«…να κατανοήσεις την αξία όλων αυτών που πρόκειται να συμβούν και αυτών που ήδη έχουν συμβεί και με όποιο τρόπο μπορείς, να το ανταποδώσεις»

 

Θα μπορούσε να ‘ναι και μια γενική αξία ζωής η συγκεκριμένη θέση, παρόλο που αποτελεί ένα ενστάλαγμα σοφίας ενός ιερωμένου στην ιστορία του Μάνου Τσεμπερλή «Σαν παραμύθι»(εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη).

Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί πρωτόλειο εφηβικό/νεανικό μυθιστόρημα ενός ταλαντούχου παιδιού, του Μάνου Τσεμπερλή. Η αξία της πίστης για την απόκτηση της ελπίδας στη Ζωή είναι η βασική ιδέα του βιβλίου.

Ο συγγραφέας εστιάζει την ιστορία του στην αρρώστια ενός κοριτσιού και  στο θαύμα που όλοι περιμένουν και θα έρθει ως απόρροια μιας βεβαιότητας. Το θαύμα θα συμβεί την ώρα που όλοι δυσπιστούν στην έκβασή του. Κι είναι αυτό το παράδοξο της ανθρώπινης φύσης, που ενώ διψά να συμβεί κάτι, προδικάζει δυσοίωνο το φινάλε του.

Ο Τσεμπερλής εναποθέτει στον κεντρικό χαρακτήρα του, τον παππού του κοριτσιού να δαμάσει τα έλλογα γεγονότα με αυτά που φαντάζουν  απίστευτα. Όπως κι η ίδια η ζωή τις περισσότερες φορές ξεπερνά σε φαντασία και το πιο σουρεαλιστικό έργο.

 

«Υπάρχουν στιγμές που ο άνθρωπος φτάνει σ’ ένα όριο, που καταλαβαίνει πως οι δυνάμεις του δεν είναι αρκετές να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες με τις οποίες τον φέρνει αντιμέτωπο η ζωή»

 

Οι δοκιμασίες τις περισσότερες φορές χαράζουν μια οριοθετική γραμμή στο βίο μας, δεσμεύοντας μας στους χρονικούς συνδέσμους του πριν και του μετά.

 Ένα παιχνίδι με τον χρόνο είναι το βιβλίο και ένας αγώνας δρόμου με τον θάνατο που πρέπει να νικηθεί με τα δικά του όπλα. Το κλειδί βρίσκεται στο παρελθόν ενός ανθρώπου που η θέληση, η πίστη και η απόλυτη αναγέννησή του δρομολόγησαν το μέλλον της οικογένειά του.

Θα σταθώ ακόμη στην εξαιρετική περιγραφική δεινότητα του συγγραφέα, ειδικά στο σημείο που περιγράφει το όνειρο-θαύμα του κοριτσιού. Ο λόγος του ρέει πλημμυρισμένος από ευφάνταστες  εικόνες ομορφαίνοντας τα σημεία και δρομολογώντας τη λύση του έργου.

 

«Κάποια στιγμή αποκαμωμένη και λαχανιασμένη καθώς ήταν, στάθηκε για να ανακτήσει τις δυνάμεις της. Ύστερα από μερικές βαθιές και διακεκομμένες ανάσες, τέντωσε το σώμα της που είχε σκεβρώσει απ’ την πίεση και το βλέμμα της ήρθε αντιμέτωπο με μια εικόνα που της έκοψε την ανάσα. Βρισκόταν μέσα σ΄ έναν πάναστρο ουρανό».

 

Δεν είναι ένα βιβλίο διδαχής, ούτε ένα βιβλίο που ρέπει σε θεολογικά δόγματα, μάλλον ένα βιβλίο-διέξοδος. Ένα βιβλίο Πίστης κυρίως στην αξιοσύνη του ανθρώπου και των δυνάμεών του.