Τα νέα βιβλία της σειράς «Aldina», που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Gutenberg, μας ταξιδεύουν σε άλλους τόπους κι εποχές.

 

 

Ο εκδότης Κ. Δαρδανός στο σημείωμά του αναφέρει: “Ο Wallace Stegner, ο επονομαζόμενος «πρύτανης των συγγραφέων της Δύσης» ανατρέπει όλα τα στερεότυπα που συνοδεύουν την Άγρια Δύση και μέσα από τις δέκα ιστορίες που ανθολογούνται στο Τραγούδι της σάλπιγγας, καταφέρνει να καθηλώσει και να συγκινήσει τον αναγνώστη. Στα Τελευταία μου λόγια του Santiago Amigorena, η Ακρόπολη εμφανίζεται όπως δεν την έχουμε ξαναδεί: είναι το έσχατο καταφύγιο για δυο από τους τελευταίους ανθρώπους στη Γη, που με οδηγό τα μεγάλα κείμενα του ανθρώπινου πνεύματος, επιχειρούν να εντοπίσουν τις αιτίες των δεινών που έπληξαν την ανθρωπότητα. Λίγο μακρύτερα, αλλά όχι τόσο μακριά μας, στη χώρα που περιγράφει η Γραμματική των γλωσσών της Βαβέλ, η γλώσσα των κατοίκων μας προκαλεί να ξανασκεφτούμε όσα λέμε στους γύρω μας μα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Τρία διαφορετικά βιβλία που δίνουν την ωραιότερη αφορμή για νέες αναγνωστικές περιπέτειες και νέες συζητήσεις!”

 

 

 

To Τραγούδι της Σάλπιγγας
και άλλα διηγήματα

Wallace Stegner

Μετάφραση: Γιάννης Παλαβός

Η αμερικανική Δύση πέρα από τον μύθο του Φαρ Ουέστ. Για πρώτη φορά στα ελληνικά ο «πρύτανης των συγγραφέων του Ουέστ» φωτίζει σε δέκα διηγήματα την καθημερινότητα της άγριας Δύσης και αναδεικνύει τον αληθινό χαρακτήρα των κατοίκων της.

 

 

Γραμματική των Γλωσσών της Βαβέλ

Jürgen Buchmann

Μετάφραση: Συμεών Γρ. Σταμπουλού

Η Γραμματική των γλωσσών της Βαβέλ είναι ένα παράξενο και γοητευτικό βιβλίο, ένα σχόλιο για τη δύναμη της γλώσσας και συνάμα αλληγορία για τις παγίδες που μας στήνει. Μια συλλογή μικρών ιστοριών, φόρος τιμής στον Έκο και στον Καλβίνο. Εντέλει, ένα βιβλίο που μας προκαλεί να ξανασκεφτούμε τι λέμε και πώς στους άλλους και στον εαυτό μας.

 

 

Τα Τελευταία μου Λόγια

Santiago H. Amigorena

Μετάφραση: Τιτίκα Δημητρούλια

2086: το τέλος του κόσμου. Η Ακρόπολη της Αθήνας είναι το έσχατο καταφύγιο για δυο εναπομείναντες ανθρώπους, τον νεαρό αφηγητή κι έναν υπεραιωνόβιο άνδρα ονόματι Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Ο Σαίξπηρ θυμάται πώς ήταν ο κόσμος όταν οι άνθρωποι μπορούσαν ακόμη να χαίρονται τη ζωή.. Χρειάζεται άραγε η απόλυτη καταστροφή για να μπορέσει ο άνθρωπος να ευαισθητοποιηθεί από την ομορφιά ενός απλού ρόδου;