Υποδεχόμαστε στο The Look.Gr έναν χαρισματικό ανθρώπο που η αγάπη του για την γραφή και εν γένει για την λογοτεχνία, λειτούργησε ως εφαλτήριο για την προσπέλαση οποιωνδήποτε εγγενών δυσκολιών. Ο Μάνος Τσεμπερλής είναι ένας συγγραφέας κ ποιητής, που αποπνέει μια λογοτεχνική σιγουριά και τα κείμενα του, πρωτότυπα ως σύλληψη, κρύβουν ένα μεθυστικό άρωμα νοσταλγίας.
-Καταρχήν να σε καλωσορίσω στο The Look.Gr και να σε ευχαριστήσω για τις σκέψεις που θα μοιραστείς μαζί μας. Και λέω σκέψεις γιατί δεν θα ‘ναι άλλη μια συνέντευξη όσο μια γνωριμία του λογοτεχνικού σου προσώπου με το κοινό.
-Γεια σας και από εμένα και ευχαριστώ για τη φιλοξενία
-Ας ξεκινήσουμε λοιπόν…
- “Κοιτάξαμε προς τον ουρανό με την ελπίδα να γεμίσει με φως τα μάτια μας ο ήλιος”. Πάιρνω αυτή τη φράση από ένα σου διήγημα και θέλω να σε ρωτήσω ποια είναι η ανάγκη των ανθρώπων να κοιτούν ψηλά τον ουρανό; Πηγάζει από θρησκευτικά κίνητρα; Σε σένα πως λειτουργεί; Ανέλυσε μας λίγο το συλλογισμό σου πάνω σε αυτή την τόσο ωραία εικόνα.
Να ξεκαθαρίσω πως πολλές φορές όταν γράφω έρχονται οι λέξεις αυθόρμητα και ενώνονται και σχηματίζουν φράσεις, προτάσεις κοκ πάνω στην ιδέα που πραγματεύομαι. Χωρίς να μπορώ να πω με σιγουριά γιατί για κάθε άνθρωπο μια εικόνα είναι ξεχωριστή, πιστεύω πως ο ουρανός είναι το πρώτο άγνωστο, συμβολίζει την ανάγκη για αναζήτηση, να ξεπεράσουμε τα όρια μας. Αν κοιτάζουμε τον ουρανό από θρησκευτικά κίνητρα… Είναι αλήθεια πως ένας άνθρωπος μπορεί να κοιτάει τον ουρανό και να αναζητάει να δει το θείο εκεί, αλλά αυτό μπορεί να συμβεί με οποιαδήποτε αντικείμενο. Προσωπικά πιστεύω πως ο ουρανός μας γοητεύει γιατί διευρύνει τους ορίζοντες μας προς το άγνωστο. Ως προς τη συγκεκριμένη εικόνα θα έλεγα ότι προσπαθώ να δείξω πως οι ήρωες και θύματα ταυτόχρονα στρέφουν τα μάτια τους στο μόνο πράγμα που έχει μείνει ίδιο μετά από έναν ατελείωτο πόλεμο, τον ήλιο και το φως του και αυτό το αναλλοίωτο φως είναι που μπορεί να τους δώσει ελπίδα.
- Από όσο έχω διαπιστώσει λατρεύεις την ποίηση. Ο μεγάλος Νικηφόρος Βρεττάκος λέει σε ένα στίχο του: ” Αν δε μου ’δινες την ποίηση, Κύριε, δε θα ’χα τίποτα για να ζήσω”. Πως αντιλαμβάνεσαι λοιπόν την Ποίηση;
Είναι αλήθεια πως έχω αδυναμία στη ποίηση. Είναι ένας κόσμος ολόκληρος, όπου το λυρικό κομμάτι της ζωής συναντά τις λέξεις. Μπορεί να πεις επίσης πάρα πολλά, γράφοντας πολύ λίγα, αλλά πολύ ουσιαστικά. Ως εκ τούτου θεωρώ πως η ποίηση είναι η Βασίλισσα μέσα στη λογοτεχνία.
- Στο έργο σου σημαίνοντα ρόλο παίζει ο άνθρωπος. Κοιτάζοντας γύρω τι σου αφήνει ο άνθρωπος του 21ου αιώνα; Μέσα από τα κείμενα σου αποτυπώνεις τον άνθρωπο που βλέπεις γύρω σου ή τον άνθρωπο που έχεις εξιδανικεύσει ως εικόνα;
Προσπαθώ να βάλω ως κέντρο τον άνθρωπο. Αν και είμαστε ακόμη στις αρχές του αιώνα και φαντάζει πολύ πρώιμο να κάνουμε μια εκτίμηση, αυτό που με κάνει να νιώθω είναι φοβο για το μέλλον. Έχουμε φτάσει σε μια καμπή της ιστορίας που όλο και λιγότεροι άνθρωποι θα είναι ικανοί να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους λόγω των αυξημένων ανισοτήτων. Αν και σαν ανθρωπότητα έχουμε κάνει τεράστια βήματα, φοβάμαι ότι αυτό κάποια στιγμή θα μας πάει πίσω. Στα κείμενα μου προσπαθώ να αποτυπωσω τον άνθρωπο, είτε εξιδανικευμένο, είτε με τις αδυναμίες του, μα περισσότερο θα έλεγα με τα όνειρά και τις ελπίδες του.
- Θα μπορούσες να μας μιλήσεις για τις επιρροές σου που ως ένα βαθμό καθόρισαν την λογοτεχνική σου σκέψη;
Ναι, θα μπορούσα να πω ότι έχω σταθεί πάνω σε αρκετούς συγγραφείς, όπως ο Ελύτης, ο Γκαρσία, ο Ουγκό κα. Η γραφή τους και η ευαισθησία τους με έχουν αγγίξει βαθιά. Όμως η λογοτεχνική σκέψη ενός συγγραφέα δε διαμορφώνεται μόνο από τι έχει διαβάσει, αλλά και από τα βιώματα του καθώς και από τους ανθρώπους γύρω του. Σε εμένα το καθοριστικό ρόλο τον έχουν παίξει οι άνθρωποι.
- Ως άλλος κυβερνήτης του δικού σου ελυτικού «Μικρού Ναυτίλου», πες μου ο ταξιδιωτικός σου σάκος τι θα περιείχε;
Εδώ με αιφνιδιάζεις… βιβλία, αγάπη και σκληρή δουλειά γιατί για όλα στη ζωή πρέπει να κοπιάσεις
- Μίλησε μας για τα άμεσα σχέδια σου.
Ως προς τα βιβλία συζητάω με ένα αξιόλογο εκδοτικό οίκο για ένα μυθιστόρημα μου, αλλά δε ξέρω τι θα γίνει. Και φυσικά ελπίζω να συνεχίσω να γράφω γιατί και αυτό δεν είναι δεδομένο, χρειάζεται η έμπνευση.
- Σε ένα σου κείμενο τα “Μεταπολεμικά φαινόμενα” κλείνεις με έναν ωραίο συλλογισμό: Σήμερα έχει ειρήνη και το ραδιόφωνο της ψυχής μας τερμάτισε, δε δουλεύει πια. Σε αυτό τον πολεμόχαρο κόσμο τι χρειάζεται για να δουλέψει το ραδιόφωνο της ψυχής;
Ο κόσμος μας μαστιζόταν πάντα από πολέμους, δυστυχώς. Θα ξυπνήσω ευτυχής αν μια μέρα ξαφνικά έχει αλλάξει αυτό. Τι χρειάζεται λοιπόν. Νομίζω ότι μια λέξη αρμόζει: πίστη. Εαν δε πιστεύεις σε ένα καλύτερο αύριο, πως θα το χτίσεις;
– Μάνο σε ευχαριστώ απεριόριστα για όσα μοιράστηκες μαζί μας. Να ευχηθώ ο λογοτεχνικός σου περίπατος να ‘ναι ευχάριστος και χωρίς κακοτοπιές και θα τα ξαναπούμε γρηγόρα.
-Να σας ευχαριστήσω και εγώ για τη φιλοξενία σας και για τις πολύ ωραίες ερωτήσεις που μου κάνατε.
Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το διήγημα του Μάνου Τσεμπερλή “Η τελευταία λέξη”
“…Όταν πλέον τελείωσες, είχε σκοτεινιάσει και ξέραμε και οι δυο ότι όλα τα βιβλία μας θα έμεναν εκεί μέχρι να τελειώσει η δικτατορία. Σου είπα μια ακόμη φορά για τα περίεργα συμπτώματα και τη λίμνη αίματος με τα γράμματα και τις λέξεις να ρέουν πέρα δώθε, με κοίταξες και μου είπες πως πιθανόν έπασχα από την αρρώστια του σουρεαλισμού. Και εγώ μέχρι τότε πίστευα από όσα είχα διαβάσει και είχαμε πει ότι σουρεαλισμός είναι καλλιτεχνικό κίνημα και όχι αρρώστια. Από πότε η τέχνη σε χτυπούσε σαν αρρώστια; Μήπως έβγαινε και σε πανδημία, μήπως μπορούσε να εξαπλωθεί σαν την πανώλη; Δεν καταλάβαινα πώς ήταν δυνατόν να πάσχω από την τέχνη…”.
Ο Μάνος Τσεμπερλής, γεννημένος στην Αθήνα, ζει κι εργάζεται στην Αγγλια. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες κι ασχολείτε με τη συγγραφή. Χόμπι του το διάβασμα και οι βόλτες, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα και ποίηση σε blogs και γράφει μόνιμα για το Thinkdrops.gr όπου διατηρεί τη δικιά του στήλη.
