“…ένα όχι τρέχει πιο αργά- από ένα σαλιγκάρι”

 

Στίχοι σαν πινελιές σε πίνακα ενός Κλέε ή ακόμη κι ενός Ernst Ludwig Kirchner.

Η νέα ποιητική συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη “Το Σημείωμα της Οδού Ντεσπερέ” που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις  φέρνει στο νου εικόνες του Janek Sedlar τραβηγμένες όμως από τα «δάση» του μύθου, του παραμυθιού, του υπερβατικού εν γένει. 

 

“Κάποιος είπε σε κάποιον

και αυτός συναίνεσε με ζέση

πως τα κοάλα είναι υπερεκτιμημένα

και το καλύτερο κατοικίδιο είναι

η αυτολύπηση,

με την προϋπόθεση

να τη γυρνάς ανάποδα

όταν βήχει.”

ΟΙ ΦΗΜΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΙΠΤΑΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

 

Οι στίχοι της ανοίγουν ένα παράθυρο επικοινωνίας  του αναγνώστη με ένα πλήθος μυθικών, ιστορικών, λογοτεχνικών προσωπικοτήτων ενδεδυμένων με το μανδύα του απόκοσμου,  ενώ  επιμελώς είναι βουτηγμένοι σε μια από τις ζωτικότερες λειτουργίες του χιούμορ, που δεν είναι άλλη από την ειρωνεία. 

 

Κάτι σπάραξε.

Κάτι έτρεξε. 

Κάτι τρέχει ακόμα.

Ίσως νερό.

Και τελικά τι συνέβη πέρσι το καλοκαίρι;

Τι παραπάνω από ό,τι φέτος ή του χρόνου;

Αγαπητέ μου, πάρτε το απόφαση.

Όσο κι αν προσπαθήσετε,

ποτέ δεν θα διαπράξετε τον φόνο της ανίας σας”

ΞΕΡΩ ΤΙ ΚΑΝΑΤΕ ΠΕΡΣΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

 

Τα παραισθητικά ταξίδια των ποιημάτων της αιχμαλωτίζουν το χρόνο καθώς το κάθε ποίημα/σημείωμα επικοινωνεί με το άλλο με ένα είδος ποιητικής μεσοτοιχίας. Ένα ποιητικό ταξίδι μέσα όμως από μια σειρά φράσεων «ηρακλειτικής υφής»  που έντεχνα αντιδιαστέλλει την λογική στη φαντασία.  Συγκλονίζουν οι γκροτέσκες φιγούρες της Αντιγόνης ή της γυναίκας του Λοτ πλάι στις καρτερικές μορφές της Άλκηστις ή της Πηνελόπης να βαδίζουν την ίδια κοινή τους πορεία, αλλά ο προορισμός να είναι πια άγνωστος. Οι ήρωες της κα Κουτσουμπέλη εμφανίζονται ως αντικατοπτρισμοί σε σπασμένους υαλοπίνακες πιασμένοι  στην αχλή του χρόνου. 

 

I

“Κάθε μέρα η Αντιγόνη ποτίζει λάχανα

μήπως κι από μέσα ξεπηδήσουν

τα έμβρυα που δεν κυοφόρησε ποτέ.

Το αποκαλεί γραφή.

Στήνει παγίδες σε ασβούς

που μένουν πάντα άδειες.

Το ονομάζει μνήμη.”

Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΓΕΡΝΑ

 

 

Γλώσσα λιτή, χωρίς λυρικές εξάρσεις που συγγενεύει ως ένα βαθμό με αυτή του Μίλτου Σαχτούρη. Ακουμπά  στους Γάλλους συμβολιστές του τελευταίων χρόνων του 190υ αιώνα, αλλά κυρίως κουβαλά τον φιλοσοφικό στοχασμό του  Rene Char. Τάξη, λοιπόν, κι αρμονία στίχων πασπαλισμένοι με τη σκόνη της φαντασίας που λειτουργούν υποδόρια κάτω από ένα βαθύ αίσθημα ανθρωπισμού.  

 

VI

“Ήρθαμε άραγε ταγμένοι

ή είμαστε μονάχα

νυχτόβια τυφλά όντα 

που τρυπάμε μάταια το σκοτάδι,

απέλπιδες ανθρακωρύχοι,

ανόσιοι τυμβωρύχοι,

σκαπανείς;”

Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΓΕΡΝΑ

 

Στην τελευταία της ποιητική συλλογή η Χλόη Κουτσουμπέλη αναδιοργανώνει την ποιητική πορεία της ανασυγκροτώντας τον κόσμο της φαντασίας σε ένα μετα-φαντασιακό περιβάλλον, αποκαθαρμένο από ανθρώπινες συμβάσεις που δέσμευαν την ελευθερία ή αποσιωπούσαν στιγμές υψίστης ζωτικότητας. Πίσω από τους στίχους διαφαίνεται ένα συνεχές πάλεμα με την εικόνα και το αίσθημα στο αγχώδες περιβάλλον του σύγχρονου ανθρώπου.

 

Η συλλογή ποιημάτων της Χλόης Κουτσουμπέλη “Το Σημείωμα της Οδού Ντεσπερέ” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις