση της ταινίας. Ζήσε μαύρε μου….

Δεν χρηματοδότησε καλές ταινίες το ΕΚΚ; θα ρωτήσετε. Και βέβαια χρηματοδότησε. Και τον Αγγελόπουλο και τον Νικολαίδη, τον Βούλγαρη τον Παναγιωτόπουλο ,τον Φέρρη και πολλούς άλλους. Ένα δεν έκανε, που το κάνανε τα περισσότερα Κέντρα της Ευρώπης: Εθνικό Κινηματογράφο. Σχεδόν όλοι οι προηγούμενοι κινηματογραφιστές, μετά από ένα διάστημα θα μπορούσαν να βρούν και μόνοι τους λεφτά αν υπήρχε υγιής κινηματογράφος.

Εκεί ευθύνεται το Κέντρο. Σπατάλησε δισεκατομμύρια σε υπεργολάβους χωρίς κανέναν έλεγχο. Σπατάλησε λεφτά με τη σέσουλα  δίνοντας επανειλημμένα χρηματοδότηση, στους ίδιους και τους ίδιους ατάλαντους απλώς γιατί ήταν ημέτεροι (ΟΧΙ κομματικοί υποχρεωτικά) παρόλο που είχαν αποτύχει παταγωδώς πέντε και έξη  φορές στη σειρά. Γιατί σε πενήντα χρόνια δεν κατάφερε να βγάλει ΕΝΑΝ παραγωγό που να σταθεί στα πόδια του.

Και τελευταίο αλλά όχι έσχατο, φυσικά την ευθύνη, την μοιράζονται και ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις που πέρασαν από τη γέννηση του ΕΚΚ.

Αυτές τις μέρες έχουν ξεσπάσει καυγάδες(πάλι) για το ΕΚΚ. Ας καθίσει επιτέλους ο κόσμος του κινηματογράφου και ιδίως οι ΝΕΏΤΕΡΟΙ και ας βάλουν τον δάχτυλο τους επί των τύπων των ήλων. Οι καιροί ού μενετοί.