Οι αισθήσεις, οι αλήθειες και τα ψέματα του κάθε ανθρώπου που κρατιούνται κλειδωμένα; Ή πιο σωστά, όπως αναφέρει κι ο συγγραφέας Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος «…με ποια λουκέτα είναι κλειδωμένα;»
Οι εκδόσεις Δωδώνη πάντα πιστές στην έκδοση βιβλίων που εξελίσσουν τη σκέψη, και στην προκειμένη τη θεατρική σκέψη, στις ήδη υπάρχουσες αριστουργηματικές εκδόσεις παγκοσμίου θεάτρου, παρουσιάζουν τις νεοελληνικές «θεατρικές αφίξεις» που αν μη τι άλλο συναρπάζουν!
Στο 2ο θεατρικό του κείμενο «Όλα ξεκίνησαν στο κοιμητήριο», κι έχοντας πάρει το θεατρικό βάπτισμα με το αξιόλογο «Ροζ», ο καταξιωμένος συγγραφέας και αρθρογράφος Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος προβληματίζεται με τον τρόπο που επενδύουν οι άνθρωποι στην αισιοδοξία, τη ρευστότητα του χρόνου στην οποία προσκρούουν οι επιθυμίες όλων μας δημιουργώντας ενίοτε ένα ψυχικό κενό που εγκλωβίζει τις σχέσεις των ανθρώπων και οδηγούν στη μοναξιά, τον επίγειο «θάνατο» ούτως ειπείν, που σηματοδοτεί το τέλος.
«…μπέρδεψα τα συναισθήματά μου με τους ρόλους. Έπαιρνα μέσα μου τα καλά και τα κακά των ηρώων μου και πορευόμουν»
Οι ήρωες του συγγραφέα έχουν απωλέσει τις ανθρώπινες συμβάσεις και φιλοσοφούν πάνω στις περασμένες τους επιλογές που φέρουν την ετικέτα του σήμερα. Ένας πρώην δημόσιος υπάλληλος (Αστέριος Αλιμπράντης) και νυν άστεγος της Πανεπιστημίου, μια πρώην καταξιωμένη ηθοποιός και νυν άπορη (Παρθένα Ορφανίδου) είναι οι ευεργετούμενοι ενός μάλλον παράξενου Ανθρώπου που το μπερδεμένο και λειψό οικογενειακό του περιβάλλον δημιουργεί μια γέφυρα επικοινωνίας του ενός με του άλλου κάτω από την προσεγμένη σκέπη της φροντίδας του μέσω της απαλοιφής, όμως, μέρους της αλήθειας προς όφελος και των δύο. Τα ψέματα του εκλιπόντος ευεργέτη της ψυχής τους (Γιάννης Πρέσβελος) σώζουν δύο υπάρξεις που η αδυναμία τους να ανταποκριθούν στα τερτίπια της σύγχρονης ζωής κάνουν τον συγγραφέα μέσω των ηρώων του να αναφωνήσει: που εναπόκεινται η λύτρωση και οι επιλογές για να λυτρωθούμε;
Το κείμενο βρίθει στοχασμών και ενώ αφορά αιώνια ανθρώπινα ερωτήματα κοινωνικής υφής, είναι άδολα βουτηγμένο στην μπογιά του σήμερα. Γίνεται αναφορά για την φιλανθρωπία κι αν αυτή αποτελεί μια ακόμη σύμβαση, για τον έρωτα και το χρονικό ένδυμά του με το οποίο είμαστε ντυμένοι ανάλογα με την «εποχή», ενώ μεγάλη αναφορά υπάρχει στο αιώνιο ζήτημα του θανάτου.
«ΠΑΡΘΕΝΑ ΟΡΦΑΝΙΔΟΥ: Εσύ πιστεύεις στη ζωή μετά τον θάνατο, Γιάννη;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΣΒΕΛΟΣ: Εκεί είναι η πραγματική ζωή, Τένα. Αυτή η ζωή είναι ένα μεγάλο παίδεμα, ένα όνειρο πριν περάσεις στην απέναντι μεριά»
Οι δύο ήρωες μας παρίστανται στη κηδεία του Γιάννη Πρέσβελου κι αφορμής δοθείσης συζητούν για το θάνατο και το γεμάτο τρόμο πρόσωπό του. Η περιέργεια και το δέος για το μεταφυσικό του περίβλημα συνηγορούν σε μια αντιθετική θα μπορούσαμε να πούμε αρμονία: Πίστη είναι η χαρά και η ελευθερία.
Ο συγγραφέας και εδώ αλλά και σε πολλά σημεία κάνει χρήση αυτό που ονομάζουμε παράλογο θέατρο, ώστε το μυστηριακό περιβάλλον του έργου να υποσκελίζει το καθαρό νόημα δημιουργώντας ένα άρτιο αποτέλεσμα που κερδίζει σε θεατρικό εύρος.
Τελικά πότε αποδομείς πράγματα; Όταν αγαπάς; Όταν μισείς; Ο Γιάννης Πρέσβελος είναι ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στον έρωτα με τη γυναίκα του ή μήπως απλά είναι κι αυτός ένας έρωτας που βολεύεται στα φουσκωτά μαξιλάρια, όπως οι σκέψεις μας; Μια σκέψη του συγγραφέα που εκπλήσσει και θεωρώ πολύ ουσιαστική: «Η Σκέψη μου δεν βολεύεται στα φουσκωτά μαξιλάρια άλλων σκέψεων». Ο καθένας μας ας αποκρυπτογραφήσει με τα δικά του εχέγγυα την παραπάνω φράση σε ένα Brand e Fer με τον εαυτό του με κέρδος τη ψυχική γαλήνη.
Το «Όλα ξεκίνησαν στο κοιμητήριο» είναι ο θαυμασμός του ανθρώπου που επέλεξε το περιθώριο. Γιατί όμως να θαυμάζεται το περιθώριο; Ίσως γιατί η λέξη θαυμασμός κρύβει μέσα της την απορία και σε κάθε τι που μας κάνει να απορούμε στεκόμαστε απέναντί του με περισσή σκέψη. Κυρίως όμως γιατί το περιθώριο είναι η απόληξη μια πρότερης διαφορετικής κατάστασης που αξίζει να εξιχνιαστεί κι γι’ αυτό αξίζει να ντυθούμε με το άγγιγμα της λύπης όπως μας «προστάζει» ο συγγραφέας.
Το θεατρικό “Όλα ξεκίνησαν στο κοιμητήριο” του Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δωδώνη
