Καλησπέρα Νικόλα σε καλωσορίζω στο The Look.Gr.
Συνέντευξη /Επιμέλεια: Ελεονώρα Καραμιχάλη
-Πως ξεκινήσες να γράφεις το πρώτο σου βιβλίο “Το χαμόγελο συνάντησε ένα δάκρυ”;
Το βιβλίο ήρθε σε μια δύσκολή εποχή για μένα, το καλοκαίρι του 2020. Με είχαν βρει πολλά. Δεν είχα σταθερή δουλειά,, οι εξελίξεις για το εμβόλιο του κορωνοιού τότε ακόμη δεν ήταν θετικές, άνθρωποι έφυγαν από την ζωή μου γιατί δεν μπορούσαν ή γιατί δεν ήθελαν να είναι κοντά μου ενώ είμαι σε δυσκολία, τσακωνόμουν συνέχεια με την μητέρα μου η οποία εδώ και χρόνια έχει βαρβάτη κατάθλιψη και με πίεζε πάρα πολύ ψυχολογικά. Για να αντιμετωπίσω αυτή την σύνθετη κατάσταση κολυμπούσα, έκανα τζοκινγκ, έκανα πολλές συζητήσεις με τον εαυτό μου και κάποια στιγμή άρχισα να γράφω. Έτσι γεννήθηκε το πρώτο κεφάλαιο, η πρώτη ηρωίδα.
-Ποια είναι η ιστορία του χαμόγελου;
Πέντε γυναίκες και ένας άνδρας ζουν τις ετερόκλιτες ζωές τους με όμορφες και άσχημες στιγμές, με πάθη, με λάθη, με μυστικά, με αλήθειες και ψέματα. Κάποια στιγμή όμως οι ζωές τους συγκλίνουν και η ιστορία τους γίνεται μια. Παίζουν στο σκάκι της ζωής όλοι μαζί από διαφορετική θέση αλλά στην ίδια παρτίδα.
-Τι πιστεύεις οτι πραγματεύεται το βιβλίο σου;
Την αναγέννηση, την ανασύνταξη δυνάμεων, το κοιτάω μπροστά και δεν γυρίζω ποτέ πίσω γιατί δεν είναι αυτός ο προορισμός μου. Νομίζω αυτό είναι το αισιόδοξο μάθημα ζωής που πήρα γράφοντας αυτό το βιβλίο. Είναι ένα βιβλίο αγκαλιά, με αλήθεια, με πόνο, με χαρά, με λύτρωση.
-Όταν ήσουν παιδί, ποιο βιβλίο είχες αγαπήσει πολύ και ποιόν συγγραφέα;
Το χωρίς οικογένεια του Έκτορ Μαλό. Το είχα διαβάσει άπειρες φορές και ακόμη και σήμερα με πιάνουν κλάματα όταν σκέφτομαι τον βασικό πρωταγωνιστή, τον Ρεμύ. Συμμερίστηκα πολύ αυτό τον άνθρωπο. Η λογοτεχνική του υπόσταση μ’ ακολουθεί ακόμα.
-Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις στους αναγνώστες σου ;
Τα τελευταία χρόνια μου πήγαν πολύ άσχημα. Μέτρησα πολλές, σοβαρές απώλειες μέσα σε τρομερά δύσκολη εποχή. Ψάχτηκα πολύ, φώτισα το παρελθόν, βρήκα πληγές, λάθη, οδυνηρές αλήθειες, είπα όχι στην τοξικότητα, έβγαλα ανθρώπους από την ζωή μου. Το βασικό μήνυμα που διατρέχει το βιβλίο και είναι μια δική μου προσωπική αξία είναι το “Ό, τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
-Γνωρίζω επίσης ότι έχεις γυρίσει εφτά ταινίες, όλες ασπρόμαυρες, έχεις πάρει δυο βραβεία στο εξωτερικό. Ποια ανάγκη ας οδήγησε στην σκηνοθεσία ;
Το βιβλίο και ο κινηματογράφος από την παιδική μου ηλικία ακόμη ήταν το διαβατήριο για να ταξιδεύει το μυαλό μου μακριά από την πραγματικότητα. Το σινεμά ήταν, είναι και θα είναι πάντα μια μεγάλη αγάπη που απαιτεί τα πάντα από σένα. Ήταν και είναι για μένα ένα πεδίο δημιουργικότητας που μου επιτρέπει να προσπαθώ να κάνω καλύτερο τον κόσμο είτε ακτιβιστικά, είτε εκπαιδεύοντας τον κοινό, είτε αποκαλύπτοντας πράγματα που αγνοεί.
-Στην εποχή μας, που οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και δεν μπορούμε να αφομοιώσουμε όσα μας βομβαρδίζουν, πόσο εύκολο είναι να βρούμε την «κορυφή» μας;
Έχω την άποψη ότι κάθε εποχή είναι και καλή και κακή. Δεν νοσταλγώ ποτέ το παρελθόν και αφήνω την ιστορία να κοιμάται στις δάφνες της. Μ’ ενδιαφέρει το παρόν. Γιατί η ζωή μας είναι ένα διαρκές παρόν. Για να δεις την θέση σου στον κόσμο, που αυτό για μένα είναι να βρεις την κορυφή σου, πρέπει να αρχίσεις να γνωρίζεις τον εαυτό σου. Αν αναλάβεις την ευθύνη, βρεις τις αξίες σου, τα όρια σου η πραγματικότητα μπορεί να γίνει καλύτερη για σένα. Όλο αυτό όμως προϋποθέτει κόπο και προσπάθεια. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς κόπο και αγώνα.
-Ποια ήταν η πιο αξέχαστη εμπειρία σου, το σημαντικότερο μάθημα ζωής από τη διαδρομή σου έως εδώ;
Μάρτιος του 2016, κάθομαι σ’ ενα παγκάκι στην πλατεία Κύπρου στην Καλλιθέα περιμένοντας να περάσει η ώρα γιατί είχα μια συνάντηση μετά. Είχα φέρει μαζί μου ένα ταπεράκι με φαγητό. Αρακά με ντομάτα σαλτσα, πατατα, vegan φέτα, είχα αγοράσει κι’ ενα κουλούρι ολικής από διερχόμενο κουλουρτζή. Άρχισα να τρώω και το φαγητό μου φάνηκε πεντανόστιο. Και συνέχισα να τρώω και είχα την ίδια αίσθηση. Ήταν το καλύτερο γεύμα της ζωής μου. Κατά το παρελθόν είχα την τύχη να δοκιμάσω περίτεχνα πιάτα σε πολύ καλά εστιατόρια όμως κάνενα δεν έφτασε στο ύψος της απόλαυσης του αρακά. Μέσα στο κρύο του Μάρτη, σε τρομερά δύσκολες συνθήκες- γιατί μόλις είχα βγει από μια τοξική σχέση, είχα σχεδόν καταστραφεί οικονομικά από την περήφανη διαπραγματευση-ενιωσα να απολαμβάνω απολύτως αυτή την απλή πράξη. Τότε κατάλαβα ότι η ευτυχία είναι στιγμές ότι η ζωή είναι στιγμές που πρέπει να τις ζούμε απολύτως. Δυστυχώς χάνουμε την ενέργεια μας είτε κοιτώντας στο παρελθόν, είτε ανησυχώντας για το μέλλον.
– Πάμε σε μια άλλη αγάπη σου ….Τι είναι ο αθλητισμός για εσένα .Ένας τρόπος ζωής;
Ανέκαθεν λάτρευα τον αθλητισμό. Κολυμπούσα απο μικρός, είχα, έχω και θα έχω μια λατρεία για την θάλασσα. Έπαιζα και μπάσκετ και ήμουν καλός. Τα τελευταία χρόνια κολυμπάω και κάνω τρέξιμο, τζοκινγκ, γρήγορο βάδην. Είναι ανανεωτικό, διώχνει το στρες γιατί εγώ πάσχω από στρες, σου δίνει καλή φυσική κατάσταση, σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις παρα πολλές συζητήσεις με τον εαυτό σου. Μερικά κομμάτια του βιβλίου γράφτηκαν όταν κολυμπούσα ή όταν έτρεχα.
-Πόσο ομοφοβικός δεν είναι ο Νικόλας Πουρλιάρος;
Έχω ακτιβιστική δράση έναντι σε κάθε μορφή διακρίσεων. Η στάση μου αυτή είναι εμφανής στο βιβλίο μου. Είναι ένα βιβλίο το “Χαμόγελο” που γράφτηκε για να τιμήσει τις γυναίκες, για να σπάσει τα στερεότυπα απέναντι στους υπέρβαρους, στους αλλοδαπούς, στους ομοφυλοφιλους, σ’ αυτούς που η τρέχουσα ηθική αποκαλεί ανήθικους. Λ.χ. Μια ηρωίδα στο βιβλίο μου έκανε παιδί εκτός γάμου την δεκαετία του’ 60 και επειδή φοβήθηκε την κοινωνική κατακραυγή άφησε το παιδί της σε ίδρυμα. Όλοι αυτοί οι μικροί ρατσισμοί μέσα μας γίνονται επικίνδυνοι όταν αρχίσουν να καρπίζουν.
– Θέλω την άποψη σου στο φαινόμενο «Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους gay αλλά με ενοχλεί το κραυγαλέο»;
Είναι σύνηθες φαινόμενο. Άνθρωποι με δεδομένη αισθητική δεν μπορούν να αποδεχτούν κάποια άλλη πρόταση. Μπερδεύουν και την έννοια των ρημάτων. Δεν τους ζητάει κανείς να καλοδεχτουν ένα τμήμα της gay αισθητικής που μπορεί να τους φαίνεται κραυγαλέο. Δημοκρατικά όμως πάντα μιλώντας καλούνται να το αποδεχτουν στα πλάισια της συνύπαρξης. Και εγώ βρίσκω κραυγαλέο θέαμα έναν λαικό τύπο πνιγμένο με λουλούδια σε λαική πίστα σε μπουζουξίδικο της εθνικής οδού. Δεν το καλοδεχόμαι, το αποδεχομαι και συνυπάρχω μ’ αυτή την αισθητική. Έτσι είναι η δημοκρατία.
-Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Το 2ο μου μυθιστόρημα το έχω ήδη τελειώσει. Προς το παρόν μ’ απασχολεί η προώθση του “Χαμόγελου”. Θα ήθελα πάρα πολύ παω σε πολεις στην Ελλάδα και να συναντήσω κόσμο, να μιλήσουμε για τους ήρωες του βιβλίου, να τους ακούσω. Δεν ξέρω αν θα είναι εφτικτό. Θα το ήθελα. Επίσης έχω στα σκαριά και δυο ντοκιμαντέρ. Γνώρισα μια πολύ ενδιαφέρουσα γυναίκα στην γειτονιά μου και μιλώντας μαζί της κατάλαβα ότι έχει εξαιρετικό υλικό ζωής. Το ίδιο συνέβη και μ’ εναν ηθοποιό από το Βερολίνο. Γνωριστήκαμε στο instagram και δώσαμε αμοιβαία υπόσχεση να κάνουμε ένα ντοκιμαντερ για την ζωή του όταν θα το επιτρέψουν οι συνθήκες. Ας είμαστε καλά και όλα θα γίνουν.
