Το The Look.Gr εξασφάλισε μια συνέντευξη της ποιήτριας Μαρίας Παναγιωτίδου, η οποία στον πρόσφατο παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης Κ.Π. Καβάφης κέρδισε επάξια το δεύτερο βραβείο. Γελαστή και πρόσχαρη μας απάντησε στις ερωτήσεις που της θέσαμε με τον αυθορμητισμό του πραγματικού καλλιτέχνη.

 

-Καταρχήν Μαρία να σε καλωσορίσω στις σελίδες του The Look.Gr και να σε συγχαρώ για την πρόσφατη νέα διάκριση σου.

-Σας ευχαριστώ με τη σειρά μου για τη φιλοξενία στη σελίδα σας.

-Χαρά μας, ας ξεκινήσουμε λοιπόν…

1. «Δεν ζουν οι άνθρωποι γιατί ανασαίνουν μα γιατί μπλέκονται οι ανάσες τους», ξεκινώ Μαρία την συνέντευξη μας με αυτόν τον στίχο από το ποίημα σου «Κάλεσμα» που μου δίνει αφορμή να σε ρωτήσω: τι είναι αυτό που συνδέει τους ανθρώπους; Υπάρχει στην σημερινή εποχή αυτή η μαγεία που περιγράφει αυτός ο εξαιρετικός στίχος;

Nαι…υπάρχει…τουλάχιστον για μένα. Ίσως γιατί παραμένω μια ονειροπόλα, που βλέπει   τα πάντα γύρω, να κινούνται σε μια θετική κατεύθυνση , μη καθοδηγούμενη από ρεαλιστικές επιφυλάξεις. Αυτή εξάλλου είναι και η μαγεία της ποίησης. Μια ουτοπία πραγμάτωσης του ακατόρθωτου.

‘’Δε ζουν οι άνθρωποι γιατί ανασαίνουν, μα γιατί πλέκονται οι ανάσες τους’’… Με ρωτάς γι αυτόν το στίχο…Ουσιαστικά αναφέρομαι σε μια ανταλλαγή.…ανταλλάσω…’’’αλλάζω +άλλος’’. Μια απ’τις δυό λέξεις αν λείψει, δημιουργείται κενό, ικανό να σε οδηγήσει στην παθητική φωνή του ‘’ανταλλάσομαι’’. Όλα τα παθητικά για μένα είναι απορριπτέα!

 

2. Ξεκινήσαμε λίγο ανορθόδοξα, αλλά πιστεύω ότι η ποίηση δεν έχει όρια και ότι δεν εγκλωβίζεται σε πάγιες θέσεις, άλλο τόσο μια συνέντευξη που φωτίζει πτυχές ενός «εργάτη» της. Πιάνοντας το νήμα απ’ την αρχή λοιπόν θέλω  να σε ρωτήσω, ποιες είναι οι επιρροές σου;

Θα συμφωνήσω μαζί σου. Τα όρια,μειώνουν συνήθως τις αποστάσεις απ’τα σημεία. Εμείς, οι ’’εργάτες της ποίησης’’ , όπως πολύ όμορφα προανέφερες, κινούμαστε στο άπειρο, αναζητώντας λέξεις, χρώματα κι εικόνες. Αυτό το ‘’άπειρο’’ μπορεί να βρίσκεται δίπλα μας, ή σε απόσταση 10, 50, 100 μέτρων. Μπορεί ακόμα και να βρίσκεται σε άλλο χρόνο κι εποχή. Αναζητώντας το, ανακαλύπτουμε ουσιαστικά τον εαυτό μας,  με διαφορετικούς κι εναλλασσόμενους κάθε φορά ρόλους. Μπορεί και να  μη το συναντήσουμε ποτέ.

 

 

3. Έχω παρατηρήσει σε κάποια ποιήματα σου να γυρνούν οι έννοιες της επιστροφής, του ερχομού, ένα ποίημα σου τιτλοφορείται κιόλας «να ξαναρθείς», εξήγησε μας: είναι καβαφικής επιρροής ή σε δένουν άλλα με αυτό το ποιητικό μοτίβο;

Άγγιξες φλέβα. Είμαι λάτρης της Καβαφικής ποίησης. Κυρίως εκείνης της ενότητας που αγγίζει τον ερωτικό και λυρικό κύκλο. Πιστεύω όμως, πως κάθε ένας από μας, επιστρέφει πάντα στα γεννήματα του παρελθόντος. Δεν αποκόπτεται ποτέ ο άνθρωπος απ’αυτόν το λώρο..

   4. Ο Οδυσσέας Ελύτης είχε πει σε μια συνέντευξη του ότι παράγουμε ποίηση εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια αδιάσπαστα και στην ίδια γλώσσα και ότι αυτό αποτελεί μοναδικό παράδειγμα μέσα σ’ όλο τον δυτικό κόσμο, γιατί η ποίηση μας έχει βαθιές ρίζες. Σε ποιήματα σου βλέπουμε να κρατάς ψηλά το νήμα αυτής της παράδοσης κάνοντας συχνά μυθολογικές ή ιστορικές αναφορές. Εξήγησε μας τι σε δένει ποιητικά με αυτό τον τόπο;

Και πώς να μην έχει βαθειές ρίζες.Ζούμε σε μια χώρα που είναι η ρίζα πολιτισμού του κόσμου όλου.Που συναντούμε  τα γράμματά της στο Βυζάντιο, στο Συριακό πολιτισμό και σ’όλους τους ανατολικούς λαούς.Μια χώρα που δημιούργησε κτήσεις, χάραξε πάπυρους, γέννησε θρύλους , διασχίζοντας ωκεανούς και θάλασσες.

Το νήμα λοιπόν της παράδοσης, προσπαθούμε όλοι εμείς οι μαθητές των μεγάλων μας ποιητών, να το κρατήσουμε στο υψηλότερο σημείο, μεταλαμπαδεύοντας μια ιερή παρακαταθήκη στους επόμενους. Δύσκολο έργο…

 

5. Έχεις κερδίσει το 3ο βραβείο στον παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης «Κ.Π. Καβάφης 2016», το 2ο βραβείο στον ίδιο διαγωνισμό για το 2017, όπως επίσης και το 2ο παγκόσμιο βραβείο από την UNESCO  για το ποίημα «Μια ωδή στον Διονύσιο Σολωμό» το οποίο είναι εξαιρετικής ποιητικής λάμψης. Μίλησε μας λίγο γι αυτές τις διακρίσεις.

 

Ναι…έχω αποσπάσει κάποια βραβεία και διακρίσεις, σε πανελλαδικό και παγκόσμιο επίπεδο. Ας πούμε, πως δοκίμασα εμένα…

6. Η επιβράβευση είναι εφαλτήριο για την συνέχεια; Παίζει ρόλο στην πορεία ενός δημιουργού; Λειτουργούν οι διακρίσεις ως «σειρήνες» ή απλά επιβραβεύεται ο άθλος στο στάδιο της δημιουργίας;

Οι επιβραβεύσεις, είναι αυτό που σου προείπα. Ένα παιχνίδι με τον εαυτό μου. Δε γνωρίζω αν αφομοιώνεται με την έννοια ‘’εφαλτήριο’’ για κάποιους. Για μένα δεν είναι αυτοσκοπός.

Τη γραφή,  την αντιλαμβάνομαι ως  μια επαναλαμβανόμενη ανάγκη εξάγνισης. Μια αποκόλληση των συστολών μου..

Ούτε θα ονομάσω άθλους τα όποια βραβεία παρέλαβα. Τα χρίζω με χαρά,  μιας επικοινωνίας μου , με συνανθρώπους  που κατέληξε σε συμφωνία.

 

7. Εν τούτοις έχει εκδοθεί μόνο η πρώτη σου συλλογή «Εικονοπλασίες». Η βραβευμένη στον περσινό διαγωνισμό «Πάχνης ιαχές» είναι ανέκδοτη ακόμα. Μίλησε μας λίγο για τα προβλήματα, τα εκδοτικά κυρίως, που ταλανίζουν έναν δημιουργό.

Έχω εκδόσει μια ποιητική συλλογή, τις ΕΙΚΟΝΟΠΛΑΣΙΕΣ κι ένα παραμύθι. Εκκρεμούν δύο ανέκδοτες, οι οποίες βραβεύθηκαν στον παγκόσμιο διαγωνισμό ‘’Καβάφης 2016’’ και ‘’Καβάφης 2017’’ απ’την international art academy. Δε θα’θελα να κάνω αναφορά σε  εκδοτικούς οίκους. Απλά, το θέτω ως αρίθμηση των προτεραιοτήτων μου τη στιγμή αυτή.

8. Ας αποφορτίσουμε λίγο το κλίμα με μελωδίες και μάλιστα με μελωδίες που ντύνουν δικά σου ποιήματα. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία; Πιστεύεις κι εσύ, όπως έλεγε κι ο ποιητής, ότι με την μουσική φτάνουν οι στίχοι σου στα χείλη του κόσμου;

Τα περισσότερα, αν όχι όλα τα ποιήματα, κρύβουν μια μελωδία. Αν σταθείς τυχερός, θ’ακούσεις το τραγούδι. Εγώ υπήρξα ‘’τυχερή’’… Έχουν μελοποιηθεί δέκα ποιήματά μου και άλλα εννιά βρίσκονται σε κατάσταση μελοποίησης. Σύντομα θα τα μοιραστούμε.Πιστεύω όμως, πως δεν αρκεί μόνο να φτάσουν στίχοι στα χείλη του κόσμου. Υπάρχουν αριστουργήματα που δε μελοποιήθηκαν ποτέ, όμως κατάφεραν να διεισδύσουν στις ψυχές. Ωστόσο, δε θα σου κρύψω, πως κάθε φορά, στο πρώτο άκουσμα τραγουδιού που φέρει στίχους μου, δακρύζω…

 

9. Κλείνοντας θα θέλα να μου πεις τις προσδοκίες σου  σε προσωπικό  επίπεδο.

Να κατάφερνα λέει, να ξεγελάσω το χρόνο, γράφοντάς του το ομορφότερο τραγούδι…

Κλείνουμε αυτή την όμορφη κουβέντα με δύο υπέροχα ποιήματα από την ανέκδοτη συλλογή της “Πάχνης Ιαχές”.

ΕΛΛΑΔΑ

 

Δυο βότσαλα έβαλα λευκά

και λίγη αλμύρα στον καμβά

κι έγινε Ελλάδα

ύστερα άνοιξα αγκαλιά

να κλείσω μέσα όλη αυτή την ομορφάδα

κι εκεί στου ορίζοντα το μπλε το μισοφόρι

είδα ν’ ανάβουν πυρκαγιές

άρχιζαν πόλεμο του ήλιου οι μισθοφόροι.

Ύστερα πήρα ένα νησί

το πιο μικρό που βρήκα εκεί να το σκαλίσω

πέτρα να βάλω σε σταυρό

μαλαματένιο και ακριβό να στον χαρίσω.

Κι εκεί στον ορίζοντα το μπακιρένιο χώμα

φύτρωνε ο εσπερινός.

Τάχα με ξέχασες

ή με θυμάσαι ακόμα…

 

ΑΠΟΥΣΙΑ

 

Σαπρόφυτες εικόνες, καταβροχθίζουν

στο ξώθυρο το “Ω!” της δικής μου κλητικής

καθ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση της δικής σου απουσίας.

Μηδέ στο μηδέν μου.

Ψόγος δημοκρατίας μπρος σε ψόγο τυραννίας.

Γονάτισε!

Πριν οι Αργείοι παραλάβουν τους νεκρούς τους,

κινώ για την ταφή μου.