“Από όλα τα μέσα έκφρασης, η φωτογραφία είναι το μόνο που ακινητοποιεί μια συγκεκριμένη στιγμή στο χρόνο”, έλεγε ο αείμνηστος Ανρί Καρτιέ – Μπρεσόν. Φωτογραφία λοιπόν ως μέσο αποτύπωσης του Είναι.
Ο Γενικός Δ/της του Associated Press Louιs.D. Bοccardi, τον αποκαλούσε “One man Band”, ο άνθρωπος ορχήστρα και Μύθο του πρακτορείου. Αυτό που στους άλλους φάνταζε εξωπραγματικό, για τον ίδιο ήταν η φύση της δουλειάς του, τονίζοντας πρωτίστως πως “…ο φωτογράφος πρέπει να καταγράφει όλα τα γεγονότα ανεξαρτήτως απειλών και εκφοβισμών, ακόμα και τη ζωή του την ίδια πρέπει να είναι έτοιμος αν χρειαστεί να θυσιάσει”. Και ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας στην 40χρονη πορεία του με ήθος και πίστη στον άνθρωπο, έριξε φως σε πτυχές της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας, που επιδέξια οι κρατούντες προσπάθησαν να αποκρύψουν, σφραγίζοντας έτσι μέσα από το φακό του πολύτιμα κομμάτια της.
Πριν λίγο καιρό από τις εκδόσεις Μένανδρος κυκλοφόρησε το εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο «ΖΗΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΣ» – 40 ΧΡΟΝΙΑ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ». Ένα βιβλίο-ντοκουμέντο, στο οποίο ξετυλίγεται μισός αιώνας Ελληνικής και Παγκόσμιας Ιστορίας μέσα από αμέτρητες φωτογραφίες και δεκάδες φακέλους. Ένα βιβλίο σταθμος στην ιστορία του 20ού αιώνα.
Είναι ιδιαίτερη τιμή να φιλοξενούμε μέσα από τη σελίδα του The Look.Gr τον Αριστοτέλη Σαρρηκώστα!
- «Ζην Επικινδύνως» 40 χρόνια φωτορεπόρτερ, ένα λεύκωμα μιας ζωής που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μένανδρος. Μιλήστε μας για τη διαδικασία συλλογής του υλικού μέχρι την τελική αποτύπωσή του.
Απ.1— Επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι το “Ζην Επικινδύνως” δεν είναι μόνο ένα φωτογραφικό λεύκωμα, χωρίς να επιζητώ τον τίτλο του συγγραφέα, γιατί δεν είμαι, είναι ταυτόχρονα και η εξιστόρηση μιας ολόκληρης ζωής, της δική μου ζωής, με κεντρική αφήγηση το τόσο ενδιαφέρον, επικίνδυνο μα και τόσο ζωντανό και γεμάτο ποικιλία επάγγελμα του Φωτορεπόρτερ.
Η τελική συλλογή του υλικού, δεν ήταν καθόλου εύκολη, απεναντίας ήταν δύσκολη γιατί είχε να κάνει με πολλά αξιόλογα θέματα ( 40-χρόνων) και δεν μπορούσα να αφήσω εκτός διαλογής φωτογραφίες που εκτός από συναισθηματικούς λόγους και αυτές είχαν τραβηχτεί με πολύ κόπο και κίνδυνο.
Και για να το πω πιο απλά, είναι σαν να μου ζητάτε να διαλέξω, πιο από τα τρία παιδιά μου αγαπώ περισσότερο? Η απάντηση είναι και τα τρία.
- Στην πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου σας στην Παλιά Βουλή πλήθος φίλων και θιασωτών της δουλειάς σας παρευρέθηκαν εκεί. Ποια συναισθήματα αποτύπωσε ο φωτογραφικός φακός των συναδέρφων σας;
Απ.2— Καταρχήν πιστεύω ότι όλοι οι ομιλητές του Panel ήταν κάτι περισσότερο από εξαιρετικοί και αυτό το διατύπωσαν όλοι οι παρευρεθέντες, Ο Θοδωρής Ρουσόπουλος, ο Νικόλας Βουλέλης, ο Πάνος Σόμπολος, ο Χάρης Γιαννακόπουλος και η Ιωάννα Μπρατσιάκου, και τους ευχαριστώ από καρδιάς.
Η παρουσία αρκετών συναδέλφων στην πρώτη επίσημη προβολή του βιβλίου μου ήταν συγκινητική, λίγοι από την παλιά φρουρά, μια και δεν έχουμε μείνει πολλοί πια, αλλά εκείνο που πραγματικά χάρηκα ήταν οι νεώτεροι συνάδελφοι φωτορεπόρτερς και αυτοί ήταν αρκετοί και εκτός από αρκετοί, ήταν και ένθερμοι υποστηρικτές, και για μένα η παρουσία τους και μόνο, με γέμισε χαρά και ευχαρίστηση.
Όλοι τους με φωτογράφισαν, ο κάθε ένας από την δική του γωνιά και όλοι τους μου έστειλαν της φωτογραφίες τους να της δω. Αυτό λέει πολλά για μένα.
- Αν με τρία επίθετα χαρακτηρίζατε τη δουλεία σας, ποια θα ήταν αυτά;
Απ. 3–Τα δυο επίθετα υπάρχουν ήδη στον τίτλο του βιβλίου μου, ΖΗΝ, ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ και το τρίτο είναι το για ΠΑΝΤΑ..
- Ο Γιάννης Μπεχράκης σας προσφωνούσε «μέντορα» και «δάσκαλο» μαζί, σε κάθε του συνέντευξη. Εσείς τι έχετε να πείτε γι’ αυτόν;
Απ.4–Για τον φίλο και συνάδελφό μου Γιάννη Μπεχράκη, γράφτηκαν τόσα πολλά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μετά την είδηση της τραγικής και άδικης απώλειας του, που με έχουν υπέρ-καλύψει.
Αφού εκφράσω τα ειλικρινή συλλυπητήρια μου στην οικογένειά του, γνώριζα για το πρόβλημά του, αλλά επειδή γνώριζα και τον Γιάννη, πίστευα ότι θα το ξεπερνούσε, όπως είχε ξεπεράσει και τόσες άλλες μεγάλες δυσκολίες στο διάστημα της καριέρας του ως φωτορεπόρτερ, δυστυχώς έκανα λάθος σε αυτόν τον αγώνα του η αρρώστια του τον νίκησε.
Με τον Γιάννη, γνωριζόμασταν από τότε που άρχισε την συνεργασία του στο Reuters, 1988 εγώ ήμουν ήδη στο Associated Press 24 χρόνια και παρ΄ότι ήμασταν σε αντίπαλα πρακτορεία, μεταξύ μας υπήρχε μια συμπάθεια και συνεργασία την οποία κρατούσαμε για πάρα πολλά χρόνια.
Ο Γιάννης μου θύμιζε τον εαυτόν μου, ήταν όπως είχα ξεκινήσει κι εγώ πριν πολλά χρόνια, κι εγώ ζητούσα συμβουλές από τους παλαιότερους, κι εγώ ρωτούσα να μάθω τα μυστικά του επαγγέλματος και υπήρξαν αρκετοί οι οποίοι με βοήθησαν, όπως κι εγώ τον Γιάννη.
Σε μια τελευταία ομιλία του στο στάδιο Τάε Κβο Ντό, είχα πάει να τον ακούσω, όταν με πήρε το μάτι του με κάλεσε να πάω κοντά του, του έγνεψα ότι δεν χρειάζονταν, εκείνος το επανέλαβε από το μικρόφωνο να πάω κοντά του και όταν τον πλησίασα με αγκάλιασε και απευθυνόμενος προς στο κοινό είπε:
“Αυτός είναι ο Τέλης”, “Αυτός είναι ο Μέντοράς μου”.
και εγώ του απάντησα, “Εσύ δεν χρειάστηκες Μέντορα”, “Είδα ότι ήσουν πολύ καλός από την αρχή”.
Αυτό ήταν η απόδειξη του αλληλοσεβασμού που υπήρχε μεταξύ μας και ο Γιάννης δεν το έκρυβε και το έλεγε όπου βρισκόταν.
Για μένα ο Γιάννης δεν έφυγε… ο Γιάννης θα είναι εδώ, θα βρίσκετε πάντα μεταξύ μας και αυτό γιατί θα μας τον θυμίζουν οι ζωντανές φωτογραφίες του…
- Ποιες πέντε φωτογραφίες σας θα παίρνατε μαζί σας εσαεί και γιατί;
Απ.5–Ακόμη μια δύσκολη ερώτηση, με ρωτάτε για πέντε φωτογραφίες μου που θα ήθελα να είχα εσαεί μαζί μου και γιατί?
Μα σας είπα ότι για κάθε επαγγελματία φωτορεπόρτερ δεν είναι καθόλου εύκολο να διαλέξει μέσα από της χιλιάδες, εκατομμύρια φωτογραφίες του πέντε, δέκα η και είκοσι μόνο φωτογραφίες.
Ιδού λοιπόν οι πέντε αφού επιμένετε..
1)—Είναι το μικρό ορφανό κοριτσάκι από τους σεισμούς της Μεγαλόπολης το 1965, μπροστά στα χαλάσματα του σπιτιού της.
Από αυτή την δημοσίευση της φωτογραφίας το κοριτσάκι το υιοθέτησαν και το πήραν στην Αμερική.
2)–Μετά από τοποθέτηση βόμβας σε Super Market της Ανατολικής Βηρυτού, Λιβανέζος μεταφέρει στα χέρια του βαριά τραυματισμένο βρέφος.
3)– Ένας από τους 1.000.000 νεκρούς και 800.000 πρόσφυγες στον πόλεμο μεταξύ Τούτσι και Χούτου και Τούτσι στην Ρουάντα της Αφρικής το 1994..
4)–Ορκωμοσία Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Οικουμενική Κυβέρνηση 24 Ιουλίου 1974.
5)–Άφιξη Ανδρέα Παπανδρέου στο αεροδρόμιο του Ελληνικού το 1974.
6)–Και μία τελευταία, μια και δεν θα την άφηνα ποτέ πίσω μου είναι η φωτογραφία του Τανκ στο Πολυτεχνείο στις 17ης Νοέμβρη του 1973…
- Η ιστορική φωτογραφία σας της εισόδου του τανκ στο πολυτεχνείο ήταν ένα αδιάσειστο χτύπημα στις ψευδείς ειδήσεις της φασιστικής προπαγάνδας. Τι θυμάστε από εκείνα τα λεπτά πριν η ιστορία καταγραφεί μέσα από το φακό σας;
Απ.6)–Εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου του 1973, οι σκηνές τις οποίες έζησα ήταν τόσο έντονες που μου έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη και θα τις θυμάμαι όσο ζω.
Βρέθηκα (μη ρωτάτε πως) στην γωνία Πατησίων και Στουρνάρη γύρω στις 21.30 και έμεινα εκεί μέχρι τις 02.53 την στιγμή που το Τανκ χτύπησε την πύλη του Πολυτεχνείου γράφοντας ακόμη μια μαύρη σελίδα στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος.
Αρκετές ώρες πριν, οι φοιτητές με διάφορα συνθήματα καλούσαν τους στρατιώτες να έρθουν με το μέρος τους, στα μεγάφωνα του σταθμού “Εδώ Πολυτεχνείο”, τραγούδια του Μίκη, η συγκίνησή μου στο αποκορύφωμα.
Πρέπει να γνωρίζεται ότι είναι τελείως διαφορετικά να φωτογραφίζεις πολέμους και επαναστάσεις στο εξωτερικό και διαφορετικά και πιο δύσκολα όταν είσαι υποχρεωμένος να καλύπτεις άσχημα γεγονότα που συμβαίνουν στην πατρίδα σου.
Το χτύπημα του Τανκ στην είσοδο του Πολυτεχνείου με ξάφνιασε για λίγα δευτερόλεπτα, γρήγορα ‘όμως συνήλθα και πήγα στο μέσων της οδού Πατησίων για να έχω καλύτερη οπτική γωνία, να δείχνει δηλαδή το Τανκ μέσα στο Πολυτεχνείο και να κάνει τον Στυλιανό Πατακό την άλλη μέρα να ανακαλέσει αυτά που προηγουμένως είχε ανακοινώσει ότι “Δεν συνέβη το παραμικρό στο Πολυτεχνείο”. Θα μπορούσα να γράφω για πολλές ώρες για το Πολυτεχνείο, όμως σταματώ εδώ λέγοντας, ότι το Πολυτεχνείο ήταν η αρχή της κατάρρευσης της χούντας.
Ο φακός του κάθε ευσυνείδητου επαγγελματία φωτορεπόρτερ, καθήκον έχει να αποτυπώνει την αλήθεια και μόνο την αλήθεια
7..Πριν περίπου μια πενταετία, μια έκθεσή σας έκλεινε ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας μας, από την αποστασία μέχρι την ορκωμοσία της πρώτης κυβέρνησης της β’ κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ταραγμένα χρόνια που ο φακός ενός φωτογράφου αποτυπώνει την αληθινή τους διάσταση. Πόσο δύσκολες ήταν οι συνθήκες; Ξεναγήστε μας νοερά στις τότε συνθήκες εργασίας σας.
Απ.7)–Πράγματι μια από τις πολλές φωτογραφικές μου εκθέσεις πριν καιρό αναφέρονταν στην ταραγμένη εποχή του 1961 μέχρι και το 1974, οι συνθήκες ήταν κάτι παραπάνω από δύσκολες, με την αποστασία, την βασιλική οικογένεια και ιδιαιτέρως με την 7-χρονη Χούντα των Συνταγματαρχών, με καθημερινά βασανιστήρια, φυλακίσεις, στρατοδικεία, εξορίες και ξυλοδαρμούς.
Εδώ θέλω να τονίσω ότι ο φακός του κάθε ευσυνείδητου επαγγελματία φωτορεπόρτερ, καθήκον έχει να αποτυπώνει την αλήθεια και μόνο την αλήθεια και οφείλει να ασχολείται με τα μεγάλα γεγονότα της σύγχρονης κοινωνικής ζωής, τότε η φωτογραφία μπορεί και έχει την δύναμη να παρουσιάζει και να διαμορφώνει την σωστή γνώμη στα εκατομμύρια των αναγνωστών.
Όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες, εκείνος πρέπει να καταγράφει όλα τα γεγονότα ανεξαρτήτων απειλών και εκφοβισμών, ακόμα και τη ζωή του την ίδια πρέπει να είναι έτοιμος αν χρειαστεί να θυσιάσει, αν αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει, προκειμένου να καταγράψει με τις φωτογραφίες του τα πραγματικά γεγονότα.
Αυτός είναι ο σκοπός και αυτή την αποστολή έχει ο φωτορεπόρτερ και νομίζω ότι αυτό έκανα κι εγώ σε όλα αυτά τα χρόνια της 40-χρονης δουλειάς μου.
8. Μέσω της δουλείας σας στο Associated Press ανοιχθήκατε στα πέρατα του κόσμου, ζήσατε αυτό που κάθε φωτογράφος προσδοκά, την περιπέτεια. Πόση μεγαλύτερη ευθύνη επωμιστήκατε σε αυτό το εργασιακό σας άνοιγμα; Νιώσατε κάποια στιγμή να εγκλωβίζεστε σε κάτι που δεν σας γέμιζε;
Απ.8)–Το Associated Press, είναι ένα από τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά πρακτορεία στον κόσμο και είναι αρκετές χιλιάδες αυτοί που το πλαισιώνουν εργαζόμενοι σε αυτό, ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ για 33 ολόκληρα χρόνια, το πρακτορείο σου δίνει μεγάλες ευκαιρίες να αναδειχθείς αλλά και μεγαλύτερες ευθύνες.
Το Associated Press μου έδωσε πολλά, του έδωσα περισσότερα, μου έμαθε πολλά, αλλά πιστεύω ότι έβαλα κι εγώ το δικό μου “Λιθαράκι”, σε αυτόν τον τεράστιο οργανισμό, ο οποίος μπορεί να ξοδέψει χιλιάδες δολάρια προκειμένου να έχει αυτός πρώτος μια αποκλειστικότητα, η μια καλή φωτογραφία.
Ταξίδεψα σχεδόν σε ολόκληρη τη γη, κάλυψα πολέμους, επαναστάσεις, σεισμούς και καταποντισμούς, Ολυμπιακούς Αγώνες, γάμους βασιλέων, καλλιστεία και άλλα μεγάλα γεγονότα, σχεδόν πάντα μόνος μου και πάντα τα κατάφερνα όσο λίγοι άλλοι συνάδελφοι μου.
Υπ΄όψιν οι τεχνολογία στις δεκαετίες του ’60, ’70 και ’80 ήταν πολύ μακριά από την σημερινή, έπαιρνα μαζί μου σε κάθε ταξίδι 5/6 βαλίτσες, δηλαδή όλο τον σκοτεινό θάλαμο, γιατί εκεί που πήγαινα δεν υπήρχε και μετέτρεπα το μπάνιο του ξενοδοχείου σε χημείο, γι αυτό και ο Γενικός Δ/της του Associated Press Louιs.D. Bοccardi, με είχε αποκαλέσει και “One man Band”, ο άνθρωπος ορχήστρα και Μύθο του πρακτορείου.
Όχι, δεν αισθάνθηκα ποτέ ούτε στιγμή ότι έκανα κάτι το οποίο δεν ήθελα, απεναντίας αν σήμερα μετά από 60 σχεδόν χρόνια με ρωτούσαν τι δουλειά θα ήθελα να κάνω, η απάντηση μου θα ήτα μια και μοναδική, του Φωτορεπόρτερ..
9..Ο πόλεμος στο Λίβανο δηλώσατε πρόσφατα ότι αποτέλεσε το δεύτερο σπίτι σας. Μετά από τόσες εμπειρίες στα πολεμικά χαρακώματα, ποια συμπεράσματα αποκομίσατε; Σας έλκει λοιπόν η αριστοτελική ρήση «Πόλεμος γαρ σχολείο αρετής εστί»
Απ.9)–Πως αλλιώς μπορείς να το πεις? όταν λείπεις από το σπίτι σου 7 και 8 μήνες τον χρόνο πηγαίνοντας σε εμπόλεμες περιοχές και περισσότερο στο Λίβανο, Ιράν, Ιράκ, Ιορδανία και Ισραήλ? Με γνώριζαν τόσο καλά στις περισσότερες πόλεις του Λιβάνου που με φώναζαν Yυnani, (Έλληνα) μάλιστα στην Ramallah, ήθελαν να με κάνουν Επίτιμο Δημότη.
Το συμπέρασμα που αποκόμισα, μετά από τόσες εμπειρίες σε αυτή τη δουλειά, ειδικά να είσαι σχεδόν πάντα στην πρώτη γραμμή του πολέμου, να κινδυνεύει η ζωή σου ανά πάσα στιγμή και εσύ να την αγαπάς παράφορα, δεν μπορεί παρά να σε έλκει σίγουρα η Αριστοτελική ρήση και βεβαίως χρειάζεται να έχεις και μια μικρή δόση τρέλας.
10..Από τους vip των φωτογραφικών σας στιγμών, ποιους θεωρείτε ότι ο φωτογραφικός σας φακός απαθανάτισε κι έκλεισε την «αλήθεια» τους και ποιους το φτιαχτό τους προφίλ;
ΑΠ.10)–Ήταν πολλοί από τους VIP’s που φωτογράφισα στην καριέρα μου “Σωστοί” και άξιοι σε αυτό που αντιπροσώπευαν, υπήρχαν βέβαια και ελάχιστοι ευτυχώς που τρύπωναν ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα για να φωτογραφηθούν, αυτούς φρόντιζα να τους “κόβω”, στο τύπωμα των φωτογραφιών μου.
Ονόματα όπως Σεφέρης, Ελύτης, Μαρία Κάλλας, Θεοδωράκης, Χατζηδάκης, Μελίνα Μερκούρη, Κάρολο Κούν, Σαβόπουλο, Ειρήνη Παππά, Νάνα Μούσχουρη, κ.α.
Από ξένους, Beatles, Rolling Stones, Elizabeth Taylor, Frank Sinatra, Antony Quinn, Marlon Brando, Teli Savala, Pitter Ustinov, Zen Moro, Kerk Douglas, Jan Paul Belmondo και εκατοντάδες άλλους μεγάλους αστέρες του κινηματογράφου, θεάτρου και τραγουδιού.
Από πολιτικούς Έλληνες και Ξένους, αμέτρητοι ήταν αυτοί που στάθηκαν μπροστά στο φακό τις φωτογραφικής μου μηχανής για να τους φωτογραφίσω, με όλους όσο κι αν ακούγετε λίγο παράξενο, εγώ είχα πάντα πολύ καλές σχέσεις και ποτέ δεν μου αρνήθηκαν να φωτογραφηθούν..
11..Ένα κεφάλαιο του βιβλίου σας καλείται ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ. Πείτε μας συνοπτικά τα χαρακτηριστικά ενός καλού φωτορεπόρτερ.
ΑΠ.11)— Ένα από τα βασικότερα θέματα που πρέπει να έχει ο κάθε φωτορεπόρτερ είναι η Δεοντολογία, αυτή πρέπει να τον ακολουθεί παντού και πάντα, η Μεθοδικότητα, Διπλωματία, Ευγένεια αλλά και Τσαμπουκά εκεί που χρειάζεται, Θάρρος και Θράσος, να είναι υγιής και δυνατός και να αντέχει στις κακουχίες, να έχει πάντα ανοιχτό το Καμπανάκι, δηλαδή να ξέρει που πρέπει να σταματάει και το σημαντικότερο να μπορεί να ξεχωρίζει της υποχρεώσεις της δουλειάς, με αυτές της οικογένειάς του για να αντέχει την απουσία της και το τελευταίο θα πρέπει να βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση.
Στα 40 χρόνια δουλειάς μου εκ των οποίων τα 33 με το Associated Press, έδωσα πολλά αλλά κέρδισα κι εγώ περισσότερα, έμαθα πράγματα που δεν θα τα μάθαινα ούτε στο καλύτερο πανεπιστήμιο
12.. Αν με ένα φωτογραφικό κολάζ παρουσιάζατε την Ελλάδα του 2019, τι θα περιείχε;
ΑΠ.12–Εξαρτάται από ποια οπτική γωνία θα θέλατε να την δείτε και επειδή εγώ είμαι τύπος που πάντα υποστηρίζω τον ασθενέστερο και αδύνατο, θα έβαζα στο δικό μου Κολάζ, θέματα που πιθανόν να μη αρέσουν στους πολλούς, όπως Ράντζα στους νοσοκομειακούς διαδρόμους, ουρές Συνταξιούχων τις τράπεζες, της Λαϊκές Αγορές, αλλά και γεμάτα εστιατόρια τα Σαββατοκύριακα, τα Κότερα στις Μαρίνες και τα βράδια τα γεμάτα Κέντρα Διασκέδασης.
13.. Τα 40 χρόνια πιστής εργασίας πιστεύετε πως έχουν υφαρπάξει κάτι από τον εαυτό σας;
ΑΠ.13–Όπως ανέφερα νωρίτερα, στα 40 χρόνια δουλειάς μου εκ των οποίων τα 33 με το Associated Press, έδωσα πολλά αλλά κέρδισα κι εγώ περισσότερα, έμαθα πράγματα που δεν θα τα μάθαινα ούτε στο καλύτερο πανεπιστήμιο, έχω επισκεφθεί και έχω δει τόσες χώρες, που δεν υπήρχε περίπτωση να το είχα κάνει αν δεν έκανα αυτή την δουλειά.
Βεβαίως όλα αυτά είχαν την επικινδυνότητα τους, πολλές φορές πλησίασα τον θάνατο πολύ κοντά, τόσο κοντά που δεν το πίστευα ούτε ο ίδιος, όμως έτσι είναι αν θέλεις να κάνεις κάτι που το υπεραγαπάς.
14. Ποια ήταν η πιο μη εφικτή φωτογραφία που θα περιείχε το άλμπουμ σας;
ΑΠ. 14–Η Μελίνα Μερκούρη επάνω στην Ακρόπολη να τρώει το κουλούρι της με το τυράκι με φόντο τον Παρθενώνα, το 1965 στο διάλειμμα των γυρισμάτων του BBC, με τίτλο “Η Ελλάδα της Μελίνας”.
-Σας ευχαριστώ για την ξεχωριστή τιμή, την ιδιαίτερη τιμή να συνδιαλέγεσαι με ανθρώπους που ξεχώρισαν και αποσαφήνισαν ιστορικές κρυμμένες αλήθειες.
-Κι εγώ σας ευχαριστώ
Το βιβλίο “Ζην Επικινδύνως” του Αριστοτέλη Σαρρηκώστα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μένανδρος
Γρηγόρης Δανιήλ, για το The Look.Gr
