Η Συμφωνία των Λεόντων είναι ένα θρίλερ που διαδραματίζεται μεταξύ τεσσάρων ηπείρων, βαμμένο με αίμα και ανεκπλήρωτους πόθους σκοτεινών ανθρώπων, συμφέροντα επιχειρηματιών, επαγγελματιών δολοφόνων και έναν μεγάλο έρωτα, με αφετηρία και τέλος την Ελλάδα.
Συνάντησα το συγγραφέα Βαγγέλη Βουραζάνη με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του “Η Συμφωνία των Λεόντων” που κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οργανισμό Λιβάνη. Με την ορμή της νεότητας του μου αποκάλυψε το χρονικό της συγγραφής του συγκεκριμένου βιβλίου και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και με αφετηρία τους ¨Λέοντες” προσπάθησα να διεισδύσω τον τρόπο σκέψης και αντίδρασής του μπροστά σε κάποια χρόνια αλλά και σύγχρονα κοινωνικά ζήτηματα, όπως το θέμα της ηλεκτρονικής εξάρτησης των νέων.
Ο Βαγγέλης Βουραζάνης έρχεται αποκλειστικά στο The Look.Gr
1 Δημιουργήσατε ένα βιβλίο με μπόλικη δράση, σε εξωτικούς τόπους αλλά που έχει ως βάση την Ελλάδα της τελευταίας εικοσαετίας με κάποιες αναφορές στις πιο πίσω δεκαετίες. Πως προέκυψε η ιδέα;
Την αλήθεια; Η ιδέα μου «κατέβηκε» στο κεφάλι, μετά από μια πολύ αστεία εικόνα που είχα δει στην Πολίχνη, μεσημέρι Αυγούστου και με σαράντα βαθμούς Κελσίου. Δούλευα στο μπαρ και ρέμβαζα εξαιτίας της αναδουλειάς που επικατούσε λόγω του καύσωνα. Τότε ένας άντρας, γύρω στα τριάντα που κρατούσε ένα φύλλο φοίνικα σαν ξίφος πέρασε από μπροστά μας, στον κυριολεκτικά έρημο δρόμο. Το θέαμα ξεπερνούσε τα όρια του σουρεάλ και τότε είπα την ατάκα: «Από που ξεφύτρωσε αυτός ο μισθοφόρος; Σαν κυνηγός πειρατών στη Σομαλία είναι!» Το ιδιόρρυθμο αυτό αστείο ήταν η σπίθα. Κατόπιν γεννήθηκε ο σκληροτράχηλος και αδυσώπητος Διάολος του Έϊρε, Λιρόι Ντάφλερ στο μυαλό μου, τον οποίο εμπνεύστηκα από ένα πρόσωπο το οποίο είναι υπαρκτό. Το ένα έφερε το άλλο και κάπως έτσι η “Συμφωνία των Λεόντων” άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.
2. Ο «Λιρόι», ο αιμοσταγής ήρωας σας δεν ένιωθε το παραμικρό γιατί «…δεν ήταν άνθρωπος», όπως αναφέρετε. Σε περιπτώσεις όπου εκλείπουν οι αξίες, τα συναισθήματα κι ότι συναποτελούν έναν Άνθρωπο με τι ντύνεται, πιστεύετε, η γύμνια του;
Κάποιες φορές θαρρώ ότι η «γύμνια» δεν ντύνεται. Δεν μπορείς να φορέσεις κοστούμι σε ένα αγρίμι της Σαβάνας που γεννήθηκε με δολοφονικά ένστικτα. Δεν μπορείς να πείσεις ένα αρπακτικό να φυλάξει αμνοερίφια. Κάποιες φορές, εκτός από περιττό, είναι και ανώφελο
Η συγχώρεση είναι ένα ψέμα που χρησιμοποιούμε οι άνθρωποι για να καλύπτουμε τις αδυναμίες μας
3. Ένα από θέματα του θίγονται στις πρώτες σελίδες του βιβλίου, είναι το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας, όπου μια γυναίκα βιάζεται και κακοποιείται σωματικά και ψυχικά πολλές φορές μπροστά στα μάτια του ανήλικου γιού της. Αναπτύξτε μας παραπάνω τις σκέψεις σας πάνω στο μεγάλο αυτό κοινωνικό πρόβλημα που ταλανίζει κυρίως τις τελευταίες δεκαετίες την σύγχρονη πραγματικότητα.
Πιστεύω ότι αποτελούν τα αληθινά τέρατα της σύγχρονης κοινωνίας. Οι απόψεις μου για τέτοιου είδους ανθρώπους, πιστεύω ότι είναι καλύτερο να τις κρατήσω για τον εαυτό μου, διότι με κάνουν να γίνομαι απόλυτος και ξυπνούν τη βάρβαρη πτυχή μου. Άνθρωπος που χρησιμοποιεί τη μυϊκή του δύναμη για να επιβληθεί σε κάποιον επιβεβαιωμένα πιο αδύναμο, δεν είναι άνθρωπος. Μιλώντας για μία και μοναδική φορά, μπορώ να δώσω ένα μικρό ελαφρυντικό –όχι να συγχωρήσω φυσικά- διότι είμαστε πλάσματα, που εν βρασμώ ψυχής, μπορεί να προβούμε σε πράξεις, τις οποίες μετανιώνουμε για όλη μας τη ζωή. Αλλά για ανθρώπους που καταφεύγουν στη λύσης της βίας για να επιβάλλονται και ειδικά όταν μιλάμε για ενδοοικογενειακή βία, μεταξύ του αντρόγυνου, είμαι ακραίος και απόλυτος. Τέτοιοι άντρες, εφόσον είναι δυνατόν να σωφρονιστούν, θα πρέπει να απομακρύνονται δια του νόμου, άπαξ δια παντός, από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, είτε μιλάμε για τη σύζυγο, είτε για τέκνα. Το γνωρίζω ότι γίνομαι ακραίος, αλλά πιστεύω οι ψυχικές πληγές που προκαλούνται από τέτοιου είδους βιαιοπραγίες μένουν χαραγμένες για πάντα στις ψυχές των θυμάτων. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις εκείνες θυμάτων, που κατάφεραν να αποβάλλουν τα στίγματα από τις ψυχές τους ώστε να επέλθει “συγχώρεση” για τους θύτες. Για εμένα άλλωστε, όπως έχω ξαναπεί, η συγχώρεση είναι ένα ψέμα που χρησιμοποιούμε οι άνθρωποι για να καλύπτουμε τις αδυναμίες μας.
4. «Ο φόβος πολλές φορές προφυλάσσει», λέτε σε κάποιο σημείο. Θεωρείτε πως ο φόβος είναι ένα συναίσθημα εγρήγορσης στη ζωή μας; Από ποια οπτική «παρακολουθείτε» την έννοια;
Ο φόβος, ας το πω πιο απλά, είναι το φρένο. Όταν ξεπερνάς τα όρια, καλό είναι να υπάρχει αυτό το συναίσθημα. Παίρνοντας σαν παράδειγμα αποκλειστικά εμένα, θα πω ότι η έλλειψη φόβου στο παρελθόν με έφερε πολλές φορές στα όρια της αυτοκαταστροφής. Ήμουν δύσκολος σαν έφηβος, υπερβολικός σε όλα. Όταν ένα γεγονός στη ζωή μου, ξύπνησε φόβους μέσα μου, άρχισα να παραδέχομαι και να ανακαλύπτω τα όριά μου. Πλέον στα είκοσι οχτώ, όταν θυμάμαι τον δεκαοχτάχρονο Βαγγέλη, αναρωτιέμαι τι μπορεί να είχα στο κεφάλι μου, ώστε να ξεπερνάω τις λεπτές γραμμές και να διακινδυνεύω ακόμα και τη ζωή μου, σε καθημερινή βάση.
5. Ένα άλλο κοινωνικό-φιλοσοφικό ζήτημα πολλών αποχρώσεων που περνά από τις σελίδες του βιβλίου σας είναι αυτό της αυτοδικίας. Ποιες είναι οι θέσεις σας πάνω σε αυτό το θέμα;
Καταρχήν, όποιος φτάνει σε ένα σημείο που να μπορεί να κάνει μια αντικειμενική αυτοκριτική, όπου καταφέρνει να δικάσει πρώτα απ’ όλους τον εαυτό του για προσωπικές αδικίες που τυχόν έχει διαπράξει, τότε έχει ανακαλύψει το μονοπάτι της σοφίας και θεωρώ τέτοιους ανθρώπους, ανώτερους από τη μάζα. Από εκεί και ύστερα, δεν είμαι υπέρμαχος του Μωσαϊκού νόμου, ούτε του οφθαλμός αντί οφθαλμού. Υπάρχουν όμως και οι ακραίες περιπτώσεις όπου υποχθόνιες δυνάμεις καταφέρνουν να διαφθείρουν τα αρμόδια όργανα απόδοσης της δικαιοσύνης, με αποτέλεσμα την αλλοίωση και την πλήρη εξαθλίωση της πραγματικής έννοιας αυτής. Η δράση φέρνει αντίδραση, συνεπώς το άδικο θα προκαλέσει πολλές φορές αντιδράσεις και πολλές φορές, εκτός των ορίων της νομιμότητας. Δεν το επικροτώ, θα πάλευα προσωπικά να αποκαλύψω την αλήθεια μέσω της νόμιμης οδού, αλλά δεν μπορώ να καταδικάσω κάποιον ο οποίος αδικήθηκε κατάφορα από τη δικαιοσύνη και θέλησε να πάρει το νόμο στα χέρια του. Ξαναλέω, η δράση φέρνει αντίδραση, η βία αναπαράγει βία και το άδικο, τις περισσότερες φορές γεννάει μεγαλύτερες αδικίες.
6. Ο ατσάλινος Χάρης Μυρίδης, ο άνθρωπος χωρίς συναισθήματα μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσει τη γυναίκα ή την κόρη του, κλαίει, δείχνοντας έτσι ότι όλοι μας έχουμε την αχίλλειο πτέρνα μας. Η αχίλλειος πτέρνα του κ Βουραζάνη ποια είναι;
Η αδυναμία μου; (χαχαχ) Μακάρι να υπήρχε μόνο μια αχίλλειος πτέρνα στον κύριο Βουραζάνη. Οι αδυναμίες μου λοιπόν. Τα κορίτσια μου φυσικά έρχονται πρώτα απ’ όλους. Η σύζυγός μου η Μαίρη, η κορούλα μας η Μορφούλα που έρχεται σε λίγους μήνες στον κόσμο και η σκυλίτσα μας, η Λίλυ. Αλίμονο στον σαλό που θα κάνει την αποκοτιά να πειράξει κάποια από τις τρεις. Η επόμενη αχίλλειος πτέρνα: η οικογένεια που διάλεξα –οι φίλοι μου δηλαδή- ο συνονόματος πρώτος μου ξάδερφος, ο αδερφός μου και η βαφτισιμιά μου η Αντιγόνη. Πολλές πτέρνες, αλλά ουδέποτε αποτέλεσαν αδυναμία για εμένα. Αντιθέτως αποτελούν δύναμη στην καθημερινότητά μου.
Ζηλεύω τα χρόνια που ο κόσμος φλέρταρε με ραβασάκια και λουλούδια και όλα ξεκινούσαν από ανταλλαγή βλεμμάτων και όχι από ανταλλαγή “like”. Ζηλεύω όσους έζησαν τι πάει να πει “ρομαντικός” με όλη την έννοια της λέξης.
7. Σε ένα βιβλίο δράσης όπως το δικό σας, οι αναφορές σε κοινωνικά ζητήματα της σύγχρονης πραγματικότητας είναι συχνές. Μια ακόμη, λοιπόν, είναι η σκωπτική σας θέση για την ηλεκτρονική εξάρτηση της νέας γενιάς κυρίως από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είστε πραγματικά ένας πολύ νέος άνθρωπος και η άποψη σας έχει ενδιαφέρον όντας μεγαλωμένος σε αυτή την εποχή της ηλεκτρονικής φρεναπάτης.
O μόνος λόγος που χρησιμοποιώ ακόμα το facebook είναι επειδή αποτελεί το τέλειο μέσο –δωρεάν- διαφήμισης και ενημέρωσης. Ζηλεύω την εποχή που οι συγγραφείς γίνονταν γνωστοί μόνο μέσα από τη δουλειά τους και τις φωτογραφίες στο αυτάκι των βιβλίων. Ζηλεύω τα χρόνια που ο κόσμος φλέρταρε με ραβασάκια και λουλούδια και όλα ξεκινούσαν από ανταλλαγή βλεμμάτων και όχι από ανταλλαγή “like”. Ζηλεύω όσους έζησαν τι πάει να πει “ρομαντικός” με όλη την έννοια της λέξης. Τώρα είμαι αναγκασμένος να συμμετέχω σε έναν χώρο, αυτό των social media, όπου ναι μεν υπάρχει αλληλεπίδραση με αρκετούς αξιόλογους ανθρώπους που τα χρησιμοποιούν και η ενημέρωση έχει γίνει πολύ ευκολότερη για το κοινό, μα ταυτόχρονα είμαι αναγκασμένος να βλέπω πλανεμένα παιδάκια που ακολουθούν τα πρότυπα που τους σερβίρει η μόδα του instagram και γίνονται ποθητά βάση αριθμού like και των followers. Η πλήρης αποβλάκωση που επικρατεί φυσικά, είναι καλοστημένο σχέδιο χαλιναγώγησης των ερχόμενων γενεών. Η πλειοψηφία των νέων, ζει εξαρτώμενη από τα social media, έχει χαθεί η δίψα για γνώση και εκλαμβάνει σοβαρά την όποια νέα μπούρδα μπορεί να προκύπτει από αυτά. Για να το κλείσω: θεωρώ τα social media μάστιγα, επικίνδυνη για το μέλλον της ανθρωπότητας και για να στο αποδείξω ότι κυριολεκτώ όταν τα αποκαλώ “μάστιγα” θα σου πω ότι πέρα από το facebook, δεν είχα, δεν έχω και δε θα έχω λογαριασμό σε κανένα instagram και κανένα twitter
8. Σε πολλά σημεία «των Λεόντων» η αφήγηση ξετυλίγεται σε πολλαπλά επίπεδα σε μορφή φωτογραφικών ενσταντανέ, μιλήστε μας για τους αφηγηματικούς τρόπους που προτιμάτε;
Μου αρέσει να μπορεί ο αναγνώστης να ζει και να πλάθει εικόνες μέσα από τα δικά του μάτια. Αγαπώ τη δράση που εξελίσσεται με κινηματογραφική ταχύτητα. Υπάρχουν όμως και άλλες μου πτυχές. Θα δείτε βιβλία στο μέλλον που πιθανά να αναρωτηθεί κανείς αν έχουν γραφτεί από το χέρι του ανθρώπου που έγραψε τη «Συμφωνία των Λεόντων» και την «Ψυχή από μαύρο βελούδο». Όλα όμως στην ώρα τους. Προς το παρόν, ζω κι απολαμβάνω αυτή την κινηματογραφική οπτική που υπάρχει στις ιστορίες μου. Κι εδώ θέλω να πω ότι η ιστορία συνεχίζεται. Το επόμενο μου βιβλίο έχει τίτλο «Το αδαμαντωρυχείο της Μπιάφρα» και θα είναι η συνέχεια των αγαπημένων μου λιονταριών.
9. Ο Χάρης Μυρίδης, κατά τη διάρκεια της συγγραφής «ξέφυγε» από τα συγγραφικά σας πλάνα και εν μέρει αυτονομήθηκε ή τιθασεύατε με επιτυχία την ισχυρή του προσωπικότητα;
Ο Χάρης, ο Λιρόι, ο Πολωνός όπως και κάθε πρωταγωνιστής, είμαι εγώ. Και είμαι από τους ανθρώπους που δουλεύουν πάνω στο κομμάτι της αυτοκυριαρχίας. Οπότε, όχι. Ξέφυγε όποτε και όσο ήθελα να ξεφύγει. Δεν είχα ποτέ να τιθασεύσω κανέναν.
Με την λογοτεχνία υπάρχει μια σχέση ψυχοθεραπείας και άκρως ερωτική
10. Ένα ξεχωριστό αφηγηματικό εύρημα είναι η δυσπλασία στο φλοιό του εγκεφάλου του ήρωα σας που προϋποθέτει όμως γνώσεις ιατρικής. Μιλήστε μας για τα δύσκολα μονοπάτια που διαβαίνει ο συγγραφέας για τη συλλογή εξειδικευμένων πληροφοριών όπως η συγκεκριμένη.
Δύο ώρες συζήτηση με καθηγητή νευρολογίας, ατελείωτα άρθρα και έρευνες επάνω σε μελέτες, ιατρών και επιστημονικών ομάδων. Ήταν κάτι που το απαιτούσε το συγκεκριμένο βιβλίο. Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, όπου μπορώ να υπερβώ, όπως και όσο θέλω τα όρια της πραγματικότητας. Ήταν ένα δύσκολο κομμάτι του βιβλίου που χρειάστηκε αρκετό διάβασμα, ανάλυση πιθανοτήτων, μιας και ο εγκέφαλος του πρωταγωνιστή αποτελεί εφικτή εξαίρεση του κανόνα και από εκεί και πέρα έπρεπε να αποβάλλω τις περισσότερες ιατρικές ορολογίες, διότι συνέχιζα να γράφω μυθιστόρημα και όχι ιατρικό άρθρο, αλλά ταυτόχρονα δεν είχα το δικαίωμα να αλλοιώσω φυσικές σταθερές και πορίσματα ιατρικών ερευνών. Και μέσα σε όλα αυτά, ήμουν αναγκασμένος να το κάνω κατανοητό για το μέσο αναγνώστη που δεν έχει ιατρικές γνώσεις, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του. Με δυσκόλεψε υπερβολικά πολύ εκείνο το κομμάτι του βιβλίου, μα ελπίζω να τα έχω καταφέρει όσο καλύτερα γίνεται, τόσο για κάποιον ο οποίος έχει γνώσεις πάνω στη νευρολογία και τον εγκέφαλο, δηλαδή άτομο που δε θα δεχόταν ανακρίβειες και μη τεκμηριωμένες εικασίες, όσο και για κάποιον που δεν είχε ποτέ την παραμικρή επαφή με το αντικείμενο.
11. Μετά από δύο βιβλία, η λογοτεχνία τι άρωμα αποπνέει πλέον στη ζωή σας;
Σχέση ψυχοθεραπείας και άκρως ερωτική. Δεν νομίζω ότι γίνεται να αλλάξει αυτό
12. Οι αποσκευές για τον επόμενο συγγραφικό σταθμό έχουν ετοιμαστεί ή ακόμη απολαμβάνετε την άνεση του τελευταίου σας ταξιδιού;
Το αδαμαντωρυχείο της Μπιάφρα. Υπολογίζω ότι θα έχει αποσταλεί στον εκδοτικό μου οίκο, πριν το νέο έτος. Άλλωστε είναι πολύ πιο όμορφο να απολαμβάνεις ένα ταξίδι που μόλις τελείωσε, ξεκινώντας ένα νέο ταξίδι.
